İÇİNDEKİLER

gelmiştim. El Barrio’nun sokaklarını arşınlarken
Mami Wata’nın botánica’sını bulabilmek için
aklımdaki düşünceleri kovup algılarımı sonuna
dek açtım. Her hafta yer değiştiren şifacı dükkanı,
bulunmayı istenmediğinde kolayca göz önünden
kaybolabilen bir Santería rahibesi için mükemmel
mekandı. Elbette sadece insanlar onu Voudon
büyücüsü zannediyorlardı. Bense ne olduğunu çok
iyi biliyordum.
Botánica’yı bulmak umduğumdan uzun
sürdü. Mahallenin daha önce gitmediğim bir yerine
taşınmıştı ama dükkan yine aynıydı. Neonlarla
aydınlatılmış gibi parlayan kapıdan içeri girerken
eşiğin üzerindeki zil çınladı. Dükkana adım atan her
canlı türü için farklı bir zil sesi vardı. Gölge için üç
çın çın, sonra sessizlik. İçeri bir kedi girdiğinde ne
oluyordu acaba?
Kavanoz ve mum dolu raflarla, tavandan
sarkan bin bir çeşit kurutulmuş bitkinin arasından
geçerek ilerledim. Dükkan bu akşam boştu; insanlar
artık daha az inanıyor, inandıklarından çok daha
azı için de bir şeyler yapma uğraşı veriyorlardı. Ne
günlere kalmıştık.
Kasadaki kız yine değişmişti. Devamlı beden
değiştiren bir cin değildi kastettiğim, kız insandı
ama son gelişimde onun yerinde bir başkası vardı.
Mami Wata insan hizmetkârlardan hoşlanırdı;
hoşlanmaktan kastım, size servis yapan garson kızı
da yemekle birlikte mideye indirmekti ve Mami
Wata’nın iştahı yerindeydi.
Muhtemelen bir sonraki gelişimde yerinde
başkasını göreceğim kıza bir şey söylemeden,
Santeria müziği ezgilerinin yayıldığı arka tarafa
geçtim. Eşikteki renkli boncuk şelalesini aralayarak
“Personel Harici Giremez” bölüme girdim ve mum
ışıklarıyla aydınlatılmış sunağın önüne kadar
yürüdüm. Heykelcikler, dumanı tüten tütsüler, ateş
ve henüz kurumamış hayvan kanı Mami Wata’yı bir
ayin sırasında yakaladığımı gösteriyordu.
“Buraya gelmemeliydin, gölge adam!”
Arkamdan gelen sese dönüp cevap
verecektim ki, birden elimi yakaladı. Kendi avucunun
içinde sıktı ve bileğimden tutup çevirerek yüzüne
yaklaştırdı. Derimin üzerindeki “M” harfi kara bir leke
gibi aramızda duruyordu. “Bunu kim yaptı?”
Cevap verirken yüzündeki ciddi ilgiye
odaklandım, “Üzülmekten hoşlanmayan üzgün bir
adam…”
Akı olmayan kapkara gözlerini bana doğru
kaldırdı. Teni gözlerinden yalnızca bir ton açık
renkteydi ve derisi tombul bedenini sarabilmek
için iyice gerilmişti. Benden neredeyse yarım metre
daha kısaydı ama isterse cesedimin üzerinde dans
edebilirdi.
“Komik değilsin. Özellikle de şaka yaptığında.
Ya da şimdiki gibi salaklık ettiğinde!”
Elimi aniden bırakıp sunağa doğru ilerledi.
Kaplardan birkaçını karıştırırken onu izliyor ve yine
ne gibi bir salaklık yaptığımı merak ediyordum.
“N’oldu?”
“Seni izliyor… Sen de kalkıp onu buraya
getiriyorsun. Aptal gölge, aptal!”
Birden gerildim ama söylediği şeyden
çok, kavanozların birinden çıkarıp bana doğru
yaklaştırdığı şey yüzünden. Tombul parmaklarının
arasında kara bir sülük tutuyordu. Bir yandan büyülü
sözler mırıldanarak elimi tuttu ve sülüğü avucumun
içindeki yaranın üzerine bıraktı. İğrenerek geri
çekilmek istedim (evet, bir cin olmama rağmen hâlâ
bu tür şeylerden iğrenebiliyordum, ne var?) ama
izin vermedi. Gözlerini kapatarak kalın dudaklarının
arasından fısıldamaya devam etti. O konuştukça
sülük avucumdaki yaraya daha çok yapışıyordu;
fakat emdiği şey kan değildi. Elimin içindeki
karıncalanma geçince hayvan kendini bıraktı. Mami
Wata sülüğü yavaşça çekip aldı ve sunağın üzerinde
yanmakta olan ateşin içine attı. Havayı cızırtılarla
yanık et kokusu sararken avucuma baktım. Yara
izi kapanmıştı, sadece kalemle çizilmiş gibi duran
eğreti bir “m” kalmıştı geriye.
“Şey,” diyebildim şaşkınlıkla, “Teşekkürler.”
Mami bana dönerek bir elini geniş kalçasının
üzerine koydu. Çiçekli basma elbisesi, kafasının
tepesine sardığı turbanı ve boynundan sarkan
milyon tane bocuklu kolyeyle Bronx’taki mahalle
kocakarılarına benziyordu ama görünüş aldatıcıydı.
“Ne haltlar karıştırıyorsun, anlat bakalım.”
