Jaarverslag 2007 - Ruimtelijke Ordening en Stedenbouw in het ...

Vooruitzichten
De stadsrenovatieprogramma’s beoogden aanvankelijk de renovatie van het privé-erfgoed van gemeenten en OCMW’s,
bestemd voor met sociale woningen gelijkgestelde huisvesting. Zij gaven daarbij voorrang aan lichte renovatie boven de
heropbouw van gebouwen.
Stilaan wierp het beleid vruchten af. Vandaag streven de gewestelijke programma’s ook naar de productie van woningen,
via het verwerven van braakliggende terreinen of verlaten gebouwen. Voortaan voert de overheid dit type operaties haast
uitsluitend uit in het kader van wijkcontracten (luik 1).
Vandaag de dag worden voornamelijk goederen verworven die zich in een complex kluwen bevinden, meestal niet geschikt
zijn voor economisch bloeiende projecten en vaak verwaarloosd zijn, zonder enige bekommernis voor de negatieve
weerslag die dit op de wijk heeft. Andere huisvestingsoperaties hinderen geenszins de projecten van de privésector die
in bepaalde gevallen trouwens worden gestimuleerd (luiken 2 en 3).
Deze nieuwe wijze van ingrijpen beoogt vastgoedoperaties die moeilijker haalbaar zijn door hun aard zelf. Bovendien
worden zij meer dan eens geremd door onteigeningsprocedures. Dit leidt onvermijdelijk tot het kleinere aantal
gerealiseerde woningen dat in de laatste reeksen wijkcontracten werd vastgesteld.
De kwantitatieve doelstelling - nieuwe woningen creëren die met sociale huisvesting worden gelijkgesteld - die voortkomt
uit de programma’s voor renovatie van huizenblokken en van afzonderlijke onroerende goederen, wordt feitelijk vervangen
door een herwaarderingsdoelstelling van de leefomgeving die particulieren en beleggers hoopt warm te krijgen.
Behalve deze structureel zware operaties zijn er projecten voor het conformeren van een groot aantal privégoederen met
normen van de Huisvestingscode, gepaard met herhuisvesting van de bewoners-huurders (‘Project X’). De tussenkomsten
zijn minder ingrijpend en dus minder duur, want ze beogen de vrijwaring van de voorwaarden van het wooncomfort van
de woningen volgens een correct, maar minimaal model.
Essentieel is hier om zoveel mogelijk operaties uit te voeren en daarbij de privé-eigenaars te betrekken. Deze acties
verschillen duidelijk van de huisvestingsprojecten die onder overheidsbeheer vallen, want hun kwaliteitsnormen zijn
aanzienlijk minder streng.
Het aantal resultaten van dergelijke projecten in drie wijkcontracten in de Stad Brussel is, als gevolg van het complexe
karakter van dit type projecten, erg wisselend. Ook de verschillende aanvangsdatum speelt uiteraard een rol. In 2008
worden de succesvoorwaarden van het project ten gronde bestudeerd met al de actoren die in het proces ingrijpen en op
basis van de activiteitenverslagen van de voorafgaande jaren.
stadsvernieuwing
113