bekijken - digitale bibliotheek voor de Nederlandse letteren

41
dat zij ‘politiek niet heel sterk staat’ en wil het gesprek dan wat onvoorzichtig
overbrengen op de gravure van een geharnast man tegen de wand. En de grote
auteur draait dan direkt de gravure om: wie dàt is zegt hij mevr. Kuiper niet, dat is
zijn volgend werk! Hoe hij zich bedreigd moet hebben gevoeld, kan men alleen
vermoeden door de haast waarmee hij haar terugvoert naar de tuin.
Daar staat zijn schoonmoeder nu ook al: het voorbeeld van een oude Engelsche
dame, vernemen wij; de bruingelokte mevrouw Ludwig was dus een Engelse. Tussen
vrouw en schoonmoeder, mevr. Kuiper en de duitse professor, de berlijnse uitgever
en dan nog een italiaanse dito die juist foto's had meegebracht van Mussolini, raakte
Ludwig op den achtergrond: hoofdzakelijk verdiepte hij zich in zijn foto's, vertelde
een extra bijzonderheid van de belangrijkste kiek, Mussolini en hij, ieder aan een
kant van de schrijftafel. (Er staat helaas niet bij wat Ter Braak misschien graag had
geweten: of Mussolini hem daarop grosz an ziet.) En eenmaal op de achtergrond
geraakt, krijgt Ludwig weer een vaag en zelfs jong uiterlik, zodat mevr. Kuiper eens
kijkt naar de rozen die overal in volle trossen afhangen, en ook over het meer tot in
Italië's blauwe rust, en dan sterk het gevoel (krijgt) alsof hier het leven wel een
eeuwige jeugd moet zijn.
Als zij heengaat, wordt haar gevraagd of zij nog eens terugkomt; zij is wel geen
dupe van deze invitatie, die grote mannen aan gewone stervelingen doen in de
hoop dat men hen niet verkeerd zal begrijpen, maar zij vindt het een prettige gastvrije
gewoonte. Het is haar finishing touch aan het beeld van Ludwig, en werkelik, wij
zien hem nu ook ten voeten uit. En deze man draagt Napoleons en Goethes in zich,
met hier en daar nog een Lincoln en een Jezus! Hij is een van die wonderen die de
wereld nog niet uit zijn, en op zijn manier nog een bescheiden wonder ook. Ik geloof
niet dat ik nog iets meer van hem zou willen weten, sinds mevrouw Kuiper bij hem
tee dronk, of het zou moeten zijn hoe die tee smaakte en of in de kopjes geen
portretten te zien waren van de grote modellen die door zijn rechterhand werden
gebaard.
E. du Perron, De smalle mens