Benden daha yaşlı ve daha güçlüydü,
karşısında kolejli bir ergen gibi kalıyordum.
Yutkundum, “Henüz karıştırmadım. Ama karıştırmak
üzereyim. Daha doğrusu, beni zorla karıştırıyorlar.”
“Çabuk ol,” diyerek ağırlığını bir ayağından
diğerine geçirdi. “Daha bir mahalle dolusu
hatunun kocalarını metreslerinden ayırıp evlerine
döndüreceğim, sevgililerinin özel yerlerinde de
uçuklar çıkartacağım. İşim gücüm var benim.”
“Pekala…” Cebimdeki kağıt parçasını çıkarıp
ona uzattım, “Benden bunu nakletmemi istiyorlar
ama ne olduğu hakkında en ufak bir fikrim yok.”
Üzerindeki yazıyı yüksek sesle okumamasını
isteyecektim ki, kağıda dokunmayı reddederek
beni durdurdu. Orada yazan şeyi görmemişti ama
biliyordu. Korkmuş gibi kocaman açılmıştı kara
gözleri. “Sen… Nasıl?”
“Bilmiyorum işte, ben de onu sormaya
geldim. Ama verdiğin tepkiye bakılırsa gerçekten
de cinlerin korktuğu bir şey bu.”
“Şşşşş!” diye tısladı, “Onun adını ağzına alma.
Çağırma!”
Karşımdakinin cinlerin anası Mami Wata
olduğunu bilmesem haline gülecektim neredeyse.
“Çağırma mı? Onu buraya getirmemi istediler
diyorum sana, anlamıyor musun?”
“Hayır!” Bir an kızgınlıkla bağırdı ama
sonrasında sakinleşti. Gözlerinde hüzün,
dudaklarındaysa buruk bir tebessüm belirmişti.
“Gölge O’nu getiremez… Ne insan, ne de cin…
O’nu ancak ışık getirebilir… Ve kader.”
Şimdi de bilmece gibi konuşuyordu, harika.
“Ne demek istiyorsun? Kim o?”
“Efendimiz. Kurtarıcımız.” Gece gibi kapkara
yüzünde aydınlık bir huşu ifadesi vardı artık,
“Cinlerin Mesih’i.”
Hayda. Bir de bu çıkmıştı başımıza, iyi mi?
“Ne masalı anlatıyorsun sen yahu?” diye araya
girecek oldum ama Mami Wata tekrar sinirlendi.
“Aptal çocuk! Neye bulaştığın hakkında en ufak fikrin
yok, değil mi? Bir de kalkmış inançsızlık ediyorsun,
tüh sana!”
Gerçekten suratıma tükürmemiş olsaydı
makul bir noktada buluşabilirdik ama bu kadarı
fazlaydı. “Bana baksana sen…!” diyerek tartışmaya
hazırlanmıştım ki, karanlığın içinden tıslayarak çıkan
şey beni durdurdu. Mami Wata’nın sadık yoldaşı
Lazarus kıvrıla kıvrıla gelip kadının bacaklarına
dolandı, sonra da yukarılara tırmanarak onun tombul
gerdanına yerleşti. Beş metrelik piton, kendisinden
metrelerce kısa olan kadının omuzlarında otururken
oldukça rahat görünüyordu. Fakat sinirliydi; yılan
gözlerini bana dikmiş, çatallı diliyle tıslıyordu.
Tecrübelerime dayanarak, eğer Lazarus dâhil
olmuşsa o tartışmanın kapandığını söyleyebilirdim.
“Pekala,” dedim yüzümdeki zehirli tükürüğü
kolumla silerken. Yenilgiyi kabul etmek hoşuma
gitmese de, yılanlı bir kadına karşı gelmenin mantığı
yoktu. Hele ki o kadın, kadim bir cinse… “Eğer
öyleyse durum daha vahim demektir. Çünkü onun
karşılığında bana Yüzüncü Ad’ı teklif ettiler.”
O iki kelimeyi duyan Lazarus irkilip kesik
kesik tıslamaya başladı ve geldiği gibi hızla
sürünerek karanlığın içinde kayboldu. İsmin bahsi
bile yılanı korkutmaya yetmişti; fakat Mami Wata
serinkanlılığını korudu, hatta gülüyordu. “Şimdi kim
masallara inanıyormuş bakalım?”
“İnkâr mı ediyorsun?”
“Yüzüncü bir ad yok, diyorum. Sadece doksan
dokuz. Ve biz de bununla yetiniyoruz.”
Arkasını dönerek sunaktaki işine devam etti.
Böylece konuşmayı bitirmişti, oysa benim daha
söyleyecek ve soracak bir sürü şeyim vardı. Fakat
nedense şu an hiçbiri aklıma gelmiyordu.
“Git artık, çocuğum. O boş kafanı da beladan
uzak tutmaya bak.”
Bana diyecek bir şey bırakmamıştı. Kağıdı
cebime geri koydum ve dediğini yaparak çaresizlik
içinde botánica’dan çıktım. Söyledikleri ilginçti
belki ama bir konuda yanılıyordu; kafam boş değil,
aksine düşüncelerle dolu ve allak bullaktı. Bir ipucu
bulacağım derken ipin ucunu iyice kaçırmıştım.
Otele dönmek için metro istasyonuna
indim ve sadece geç saatlerde benim ineceğim
durağa uğrayan 4 numaralı metroya bindim. Şimdi
66 67