Recenzo - Plansprachen.ch

alia skribero.“ Katalin Horváth esploras la polisemion kaj sinonimion en Esperanto, kaj la kontribuo de
Fabrizio Pennachhietti portas la titolon „La ‚cerbo’ de la ostoj kaj la ‚medolo’ de la kapo“; temas pri
semantika analizeto de la vortoj ‚cerboj’ kaj ‚medolo’ en Esperanto kaj aliaj lingvoj.
Plue Attila Salga prezentas skizon de kontrasta Esperanta-Hungara gramatiko kaj Mika Waseda esploras la
esprimon de moviĝo en Esperanto, la hungara kaj japana lingvoj, dum Ferenc Havas traktas metaproblemojn
de lingvotipologio. Fine, Sergej Kuznecov rakontas kaj komentas la legendon de la konstruado de la babela
turo kaj ligas ĉi tiun lingvofilozofian temon kun la moderna kompara lingvoscienco kaj la problemo de
multlingveco, kvankam la babela turo laǔ li neniel rilatas al interlingvistiko. La konkludoj venigis lin al la
drasta rekonsidero de sia difino de homa lingvo, kiun li kutimis klarigadi al siaj universitataj studentoj, nome
ke lingvo estas rimedo por interhoma komunikiĝo. Li pretas agnoski sian eraron, ĉar laǔ li nur en la plej
simplaj okazoj la lingvo garantias reciprokan interkomprenon. Pro tio lia nova difino pri homa lingvo estas
jena: „Lingvo estas rimedo por peni efektivigi interhoman komunikiĝon spite al principa neeblo atingi
identecon de sencoj inter komunikantoj.“
La sekcion lingvopedagogio plenigas ĉefe hungaraj aǔtoroj kiel Zsusza Barcsay pri la kultura fono de
Esperanto en diversaj lernolibroj, Márta Kovács pri la lingvaj ekzamenoj pri Esperanto kadre de la Komuna
Eǔropa Referenckadro, Zsófia Kóródy pri vojoj al oficialigo de la Esperanto-instruado, Katalin Kováts pri
moderna aliro al malnovaj ideoj kaj rezultoj, Jozefo Horváth pri la „Pirata Metodo“ kaj Palma Salomon
Csiszár pri duboj kaj demandoj pri familia lingvouzo. La italo Renato Corsetti kontribuas pri la lernofaciliga
valoro de Esperanto kaj la sviso Claude Gacond entreprenas provon metodike klarigi la sistemon de la
personaj pronomoj, ĉar laǔ la opinio de la memfiera aǔtoro de la „Gaconda metodo“ „multaj Esperantoinstruantoj
bedaǔrinde ne kapablas priskribi tiun ĉi sistemon“.
Kvar kontribuoj estas dediĉitaj al literaturo: Éva Tófalvi aperigas ĉapitron el ankoraǔ ne publikigita romano,
kies titolo estas ‚Aersoifo’, Imre Szabó komentas la poemon ‚Purakore’ de Attila József, István Ertl meditas
pri tradukado en Esperanto kaj Árpád Rátkai prezentas la personecon de Frigyes Karinthy (1887-1938), kiu
estis ne nur la plej ofte legata, citata kaj menciata hungara humuristo, sed pro kies enplektiĝo kun la
Esperanto-movado indas preni lian agadon sub la lupeon.
Diversajn temojn, ĉefe leksikografiajn kaj movadajn (medicinistajn), fine traktas Reinhard Haupenthal,
Jozefo Horváth, Sándor Révész, Endre Dudich, Imre Ferenczy, Lajos Molnár & Julianna Farkas, István
Hegyi kaj Ilona Koutny.
Do, en la libro oni trovas kelkajn tre legindajn kaj tute ne enuajn tekstojn. Temas pri havinda publikaĵo, al
kiu la aǔtoroj de la ‚Szerdhelyi-skolo’ kontribuis kun fervoro memore, dediĉe kaj omaĝe pri sia iama
majstro, kiu jes en la aĝo de 63 jaroj vere mortis tro frue. Samtipa anstataǔanto de tiu supera kaj unika
interlingvistika fakulo reale neniam povis esti trovita, kvankam liaj disĉiploj ja kiel eble plej bone kaj sub
nefacilaj ekzisto-cirkonstancoj kaj kun fragila financado daǔrigis la fakon (ĝis ĝia likvido en Budapeŝto en
2009). Ilona Koutny, la plej konata nomo krom Szerdahelyi, daǔrigas la tradicion de la budapeŝta
interlingvistiko en la Universitato de Adam Mickiewicz en Poznano, Pollando. La problemo de tiu poznana
interlingvistika kursaro estas, ke ĝi ne disponas la statuson de ordinara katedro, kie la profesoro povus
doktorigi kandidatojn-interlingvistojn (prof. Koutny rajtas akcepti nur disertaciojn pri hungarologiaj aǔ finnugraj
temoj en la pola aǔ hungara lingvo). La bibliografio de Szerdahelyi estas prezentita sur 26 paĝoj en la
libro. Ĉar ĉiuj kontribuaĵoj de la hungara profesoro estis publikigitaj dum la socialisma periodo, estus grave
kaj necese recenzi la verkaron de Szerdahelyi el la vidpunktoj de la postkomunisma kritiko por ekzameni ĉu
ĝi konservis sian validecon.
Oni ne preteratentu la diferencon inter la UEA-prezo kaj la pola tarifo, kiu eĉ dudek jarojn post la ekonomiaj
ŝanĝoj en orienta Eǔropo restas paradoksa.
16