s^ü

s^ü

De Bruin: „De meest wonder- 

lijke samenloop van omstandig-* 

heden, dien ik ooit heb meegemaakt, 

had plaats op den zevenden van de 

zevende maand, en ik woonde in 

eten huis no. zeven en wedde op 

het zevende paard van den wed- 

strijd." 

Jones: „En het paard won zeker?" 

De Bruin: „Dat is het juist! Het 

akelige beest kwam als zevende 

aanl" 

Mevrouw: „De laatste dienst- 

bode, die wij hadden, was een beetje 

te dol op politieagenten. Marie. Ik 

hoop, dat jij ze zooveel mogelijk 

uit den weg zult gaanl" 

Marie: „Maak U zich daar maar 

g'een zorg over, mevrouw. Ik kan 

ie niet uitstaan I Mijn vader is 

inbreker." 

„De toon van Uw radio bevalt 

mij heelemaal nietl" 

„Wij hebben heelemaal geen 

radio 1" 

„Maar ik hoor het tochl" 

„Ik denk, dat U onzen stofzuiger 

bedoelt." 

^^ 

r> 

^g2Zg> 

de-feïJwetiT. ^ " ^^^ ^ OUd is die ****" **** 

»Dat hangt er heelemaal van af," meende Fritsje, 

„Waar van af? ■' 

„Of het een man of een vrouw is.'" 

ü verhoogt de bekoorlijkheid 

van Uw Teinf, 

wanneer U Ier verzorging van Uw huid 

geregeld - dag aan dag - MaÜ-Creme 

dal edele "471 l'-produd, gebruik!. 

Voor alles geeft deze klassieke Schoon- 

heids-crème de huid den zoo begeerden 

teeren glans. Waasachlig, haast onzicht- 

baar ligt Malf-Creme op de oppervlakte 

der huid - alleen de gelijkmatige pastel- 

tint laat haar gebruik vermoeden. 

Ook vóór hef poederen is hel aan te 

bevelen een weinig Mall-Creme op de 

huid aan Ie brengen. 

Lel op hel getal 

en de blauw-goudcn Firmakleurén. 

m-t w,. "Matt-Creme 

J/c h((i,s.si(>L>(> rSc/ifini>/if>!,/.

Be spreekkamers van professor 

Max Thurston, den beroemden 

criminoloog en specialist op het 

gebied van moreele afwijkingen, lagen 

aan den zeekant te Eastbourne en gaven 

door een reeks van groote ramen uit- 

zicht op den eindeloozen horizon van 

het blauw-groene Kanaal. 

De kamers van den psychiater waren 

met zonder luxe of zonder smaak in- 

gericht. Het interieur had bovendien 

een zeer persoonlijk karakter, waarvan 

het meest kenmerkende was, dat alles 

^n bepaalde plaatsen was gebonden 

1 rofessor Thurstons devies immers was 

zoowel in zijn wetenschappelijken arbeid 

als in zijn particuher leven: systema- 

tisch te werk gaan, alles onverbiddelijk- 

ogisch opbouwen! Op een bepaalde 

tatel bijvoorbeeld stonden eenige kistjes 

met sigaren van de allerbeste merken, 

doch ZIJ waren steeds zóó geschikt 

dat de zwaarste het dichtst bij den 

muur sconden en de lichtere dichter 

bij het raam. Op dezelfde tafel stond 

een likeurstel met drie karaffen, in 

u- , gell , d en van links âr rechts • 

whisky, brandewijn en rum. 

In den linkerhoek van de kamer be- 

vond zich een boekenrek met een com- 

plete serie Engelsche klassieken en in 

den rechter een dito met werken op 

natuurkundig gebied van Engelsche en 

buitcnlandsche schrijvers, en wanneer 

MOORDAANSLAG 

EEN COMPLEET VERHAAL DOOR 

D'ÄUZÄREZ 

iemand het in zijn hoofd haalde om 

een deel van Shakespeare of van 

bhelley van zijn plaats weg te nemen, 

dan zou dit een even opvallend hiaat 

vormen als een ontbrekende tand in 

een menschelijk gebit. Het zou on- 

bUlijk zijn geweest.te beweren, dat de 

boeken nooit gelezen waren; waarschijn- 

lijk was du wel het geval, doch men 

had. het gevoel alsof zij op hunne 

plaatsen waren vastgeroest. 

Deze onaantastbare wetenschappelijke 

nauwkeurigheid was niet alleen aan- 

wezig op de boekenrekken, beladen met 

lyrische gedichten en balladen en bij de 

tabak en de dranken, maar zij be- 

heerschte in nóg sterker mate het heir- 

leger van volbeladen planken, waarop 

zich de eigenlijke boekerij van den 

geleerden zielkundige bevond en de 

tafels, waarop zijn fijne en zonderlinge 

chemische en mechanische instrumenten 

geplaatst waren. 

Professor Thurston „ijsbeerde" in zijn 

ineenloopende vertrekken op en neer 

welke vertrekken, zooals een school- 

jongen zou hebben gezegd, aan de 

Oostzijde door het Kanaal en aan de 

Westzijde door de dichte rijen van 

zijn psychologische en criminologische 

bibliotheek begrensd werden. Hij droeg 

een pluche schildersjasje, echter zon 

der eenige artistieke slordigheid, zijn 

dik en stug haar was sterk peper- en 

€MS IPUZZILIE-IH€IEIKJ1E 

Nieuwe opgave No. 468. 

Op briefkaart of couvert a.u.b. duidelijk 

vermelden: „OnsPuzz/e-/}oe/c/eNo.468". 

Zij, die onze Wekelijksche Vraag en 

net puzzlehoekje beide wenschen op te 

lossen, kunnen de antwoorden tegelijk 

inzenden, doch men schrijve ze dan op 

twee aparte velletjes papier, die ieder 

duidelijk van volledigen naam en adres 

zijn voorzien. 

Met de letters a-a-b-b-b-d-e-e-g-i-k-k- 

l-I-l-m-o-o-r-r-r-r-r-s-s-t-u-v-z van buiten 

naar binnen woorden van de volgende 

be teekenis te vormen: 

1. waardoor men kijkt. 2. bij elkander. 3 

eemgszins vochtig. 4. ziet men als iets 

brandt. 5. muziekinstrument. 6. groot glas 

jenever. 7. vindt men in een bosch. 8 

gebruikt men wel in koffie. 9. dwergvalk 

10. plant vanden zandgrond. 11. waar- 

mede men de ramen afdroogt. 12 klei- 

snort. 13 uitgestrekt. 14. deel van de hand. 

15. voorbijgaande glans. 16. schrander. 

Wij verdeelen een hoofdprijs van f 2 50 

e " . vl Jf tr ? ost P"Jzen onder deg-enen, die 

voor 19 Januari (abonné's uit overzee- 

sehe gewesten vóór 19 Maart) aan ons 

adres: Red. „Het Weekblad", Galgewater 

£i. Leiden, goede oplossingen zenden. 

Oplossing van „Ons Puzzle-hoekje 

No. 465". 

De hoofdprijs werd deze week verwor- 

ven door mejuffrouw C. Ronchetti te 

Amsterdam. 

De troostprijzen kenden wij toe aan 

mejuffrouw J. Hus te 's-Gravenhage, 

mejuffrouw A. Fremouw te Deventer en 

mevrouw Risselada te 's-Gravenhage. 

■^.^y; ■£-'' 

zou kleurig; zijn gezicht mager, doch 

vurig en vol spanning. Alles aan en 

rondom hem droeg een streng en ruste- 

loos karakter, evenals de groote wijde 

zee aan welker kust hij - uit zuiver 

hygienische overwegingen - zijn woon- 

plaats had gevestigd. 

Een gril van het noodlot deed in 

die keurige, aan de zee gelegen ver- 

trekken iemand binnentreden, die 

oogenschijnlijk de sterkste tegenstelling 

vormde met den bewoner en diens om 

geymg. Na een kort, doch beleefd 

„binnen van den professor, opende 

de deur zich en daar scharrelde de 

kamer in een vormlooze, nietige ge- 

stalte, die zijn hoed en paraplu al 

even onhandelbaar scheen te vinden als 

KKK J een massa ba gage zou 

hebben gedaan. De buitenmodel paraplu 

was een oud bundeltje zwarte stof- 

de hoed was zwart en breedgerand, en 

hopeloos ouderwetsch; en de man zelf 

een toonbeeld van eenvoud des har- 

ten en — hulpeloosheid. 

De professor keek den bezoeker met 

nauwverholen verbazing aan, zooals hij 

gedaan zou Tiebben, wanneer een of 

ander groot, doch volkomen onschade- 

lijk zeemonster in zijn kamer was komen 

kruipen. De bezoeker op zijn beurt staar- 

de naar den professor, met hartklop- 

£in ge ,?il n k ^ rta ^mig, niet ongelijk aan 

een. dikke boerin, die net kans heeft 

gezien zichzelf in een stampvollen auto- 

bus te wringen. Zijn hoed viel op den 

grond, zijn paraplu glipte hem tusschen 

de beenen door, hij bukte om den een op 

te rapen en greep tegelijkertijd naar de 

ander en ondertusschen sprak hij met 

een onverstoorbaren glimlach op zijn 

ronde gezicht ongeveer als volgt: 

is TS"! 1 W niet kwali J k ' mi i n naai n . 

is Talbot. Ik kom in verband met die 

geschiedenis van de MacDots. Ik heb 

gehoord, dat u dikw.jls menschen uit 

zulke moeilijkheden helpt. Excuseert u 

mij, als ik mij vergis." 

Intusschen had hij al spartelend zijn 

hoed opgeraapt, waarover hij zachtjes 

en verlegen aaide. 

„Ik begrijp u niet goed," antwoordde 

de geleerde stijf. „Ik vrees, dat u zich 

in het adres vergist heeft. Ik ben 

professor Thurston en mijn arbeid is 

bijna uitsluitend van litterairen en op- 

voedkundigen aard. Het is inderdaad 

juist, dat de politie mij wel eens ge- 

raadpleegd heeft bij zeer bijzondere en 

gecompliceerde gevaUen, maar..." 

„O dit is heel bijzonder," onderbrak 

hem de kleine Mr. Talbot, die inmiddels 

op den hem aangewezen stoel had plaats 

genomen. „Wel, haar moeder wilde niet 

in hun verloving toestemmen." 

Bij de laatste woorden leunde hij 

triomfantelijk achterover, als iemand, 

die vindt, dat hij het grootste gelijk 

van de wereld heeft. J 

Professor Thurston fronste de wenk- 

brauwen, doch daaronder schitterden 

zijn oogen door verstoordheid, of door-

dat hij behagen in het geval schepte. 

„Ik begrijp u niet goed," herhaalde hij. 

„De kwestie is deze, zij wilden met 

elkaar trouwen," verduidelijkte de be- 

zoeker. „Maddy MacDot en de jonge 

Toddington wilden een paar worden. 

Weet u iets belangrijkers dan dat?" 

De grootste triomfen op wetenschap- 

pelijk gebied hadden den beroemden 

Max Thurston een zeker gevoel voor 

humor niet ontnomen. Bij het laatste 

pleidooi van den vriendelijken ouden 

heer grinnikte hij zacht en toegeeflijk 

en zette zich in een armstoel in de 

houding van een consulteerend medicus. 

