İÇİNDEKİLER

“Ne oldu?”
“Sür arabayı Yenimahalle’ye.”
Metin derin bir soluk aldıktan sonra arabayı
hareket ettirdi.
“Dört kişiyi vurdum ama patron eve gitmiş.”
“Eee?”
“E si ne lan, o piçi de vurmazsam, beni ele
vermez mi?”
“Yok be oğlum, seni nerden hatırlayacak?”
“Hatırlamaz mı lan, aklına ilk ben geleceğim.
Eminim arabanın plakasını bile almıştır.”
“Yok lan, olur mu öyle şey. Hadi bize gidelim.”
“Hayır, doğru bu adrese gidiyoruz.”
“Hay anasını ya. Oğlum plakayı alırsa alsın
lan, senin yaptığını gören oldu mu?”
“Hayır ama fark etmez, işimi şansa bırakamam.
Eğer o şerefsizi de öldürebilirsem olay çözülür.”
“Yakalanacağız.” Metin inledi.
“Korkma seni yine bulaştırmayacağım. Param
yok, getirdin mi?”
“Elli lira getirdim.”
“Tamam yeter. Beni yine uygun bir yerde
bırak ve eve git, ben seni yine arayacağım, o zaman
konuşuruz.”
“Dönüş yok ha. Beni dinlemeyeceksin yani.”
“Olurda yakalanırsam, bu gün hiç görüşmedik
tamam mı?”
“Tamam.”
“İşte burası, beni burada bırak. Ben evi bulup
pusuya yatacağım. Bakalım ne olacak. Hiçbir planım
yok. Bir tek, adamın yüzünü hatırlıyorum, o kadar.”
“Bak son kez söylüyorum. Şimdi vazgeç, belki
kurtulursun. Polisler seni bulursa birkaç soru sorar,
sende yalan söylersin. Adamlar mafyaysa kesin
hısımlarının üzerine kalır ama şimdi herifin peşine
düşersen, kesin yakalanırsın. Haydi vazgeç Teneke,
ne olur.”
“Bırak beni sen git, merak etme, bu beladan
kurtulacağım. Şimdi eve git, ya da dur eve gitme, bir
yerlerde takıl, arayacağım seni.”
“Tamam dikkatli ol.”
“İnşallah.”
Teneke, arabadan indiğinde hemen etrafa
bir göz attı. Yenimahalle semtinde bir ara sokaktı
burası. Yolun iki tarafına da arabalar park etmişti
ve binaların çoğunda dairelerin ışıkları yanıyordu.
Hava güzeldi ama kimse balkonda oturacak kadar
cesaretli değil.
Arkadaşı uzaklaştıktan sonra sokağın başında
tekrar etrafı incelemeye başladı. Polis yoktu, en
azından üniformalı olanlar. Cebindeki faturaya
tekrar göz geçirdi ve bina numarasını buldu.
Apartmanların girişlerine bakarak dikkat çekmeden
ilerledi. Sanki öylesine oradan geçen biriymiş gibi.
Buldu.
Bina oldukça eskiydi. Bu tezat onu korkuttu.
Adam patrondu, böylesi köhne bir apartmanda
oturamazdı ya. Acaba elindeki fatura işçilerden
birine mi aitti? Olamazdı, ofis denen o boktan
yerdeki iki faturada da bu adres vardı. Binayı geçerek
yürümeye devam etti. Az ilerde binanın karşısındaki
sokaklardan birine girdi ve durup yumruğunu ısırdı.
Sokağın ortalarında bir kahvehane vardı. Aklı bir kez
daha karıştı. İçgüdüleri o pis herifin kahvehanede
olabileceğini söylüyordu. Kahvehanenin önüne
yürümeye başladığında, içinden orda olmamasını
diledi.
Kahvehanenin karşı kaldırımında çaprazda
durarak, içeriye bir göz gezdirdi. Kalabalıktı. Heyecan
ve korku ikiye katlanmıştı. Gözleriyle içeriyi taradı
ama aradığını bulamadı. Aslında tam bakamamıştı
ama yoktu işte, tekrar adamın oturduğunu zannettiği
binayı gözlemeye gitti. Birkaç dakika içinde dikkat
çekmeye başlayacaktı. Ya kahvehaneden çıkan biri,
ya da balkona veya cama sigara içmeye çıkan biri
tarafından görülebilirdi.
