İÇİNDEKİLER

Filmin en iyi unsurunun başarılı oyunculuklar
olduğunu söylememiz gerekli. Pek çok filmden
tanıdığımız Silvio Orlando, abartısız oyunculuğu
ile ele aldığı karakteri yansıtmak konusunda çok
başarılı. Kızını canlandıran Alice Raffaelli de ilk
oyunculuk denemesi olmasına rağmen onun
karşısında perdeyi doldurmayı başarmış. Yönetmen
Oliviero’nun farklı bir polisiye denemesi yapmak
istediği anlaşılıyor, doğrusu iyi de bir atmosfer
yaratmış ama zaman zaman hikâyeyi fazlaca
boşlamış gözüküyor. Temponun zaman zaman çok
düşmesi bir yana, finale doğru sürpriz gibi karşımıza
sunulan olayları çok önceden anlayınca o final
fazlaca uzun bir hale geliyor.
Günaydın Babacığım (Buongiorno Papà):
40 yaşına yaklaşan Andrea, hâlâ gençlik hevesinde
bir adamdır. Her gece başka bir kadınla beraber
olur, gençlerin gittiği mekânlara takılıp, bir bekâr
evinde yıllardır arkadaşı olan Paolo ile birlikte yaşar.
İyi de bir işi vardır. Filmlere ürün yerleştirme ile
ilgilenmektedir ve bu işten iyi de para kazanır, saygı
görür. Ama bir gün kapısına genç bir kızın dayanması
ile hayatı alt üst olur. Layla adındaki bu genç kız onun
kızı olduğunu iddia etmektedir. Annesi öldükten
sonra babasını aramaya gelmiştir. Üstelik yalnız da
değildir. Dedesi Enzo da onunla birliktedir. Enzo
öyle bildiğimiz dedelerden de değildir üstelik. Eski
toprak bir rockçı olan Enzo, nevi şahsına münhasır
bir kişiliktir. Bu karşılaşmadan sonra Andrea, kendi
anne-babasının ilişkilerinden sorunların da farkına
varır, bir yandan da işinde sorunlar yaşamaya başlar.
Günaydın Babacığım seçkinin belki de en
keyifli filmiydi. Çok önemli bir film olmasa da başarılı
bir kendini iyi hisset filmi olduğunu söylemek lazım.
Finalde her biri bambaşka sorunlarla uğraşan her
karakterlerin mutluluğu bulacaklarını, hayatlarını
bir düzene sokacaklarını tahmin etmek zor değildi.
Esasen az sayıda salonda gösterime girse belli bir
seyirci de toplayabilecek bir filmmiş. Bu arada Layla
karakterini canlandıran genç oyuncu, Rosabell
Laurenti Sellers bir yerden tanıdık geldi bana, nerede
görmüşüm acaba derseniz Game of Thrones’un
geçen sezonunu bir düşünün demek isterim.
İnanıyorduk (Noi Credevamo): İşte
seçkinin en zor filmi. Zaten 170 dakikalık süresi
ile bir tedirginlik yaratıyordu (ki izlediğimiz kopya
biraz daha uzundu sanırım), bir de İtalyan tarihine
özel bir ilgi gerektirince böyle bir ilgi alanı olmayan
seyirciyi fazlasıyla yordu. 1828 ayaklanmaları
sonrası üç arkadaşın kişisel yolculuklarını takip
ettiğimiz film, hikâyesini 1861 yılında, bugün
anladığımız anlamdaki İtalya’nın kurulmasına
kadar taşıyor (filmin bu tarihin 150. yıldönümünde
yapıldığını ekleyelim). Film her ne kadar doğrudan
gerçek karakterler üzerinden ilerlemese de arka
planda gerçek olaylar gelişiyor. Aralarda da gerçek
karakterler hikâyeye dâhil olup çıkıyorlar. Yönetmen
Mario Martone, senaryosuna da katkıda bulunduğu
bu roman uyarlamasında ülkesi için önemli olan bir
dönemi anlatırken epik bir film ortaya çıkarmaya
çalışmış. Başarısız olduğunu söylemek mümkün
değil ama belli ki kısıtlı bir seyirci kitlesine hitap
eden bir film.
Tanrının Merhameti (In Grazia di Dio):
İtalya’nın güney bölgesi ekonomik açıdan daha fazla
sorun yaşayan bölgesi olarak görülür. Ekonomik
krizden en çok etkilenen bölge de burasıdır.
Tanrının Merhameti, bölgedeki fabrikalardan
birinin kapanması sonrasında ellerindeki her şeyi
kaybetme riskini yaşayan dört kadının hikâyesi.
Her ne kadar birbirlerinden çok farklı olsalar da
birbirlerine verdikleri destekle zor günleri atlatmaya
çalışacaklardır.
Edoardo Winspeare’nin filmi için ana
karakterlerine bakınca bir kadın filmi demek
mümkün ama aynı zamanda bir işçi filmi de
denebilir. Hatta Ken Loach’ın seveceği bir film
olduğunu söylemek yanlış olmaz sanırım. Yine de
127 dakikalık süresi biraz kısaltılabilirdi.
Benden Uzak Dur (Stai Lontana da Me):
Jacopo, mesleğinde başarılı bir ilişki terapistidir.
En zor durumdaki ilişkileri bile adam etmeyi
başarır. Mesleğe daha küçükken anne-babasını
ayrılmaktan vazgeçirerek başlamıştır. Ama kendisi
kadınlarla ilişkilerine bir türlü başarılı olamaz.
Birlikte olduğu kadınların başına sürekli bir takım
felaketler gelmektedir. Bunun üzerine küçükken
lanetlendiğine inanır ve kendisini kadınlardan uzak
tutmaya başlar. Karşısına gerçekten hoşlandığı Sara
çıkıncaya kadar elbette.
Filmin başındaki Jacopo’nun kadınlarla
ilişkilerini anlatan flashback sahnelerinde bir anda
bu filmi izledim ben dedim. Film ilerledikçe, evet
izledim ama başka oyuncularla demeye başladım.
Film bittiğinde bu filmin bir Fransız versiyonu
da olduğundan ve daha önce onu izlediğimden
emindim. Gerçekten de bu film, 2011 yılında bizde
de Aşka Şans Ver adıyla gösterime giren Fransız filmi
La Chance de ma Vie’nin yeniden çevrimiymiş. Her
ne kadar bu film de zaman zaman kahkahalarla
güldürecek kadar eğlenceli olsa da orijinali,
başroldeki Virginie Efira’nın da etkisiyle daha
başarılı bir yapımdı. Yine de her iki filmi de eğlenceli
bir romantik komedi izlemek isteyenlere tavsiye
ederim.
İşte bu yılki Çağdaş İtalyan Filmleri Haftası’nda
izlediğimiz filmler bunlardı. Genellikle iddiasız ama
hoş filmlerdi. Önümüzdeki yıllarda da devamını
beklediğimiz bir etkinlik olarak aklımızda kaldı.
Ancak Çağdaş Sanatlar Merkezi’ne bir eleştirimi
iletmeden geçemeyeceğim. Bu tip etkinliklerin
takipçisi sinemaseverler, filmin sonundaki yazıları
sonuna kadar izlemek isterler. Daha yazıların
başında ekranı kapatmak doğru bir davranış değil.
Umarım ilerde buna daha fazla dikkat edilir.
98 99