İÇİNDEKİLER

Öykü: Erol ÇELİK
İllüstrasyon: Eren ERSOY
Öykü
TENEKE
gel.”
“Nerdesin lan?”
“Evdeyim oğlum, ne oldu?”
“İncirlideki sosisçiye gel hemen.”
“Ne yaptın oğlum?”
“Lan pezevenk, konuşup durma da sosisçiye
“Tamam, on dakika sonra ordayım.”
“Ne on dakikası lan? Hemen gel, arabayı
da getir. İki dakika sonra burada ol, hiç zamanım
kalmadı. Gelirken biraz parada getir.”
“Teneke benim başımı da belaya
sokacaksın.”
“Hay ağzına sıçayım korkak herif, beni şimdi
tek başıma mı bırakacaksın?”
“Tamam geliyorum. Hay anasını ya.”
“Çabuk oğlum, her şey berbat olmak üzere.”
Teneke, ankesörlü telefonu kapadı.
Kalbi balçığa bulanmış gibi ağrıyor, kafası feci
zonkluyordu. Korku beklemediği kadar, tüm
cesaretini silecek kadar sarmıştı vücudunu. Eğer
elinde olsaydı eve gidip bir temiz uyuduktan, iyice
dinlendikten sonra tekrar düşünmek isterdi. İflas
etmek üzereydi, zamanı gerçekten kalmamıştı. Eğer
polisler kendinden önce patrona ulaşırsa, her şey
mahvolurdu.
Yirmi dakika olmuştu. Patronun evi,
bulunduğu sosisçiden en fazla beş dakikalık
mesafedeydi ve arkadaşı acele ederse, herifi evinde
yakalayabilirdi.
Sosisçi, İncirli caddesinin üzerindeki, gece geç
vakte kadar açık olan, bu saatlerde yoğun olduğu
için dikkat çekmeyen bir yerdi. Bir şey yemiyordu
çünkü yerse hemen kusacağını biliyordu. Ankesörlü
telefondan uzaklaşarak bir köşeye ilişti.
Elindeki poşeti, taksiyi değiştirirken çöpe
atmış, içinden işine yarayan adresi bulup çıkarmıştı.
Elektrik faturasının üzerinde oto yıkamanın adresi
olmadığı için, adamın ev adresi yazıyor olmalıydı.
Piç kurusuna artık çok yakındı.
Bekledi. Aklı, onu gerçekle yüzleşmesini
engellemek için durmuştu. Sadece patronu öldürme
planı vardı içinde. Eğer polisten önce ona ulaşırsa,
herifi vuracak ve yine kaçacaktı.
Her şey bu kadar kolay olabilir miydi? Herkesi
vurup, olaydan sıyrılabilir miydi? Olabilir miydi
böyle bir şey? Kafasını iki yana sallayarak daha basit
düşünmeye çalıştı. Yapacak başka bir şeyi yoktu ki.
Dört kişiyi öldürdüğü silahı belinde taşıyordu ve az
sonra olayla ilgili başka birinin yanına yaklaşacaktı.
Yaptığı gerçekten ahmakçaydı.
Ya adamın evinin önünde polislerden
biri nöbet tutuyorsa, ya hısımı var mı diye herifi
gözetlemeye başladıysalar? Ama daha yirmi
dakika olmuştu, polis bu kadar hızlı bir şekilde
davranamazdı herhalde.
Metin’in arabası, ankesörlü telefonların
önünde durduğu zaman, bitkin vücudunu arabaya
tıktı. Eğer karakteri uysaydı, arkadaşına kendisini
bu beladan kurtarması için yalvaracaktı. Oysa
madalyonun bu yüzü öyle değildi.
“Ne oldu oğlum anlatsana?”
“Bak Metin, başım çok kötü belada, anasını
satayım en büyük aksilik oldu.”
70 71