Herfst 2010 - Stichting Tubereuze Sclerosis Nederland

30
artikel
Vroeg beginnen met medicijn? Of juist niet?
Voor veel ouders is het nogal een stap om hun kind medicijnen te geven als de diagnose epilepsie is gesteld.
Hoe belangrijk is het eigenlijk om meteen met anti-epileptica te starten? Professor Brouwer, kinderneuroloog
uit Groningen, geeft antwoord.
tekst Corry van Dalen | bron Episcoop, jaargang 18, september 2010, nummer 3
De vraag of het verstandig is wel of niet vroeg met
medicatie te starten, wordt altijd per kind beantwoord.
Verschillende factoren tellen in die afweging
mee. Hoe ernstig zijn de aanvallen? Zijn er vaak aanvallen?
Is er kans op een levensbedreigende aanval?
Doorslaggevend is uiteindelijk de prognose. Hoe
groot is de kans dat de aanvallen blijven terugkomen
en zijn ze van invloed op de ontwikkeling? Het komt
regelmatig voor dat een kind bijvoorbeeld één of
twee grote aanvallen heeft en daarna nooit meer een
aanval krijgt. Dan is het jammer als er meteen gestart
is met medicatie.
Goede informatie
Ook ouders spelen een rol in de keuze voor het starten
met medicatie. Sommige ouders zijn erg bang
voor een volgende aanval. Zij willen dat hun kind
meteen medicijnen krijgt. Andere ouders zien juist
erg tegen medicijngebruik op. Het is belangrijk dat
ouders goede informatie krijgen over het medicijngebruik,
maar ook over de aanvallen. Zodat ze bijvoorbeeld
weten hoe bedreigend de aanvallen wel of niet
zijn. Helaas is het niet zo dat een anti-epilepticum
altijd dé oplossing biedt. Soms houdt het kind
ondanks de medicatie toch aanvallen of heeft het veel
last van bijwerkingen.
Wel meteen starten
Bij sommige vormen van epilepsie moet je niet te
lang wachten met medicatie. Een voorbeeld is het
syndroom van West. Typerend voor de aanvallen is
een specifiek soort bewegingen dat het kind tijdens
de aanval maakt; de ‘salaamkrampen’. Maar die worden
soms pas herkend wanneer de ontwikkeling tot
stilstand komt en er verlies van oogcontact met het
kind is. De hersenen zijn dan al geruime tijd volstrekt
in de war. Bij dit syndroom is het belangrijk meteen
met medicatie te beginnen om te voorkomen dat het
erger wordt.
Ook bij absence-epilepsie heeft een snelle start met
medicijnen de voorkeur. Absences, waarbij het kind
een korte tijd het bewustzijn verliest, merkt de omgeving
niet altijd op. Maar meestal komen ze vaak voor
op een dag. Het kind mist daardoor veel informatie.
Met medicijnen zijn deze absences vaak goed te
behandelen. Bij juveniele myoclonus epilepsie, een
vorm die meestal in de puberteit begint, is de kans
dat de aanvallen zich herhalen groot. Ook dit is een
reden om niet te lang te wachten met het voorschrijven
van medicijnen. Bij deze vorm is een kleine dosis
anti-epileptica meestal voldoende om de aanvallen te
stoppen. De kans op bijwerkingen is dan ook kleiner.
Niet het EEG maar het kind behandelen
Bij sommige vormen van epilepsie kun je wachten
met het voorschrijven van medicijnen, daar is niets
op tegen. Mensen denken soms dat anti-epileptica de
hersenen rust geven en dat het daarom beter is snel
te starten. Maar dat is niet zo. Of er wel of geen verbetering
is, kun je ook niet altijd zien op het EEG. Bij
sommige vormen zie je wel een duidelijke verbetering
in het EEG. Als absences effectief behandeld zijn
ziet het EEG er goed uit. Bij het syndroom van West
verbetert het EEG ook als de medicijnen aanslaan.
Maar de verbetering is niet altijd zichtbaar. Soms blijven
de aanvallen weg en gaat het goed met het kind.
Toch blijkt het EEG dan niet veranderd te zijn. Een
EEG op zich vertelt dus niet altijd of het goed gaat. Je
behandelt immers niet het EEG, maar het kind. ■
herfst 2010 | TSC Contact