„Mijnheer Talbot," zei hij ernstig, 

„het. is veertien en een half jaar ge- 

leden, dat ik geraadpleegd werd in 

een zeer delicate kwestie: het betrof 

een poging om den Franschen President 

te vergiftigen op een feestmaaltijd bij 

den Lord Mayor. Nu gaat het, als 

ik u goed begrijp, om de vraag, of 

een kennis van u, Maddy. genaamd, 

een aannemelijke partij is voor een 

zekeren mijnheer Toddington. Best, 

mijnheer Talbot, ik houd van sport. 

Ik wil de zaak op mij nemen, ofschoon 

ze met tot mijn gewone métier be- 

f\. 

hoort, en zal aan d.e, familie MacDot 

naar mijn beste weten advies geven, 

evenals ik dat indertijd gedaan heb 

aan de Fransche Republiek en aan 

den Koning van Engeland. Ik heb 

vanmiddag toch niets anders te doen. 

Vertelt u mij de geschiedenis maar." 

De andere dankte hem allerhartelijkst 

en begon zijn verhaal: 

. „Ik zei u reeds, dat mijn naam 

Talbot is; ik ben geneesheer en woon 

in het villa'tje, dat u vermoedelijk wel 

eens gezien hebt buiten de wijd uiteen- 

liggende straten aan den Noordelijken 

rand der stad. In. de allerlaatste eu 

meest afgelegen straat, die als een 

zeedijk langs de kust loopt, woont een 

zeer fatsoenlijk, maar tegelijk zeer heet- 

gebakerde patiënte van mij, een zekere 

weduwe MacDot. Zij heeft behalve een 

aantal kleine kinderen een huwbare 

dochter en verhuurt kamers. Op dit 

oogenblik heeft zij slechts één com- 

mensaal, den jongen Toddington; maar 

die jongeman heeft zich blijkbaar meer 

om het gezin bekommerd dan de vroe- 

gere kamerbewoners, want hij wil met 

de dochter des huizes trouwen." 

„£n de dochter des huizes ?" vroeg 

FOTOSTUDDE. (Foto Godfried dt Groot) 

^■/^r- 

Vóór het 

inzeepen 

moet ge de huid 

goed inwrijven 

met een weinig 

PÜROL 

Ge scheert U don 

veilig en schoon, 

zonder vrees voer 

stukgaan of no- 

schrijnen der huid. 

Doos 30 en 60 et. 

professor Thurston met groot inwendig 

plezier, „wat wil zij?" 

„Wel, zij wil met hem trouwen," 

klonk het levendig. „Dat maakt het 

juist zoo verschrikkelijk ingewikkeld." 

„Het is inderdaad een afschuwelijk 

probleem," beaajnde professor Thur- 

ston. 

„Die jonge Fred Toddington," ver- 

volgde de ander, „Is voor zoover ik 

hem ken een nette man, maar niemand 

weet overigens veel van hem. Hij is 

een flinke, bruingebrande, kleine kerel, 

beweeglijk als een aap^ gladgeschoren 

als een tooneelspeler en gedienstig als 

een geboren postbode. Hij schijnt wat 

geld te hebben, want niemand weet, 

waarmee, hij zijn brood verdient. Juf- 

frouw MacDot, die alles van den slech- 

ten kant beschouwt, is er daarom zeker 

van, dat het iets verschrikkelijks moet 

zijn en waarschijnlijk wat met dynamiet 

te maken heeft. 

Het dynamiet moet van een nieuwe 

en geluidlooze soort zijn, want de arme 

jongen sluit zich gedurende verschei-' 

dene uren per dag in zijn kamer op en 

bestudeert dan iets achter de stijf-ge- 

sloten deur. Hij verklaart, dat zijn af- 

zondering slechts van tijdelijken aard 

en volkomen in den haak is, en belooft 

vóór den trouwdag alles te zullen ver- 

klaren. Dit is alles, dat zeker is, doch 

juffrouw MacDot zal u er nog heel veel 

bij kunnen vertellen, waarvan zij niét 

zeker is. 

U weet, hoe de^praatjes in de wereld 

komen; zij groeien als gras en vooral 

op een bodem van onwetendheid. Er 

wordt beweerd, dat er in Toddingtons 

kamer luid gesproken is door twee per- 

sonen en toch was Toddingjton steeds 

alleen, als de deur openging. 

Men vertelt voorts van een myste- 

neuzen, langen man met een hoogen 

zijden hoed op, die eens uit den zee- 

damp te voorschijn kwam, schijnbaar 

uit zee, onhoorbaar stappend over de 

zandige velden en die door den kleinen 

achtertuin tegen het vallen van den 

avond op het huis toeliep, totdat men 

hem met den commensaal hoorde 

spreken voor diens opengeschoven ach- 

terraam. Het gesprek scheen in een 

twist te eindigen; Toddington wierp met 

een smak zijn raam dicht en de man 

met den hoogen hoed verdween weer 

m den mist. Dit verhaaltje wordt door 

de familie met een zekeren geheimzin- 

mgen trots opgedischt, maar ik ben 

er van overtuigd, dat juffrouw MacDot 

vasthoudt aan haar eigen lezing van het 

geval: dat de andere man (of wat het 

mag zijn) eiken avond uit de groote 

kist komt kruipen, die in den hoek 

der kamer staat en die overdag steeds 

gesloten is, ■ 

„SPRINGTIME" 

THE KING'S own cigarette, 

now obtainable in Holland 

at 3 cent. 

U begrijpt, dat die als met zegels af- 

gesloten deur van Toddingtons kamer 

wordt beschouwd als de poort van al 

die sprookjes en monsterlijkheden uit 

de Duizend en een Nacht. En niettegen- 

staande dat alles, is onze kleine man in 

zijn nette, zwarte costuum, even punc- 

tueel en onschuldig als een spreekka- 

merklok. Hij betaalt prompt zijn huur; 

is geheelonthouder, gaat erg aardig 

met de jongere kinderen om en weet 

hen een geheelen avond gezellig bezig 

te houden. En — dit is de hoofdzaak 

— hij heeft zich eveneens geliefd weten 

te maken bij de oudste dochter, die 

bereid is morgen aan den dag met hem 

naar het stadhuis te gaan..." 

Een man als professor Thurston, die 

heelemaal opgaat in diepzinnige theo- 

rieën, is steeds geneigd om die toe te 

passen op de eenvoudigste dingen uit 

het dagelijksch leven. Hij ging gemak- 

kelijker in zijn stoel zitten en begon met 

een stem, alsof hij voorlas, een geleerde 

uiteenzetting: 

„Het ras, mijnheer Talbot, is de bron 

van alle groote daden uit de geschie- 

denis, maar ook van alle menschelijke 

dwaling. Er is daarvan geen overtuigen- 

der voorbeeld dan dat van den wilden, 

onvergankelijken .stam der Kelten, waar- 

van uw MacDots afstammelingen zijn. 

Bekrompen, bijgeloovig, droomerig en 

met opbruisend bloed in de aderen, 

nemen zij grif de eerste de beste bijge- 

loovige verklaring van de meest na- 

tuurlijke verschijnselen aan. 

U ziet niet verder dan deze juffrouw 

MacDot, bang geworden door het ver- 

telseltje over de twee stemmen en van 

dat lange heerschap uit de zëe. Maar 

voor het geestesoog van den man met 

wetenschappelijke verbeelding, verrijst 

de geheele „clan" der MacDots, ver- 

spreid over de geheele wereld en on- 

danks deze verspreiding tóch weer als 

een bij elkaar behoorend geheel. Hij 

ziet duizenden juffrouwen MacDots in 

duizenden kleine huisjes, terwijl zij bezig 

zijn haar druppeltjes van de kwaal van 

hun ras te schenken in de theekopjes 

van haar vriendinnen; hij ziet..." 

Vóór de geleerde zijn langdurig be- 

toog kon vervolgen en voleindigen, klon- 

ken buiten ongeduldige stemmen; 

iemand met mischende kleeren was 

haastig de gang in komen loopen en 

toen de deur geopend werd, stond een 

net gekleed meisje met verwaaide 

blonde haren en rood van opwinding 

op den drempel. Zij zou werkelijk mooi 

geweest zijn, als haar jukbeenderen 

niet, zooals bij de Schotten veel voor- 

komt, te sterk vooruitgestoken hadden 

en te hoog gekleurd waren geweest. Ze 

sprak op korten toon, gejaagd, als be- 

velend. 

Friedl Dotza en Fritz Hirsch als Little Dorrit en Vader Dorrit. {Foto W. Caret,'s-Gravenhage) 

ZU JEDEM KOMMT EINMAL DAS GLÜCK. 

Künnecke en Kessler, de (feestelijke vaders van bovengenoemd zangspel, waarvan Fritz Hirsch 

in den Haagschen Princesse-Schouwburg de wereld-premicse gaf, mogen Hirsch dankbaar zijn 

voor de voorbeeldige wijze, waarop hi) nun werk ten doop heeft gehouden. Het zangspel, dat 

vaak wat opera-achtig aandoet en vooral in het tweede bedrijf wat te gerekt is, geeft de ge- 

schiedenis van kleine Dora uit Dickens' roman. Wat biedt dit stuk Hirsch weer alle gelegenheid 

zijn befaamd geworden schilderachtige tooneeltjes naar voren te brengen! Hoe bekoorlijk is het 

tafereeltje, wanneer kleine Dora haar schooltje laat zingen I Friedl Dotza zag ik zelden zóó 

goed; hoe innig mooi was haar spel/ hoe sober en vol sentiment was o.a. het gebed voor haar 

vader. Hirsch maakte van den ouden Dorrit weer een kostelijke creatie; wat hij uit zoo'n rol 

weet te halen is bewonderenswaardig! In de kleinere rollen zagen wij Harden als Clennam, F.lly 

Krasser als de wraakzuchtige lady en Sallaba als John. Voor de vroolijke noot zorgden Claire 

Clairy en Fritz Geiger, bijgestaan door Triebel en Sussi Kramer. 

Vroom verzorgde weer de decors en Ziegler het muzikale gedeelte. Voor beiden lof. 

..Het spijt mij, dat ik u in de rede 

val," verontschuldigde zij zich, „maar 

ik had dokter Talbot direct moeten 

volgen; hét gaat om leven of dood." 

Dr. Talbot stond verschrikt op. „Wel, 

KON HAAR HOOFD NIET MEER 

DRAAIEN. 

Gemarteld door spierpijnen. 

Een ons hulp is meer waard dan een ton 

medelijden. Dat was het ook voor deze 

vrouw. Iedereen beklaagde haar. Maar één 

gaf haar een raad, die hielp. Na deze 

goede raadgeving was zij niet langer het 

voorwerp van medelijden. Zij schrijft: „Ik 

leed qan spierrheumatiek in den nek — het 

was een marteling. Mijn hoofd kon ik niet 

meer omdraaien. Iedereen had medelijden 

met mij. Toen was er iemand, die me raad- 

de Kruschen Salts te probeeren, wat ik 

deed. En in zes maanden was ik een an- 

dere vrouw. Als ik nu maar het minste 

vleugje van rheumatiek voel, neem ik 

direct een dosis van Uw wonderlijke Kru- 

schen Salts en het verdwijnt. Na' alles, wat 

ik ondervonden heb zal ik nooit nalaten 

ook anderen Kruschen Salts aan te raden." 

Mevr. S. 

Het zijn de opeengehoopte afvalstoffen in 

het lichaam, die de ondragelijke rheuma- 

tische pijnen doen ontstaan. 

