Herfst 2010 - Stichting Tubereuze Sclerosis Nederland

38
vervoer
Busvervoer, zaak van de Nationale Ombudsman
“Zo, gaat jouw kind met een taxi naar school? Luxe! Dat is toch maar goed geregeld in Nederland”.
“Als mijn dochter maar nooit met het busje moet”, was mijn angst die ik had toen mijn dochter nog klein
was. Met tranen in mijn ogen zwaai ik haar de eerste dag uit, ik realiseer mij dat de rit naar de wereld van
de gehandicapten definitief is.
naar de bus...
Elke dag rijdt al jaren de bus bij ons voor met
Willem, Yvonne, Klaas, Henk, Ans, Mohammed,
Bjorn, Leo, of Murat. De tijd waarop het busje
komt varieert tussen 07.30 en 08.15 uur. Het is
niet te voorspellen, maar het lijkt regel te zijn dat
de bus te laat is als mijn dochter op tijd is en
andersom. Dit lijkt een detail, maar voor een
autistisch kind heeft dit grote gevolgen. Als de bus
te laat is gaat ze iets anders doen zoals een tekening
maken en als de bus dan voor de deur staat
kan zij niet stoppen met tekenen, eerst moet de
tekening af zijn en dan kan ze in de bus stappen.
Terwijl de chauffeur ongeduldig in de auto zit te
wachten samen met de andere kinderen, probeer
ik mijn dochter te dwingen haast te maken. Niet
tekst en foto Inge Tol
zelden eindigt dit in een kind dat boos het huis
verlaat. Hetzelfde gebeurt als de bus te vroeg is,
dan moet mijn dochter opschieten. Zij ziet daar de
noodzaak niet van in en raakt van streek als ik
haar te veel aanspoor op te schieten. Als ze dan in
de bus zit kan ze ook nog eens rekenen op een
humeurige chauffeur die er niets van begrijpt.
Chauffeurs kunnen hoop ik goed autorijden maar
hebben geen enkele scholing gehad om met deze
kinderen om te gaan, ze hebben zelfs geen EHBO
cursus gevolgd, laat staan dat ze weten wat ze
moeten doen bij een epileptische aanval. Ik geef
mijn kind elke dag op goed vertrouwen mee aan
een persoon waarvan ik alleen zijn 06 nummer
ken.
Ik zit op mijn werk als de telefoon gaat. De oppas
is ongerust omdat mijn dochter na een uur wachten
nog steeds niet thuis is. Ik schrik en bel
meteen de vervoersmaatschappij, zij hebben geen
antwoord en gaan het uitzoeken, Ik bel ondertussen
naar school, er wordt niet opgenomen, iedereen
is naar huis. Met hartkloppingen bel ik weer
de vervoersmaatschappij. Het duurt even als ze
hebben uitgevonden dat er een invaller op de bus
zit, maar ze hebben geen idee wie het is, laat
staan dat ze hem kunnen bellen. Mijn dochter is
kwijt en niemand kan me helpen. Een pakketje per
post is via internet op de minuut te volgen, maar
niemand weet waar mijn dochter is!
Een half uur later wordt mijn dochter thuis afgeleverd,
de oppas doet de deur open en ziet de bus
nog net om de hoek verdwijnen. Geen excuus,
geen toelichting, geen gezicht bij de persoon die
bijna 3 uur met mijn dochter in de bus heeft gezeten.
Geen reactie van de vervoersmaatschappij of
de gemeente op mijn brief die ik ze stuur. Ik klim
herfst 2010 | TSC Contact