bekijken - digitale bibliotheek voor de Nederlandse letteren

39
die ons veroorlooft onze zelfkultus te verbinden met een zo charmante metode-Cook?
De tee van Ludwig
Gelukkig dat in deze tijden, waar iedereen klaagt, af en toe nog belangrijke dingen
gebeuren in de literatuur: Emil Ludwig heeft in gesprekken een portret gegeven van
Mussolini en mevrouw C. Kuiper-de Jongh geeft in de Nwe Rotterd. Crt., na bij hem
op de tee te zijn geweest, een portret van Emil Ludwig. Of liever, van Ludwig tout
court, want, zegt mevr. Kuiper al dadelik: als ik aan mijn vrienden vertel dat ik thee
dronk bij Ludwig, dan begrijpen ze mij direkt. Het zou dan ook ondankbaar zijn mevr.
Kuiper niet te begrijpen; van alle gezelligschrijvende hollandse vrouwen (en hoevele
hebben wij er niet?) is zij misschien wel de allergezelligste, en de eerste of tweede
voornaam van iemand die eigenlik nog anders heet is werkelik een kwestie van
voorkeur. Ik zou haar schets hier in zijn geheel overnemen, als ik niet vreesde
daardoor in botsing te komen met de Nwe Rotterd. Crt. De wijze alleen waarop zij
vertelt hoe zij het ‘ver weggeborgen’ huis van de ‘meester’ op het laatste nippertje
nog ontdekt (ik zet het woord ‘meester’ tussen aanhalingstekens omdat zij zelf dat
doet); hoe zij met de ‘bruingelokte vrouw’ van Ludwig, die zelf ‘Ludwig’ zegt en het
‘voorzetsel’ Emil weglaat, in de tuin gaat, is een prozagedichtje waard. Haast jammer
om in den tuin te gaan, verzucht mevr. Kuiper dan; in een huis valt meer van een
mensch te herkennen, in een zuidelijken tuin overwoekert moeder Natuur
menschenhanden en verstopt ze.
Intussen, Ludwig komt maar niet; hij wordt voorafgegaan door een duitse professor,
wat de sfeer voor mevr. Ludwig en mevr. Kuiper opklaart, want, zoals de laatste
weer alleraardigst zegt: wij vrouwen hebben neiging om het oneens te zijn, wij
wekken elkaars tegenspraak en het is goed dat Ludwig niet te lang op zich laat
wachten. Mevr. Kuiper behoort blijkbaar ook tot de vele intellektuele vrouwen, die
zich liever met mannelike intelligenties meten. Maar Ludwig komt dan tenslotte nog:
hij komt wat gebogen, alsof het hem moeite kost zijn lange slappe lijf rechtop te
houden, uit de struiken te voorschijn....
E. du Perron, De smalle mens