Kruschen Salts nu spoort nieren en inge- 

wanden aan tot gezonde, geregelde werking 

en het gevolg is dat de schadelijke afval- 

stoffen op volkomen natuurlijke wijze uit 

het lichaam verwijderd worden. Wanneer U 

zich dus houdt aan de „Kleine dagelijksche 

dosis", zult U inwendig schoon zijn en blij- 

ven, en in een gezond, frisch en „schoon" 

gehouden lichaam is geen plaats voor het 

ontstaan van rheumatiek, 

Kruschen Salts is uitsluitend verkrijgbaar 

bij alle apothekers en drogisten è f 0.90 

en ƒ1.60 per flacon. Stralende gazondheid 

voor één cent per dag. 

- 7 ~ 

wat is er gebeurd, Maddy?" vroeg 

hij deelnemend 

„Fred is vermoord, als ik me niet 

vergis," antwoordde het meisje, geheel 

buiten adem van het harde loopen. „Die 

man Glas was weer bij hem; ik heb hem 

duidelijk door de deur hooren spreken. 

Er waren twee stemmen; want Fred 

sprak zacht en gedempt, terwijl de stem 

van den ander schel en beverig was." 

„Die man Glas ?" herhaalde de ge- 

neesheer met lichte verbazing. 

„Ik heb het door de deur gehoord. 

Ze hadden ruzie — over geld, denk 

ik — want ik hoorde Fred telkens zeg- 

gen, „Dat is goed, Glas," of „Neen, 

Glas," en dan weer „Twee en Drie, 

Glas." 

Doch wij verpraten onzen tijd; u 

moet direct meegaan, misschien is er 

nog redding. Maar veel hoop heb ik 

niet," vervolgde ze na een korte pauze 

om op adem te komen; „Ik heb ge- 

tracht de deur open te breken, doch 

tevergeefs. Daarna ben ik naar den 

achtertuin geloopen en ben ik in het 

vensterkozijn geklommen, zoodat ik in 

de kamer kon kijken. Alles was donker 

en de kamer leek verlaten, maar ik 

ben er zeker van, dat ik Fred als een 

hoop vodden in een hoek zag liggen, 

alsof hij neergestoken of gewurgd was." 

„Dit is heel ernstig," oordeelde dok- 

ter Talbot en naar zijn zwervenden hoed 

en paraplu zoekend, voegde hij er bij 1 : 

„ik was juist bezig de zaak aan dezen 

heer voor te leggen en zijn oordeel..." 

„Heeft zich geheel gewijzigd," vulde 

de geleerde ernstig aan. 

„Ik geloof niet, dat deze jongedame 

zoo Keltisch is, als ik gedacht had. Daar 

ik toch niets anders te doen heb, zal ik 

mijn hoed opzetten en met u beiden 

meegaan." (Vezvoli op pagina 12j 

E.

c=r3 

c^ 

PROMENADE ARGENTINE 

STEPS VOOR HEER. 

1. step zijwaarts met den lin- 

kervoet 

Slow 

2. kruis den rechtervoet in 't 

front over den linkervoet 

Quick 

3. kleine pas zijwaarts met den 

linkervoet 

Slow 

4. sluit den rechtervoet aan den 

linkervoet . 

Slow 

_ßEGirj "Ü 2' plaatst men den voet in 

M 'ee Contrary Body Movement-posi- 

ê tie. Dit figuur wordt altijd zij- 

waarts in de danslijn uitgevoerd, met het gelaat naar den muur 

gekeerd. 

STEPS VOOR DAME. 

TANGO 

or 

^ 

1. step zijwaarts met den rechtervoet slow 

2. kruis den linkervoet flink in 't front over den rechtervoet Quick 

3. kleine pas zijwaarts met den rechtervoet Quick 

4. sluit den linkervoet aan den rechtervoet SI 

H 

•Promenade argentine. 

- ö - 

8EC.m 

■"WIER 

PAS ARGENTINE 

PASSEN VOOR DEN 

HEER; DE DAME 

DANST CONTRA 

Start zie foto 1 

2. step voorwaarts 

met den rechtervoet 


met den linkervoet 

4. step zijwaarts 3 c.M. 

met den rechtervoet 


met den linkervoet 

Bij I en 3 plaatst men 

de voeten in Contrary 

Body Movement-po- 

sitie 

FILMSTERREN THUIS 

JOHN GILBERT 

JOHN GILBERT EN ZIJN ECHTGENOOTE VIRGINIA BRUCE. 

Toen John Gilbert de plannen vast- 

stelde voor zijn huis, gaf hij slechts 

vier wenschen te kennen en liet de 

rest over aan den architect. De vier voor- 

waarden voor een gezellig home zijn vol- 

gens John Gilbert: een groote huiskamer 

met ruimte voor vele gemakkelijke stoelen 

en boekenkasten, een flinke veranda met 

uitzicht over de omgeving, een comfortabel 

ingerichte badkamer met douche enzoovoort 

en een tennisbaan, die 's avonds verlicht 

kan worden. De vier wenschen van John 

Gilbert zijn ingewilligd en het resultaat is 

een der gezelligste woningen van Holly- 

wood geworden. Een huishoudster zorgt, dat 

alles steeds goed in orde is en hij zich ner- 

gens mee heeft te bemoeien. Het huis is 

tamelijk ver van den weg af gelegen, opdat 

de bewoner geen last zal hebben van de 

nieuwsgierigheid van brutale touristen. 

Om het te bereiken, moet men de gemak- 

kelijke boulevards van Hollywood verlaten 

en een stijlen, stoffigen, kronkelenden weg 

naar den top van een heuvel beklimmen, 

maar het uitzicht over de gebouwen van 

Los Angeles tot aan de kust van den Oceaan 

is de kHmpartij wel waard. 

John Gilbert houdt van huiselijke gezel- 

ligheid. Menschen, die hem slechts terloops 

kennen, komen niet „even aanloopen"; daar 

is hij niet op gesteld. Doch voor zijn vrien- 

den staat zijn huis, tennisbaan en cactussen- 

tuin steeds open. 

Johns keuken is algemeen bekend. Zijn 

diners zijn altijd gezellig en hij vereenigt 

gaarne zijn vrienden aan zijn tafel. Hij wordt 

beschouwd als een volmaakt gastheer. Hij 

weet bij instinct, hoe hij zijn gasten moet 

plaatsen, zoodat zijn diners altijd naar aller 

genoegen verloopen. Hij beweegt zich tus- 

schen zijn gasten met dien beroemden glim- 

lach, die over de geheele wereld bekend is uit 

,,De Groote Parade". 

Voor zijn ontbijt heeft hij het liefst pom- 

pelmoes in ijs en meloen met een beetje 

citroen. Hij draagt altijd effen witte overhem- 

den en geeft de voorkeur aan blauwe 

costuums. Hij rookt veel sigaretten en ver- 

geet steeds zijn sigarettenkoker te vullen. 

Hij heeft het land aan rommel, maar laat 

altijd zijn kranten en kleeren slingeren. Hij 

houdt van zijn huis, maar wil niet lastig 

gevallen worden met huishoudelijke kwesties. 

Als John werkt is zijn tijd zoo bezet, dat hij 

niets anders doen kan, maar tusschen twee 

films kan hij zich wijden aan de bezigheden, 

die anderen dagelijks kunnen verrichten. Dan 

kan hij golf, tennis of bridge spelen en 

zwemmen. 

Als hij filmt staat hij vroeg op en is reeds 

om zes uur op zijn tennisbaan, waar hij 

zich oefent. Vervolgens neemt hij een bad 

en ontbijt op de veranda. Vóór acht uur 

is hij in de studios. Als hij laat thuiskomt, 

brengt hij den avond door met lezen of het 

bestudeeren van de opnamen voor den vol- 

genden dag. 

HÖEFimSTERRER 

GEKLEED GAAN

, ij brengen op deze pagina de 

' / afbeeldingen van de hoofdperso- 

nen uit de groote Ufa-toonfilm 

„P.P. I antwoordt niet". 

Deze Brich Pommer-productie der Ufa is 

vervaardigd naar den gelijknamigen roman 

van Kurt Siodmak. Regie voert Karl Haïti, 

de hoofdrollen spelen: Hans Albers, Peter 

Lorre, Hermann Speelmans en Paul Wester- 

meier. De „Deutsche Verkehrsfliegerschüle" 

verleende bij de opnamen haar medewerking. 

We komen binnenkort op deze bijzondere 

film terug. 

1. Sybille Schmitz. 2. Hermann Speelmans. 

5. Paul Westermeier. 4. Hans Albers. 5. Peter 

Lorre. 6. Paul Hartmann.

[Veivolé van pagina 7) 

In enkele minuten naderde het drie- 

tal het naargeestige einde van de straat, 

waarin de MacDots woonden; de ver- 

spreide huisjes stonden steeds verder 

uit elkaar in een door stukken zandig 

terrein onderbroken rij langs de kbst. 

Het was laat in den middag en het be- 

gon al te schemeren; de zee was don- 

ker, purperkleurig en mischte onheil- 

spellend. In het brokje achteHuin der 

MacDots, dat in het zand uitliep, ston- 

den twee schaduwige, kale boomen als 

twee in verbazing opgeheven duivels- 

handen. Ook de oude juffrouw MacDot, 

die hem tegemoet holde, had, mat haar 

magere, uitgespreide handen en haar 

grimmig gezicht in het spookachtig 

halfduister iets weg van een heks. 

De professor en de dokter gaven 

nauwelijks antwoord op haar schelle 

herhalingen van het verhaal van haar 

dochter, aangedikt door verbijsterende 

toevoegingen uit haar eigen brein. Zij 

gingen door den nauwen toegang aan 

de voorzijde het huis binnen, totdat 

zij aan de deur van den commensaal 

van de achterkamer kwamen. Professor 

Thurston zette als een ervaren detective 

zijn schouder tegen bet paneel en 

drukte de deur in. 

Ze aanschouwden een zwijgend 

beeld van verwoesting. 

Niemand zou, na één oogopslag zelfs, 

hebben kunnen twijfelen aan het feit, 

dat de kamer het tooneel geweest was 

van een venijnige botsing tusschen twee, 

of misschien meer personen. Er lagen 

speelkaarten verspreid over de tafel 

en over den vloer, alsof'een spel plot- 

seling onderbroken was. Twee wijngla- 

zen stonden op een zijtafel klaar, terwijl 

een derde aari gruzelementen in ster- 

vorm op het vloerkleed lag. Ongeveer 

een meter daarvan verwijderd lag iets, 

wat uit de verte op een lang mes of 

op een korten dolk leek, recht, met een 

versierd en beschilderd gevest; het zwak 

blinkend lemmet ving juist een glimpje 

licht op van het trieste venster daar- 

achter, waar doorheen de donkere 

boomen zichtbaar waren, afstekend 

tegen het loodgrijze vlak der zee. 

In de richting van den tegenoverge- 

stelden hoek der kamer was een hooge 

zijden hoed gerold, alsof hij pas van 

iemands hoofd geslagen was, zoodat het 

haast leek, alsof hij nog bezig was te 

rollen. En daarachter lag Mr. James 

Toddington, vormloos als een zak 

aardappelen en stijf gebonden als 

een postpakket, met een das over 

den mond en met zes of zeven touwen 

om zijn ellebogen en enkels geknoopt. 

Zijn bruine oogen keken levendig rond. 

Professor Thurston bleef een oogen- 

blik op de deurmat staan en nam het 

heele schouwspel in zich op. Toen 

stapte hij vlug over het vloerkleed en 

nam den hoogen hoed op, om hem ver- 

volgens met kracht op het hoofd van 

den gebonden Toddington te drukken. 

