EGW Notities 2e kw 2008 - A4 model (PDF) - agp internet

Donderdag 22/5: (Onze eigen wandeling met God; 1 Johannes 2:6)
Wij lezen over de profeet Henoch dat hij „wandelde met God…300 jaar“. Henoch’s wandelen met God was
niet in een trance of in een visioen, maar bij al zijn bezigheden in zijn dagelijks leven. Hij werd geen
kluizenaar, zichzelf totaal afsluitende voor de buitenwereld, want hij had een werk te doen voor God in deze
wereld. In het gezin en in zijn contacten met anderen, als een echtgenoot en vader, een vriend, een
stedeling, was hij de standvastige, onwankelbare dienstknecht van God. Zijn hart was in harmonie met Gods
wil, want “kunnen twee samen lopen, tenzij ze het eens zijn?”
Henoch was een openbare leraar van de waarheid in zijn tijd. Hij onderwees de waarheid; hij leefde de
waarheid; en het karakter van de leraar was op elke manier in harmonie met de grootheid en heiligheid van
zijn missie. Henoch was een profeet die sprak, omdat hij geraakt was door de Heilige Geest. Hij was een
licht te midden van morele duisternis, een voorbeeldig man, een man die wandelde met God, gehoorzamend
aan Zijn wet, - de wet die satan weigerde te gehoorzamen, die Adam had overtreden, die Abel had
gehoorzaamd en waarvoor hij vanwege zijn gehoorzaamheid werd vermoord. Nu kon God aan het universum
laten zien hoe vals de beschuldiging van satan was door te stellen dat de mens Gods wet niet kon houden.
Hij kon laten zien dat ondanks het zondigen van de mens, deze zich zó kon verhouden tot God dat hij de
gedachten en Geest van God kon bezitten…
Henoch wandelde met God, terwijl om hem heen volgens het Bijbels verslag “de boosheid des mensen
groot was op de aarde en al wat de overleggingen van zijn hart voortbrachten te allen tijde slechts boos
was”. Henoch’s rechtvaardige leven was in duidelijk contrast met dat van de slechte mensen om hem heen.
Zijn geduld, zijn puurheid, zijn ongeëvenaarde integriteit zijn het resultaat van zijn wandelen met God,
terwijl de slechtheid van de wereld het resultaat was van hun wandelen met de misleider van de mensheid.
Henoch was een actieve werker. Hij zocht geen gemak of comfort op. Ook besteedde hij zijn tijd niet aan
ijdele meditatie of in het vinden van geluk voor zichzelf. Hij deed niet mee aan de festiviteiten en het
amusement waar de genotzuchtigen van de duivelse wereld zich mee inlieten. In zijn tijd waren de
gedachten van velen gericht op werelds plezier – plezier dat hen verleidde te ontsporen. Maar Henoch was
waarlijk oprecht. Hij ging alleen om met de zondige mensen en de werkers der ongerechtigheid om God
boodschap aan hen over te brengen, om hen te waarschuwen zich af te wenden van hun slechte manier van
leven en zich te bekeren en God te zoeken.
=RH Apr 15, 1909, al. 1-2,4-5; RH 4-19-70; ST 1-13-98; PP 84-88; ML 341; TMK 320; UL 228
Vrijdag 23/5: (Een goddelijke demonstratie; 1 Johannes 4:9,10)
Toen Jezus uitriep: “Het is volbracht”, triomfeerde de hemel. De strijd tussen Christus en satan met
betrekking tot het uitvoeren van het verlossingsplan was beëindigd. Satan had duidelijk zijn vijandigheid
naar de Zoon van God laten zien. Het was de wrede misleiding van de gevallen vijand die het verraad, de
veroordeling en de kruisiging van Christus tot gevolg hadden. Zijn duivelse haat, blijkend in de dood van
Jezus, plaatste satan daar waar zijn ware karakter geopenbaard werd aan alle schepselen die nog niet in
zonden waren gevallen. De engelen waren verbijsterd dat een van hen zo diep kon vallen en tot zoveel
wreedheid in staat was. Elke vorm van sympathie of medelijden die zij misschien voelden toen hij verbannen
werd, was nu uit hun hart gerukt.
Satan heeft de sterkste pogingen ondernomen vanaf de tijd dat Christus als baby kwam in Bethlehem. Hij
zocht verschillende manieren om te voorkomen dat Hij zich zou ontwikkelen van ongeschonden kinderjaren
tot ware mannelijkheid, een heilige bediening en een volmaakt offer door Zijn leven neer te leggen, zonder
morren, voor de zonden van de mens. Maar satan bleek niet in staat te zijn Hem te ontmoedigen of om Hem
af te leiden van het werk waarvoor Hij naar deze aarde kwam. De storm van satans toorn kwam hard op
Hem neer in de woestijn van Calvarie. Maar hoe genadelozer het op Hem neerkwam, hoe steviger klemde de
Zoon van God zich aan de hand van Zijn Vader en ging Hij voort op het met bloedbevlekte pad voor Hem.
Alle pogingen van de machtige vijand om Hem neer te drukken en hem te overweldigen, brachten een
puurder licht, het smetteloze karakter van Christus naar voren …
De hemel keek met verdriet en afkeer toe hoe Christus aan het kruis hing, bloed vloeide uit Zijn wonden
en zweet vermengde zich met bloed op Zijn wenkbrauwen. Het bloed droop van Zijn handen en voeten,
druppel na druppel, op de rots aan het voet van het kruis…. De hemel keek vol verbazing toe, terwijl
Christus bad te midden van Zijn lijden: “Vader, vergeeft het hun, want zij weten niet wat zij doen”.
Christus was de belichaming van God zelf. Het plan en de uitvoering van de verlossing van de mens
waren een demonstratie van goddelijke wijsheid en kracht.
De onbegrensde liefde van God voor de mensheid door Zijn Zoon te geven om voor hen te sterven, werd
hier manifest. Christus werd geopenbaard in al Zijn zelfopofferende liefde en puurheid.
=PrT Feb 18, 1886, al. 1-2,5-6; ST 1-12-15; DA 759-761
Verdere studie: DA 83; 5ABC 1130
32