Cep telefonuyla annesini aramak istedi,
meraklanmaya başlamış olmalıydı ama sesindeki
heyecanı yenemeyeceğini bildiği için, bunu
yapmayacaktı. Arabasını evinin üç sokak arkasına
park etmiş ve arkadaşını çağırarak buraya gelmişti.
Şimdi bu olayı atlatmaya konsantre olmalıydı.
Diğerleri önemli değildi. Annesine söyleyecek o
kadar çok yalan bulabilirdi ki. Babası nede olsa dört
yıl önce akciğer kanserinden öldüğü için, ona bir
şey söylemesine gerek yoktu.
Bir buçuk dakika sonra bir hareketlenme
oldu. Kanı donmuştu. Etrafı, binaları, sokakları
araştırdı. Her şey yolundaydı. Adamın oturduğu
binanın merdiven otomatiği yandı. Kalbi artık
ağzında atıyordu. Elini beline götürdü.
Planı hemen yaptı, adam kapının önüne
çıkar çıkmaz herifi kafasından vuracak ve hemen
koşmaya başlayacaktı. Bakırköy meydanına kadar
ara sokaklardan geçecek ve yine bir taksiyle
özgürlüğüne kavuşacaktı. Eğer binadan o çıkarsa,
bu plan işleyebilirdi.
Aklı tekrar bir su birikintisine takıldı. Binadan
çıkan patron denen şerefsizse, bunun bir anlamı
olabilirdi. Adam olaydan haberdar olmuştu ve
işyerine gidiyor olacaktı. O zaman olaya polis
karışmış demekti. Polis haberdarsa buraya gelmiş
olmalıydılar. Binanın dış kapısı açılırken nefesini
tuttu ve aklındaki tüm çöplüklerin üzerinden atladı.
Evet oydu. Allaha şükretmenin yeri miydi,
yoksa bunu hak etmiyor muydu? O şerefsizleri
öldürmekle nasıl bir günah işlemişti? Kalbinin
ritmi bozulduğu için ellerini kontrol edemiyordu, o
yüzden adama biraz yaklaşmalıydı. En azından piç
herif ölürken cellâdının yüzünü görmeliydi.
Adam apartmanın demir dış kapısını koşarak
açtığında teneke telaşlandı. Eğer kaçırırsa, onu
kovalamak tehlikeli olabilirdi.
“Hey!”
Adam, sesin geldiği yöne baktı ve Azrail’iyle
tanıştığında, dondu kaldı. Sanki her şeyi anlamış
gibiydi.
“…ospu çocuğu. Hatırladın mı lan beni?”
Adam bir şeyler söyleyecekti ama sanki
günah işlemekten korkuyormuş gibi yutkundu.
“Ne oldu lan, dünya senin etrafında mı
dönüyor zannediyordun ha? Mafya babasısın ya …
koyayım, en güçlü sensin ya.”
“Bak delikanlı.”
“Neye bakayım lan ha?”
Teneke ilk kez, kendini kaybettiğini
bilmiyordu. Bağırıyor, zaman geçiriyor, insanların
dikkatini çekiyordu. Ama umurunda değildi. Elindeki
son fırsatıydı bu ve en azından bu fırsatın biraz olsun
tadını çıkarmak istiyordu. Bu yüzden hata yapıyor,
bir sonraki adımı düşünmüyordu. Varsın olsun bu
kadarını hak etmişti.
“Dört arkadaşını vurdum, sıra sende lan!”
Hata!
“Seninde ananı …”
“Oğlum çocuklarım var, lütfen yapma.”
Teneke’nin beyni sulandı. Korktuğu şey başına
gelmişti. Eğer olayın duygusal yanını düşünmeye
başlarsa, başaramazdı. Sakın çocuklarını düşünme
ve tetiği çek. Gözleri de sulanmaya başladı. Eğer
cesaret edebilirse başını kaldırıp adamın oturduğu
daireden bakan olup olmadığını görecekti.
“Tarık abi!”
Teneke ardından bir bağırış duyunca,
hayatının belki en büyük aptallığını yapıp, sesin
geldiği yöne döndü.
“Ulan ne oluyor?”
“Tarık abi kaç.”
“Yakalayın şunu.”
“Laaan!”
“Dikkat edin, elinde silah var.”
Kahvehanedeki herkes dışarı çıkmaya başladı.
Her şey mahvolmuştu. Kahvehaneden çıkan
herkesi de vuramazdı ya. Oysa onlar Teneke’nin
yüzünü görmüşlerdi. Çabuk düşünmeliydi.
72 73