De hoed was zoo wijd, dat hij ver over 

de ooren tot op de schouders zakte. 

„De hoed van den heer Glas," con- 

stateerde de professor. Hij bestudeerde 't 

buitenste met een vergrootglas. En toen 

begon hij zijn systematische en onver- 

btddehjk-logische argumentatie. „Hoe 

moeten wij de afwezigheid van mijnheer 

Glas en de aanwezigheid van diens hoed 

verklaren? Want de heer Glas is niet 

slordig op zijn kleeren. Er zit stijl in 

dezen hoed, die zorgvuldig geborsteld 

en opgestreken is, ofschoon verre van 

nieuw. Een oude dandy, zou ik zoo 

denken." 

XOST. 

Een idyllisch snapshot van Barbara Week en Richard Cromwel 

bekende Castle Rocks. 

■ .' ■ ... 

„Maar lieve hemel!" riep juffrouw 

MacDot uit, „zouden jullie nu niet 

liever eerst dien man losmaken ?" 

„Het is niet zonder reden, dat ik hem 

als oud kwalificeer," vervolgde de pro- 

fessor op onderwijzenden toon. „Het 

menschelijke haar valt in verschillende 

stadiën uit, maar steeds langzaam, en" 

met een vergrootglas zou ik elk dun 

haartje in een pas gedragen hoed zien. 

Ik zie er geen, dat doet mij dus ver- 

genomen bij de 

Bent U ook in 

Kersttijd in gewicht 

toegenomen \ 

Ja, ja - het zou ook ie veel gevraagd 2ijn, 

al die heerlijke - maar copieuse - Kerst- 

gerechten te moeten laten staan, zonder ervan 

te genieten I U behoeft zich echter niet te 

ergeren. Van de overtollige kilo's kunt U 

gemakkelijk weer afkomen. Gebruikt Facil- 

Pastillesl Facil maakt U slank, langzaam maar 

zeker - en zonder dieet, zonder moeite of 

eenig gevaar van welken aard ook. 

Facil is verkrijgbaar in apotheken en dro- 

gisterijen è f 3.- per buis van 100 pastilles 

voor een vermageringskuur van 3 weken. 

moeden, dat de heer Glas kaal is. Wan- 

neer wij nu verder in aanmerking nemen 

de hooge, klagende stem, welke juf- 

frouw MacDot zoo levendig beschreven 

heeft — geduld, beste juffrouw, geduld! 

— en wij voegen daarbij den hoed zon- 

der haren, dan mogen wij daaruit met 

vrij groote zekerheid afleiden, dat de 

man gevorderd in jaren is. 

Toch is hij waarschijnlijk krachtig en 

zoo goed als zeker lang. Ik mag in dit 

verband wijzen op het verhaal van zijn 

vroegere verschijning aan het venstef 

als een lange man met een hoogen 

zijden hoed, maar ik geloof, dat ik nog 

een sterker aanwijzing heb. Dit wijnglas 

is op den grond stuk geslagen, maar 

een van de scherven ligt op den hoogen 

klamp naast den schoorsteenmantel. 

Zoo'n scherf zou daar nooit terecht 

zijn gekomen, indien het glas neerge- 

worpen was uit de hand van een betrek- 

kelijk kleinen man zooals mijnheer Tod- 

dington." 

„Alles goed en wel," merkte dokter 

Talbot op, „maar zou het geen aan- 

beveling verdienen Toddington los te 

maken ?" 

„Het lesje, dat de wijnglazen ons 

leeren, eindigt hiermede niet," vervolgde 

de hoogleeraar onverethTT&aar. „Mijn- 

heer Toddington is, zooals ik gehoord 

heb, een kalm, rustig levend man, een 

geheelonthouder zelfs. Deze kaarten en 

wijnglazen passen niet bij hem; zij zijn 

voor den dag gehaald voor een bezoe- 

ker. Maar mijnheer Toddington kan 

een stel wijnglazen in zijn bezit gehad 

hebben of niet, doch er is in elk geval 

gèèn bewijs, dat hij wijn gehad heeft. 

Er is nergens een flesch of karaf te be- 

speuren. Wat is er dan in de glazen ge- 

weest ? Misschien brandewijn of whisky 

uit een zakflesch van mijnheer Glas. 

Wij kunnen ons op deze wijze een voor- 

stelling maken van dezen man; hij was 

lang, op leeftijd, netjes, maar wat twist- 

ziek, stellig verzot op spel en drank, 

vermoedelijk zelfs daaraan verslaafd. De 

heer Glas is een gentleman, levend aan. 

den zelfkant van de groote wereld." 

„Hoor eens," riep ' het meisje uit, 

„wanneer jelui mij nu niet doorlaat om 

hem los te maken, dan zal ik naar 

buiten gaan om de politie te roepen." 

„Ik zou het u niet aanraden juf- 

frouw MacDot," zei professor Thurston 

ernstig, „om zoo overijld naar de politie 

[Vervolé op pa&na 21) 

Een bloemlezing van den geestigsten 

geïllustreerden humor uit de 

buitenlandsche tijdschriften. 

Er is zeer veel te zeggen voor die nieuwe 

moderne meubels, die — 

in den erend verdwijnen, zoodra de schatter 

van de belasting-en komt. (O/e ITocAe iw Bild) 

v^wz^-*;;^ 

Een leelijke handicap voor den duellist. 

(Lustige Blaetter) 

De bijziende trombonist. 

(ZVe Gröne Post) 

HAjumxy~z 

„O, George, wat schattig van je! En je 

had gisteravond nog-al gezegd, dat je roy 

nooit meer hoopte terug- te zien!" 

(TVie Humorist) 

„Man, ik heb niks van je noodiff, zeg ik jel Als 

je nu niet ophoudt met mij lastig te vallen, waar- 

schuw ik de politie." 

„Schitterend, mijnheer I Wat denkt U dan van een 

politiefluitje? Een kwartje maarl" (Tif-Bils) 

Politie-agent: „Het is zeker een geval van dief- 

stal, manheer?" 

Dokter: „Eh - nee, dat niet precies, ngent. Ik had 

tegen hem gezegd, dat hjj onmiddellijk iets warms 

moest nemen en toen hij wegging, nam hij mijn 

overjas mee." (TVie Humorist) 

- 13 - 

CWWJ 

Wij hoorden dezer dagen van een 

circus-artist, die met zijn onbeschermde 

handen scherpe zwaarden en degens 

opvangt. — Hij heeft zich met de Kerst- 

dagen waarschijnlijk verdienstelijk ge- 

maakt met het ophangen van hulst I 

Een taalkundige heeft als zijn bevin- 

ding medegedeeld, dat er honderden 

woorden in de Nederlandsche taal be- 

staan, die absoluut overbodig zijn. — 

Dat zijn dan zeker de woorden, die onze 

buurman gebruikt, als hij „woorden" 

heeft met zijn vrouw. 

Bij een onlangs gepleegde inbraak in 

een kleine voorstad, hebben de dieven 

een fortuin aan juweelen ontvreemd en 

zich te goed gedaan aan thee en 

gebak. — Wat de bewoners van het 

huis het meest ergert, is, dat zij niet 

eens de moeite hebben genomen de 

kopjes af tè wasschen I 

„Het moet iets vreeselijks zijn, wan- 

neer een komisch acteur tot de ont- 

dekking komt, dat hij de gave om grappig 

te zijn, heeft verloren!" schrijft een 

criticus. — Het is echter nog vreese- 

lijker, als hij dat niet ontdektI 

In een huis in Norfolk (Engeland), 

waar het, naar men zegt, spookt, worden 

de deuren onhoorbaar geopend door 

geesten. — Wij kunnen ons levendig 

indenken, dat het spook verscheidene 

aanlokkelijke aanbiedingen krijgt om 

zich te associeeren met inbrekersbenden. 

„Hoffelijkheid wordt dikwijls een zeer 

kostbare kwestie voor een man," ver- 

klaart een schrijver. — Speciaal het 

voorschrift, dat een heer zijn dame op 

het trottoir aan den huizenkant moet 

laten loopen, dus waar de winkels zijn. 

BEZOEKT HET 

LUXOR 

PALAST 

TE ROTTERDAM

ALS HET LEVEN EEN MISDAAD WORDT 

JOHANN BUCKLER. DUITSCHLANDS POPULAIRE MOORDENAAR 

Er as geen land, of het heeft zijn 

tot een held geworden schurk ge- 

had, zijn spitsboef, die door het 

volk op een voetstuk werd geplaatst. 

De Engelschcn hadden hun Robin Hood 

en Jack Sheppard; de Franschen hun 

Cartouche en Vidocq; de Amerikanen 

hun Paul Jones en Lawson; de 

Italianen hun Esposito, die door de 

vrouwen van Rome met bloemen werd 

omkranst, omdat hij een buitengewoon 

wreeden moord had begaan... - 

Ook Duitschland heeft zijn „popu- 

lairen moordenaar en struikroover" ge- 

had, en wel in den persoon van „Schin- 

derhannes", of, zooals hij ook wel ge- 

noemd werd: „Johann de Vilder." 

Schinderhannes' ware naam was Johann 

Buckler. Hij werd in 1779 te Muklen in 

een dorpje aan de oevers van den Rijn 

geboren. Zijn ouders waren arm, maar 

mèt eerlijk, hoewel geslepen genoeg 

om te zorgen, dat zij uit de handen 

der justitie bleven. Gedurende zijn 

]eugd, in werkelijkheid tot zijn zestiende 

jaar, gebeurde er niets, wat den mis- 

dadigen aanleg van den jongen Buckler 

kon doen vermoeden. Toen viel hij 

echter, en zooals Cartouche begon met 

het stelen van kleinigheden, begon hij 

met het wegnemen van een gouden 

daalder. Spoedig volgde nu evenwel de 

eene diefstal op den andere, en weldra 

was hij zoover gekomen, dat hij alles 

stal wat van zijn gading was. Op een 

kwaden dag maakte hij zich meester 

van een paard, dat ergens in de weide 

liep — een misdaad, waarop de dood- 

straf stond! — sprong er op en reed 

welgemoed naar Barenbach om... zich 

daar te verhuren als helper van den 

stadsbeul! 

Het zou interessant zijn te weten, 

of Buckler, als hij zijn meester hielp 

bij het scherpen van diens zwaard, waar- 

mee toen de grootste misdadigers ont- 

hoofd werden, of wanneer hij behulp- 

zaam was de galg op te richten — of 

hij toen nooit eens heeft nagedacht over 

het treurig einde van hen, die het pad 

van den misdadiger boven een eerzaam 

leven verkiezen; of hij nooit eens een 

visioen gehad heeft van zijn eigen som- 

ber einde: dat men hem op een kouden 

wintermorgen zijn hoofdhaar afschoor 

en hem, als laatsten dronk, een glas 

brandewijn reikte, terwijl het schavot 

reeds op hem wachtte en het zwaard 

klaar gehouden wfcrd om zijn hoofd af 

te houwen.... 

Indien ooit een dergelijk toekomst- 

beeld voor zijn geest is opgedoemd - 

en daar was toch alle reden voor! — 

dan heoft dit hem toch niet op den 

rechten weg kunnen brengen, want het 

was nog terwijl hij den dienaar der ge- 

rechtigheid behulpzaam was, dat hij 

er samen met een slager des nachts op 

uittrok, om het vee uit de. weiden der 

boeren te stelen. Hij werd echter na 

korten tijd gesnapt en opgesloten in de 

gevangenis te Kun. Het leven daar was 

hem evenwel zoo weinig naar den zin, 

dat hij uitbrak en naar het Hochwald 

vluchtte, waar hij in vereeniging met 

een tweetal andere beruchte boeven de 

omgeving langen tijd onveilig maakte, 

tot hij andermaal werd gearresteerd 

en... opnieuw wist uit te breken, dit- 

maal reeds binnen een paar uur en met 

geen ander hulpmiddel dan een kapot 

zakmes, waarmee hij kans zag de tra- 

lies van zijn kerker te ontwrichten. 

