İÇİNDEKİLER

Öykü: Funda Özlem ŞERAN
İllüstrasyon: Hüseyin ESEN
Öykü
GÖLGE OYUNU II
Muhavere
“Herkesin bir gölgesi vardır,” der Jung; “Ve bu,
bireyin bilinçli yaşamında ne kadar az somutlaşmışsa
o kadar karanlık ve yoğun olur.” Bir başka deyişle,
“kendi gölgenizden kaçamazsınız”.
Biz cinlerin neden gölgeleri yok, bilmiyorum.
Belki de insanlar gibi, kişiliğimizin işimize gelmeyen
parçalarını reddederek kendimize işkence
etmediğimiz içindir. Biz neysek oyuz; iyi, kötü, güzel,
çirkin, yanlış, doğru. Her nasılsak kendimizi öyle
kabul eder ve yolumuza devam ederiz. İnsanların
aksine, gölgemizden kaçmaya çalışmak yerine
onu benimser ve yüceltiriz. Onunla bir oluruz, tek
bir benlik gibi; tutkulu, coşkulu, içgüdüsel, bazen
mantıksız, hatta zaman zaman bir günah kadar koyu
ve karanlık… Saklanacak bir şey yoksa, o zaman
gölgeye de gerek yok, değil mi?
Peki o zaman neden yüzyıllardır insanlardan
gizlenip duruyoruz?
Bu sorunun yanıtını veremem; çünkü ben
de bir gölgesizim. Fakat cin olarak doğduğum ve
daha sonra bu dünyaya adım attığımdan beri geçen
zamanda kendim bir “gölge” oldum.
İlk kez Ortadoğu’da bir mağaranın içinde ayak
bastım dünyaya, sanırım bunun için daha kötü bir yer
seçemezdim ve bunu anladığım anda büründüğüm
somut bedeni yanımda sürükleyerek ülke ülke
dolaşmaya başladım. Tüm dünyayı gezdim; cinler,
insanlar tanıdım. Fakat hemcinslerimin çoğunun
yaptığı hataya düşmeyerek, kendine cin avcısı diyen
o manyak tiplerden olabildiğince uzak durdum.
Sonunda araya binlerce millik mesafe koymanın
yeterli olduğuna karar vererek soluğu burada,
Amerika’nın en kalabalık şehrinde aldım. Sekiz
buçuk milyon nüfusuyla New York yalnızca insanlar
için değil, biz cinler için de dünyanın başkenti sayılır
ve en güzeli de ne, biliyor musunuz? Bu “lanet olası
federallerin” şehrinde hiç hüddamcı yok. Kuklacı mı?
İstemez kalsın, ben almayayım. Bu benim oyunum
ve ipler benim elimde. Ya da ben fena halde öyle
sanıyordum. Çünkü şu an bir elimde buruşmuş kağıt
parçası, diğerinde dumanı tüten “M” şeklindeki yara
iziyle ne yapacağımı düşünürken oldukça sefil ve
çaresiz görünüyor olmalıydım.
Otel odama gelip önce bana iş teklif eden,
sonra da beni tehdit eden o zebella gibi herifin bir
Mârid olduğuna artık emindim. Ancak bir iblis onun
yaptığı numarayı çekerek avucumdaki o lanetli
mührü bırakabilirdi ve ancak cehennem kaçkını
bir ifrit onun benden istediği şeyi yapmamı isterdi.
Ne olduğunu bile bilmediğim bir cini bu boyuta
geçirmem karşılığında vaat edilen, Allah’ın gizli
ve kutsal yüzüncü adı. Benim gibi bir hacker’ın en
büyük rüyası.
Elimin içindeki “M”nin üzerine yumruğumu
bastırarak acıyı derinlere ittim ve öteki elimdeki
buruşuk kağıdı tekrar açtım. Kötü bir el yazısıyla
yazılmış “Zinparhükan” kelimesi bilmediğim,
anlamadığım ama canıma okuyacağı kesin olan
bir bela gibi gözlerini üzerime dikmişti. Sözcük,
“cinlerin korktuğu şey” anlamına geliyordu ve o
daha gelmeden ben çoktan korkmaya başlamıştım.
Kağıdı katlayıp cebime attım, sonra banyoda
ellerimi yıkadım. Ne kadar uğraşsam da yanık
izi avucumdan çıkmıyordu; zaten o keltoş herif
de anlaşmamız bitene kadar mührün kalacağını
söylemişti. Fakat ne bok yemeye böyle bir şey
yaptığını çözememiştim. İmzasını mı atmıştı aklı
sıra? Anlaşmadan cayarsam diye önlem mi almıştı?
Yoksa ne yaptığımı izlemek için üzerime bir çeşit
verici mi takmıştı?
62 1
63