EGW Notities 2e kw 2008 - A4 model (PDF) - agp internet

Maandag 9/6: (Het verhaal van de wederopstanding – 2; Lukas 24: 36-39)
De twee discipelen hadden gedacht dat zij vermoeid waren, maar nu is hun kracht vernieuwd. De
ontgoocheling is voorbij. Zij stoppen niet voor eten, evenmin hebben zij er behoefte aan, maar haasten zich
om terug te keren op hun voetstappen op het ruwe pad die zij zo pas met Jezus hebben bewandeld.
Zij hebben een boodschap van vreugde te verkondigen aan hun treurende broeders. Zij hebben Jezus
gezien en met Hem gesproken. Hij is uit de dood opgestaan. Hun harten zijn een en al licht en vreugde en
vrede.
Zij spoeden zich op hun weg door de verduisterde straten en klimmen naar het bovenvertrek. Binnen is
het stil maar na herhaaldelijk kloppen horen zij de grendel schuiven. De deur wordt voorzichtig geopend en
zorgvuldig weer achter hen vergrendeld. Nauwelijks hebben zij het fantastische verhaal van hun wandeling
naar Emmaüs tegen de ongelovige volgelingen verteld, als zij tot hun verbazing een andere in hun midden
zien. Het is Jezus. De grendels en bouten zijn niet teruggetrokken. Zij hebben geen voetstappen gehoord en
zijn doodsbang. Hun verbazing wordt groter als zij Zijn stem horen zeggen: “Vrede zij met u” en verder gaat
met het geruststellen van de doodsbange discipelen: “Waarom zijt gij ontsteld en waarom komen er
overwegingen op in uw hart? Ziet mijn handen en mijn voeten, dat Ik het zelf ben; betast Mij en ziet, dat
een geest geen vlees en beenderen heeft, zoals gij ziet, dat Ik heb.” “En toen zij het van blijdschap nog niet
geloofden en zich verwonderden, zeide Hij tot hen: Hebt gij hier iets te eten? En zij gaven Hem een stuk van
een gebraden vis, en van honigraten. En Hij nam het en at het voor hun ogen. Hij zeide tot hen: Dit zijn
mijn woorden, die Ik tot u sprak, toen Ik nog bij u was, dat alles wat over Mij geschreven staat in de wet
van Mozes en de profeten en de psalmen moet vervuld worden. Toen opende Hij hun verstand, zodat zij de
Schriften begrepen.” ( Lucas 24: 41-48 ev).....
Wij hebben een groot werk te doen om getuigen te zijn van de vervulling van Gods woord. En “altijd
bereid tot verantwoording aan al wie u rekenschap vraagt van de hoop, die in u is.” Het is noodzakelijk dat
wij in deze tijden van vrede bekend raken met de profetieën die de gebeurtenissen voorspellen die in onze
tijd zullen plaatsvinden; dat, net zoals bij de discipelen onze gedachten alleen nog verfrist om bemoedigd te
worden en dat dezelfde beproeving die ons schijnbaar verwart, juist een toren van kracht wordt en een
getuigenis dat God het ware woord der profetie aan het volbrengen is.
=ST Jan 20, 1888, al. 12-13,16; 3SP 216-219; DA 802-805
Dinsdag 10/6: (Het gaf kracht aan een beweging; Handelingen 3:14-16)
Toen Jezus stierf, dachten de priesters dat er geen wonderen meer verricht zouden worden, dat de
opwinding zou uitsterven en dat de mensen weer naar de menselijke tradities zouden terugkeren. Maar zie
daar! Midden onder hen waren de discipelen wonderen aan het verrichten en de mensen waren vol
verwondering.
Jezus was gekruisigd en zij vroegen zich af waar Zijn volgelingen deze kracht vandaan hadden. Toen Hij
in leven was, dachten zij dat Hij hen kracht gaf, maar toen Hij gestorven was hadden ze verwacht dat de
wonderen zouden ophouden.
Petrus begreep hun verwarring en zei tot hen: “Mannen van Israël, wat verwondert gij u hierover, of wat
staart gij ons aan, alsof wij door eigen kracht of godsvrucht deze hadden doen lopen? De God van Abraham
en Isaak en Jakob, de God onzer vaderen, heeft zijn knecht Jezus verheerlijkt, die gij hebt overgeleverd en
verloochend ten overstaan van Pilatus, ofschoon deze oordeelde, dat men Hem moest loslaten. Doch gij hebt
de Heilige en Rechtvaardige verloochend.” ( Handelingen 3:12-16 ev).
De hogepriesters en ouderlingen konden deze woorden niet verdragen en in hun opdracht werden Petrus
en Johannes gearresteerd en in de gevangenis gezet. Maar duizenden hadden zich bekeerd en geloofden in
de wederopstanding en verrijzenis van Christus door enkel naar een van de toespraken van de discipelen te
luisteren. De priesters en ouderlingen waren bezorgd. Ze hadden Jezus gedood zodat de gedachten van het
volk naar hen zou terugkeren, maar de situatie was erger dan voorheen. Ze zijn openlijk beschuldigd door
de discipelen van het vermoorden van de Zoon van God en ze konden niet vaststellen tot hoever deze
dingen zouden kunnen uitgroeien of hoe zij zelf zouden worden gezien door het volk. Ze hadden al te graag
Petrus en Johannes willen doden, maar durfden dat niet uit angst voor het volk.
De volgende dag werden de discipelen voor de raad gebracht. Dezelfde mannen die vol enthousiasme het
bloed van de Rechtvaardige hadden geëist, waren aanwezig. Ze hadden Petrus Jezus horen verloochenen
met verwensingen en vloeken toen hij beschuldigd werd één van zijn discipelen te zijn en zij hoopten hem
weer te kunnen intimideren. Maar Petrus was bekeerd en hij zag nu een kans om de smet van die
onbezonnen, laffe ontkenning te verwijderen en de naam die hij onteerd had te verhogen. Met heilige
schaamteloosheid en in de kracht van de Geest, verklaarde hij onverschrokken tot hen: “dat door de naam
van Jezus Christus, de Nazoreeër, die gij gekruisigd hebt, maar die God heeft opgewekt uit de doden, dat
door die naam deze hier gezond voor u staat.” (Handelingen 4:10-12 ev.)
= EW 192-193; YI 10-4-00, 10-11-00; RH 4-22-90, 1-24-99; BTS 10-1-16; ST 5-12-98, 8-9-05; AA 57-61;
UL 78
41