Buckler was nu de held van den dag 

geworden — „de man, dien men in geen 

enkele gevangenis houden kon"—en 

m heel Duitschland was er geen mis- 

dadiger of hij zag tegen hem op en 

zou hem gaarne als zijn leider hebben 

erkend. Toen hij dan ook besloot, een 

bende te vormen, beschikte hij reeds 

binnen weinige dagen over een groot 

aantal mannen, die bereid waren hem 

overal heen te volgen en — als het 

moest — hun leven voor hem te geven. 

Het was in dezen tijd, dat hij bekend 

werd als „Schinderhannes" of „Johann 

de VilJ 1 Y* '^ ♦ * 

Q l --*•« ■ ■•>■•" ' 

V-A- \ ^&" 

- . .■ ■ 

■. ? y ■■■- ■ 

hebben de primitieve klanken der wilde 

volksstammen met lens en klankband vast- 

gelegd, evenals die der ongeschminkte mede- 

werkers-filmacteurs. Nijlpaarden, rhinoce- 

rossen, leeuwen, krokodillen, flamingo's, 

elanden, gorilla's, giraffen en zebra's ver- 

vullen alle hun rol in dit wonderlijke 

jungle-drama. 

De leden der expeditie hebben hun leven 

vaak op 't spel gezet, waar het gold de beste 

beelden en klanken vast te houden. 

Geec enkele mechanische arbeid van blan- 

ke tooneelspelers enzoovoort was noodig; 

het eenige werk door menschenhanden ver- 

richt, is het hanteeren der camera's. 

De oogen van de lens en de „ooren" der 

microfoon.... zij hebben zich niets laten : 

ontgaan bij de zorgvuldige opnamen, die 

tezamen een wonderlijk natuurfilm-epos 

vormen, dat den naam Congorilla draagt.

. ■ " 

EKËDvAMDEMtOtlGi 

\ 

arner First National brengt een spannende rolprent 

m ons land waarin de beroemde acteur Edward 

. •, u - KODinson dè mannelijke, en de lieftallige Loretta 

I OU ênma V n r n OUWe,iJke h00fdr01 Veriult - Rcgie voerdf wSüam 

Het scenario behandelt een drama in China Town de 

ne« to?dr jk To Van " S K ar l FrandSCO ' Waar ners tot de „Tong behooren, een geheime 

verschillende 

Chineesche 

E'ewovereeniging. 

Op zekeren dag heeft er een moord plaats en het bUfkt 

slthts^doofAonï 1 Van . de J T r g " was'Deze moord'K 

Low Gpf/FH M ^^l" den N dader gewroken worden. Wong 

I «

fi 

k V) voot- T ^ «entgen yrdrhad «Q rUg. 

I A toen «) ontde*V, * ac\vtet

IJ 

EEN MOOI GESCHENK 

H. HEYENBROCK 

DE SCHILDER VAN LICHT EN ARBEID 

Een album bevattendelS prachtig 

gekleurde platen naar het werk 

van dezen beroemden schilder. 

Elke plaat kan als fraaie'wand- 

versiering dienen. Het is een ge- 

not zoo'n prachtwerk te bezitten 

GLASFABRICAGE 

NA ONTVANGST VAN tl. 2.50 WORDT U EEN EX. TOEGEZONDEN - ZEND POSTWISSEL VAN fl 2 50 AAN HP .HM 

VAN HET WEEKBLAD CNEMA EN THEATER OP G.REER HET BEDRAG OP NoTsso EN TOEZEN^VOTT 

-20 

[Vervolg van pagina 12) 

te loopen. Dokter Talbot, ik doe een 

beroep op u om uw beschermelingen 

bij elkaar te houden — terwille van hen- 

zelf, niet voor mijn genoegen. — 

Goed, wij hebben dus een indruk van 

de gestalte en van de hoedanigheden 

van mijnheer Glas; welke belangrijke 

gegevens hebben wij omtrent mijnheer 

Toddington? In hoofdzaak drie: hij 

leeft zuinig en eenvoudig, bezit wat 

geld — en hij heeft een geheim. Nu 

staat het vast, dat dit de drie hoofd- 

kenmerken zijn van den man, die het 

slachtoffer van afpersing is; eveneens 

is het duidelijk, dat de ietwat sjofele, 

deftige kleeding, de ongebonden ge- 

woonten en de luidruchtige verbolgen- 

heid van den heer Glas de onmis- 

kenbare eigenschappen zijn van den 

afperser. Wij hebben de twee typische 

figuren van een tragedie, welks uit 

afpersingspogingen geboren wordt. Aan 

de eene zijde de respectabele man met 

een geheim, aan de andere zijde de 

Westend-roofvogel met den aangeboren 

speurzin voor zulke geheimen. Deze 

twee menschen hebben elkaar hier van- 

daag ontmoet, hebben twist gekregen 

en geweld en een wapen gebruikt." 

„Bent u nu van plan die touwen 

los te maken?" vroeg het meisje vast- 

beraden. 

Professor Thurston zetten den hoogen 

zijden hoed zorgvuldig op het kleine 

tafeltje en liep naar den geknevelden 

jongeman. Hij bestudeerde hem aan- 

dachtig, bewoog hem een weinig, keer- 

de hem, bij de schouders vattend, half 

om en gaf toen ten antwoord: 

„Neen. Ik denk, dat deze touwen 

het wel zullen uithouden totdat uw 

vrienden van de politie hem de hand- 

boeien omdoen I" 

Dokter Talbot keek stomverbaasd op 

en sprak: „Hoe bedoelt u?" 

De psychiater-criminaloog had het 

eigenaardige dolkmes van het vloer- 

kleed opgenomen en was bezig het aan- 

dachtig te bekijken, toen hij voortging- 

„Omdat u mijnheer Toddington ge- 

bonden v'ondt, maakt u allemaal direct 

de gevolgtrekking, dat die Glas hem 

gebonden moet hebben en daarna ge- 

vlucht is. Tegen die veronderstelling 

zijn vier bezwaren. Ten eerste, waarom 

zou een heer, die zoo op zijn kleeding 

gesteld is als onze vriend Glas, zijn hoed 

achterlaten, wanneer hij uit vrijen wil 

weggaat ? Ten tweede," de hoogleeraar 

wees naar het raam, „dit is de eenige 

uitgang en het is aan de binnenzijde 

gesloten! Ten derde kleeft er wat bloed 

aan dit lemmet, doch er is aan Todding- 

ton geen wond te bekennen. Mijnheer 

Glas nam de wond mee, dood of 

levend. Voeg bij al deze bezwaren de 

waarschijnlijkheid, dat het slachtoffer 

eerder zijn kwelgeest zou trachten te 

dooden, dan dat de afperser zou trach- 

ten de kip te slachten, die de gouden 

eieren voor hem legt, dan hebben wij, 

dunkt mij, een aardig volledig beeld, dat 

sluit als een bus." 

„Maar de touwen dan ?" vroeg de 

geneesheer verbaasd.■ 

„Die touwen? Wel, juffrouw MacDot 

wilde zoo graag weten, waarom ik Tod- 

dington niet van zijn touwen bevrijdde. 

Goed, ik zal het haar vertellen. Ik deed 

dat niet, omdat mijnheer Toddington 

GEORGIA LIND, 

die in de film „Wie sag-' ich's meinem Mann" haar rol op zeer verdienstelijke wijze wist 

te vertolken. 

zichzelf elk oogenblik bevrijden kan." 

„Hè?" riep zijn gehoor uit één mond, 

maar met geheel verschillende intonaties 

van verbazing. 

„Ik heb goed naar alle knoopen ge- 

keken," vervolgde Thurston rustig. 

„Toevallig weet ik iets van knoopen 

af; de kennis daarvan vormt een on- 

derdeel der criminologische weten- 

schap. Elk van die knoopen heeft hij 

zélf gelegd en kan hij zélf losmaken; 

geen een is er gelegd door een aan- 

valler, die hem werkelijk heeft trach- 

ten te knevelen. Het geheele zaakje van 

de touwen is een handige comedie met 

geen ander doel dan om ons te doen 

gelooven, dat hij slachtoffer van de 

worsteling is, inplaats van dien onge- 

lukkigen Glas, wiens lichaam in den 

tuin verborgen óf in den schoorsteen 

gestopt kan zijn." 

Er viel een somber stilzwijgen; het 

werd steeds donkerder in de kamer en 

de magere takken van de boomen in 

den tuin schenen nog kaler en spook- 

achtiger dan even te voren. Het leek 

bijna of het zeemonsters waren, inkt- 

- 21 - 

visschcn, kronkelende polypen, die uit 

zee waren komen kruipen om de ont- 

knooping der tragedie te aanschouwen, 

zooals eens de „verrader" uit dit treur- 

spel, de verschrikkelijke man met den 

hoogen hoed uiit zee was opgedoketi. 

Want de geheele atmosfeer was bezwan- 

gerd met ziekelijke, benauwende ge- 

dachten van misdaad. 

Het gezicht van den geneesheer, 

goedmoedig als altijd, een tikje koddig, 

was plotseling tot een nieuwsgierigen 

grijns vertrokken; het was de schep- 

pende nieuwsgierigheid van iemand, die 

een ingeving krijgt. 

„Zegt u dat nog eens, alstublieft," 

verzocht hij op zijn gewone vriendelijke 

manier. „Gelooft u, dat Toddington 

zichzelf heelemaal alleen kan binden 

en ook weer losmaken ?" 

„Ja, dat is mijn mcening!" verklaarde 

de professor. „Wel heb ik van mijn 

leven I" barstte Talbot eensklaps uit. 

„Ik vraag me af of het dat kan zijn!" 

Hij dribbelde met zijn korte beentjes 

door de kamer en keek onderzoakend 

in het gedeeltelijk bedekte gezicht van,

. 

JUIST I PRECIES, DAAR GAAT HET OM. 

HK J 0 . r Th , e ? t , e . r te »-Gravenhaïe was tot 

heden niet «relukkig met het herbergen zijner 

tooneelgreielschappen. De geboorten waren 

steeds voorspoedig ôch de levensduur kort DM 

dat W f^ gen d 1 oe i het te "»og-en constateeren, 

hhiirJlfUi ? »erelschap van Jin C. de Vos er 

./Äl.»5 r ,n ïe i l 'u'P l ls een «Parten kring belangstellenden 

om «ch Tieen te verramelen. " 

diSS* r ,eU !J? ja " r u w ? l [ < ! iD eezet met een alleraar- 

Mf?.in Flf^ aan I S ^ h .r b i itfsp f i in J drie bedrijven van 

H»r.f.,V . Vin ^ U l st ,! pr , ecies ' «•"" gaat het om", 

dl« 1£K i5 f VO i do V e «J 4 «« 1 ' 8 » «n verwikkelingen 

«Lni„ Ch S f8 e e l e ?, ,n dr,e »angrenzende en ineenloopende 

hotelkamers te New York. Een jong 

2^ ?f V k^ e . B t*7 t ? e t h " r oud eren man. 

