bekijken - digitale bibliotheek voor de Nederlandse letteren

Koek, zand en grind
Den Haag, April '32
9
DE filmkunde is in onze tijd een heel speciaal vak. Men weet het vagelik, maar voelt
het eerst aan den lijve wanneer men op dit terrein een ongelukje heeft gehad. Het
mijne, bestaande uit een afgekeurd artikel, is gauw verteld: ik ben op een dag een
bioskoop ingegaan, waar met groot sukses de nieuwe film ging van Marlene Dietrich;
ik ben teleurgesteld weggegaan, en daar ik mij het verzoek herinnerde van mijn
vriend Ter Braak om bij gelegenheid een ‘lekenstukje’ over een film te schrijven,
heb ik mijn indrukken opgetekend. Ik was zelfs nogal trots over de titel die ik voor
mijn opstel vond: Sjanghai Express of uit Nieuwe Sterren een Oude Draak. Die
expres, een hypermoderne trein dus, die toch, terwille van de chinese sfeer, een
draak wordt, zij het ook een draak die weer uit sterren (en dan filmsterren) bestaat,
deze muzikale frase van elkaar opvolgende beelden leek mij op zichzelf al niet
weinig filmies, en in ieder geval voor een leek suggestief in elkaar gezet. Helaas,
mijn vakmans-onkunde werd er allerminst door verbloemd; mijn stuk mocht geen
genade vinden in de ogen der andere redaktieleden van het filmblad waarvoor het
was bestemd. Ik laat het hier volgen:
‘Het onderwerp werd door goddelike bestiering meer dan aktueel: de Japanners
ontbreken, maar mongoolse gezichten zijn mongoolse gezichten en de
oorlogstroebelen blijven homogeen. De Sjanghai-express vertrekt, met een bordje
op de flank waarop: Peiping (te weten: Peking); de film zet prachtig in, de regisseur
vindt direkt gelegenheid om zijn toestellen goed te laten “vertellen”. Door een groot
heen-en-weer geloop van chinese voetgangers breken de voornaamste reizigers,
in draagstoel en taxi; de atmosfeer is in een ommezientje geschapen door wie over
zoveel middelen beschikt. Bij het in de trein klimmen, lopen door de couloirs en
hangen uit de vensters, verraden de personages langzaam-aan hun karakter; het
zijn specimina van de internationale wereld die wij verwachtten: O.W.-ers,
avonturiers, prostituées, of, op zijn best, militairen met verlof. Achter iedereen waant
men een spion. Een dik man, Mr.
E. du Perron, De smalle mens