J.rK ïiiiïïL" J'W ift d ? kam e" »«7 en 1913. 

Jaren geleden had de graaf onder ziin kennisies 

een filmster gehad, die 8 ?,« echter in^geenja/en 

mPr foi5 ,en t en .-.- • • nu 'n hetzelfde hftel, in ka- 

û d« ût« 0mt lo gS e l en Va n"lfsprekend komen 

HH-I,^ Ste verwikkelingen tot stand en de moei- 

Itfkheden, waarin hif verward raakt, zijn zoo groot, 

kri»^ pr^"^ 6 "^ medelijden met het/aaOé 

^5 ? en ou il e ' ki PP | Xe oom (door Adolf RHkens 

&evr 'G ^V^ P e . en , h " ise hot elmeid (waaraan 

d!nl A Vos-Poolman een superieure uitbeel- 

Po/^! 0 !,^ 0611 «"eftffe, slimme ober (Hans van 

Ees maakte hiervan iets ftfnsO komen de moeilijk, 

heden nog vérgrooten, «"UOII«K 

Hl«?. ÏÜ de . Vos dro eg het stuk, en »ifn alleraar- 

vi?H ^P^rinsv binnen de grenzen der charge blij- 

A' verdient bijzondere vermelding. Uitstekend 

werd hij terzijde gestaan door Will? Dunielman, 

iiSj e iu moeil r e ro1 »ah de filmster wist te doen 

ffkhîH £21 g °T ens m,st e als Alice een natmn? 

L.H« H„, 0e e l n1 ar vertolking in het beschaafde 

kader der voorstell ng goed paste. Ch. Modderman 

was een verdienstelijke groom 

De verschillende tafereelen volgden elkaar snel 

op; stuk en spel »ijn zeker belangstelling waard. 

den gevangene. Daarop keerde hij zich 

tnomfantelijk naar de anderen. „Ja, 

'dat is hetl" deelde hij opgewonden 

mede. „Kunt u het niet op zijn gezicht 

lezen? Kijk eens naar zijn oogen!" 

De geleerde criminoloog en het een- 

voudige meisje volgden beiden de rich- 

ting van zijn blik. En hoewel de breede 

zwarte das de onderste helft van Tod- 

dingtons gezicht volkomen bedekte, 

zagen zij toch met groeiende zekerheid, 

dat de bovenste helft zich krampachtie 

vertrok. " 

„Hij kijkt vreemd uit zijn oogen," 

nep de jonge vrouw vol medelijden. 

„Wreedaards, dat jullie zijn; hij krimpt 

van pijn." 

„Dat is het geloof ik niet," meende 

professor Thurston. „Hij kijkt inderdaad 

vreemd uit zijn oogen, maar ik schrijf 

die dwarse rimpels toe aan een zekere 

psychische abnormaliteit " 

„Onzin!" viel dokter Talbot hem op- 

gewekt in de rede. „Kunnen jullie niet 

zien, dat hij lacht?" 

„Lachen!" herhaalde de hoogleeraar 

ontsteld. „Maar over wat ter wereld 

kan hij lachen ?" 

„Wel," antwoordde de ander veront- 

BEZOEKT HET 

ASTA- 

THEATER 

[TE DEN HAAG 

Jan TC- de Vos en Willy Dunselmar 

„Juist I Precies, daar graat het om.' 

schuldigend, „ik vrees, dat hij uuitlachi 

En, eerlijk gezegd, ik ben geneigd mij- 

zelf uit te lachen, nu ik er alles van 

weet." 

„Waarvan weet gij nu alles?" vroeg 

Thurston 'n beetje boos. 

„Van Toddingtons beroep." 

Talbot schuifelde de kamer rond, ter- 

wijl hij een blik van begrijpen van het 

eene voorwerp naar het andere liet 

dwalen om tenslotte in een schaterlach 

uit te barsten. Daarop wendde hij zich 

naar den vertoornden specialist. 

„Professor Thurston," riep hij enthou- 

siast uit, „u bent een groot dichter! 

U hebt uit mets een schitterende' fan- 

tasie gemaakt, een niet bestaand schep- 

sel uit het ledig te voorschijn geroepen, 

Van hoeveel meer beteekenis is dat dan, 

wanneer u alleen de naakte feiten aan het 

hcht had gebracht." „Die naakte feiten 

zijn werkelijk erg laag bij den grond." 

zei professor Thurston uit de hoogte. 

„Mijn feiten zijn alle van een onverbid- 

delijke logica, al zijn ze noodzakelijker- 

wijze onvolledig. Er mag eenige ruimte 

gelaten worden voor intuïtie, misschien 

— of voor fantasie, als gij aan dezen 

term de voorkeur geeft —maar uitslui- 

tend, omdat de correspondeerende bij- 

zonderheden tot nu toe niet vastgesteld 

kunnen worden, - door de afwezigheid 

van mijnheer Glas " 

„Juist, daar gaat het om!" viel de 

kleine geneesheer heftig knikkend in, 

„over dat punt moeten wij het eerst 

eens zijn — de afwezigheid van mijnheer 

Glas. Hij is buitengewoon afwezig. Ik 

geloof zelfs, dat er nog nooit iemand 

zóó afwezig is geweest.. Hij staat buiten 

de werkelijkheid, om het zoo maar eens 

uit te drukken." 

J 

Het nieuwe jaar is ingetreden. Dat ik je 

allemaal het beste toewensch sprei 

van zelf. Ik wilde jelui niet vervel 

met een schoongestelde ontboezeming. We z 

het er over eens, dat we elkaar wederzijds, d 

de lezers van dit blad, deszelfs redactie en mee 

werkers ter eenre zijde en Petrus Pruttelaar i 

andere, zooals het in officieele stukken he 

het beste gunnen. 

En ik wil jelui de ergernis besparen om la 

na te kaarten. Over iets, waarover we het e« 

zijn. 

Dat verklaart meteen waarom ik w?l la 

gedebatteerd heb met m'n lieve egade, die i 

2 Januari heel plechtstatig bij me kwam 

me vroeg: 

Zeg ereis Petrus, welke voornemens heb 

nu voor 1933? 

D'r doorheen te komen,'was m'n lusrt 

bondig antwoord. Ik kon dat zoo rustig Sggc 

omdat ik zeker van m'n kwaliteiten ben, daa 

door ook zeker van m'n post als uw aller vriei 

en pruttelaar, met inbegrip van de wekelijkse! 

betaling van mijn niet hoog genoeg te waarde 

ren pennevruchtcn. 

Da's nou net weer zoo iets voor jou, 2 

m'n andere helft, die men beleefdheidshalv 

de betere pleegt te noemen. Je weet dromme 

goed wat ik bedoel. Welke goede voorneme 

heb je? 

Ik bleef op de vlakte en zei met een brei 

gebaar: Alle Wat er echter van komi 

zal. Dat weet ik niet. . . . 

Schei je uit met dat onzalig gerook? Met 

twee borrels per dag? Met je liefhebberij o 

vier maal per jaar een nieuwen hoed te ko- 

pen . . . . ? 

Zwyg mensch, viel ik vol ergernis uit, b 

is de plicht van ieder man, met een vast ink 

men, zooals ik, om z'n geld niet te pottci 

de industrie, de handel, het zakenleven te stei 

nen, door zijn geregelde inkoopen. Ik rook e 

houd daardoor niet alleen mijn mond opei 

maar die van m'n sigarenleverancier en de lie 

talhge juffers, die zooals men mij verzeker 

heeft sigaren en sigaretten helpen maken. 

Natuurlijk, zei m'n vrouw, voor de meisj 

heb jij altijd geld over. ... 

Ik koop m'n dassen, omdat ik 'n ander gce 

das wil aandoen, ik schaf mij een hoed aai 

omdat ik 't in. deze hoofdzaak eens ben met ( 

menschen, die de malaise willen bestrijden, doe 

net te doen alsof ze geen kennis d'r mee wille 

maken. ... En toen wendde ik mij vol waai 

digheid tot mijn vrouw en vroeg: 

Maar wat doe jij? Jij, die geen vast inkome 

hebt. . 

Is dat mijn schuld, heb ik je niet dikwij 

genoeg oiq, huishoudgeld en een geregelde to 

lage gevraagd, brieschte m'n vrouw. 

... J8 die geen vast inkomen hebt, ging 1 

onverstoord voort, jij dient je te bezuinigen 

Begrijp jelui nou, dat m'n egade woest g( 

ergerd weg liep? 

Zoo zijn de vrouwen. 

Ze hebben geen begrip van logica. 

PETRUS PRUTTELAAR 

„Bedoelt u, te zeggen, dat een der- 

gelijke persoon niet bestaat?" 

Nogmaals knikte dokter Talbot. „Het 

schijnt jammpr," ze 1 hij, „maar ik kan 

het niet anders inzien." 

Max Thurston liet een superieur 

lachje hooren. „Goed," antwoordde hij, 

„laten wij, vóór wij onze aandacht 

wijden aan de honderd en één andere 

gegevens, het eerste bewijs nemen, dat 

wij vonden — het eerste feit, dat wij op- 

merkten, toen wij in deze kamer kwa- 

men. Wanneer er geen mijnheer Glas 

is, van wien is deze hoed dan ?" 

„Die is van Toddington," klonk het 

beslist. 

„Maar hij past hem niet," protes- 

teerde Thurston ongeduldig. „Hij zou 

hem onmogelijk kiinnen dragen I" 

De geneesheer schudde onverstoor- 

baar zachtmoedig zijn hoofd. 

„Ik heb ook niet gezegd, dat hij 

hem zou kunnen opzetten," antwoordde 

hij, „ik heb alleen gezegd, dat het zijn 

hoed was. Of, wanneer gij het op een 

eenigszins andere manier uitgedrukt wilt 

hebben, dat die hoed van hem is." 

, „En met welk doel zou mijnheer 

Toddington een dergelijkcn veel te 

wijden hoed in zijn bezit hebben?" in- 

formeerde de geleerde laatdunkend. 

• „Om er konijnen uit te voorschijn te 

laten komen," antwoordde de genees- 

heer prompt. 

„Konijnen ?" herhaalde professor 

Thurston onthutst. 

„Ja, konijnen, linten, lekkernijen, 

goudvischjes, serpentines. Hebt u daar 

niets van begrepen, toen gij de los ge- 

knoopte touwen ontdekte ? Met den dolk 

is het al net zoo. Toddington heeft geen 

schrammetje op zijn huid opgeloopen, 

zooals gij terecht zegt, maar hij heeft 

van binnen een wondje gekregen. Kunt 

u mij volgen ?" 

„Denkt u, dat hij onder zijn kleeren 

gewond is," vroeg Maddy MacDot be- 

zorgd. 

„Neen, ik bedoel niet onder Todding- 

tons kleeren; ik bedoel precies wat 

ik zeg: onzen vriend Toddington van 

binnen." 

„Houdt u mij ten goede, dokter," 

mengde de geleerde zich ^geprikkeld in 

de discussie, „maar ik begin langzamer- 

hand heusch te gelooven, dat u niet 

heelemaal bij uw verstand bent."' 

De geneesheer glimlachte genoeglijk; 

volstrekt niet beleedigd door dezen 

uitval. 

„Laat ik niet langer in raadselen 

spreken," verklaarde hij op zijn rustige, 

welwillende manier. „De kwestie komt 

hierop neer, dat onze jonge vriend daar 

in den hoek, bezig is zich te bekwamen 

Voor het schoone vak van goochelaar, 

jongleur, degenslikker, buikspreker en 

boeienkoning. De hoed is bestemd voor 

de goocheltoeren. Er zijn geen haren 

in te vinden, niet omdat de ongeboren 

meneer Glas kaalhoofdig is, maar om 

de eenvoudige reden, dat de hoed nooit 

door iemand is gedragen. De drie gla- 

Uw huid mag niet moe, onrein of gerimpeld 

zijn. U gevoelt U dan ook zelf mocgiusteloos 

en onzeker. ScherkFaceLotion relitig^dehütd 

tot diep in de poriën, verwijdert meeëters, 

prikkelt bloedsomloop en uitademing van 

de huid.-F.^n paar druppel» op een pro| 

watte druppelen, het gezicht meermol 

per dag, speciaal 's morgens en 's avondi 

licht masseerend ofwrijven en Uw huid 

wordt zienderoogen jeugdigeren mooier. 

Wie een 15 et. postzegel stuurt aan 

Firma S. Blindeman&Co., v. Baerlestraat 89, 

Amsterdam, ontvangt een proef. Verzoeke 

echter nauwkeurige opgave van adres. 

Scherk Face Lotion is slechts echt in 

origineele flacons met opschrift Scherk. 

Mystik um poeder, de beroemde 

Scherk poeder. 

SCHERF 

Per flacon fl. 0.75, 1.20, 2.10, 4.50 

zen wijzen er op, dat Toddington bezig 

was zich te oefenen in jongleeren, door 

ze in een boog op te gooien en weer op 

te vangen. Er zat geen spoor van vloei- 

stof in; dat schijnt professor Thurston 

ontgaan te zijn! Maar daar Toddington 

nog geen groote routine heeft, is er 

een glas tegen den muur aan scherven 

gevlogen. De aanwezigheid van het dolk- 

mes vindt zijn verklaring in het feit, 

dat Toddington zich tot taak had ge- 

steld het in te slikken. Maar, daar hij 

ook deze kunst nog niet volmaakt- be- 

heerscht, heeft hij zijn keel van binnen 

licht gekwetst. Vandaar de wond binnen 

in hem, waarover ik sprak, welke wond 

echter, gezien de uitdrukking in zijn 

oogen, niet van ernstigen aard is. 

Tenslotte was hij zich aan het 

oefenen in het boeienkoningschap en 

juist toen hij zich weer van zijn banden 

wilde bevrijden, stormden wij met z'n 

vieren de kamer in. De speelkaarten 

lagen over den vloer verspreid — na- 

tuurlijk het gevolg van zijn pogingen 

om handigheid te krijgen in de kunst 

ze door de lucht te laten vliegen. Het 

spreekt vanzelf, dat hij over zijn vak 

zweeg, en zich bij zijn repetities in 

zijn kamer opsloot, want het is voor een 

goochelaar een eerste vereischte, de 

techniek van zijn kunstgrepen geheim 

te houden. Het praatje over de een of 

andere fantastische persoonlijkheid met 

een hoogen hoed op, die eens door zijn 

achterraam zou hebben gekeken en die 

door hem na een twistgesprek zou zijn 

weggejaagd, was voldoende om ons 

allen op een romantisch dwaalspoor te 

brengen." 

„Maar die twee stemmen dan?" vroeg 

Maddy. 

„Heb je nooit van een buikspreker ge- 

hoord ?" klonk dokter Talbots weder- 

vraag. „Weet je niet, dat zij eerst met 

hun gewone stem spreken en dan zich- 

zelf antwoord geven met die schelle, 

pieperige, onnatuurlijke stem, die jij 

meende, dat aan een mijnheer Glas 

toebehoorde ?" 

— 25- 

Er volgde een lange stilte en pro- 

fessor Thurston beschouwde den kleinen 

man met een aandachtigen glimlach. 

„U bent inderdaad een scherpzinnig 

en vindingrijk man," prees hij, „ik moet 

eerlijk bekennen, dat een detective geen 

logischer en systematischer ontrafeling 

van het mysterie had kunnen geven. 

Die eer komt u ongetwijfeld toe. Maar 

er is nog één punt, met betrekking 

tot den heer Glas, dokter, dat u niét 

hebt opgehelderd en dat is zijn naam I 

Juffrouw MacDot heeft duidelijk ge- 

hoord, dat Toddington hem zoo 

noemde." 

Dokter Talbot toonde een kinderlijk 

plezier in deze vraag. 

„Dat is wel het gekste van deze 

heele dwaze geschiedenis. Als die 

goochelende jongeman daar de drie 

glazen om de beurt in de hoogte wierp, 

telde hij ze hardop, wanneer hij ze 

weer opving en gaf ook met luider 

stemme aan, wanneer hij er. een miste. 

Wat hij werkelijk zei moet dit zijn ge- 

weest : één, twee drie, één glas ge- 

mist, één, twee —• één glas gemist, 

enzoovoort. Maar voor wien niet be- 

greep, waar het over ging, kon het 

lijken alsof hij een mijnheer Glas toe- 

sprak." 

Opnieuw heerschte er stilte in de 

kamer en daarop barstte het heele ge- 

zelschap in een daverend lachen uit. 

Op hetzelfde oogenblik maakte de ge- 

stalte in den hoek zijn touwen los en 

liet ze met een smak op den grond 

vallen. Vervolgens met een buiging naar 

het midden der kamer komend, trok hij 

een groote, in rood en blauw bedrukte 

kaart uit zijn zak, waarop vermeld 

stond, dat „Zaladin", de grootste too- 

venaar, slangenmcnsch, boeienkoning, 

buikspreker en menschelijke kangoe- 

roe, dien de wereld ooit had aan- 

schouwd, met een geheel nieuwe pro- 

gramma verbijsterende attracties zou op- 

treden in het „Seashore Pavillon", te 

Eastbourne, op Maandag aanstaande, 

te 8 ure precies.

MIJN NEEF. JANSSEN 

fat zijn krant te lezen, terwijl mijn nicht, 

blijkbaar m een niet al te best humeur 

tegenover hem zat. 

„Ik heb nu al tweemaal wat tegen 

je gezegd, zonder antwoord te krijgen" 

zei mijn nicht boos. JO . » • 

Mijn neef zweeg en las verder. 

„Ik begrijp niet, waarom ik ooit met 

je ben getrouwd, terwijl er zooveel 

andere mannen waren, die mij aan- 

baden." 

Mijn neef keek op van zijn krant. 

„Benijdenswaardige, knappe kerels!" 

meesmuilde hij. 

„Ja, knapper dan jij!" zei mijn nicht 

boos. 

„Dat moeten ze zeker geweest zijn " 

concludeerde mijn neef. „Want zij zijn 

ontsnapt!" 

Diplomatiek — Dame: „Je bent recht 

van lijf en leden en je ziet er sterk 

genoeg uit om te kunnen werken." 

De slimme landlooper: „Dat weet ik, 

mevrouw. Maar u bent knap genoeg om 

een revue-ster te zjjn en u houdt' toch 

blijkbaar óók meer van een rustig 

leven." 

De dame (gevleid): „Nou, kom dan 

maar even binnen. Ik zal eens zien, 

of ik met nog een stukje vleesch voor 

je heb." 

Winkelende echtgenoote: „Ik weet 

werkelijk niet, wat ik voor een mantel 

moet dragen. Mijn bontmantel wordt 

heelemaal kaal." 

Zuinige man: „Ja, dat heb ik gezien. 

Ik zal je voor je verjaardag een haar- 

groei-middel geven." 

Meijer: „Je hebt aan Van Leeuwen 

verteld, dat je mij vijftig gulden hebt 

geleend. Waarom heb je dat niet voor 

jezelf gehouden ?" 

Leenmans: „Ik wou, dat ik het ge- 

daan had,—ik heb 't hard noodig." 

„Vader, wat zijn nu eigenlijk voor- 

vaderen ?" 

„Nou, kijk eens, ik ben bijvoorbeeld 

een van je voorvaderen, en je groot- 

vader is een van je voorvaderen..." 

„Maar waarom zijn de menschen dan 

nltijd zoo trotsrh op bun voorvaderen?" 

ONZE WEKELIJKSCHE 

PRIJSVRAAG 

Vraag twee honderd en zes. 

Wie 'was Cartwright ? 

Wij stellen een hoofdprijs van f 2.50 

en vijf fraaie troostprijzen beschikbaar, 

te verdeden onder hen die vóór 25 

Januari goede oplossingen zepden aan 

ons adres: Redactie „Het Weekblad", 

Galgewater 22, Leiden. Op briefkaart 

of enveloppe gelieve men duidelijk te 

vermelden: VraaS 206. Indische 

abonnes hebben tot 25 Maart gelegen- 

heid de oplossingen in te zenden. 

Vader: „Waarom wil je niet met 

Charlie trouwen?" 

Dochter: „Ik wil alleen trouwen met 

een man, die het leven kent en zijn 

zorgen kan dragen." 

Vader: „O, ik begrijp het al: een 

weduwnaar." 

„Ben je zoo treurig, omdat ik mor- 

gen wegga?" 

„Neen, maar ik dacht, dat je van- 

daag al ging!" 

„Mijn schoonmoeder komt maar twee 

maal per jaar op visite..." 

„Wat 'n geluksvogel ben je!" 

„... en zij blijft telkens vijf maan- 

den! 

De mijnheer had in het dorpsloge- 

ment overnacht. Toen hij 's morgens de 

deur van zijn kamer opende, stonden 

zijn schoenen daar nog ongepoetst. Op 

zijn woedend gebel kwam de dikke 

waard aanschommelen. 

„Gisteravond heb ik mijn schoenen 

voor Qe deur gezet en nu staan zij 

er nog!" zei de gast. 

„Ja mijnheer, natuurlijk! Wij zijn 

eerlijke menschen!" 

Hoffelijk boog de jongeman voor 

de dame: „Mag ik den laatsten dans 

van u hebben?" 

„Dien hebt u al gehad!" antwoordde 

zij ijzig. 

In de groote vacantie had mijnheer 

Meester, de hoofdonderwijzer, eindelijk 

gelegenheid om een bezoek te brengen 

aan het land der Grieksche helden en 

wijsgeeren. Toen hij ergens in de om- 

geving van Sparta was, stuurde hij zijn 

zoon, die thuis was, een prentbriefkaart 

met de-volgende woorden: „Mijn beste 

jongen. Op dit plaatje zie je de beroemde 

rots, waarvan de Spartanen hun ont- 

aarde zoons in zee wierpen. Ik wou, 

dat je ook hier was. Vele groeten van 

je vader." 

Mevrouw ging een poosje uit logee- 

ren. Toen zij in het oord barer be 

stemming aankwam, kwam zij tot de 

ontdekking, dat zij haar gouden broche 

miste. Zij schreef daarom een briefje 

aan haar dienstbode, waarin zij vroeg, 

of deze de broche misschien op den 

vloer van de eetkamer had gevonden, 

toen zij dien veegde. Eenige dagen' 

later kwam het antwoord: „Beste me- 

vrouw: u vroeg of ik soms wat op den 

vloer in de eetkamer had gevonden 

Alles wat ik gevonden heb is: dertig 

afgebrande lucifers, drie kurken en een 

pak speelkaarten." 

Den volgenden dag kwam mevrouw 

terug. 

— 24 - 

ef|è 

.Komiek: „Den laatsten keer, dat ikr 

in de revue optrad, was het gelach van 

de menschen reeds op een afstand te 

hooren!" 

Directeur: „Is 'theusch? Wat was 

er dan aan de hand?" 

Het was op een danspartijtje, dat een 

van de gasten plotseling een porte- 

feuille met honderd gulden kwijt was. 

Hij klom op een stoel en zei: „Dames 

en beeren! Ik heb mijn portefeuille met 

honderd gulden verloren. Ik zal den 

man, die haar vindt, met vijf gulden 

beloonen." 

Stem uit de achterhoede: „Ik bied 

zeven vijftig!" 

„En toen," vertelde de beklaagde, 

„sloeg mijn vrouw mij met een eiken- 

blad." 

„Nu, dat kan u niet veel pijn doen," 

meende de kantonrechter. 

„Nou, en óf," verzekerde de be- 

klaagde. „Het was het blad van de 

tafel, ziet ui" 

Op het diner zat een dame naast 

een bekend medicus. Zij vond, dat zij 

dit gelukkig toeval meteen wel eens 

kon uitbuiten en er een kosteloos dok- 

tersadvies uit slaan. 

vWüt u wel gelooven, dokter," be- 

gon zij, „dat ik mij sonis te moe voel 

om 's morgens mijn boodschappen te 

gaan doen?! Is er iets, dat u mij kunt 

aanbevelen om te nemen?" 

„Ja zeker," antwoordde de dokter 

droog. „Een taxi." 

De gescheiden dame eischte vanhaar 

vroegeren echtgenoot een bepaalde som 

voor levensonderhoud. Nadat beide par- 

tijen gehoord waren, richtte de rechter 

zich aldus tot den man: 

„Wij hebben besloten, uw vrouw een 

bedrag van twintig gulden per week 

toe te staan." 

De echtgenoot glimlachte stralend en 

z

DE DEQDE riUZEÓT^^^ 

EEN PREMIÈRE DOOR HET 

AMATEUR TOONEEl J 

„Een liddei kwam voorbV". 

Jan Fabricius' comedie heeft de 

Nederlandsche première beleefd 

bij... dilettanten! Het Jong Too- 

neel te 's-Gravenhage, onder de be- 

kwame leiding van Drs. T. J. C. Gerrit- 

sen en Dr. J. J. Fock, heeft hiermede 

een goede daad gedaan, want met be- 

langstelling werd toch uitgezien naar 

het meuwste product van onzen popu- 

lairen tooneelschrijver. In Engeland be- 

leefde het reeds lang geleden de eerste 

opvoering, eerst thans maakten wij er 

kennis mede. 

Het hoofdmotief is de bekende drie- 

hoeksverhouding van man, vrouw en 

vriend, doch het is geheel nieuw en 

verrassend uitgewerkt. Het is andere 

dan wij m stukken van Fabricius ge- 

woon zijn, en toch herkennen wij in den 

dialoog meer dan eens den auteur. 

Het Jong Tooneel, met deze comedie 

i uitkomende voor onzen Wisselbeker- 

wedstnjd, heeft er een zeer goede op- 

voering van gegeven, maar... toch is 

de keuze te zwaar geweest, want zelfs 

onze bekwaamste acteurs zouden er 

handen vol werk mede hebben. Dat 

de opvoering toch op een hoog peil 

stond, zal zeker voor een groot gedeelte 

te danken zijn aan den regisseur Dr 

J. J. fock. 

Het stuk telt slechts vijf rollen, waar- 

van twee, die van Trientje — alleraar- 

digst vertolkt door Fietje Saarloos — 

en van Jan, een reizend muzikant (Co 

Lodewijks), kleine' roUen zijn. Heel goed 

was de onschuld en het dialect van 

Trientje, haar loopen echter was wat 

te „grootsteedsch". Co Lodewijks was 

de verliefde muzikant, zonder opsmuk 

en natuurlijk. 

Dan komt de zware rol van Liesje, 

die door mejuffrouw Letje Offerman 

werd gebracht. Haar natuurlijk spel was 

verrassend, het beste spel gaf zij in het 

derde bedrijf. Hoe goed wist zij toen 

met de beide mannen te spelen. Nog 

wat meer charme zou de geheele ver- 

tolking nog hebben doen winnen. 

Herman Heynderickx als Peter, haar 

man, was niet zoo natuurlijk als zijn 

tegenspelers, toch wist ook hij zich 

kranig door deze moeilijke rol heen 

te slaan. Soms was het overdreven 

pathos wel eens hinderlijk en hield hij 

zijn „tipsy-zijn" niet altijd voldoende 

vol Deed hij het wél, dan was het uit- 

stekend. Niettegenstaande zijn mooi ge- 

luid, was hij soms moeilijk verstaanbaar 

De vreemdeling was Gerard Schild 

toevertrouwd. Ook deze dilettant heeft 

niervan een uitstekende vertolking ge- 

geven Wat heerlijk los, wat goed van 

dictie! Dat was geen rol „opzeggen", 

hij wist terdege „wat" hij zei! 

Het geheel een hoogst beschaafde 

opvoering, een rolkennis, die klonk als 

een klok — even in II was de vreem- 

dehng er uit! — Ook grime en klee- 

dmg waren goed verzorgd, eveneens 

de tooheelaankleeding. 

Een stampvolle Seinpostzaal met vele 

bekende „beroepspremière-bezoekers" 

heeft het meuwe werk van Fabricius 

evenals het hoogst verdienstelijk spel 

^der vertolkers, met enthousiasme ont- 

vangen. 

Met deze opvoering werd, zooals ge- 

zegd, deelgenomen aan onzen Wissel- 

bekerwedstrijd. De jury bestond uit 

mevrouw Marie van Eysden Vink, (de 

heer J. J. Vurtheim was door ziekte ver- 

hinderd) den heer D. J. Visser en 

HENRI A, VAN EYSDEN Jr. 

TOONEEE-EFFECTEIV 

(Geluiden) 

Wij hebben er reeds dikwijls op 

gewezen, dat spel alléén niet 

voldoende is voor het volledige 

succes van een uitvoering; vooral ook 

de sfeer moet in den juisten toon zijn 

en het hare bijdragen. Verschillende 

tooneel-effecten en -geluiden zijn hierbij 

van groot belang, de minste afwijking 

hierm kan een scène volkomen be- 

derven. 

Wanneer ik u thans, waarde lezer, 

ga vertellen, hoe verschillende tooneel- 

effecten en geluiden verkregen worden 

dan geschiedt dit hoofdzakelijk, omdat 

in verreweg de meeste gevallen de tech- 

nische inrichting der tooneelen, waar 

onze amateurs spelen, van een zeer 

onvoldoend gehalte is, zoodat dus de 

vindingrijke geest van den regisseur dit 

moet overwinnen. Ons doel is hem hier- 

bij terzijde te staan. 

Laat ons beginnen met het imitee- 

ren van eenige „natuur-elementen". 

De regen. 

De beste nabootsing verkrijgt men 

met een houten bus in cylindervorm, 

ongeveer 1.75 m lang en 15 cm in 

doorsnee. Span van binnen onbuigzame 

staaldraden met niet meer tusschen- 

ruimte dan 5 cm naast en 7 ä 8 cm 

onder elkaar. De bus wordt dan voor 

een vierde gedeelte gevuld met ronde, 

gedroogde erwten. Draait men de bus 

nu m de lengte om, dan vallen de 

erwten via de staaldraden naar beneden. 

Het geluid, veroorzaakt door het raken 

dezer draden en vervolgens het vallen 

der erwten op het hout van de bus, 

geeft een zeer natuurlijke imitatie van 

regenval. 

De wind. 

Het geluid van wind en storm wordt 

geïmiteerd door den zoogenaamden 

windmolen. Deze is nog al moeilijk te 

vervaardigen. Hij bestaat uit twee wielen 

en een stuk alpaca. Naar mate 

men harder of zachter (ook met plotselinge 

rukken) draait, geeft het 

schuren van het alpaca over het hout 

een gierenden wind weer. Elk tooneel, 

hoe primitief ook ingericht, behoort 

dit apparaat te bezitten: is dit niet 

het geval, dan zal men het gemakkelijk 

kunnen huren. 

(Wordt vervolgd) 

- 26 - 

Joseph von Sternberg, de beroemde repsseur, is 

uit Amerika teruggekeerd en zal er voorloopijf niet 

meer heengaan. Waar htf wel rerie zal voeren, staat 

nog niet vast. Op dit punt is hif zeer greheimzinnig. 

De filmactrice Elinor 

rair behaalde verleden 

week ook een record.Zif 

huwde den vlieger Da- 

niels en liet zich na drie 

uur weder scheiden. 

Jack Pickford, een broer 

van Mary Pickford, is op 

ifi-jarigen leeftyd te Pe- 

rils gestorven. Hij filmde 

sinds ztfn veertiendejaar, 

heeft echter niet veel 

succes mogen oogsten. 

Hij zal te Hollywood be- 

graven worden. 

Sylvain Poons viert 17 Januari in de operette „Vic 

ton " en haar huzaar" zijn 20-jarig tooneel 

jubileum. 

rik« n iS« r «Ä b I evInd i lic !! reed8 0 P W «K "•« Arne 

nka. Den 6den Januari scheepte zij zich te Bremer 

^^^^^ hafen op de „Europa in. 

EEN PRAATJE MET BEKENDE ONBEKENDEN 

CLAIRE CLAIRY EN RICHARD SALLABA VERTELLEN 

Zu jedem kommt einmal das Glück".. 

om met vet gredrukte letters op een 

affiche aangekondigd te worden? On- 

willekeurig dacht ik hieraan, toen de kleed- 

kamerdeur van den jongen tenor Richard 

Sallaba, die mij een en ander had verteld, 

achter mij dichtviel. 

Fritz Hirsch, die na een tournee van ze- 

ven maanden door Duitschland weer in de 

residentie is teruggekeerd en zijn rentree 

maakte met „Die Blume von Hawai" en 

met een wereldpremière van de operette 

„Zu jedem kommt einmal das Glück", 

bracht ons behalve zijn trouwe schare van 

medewerkers, twee nieuwe krachten, die 

voortaan een voorname plaats iA het ta- 

bleau de la troupe zullen innemen. 

De uitstekende indruk, dien beide nieuwe 

begaafde krachten achterlieten bij hun eer- 

ste optreden, deed mij besluiten eens nader 

met hen kennis te gaan maken, ten einde 

iets uit hun, nog jonge, leven te vernemen. 

Het was pauze. Achter hangt niet die ge- 

zellige sfeer — het kenmerk der Hirsch- 

opvoeringen — als in de zaal. Brandwachten 

loopen dobr de smalle gangen, de orkest- 

leden verdringen zich in de kleine ruimte, 

waar gerookt mag worden. Het is rustig, 

alleen uit de kleedkamers klinken stemmen 

en daar worden de stembanden geoefend. 

Boven liggen de heerenkleedkamers. • Op 

de derde deur lees ik de namen: May — 

Sallaba. Een tikje op de deur en weldra 

bevind ik mij met Albert May en Richard 

Sallaba in de, niet direct voor drie perso- 

nen gebouwde, kleedkamer. 

jj De nieuwe tenor is een vriendelijke jon- 

geman, die door niemand minder dan door 

Alexander Moissi werd opgemerkt. Ge- 

boortig uit Weenen kwam hij reeds op jeug- 

digen leeftijd aan 't tooneel en ging eerst la- 

ter over naar de lichtere muze, de operette. 

„Mijn grootste succes beleefde ik in 

„Wenn die kleinen Veilchen blühen"/' ver- 

telt Sallaba. „De operette trok mij steeds 't 

meest aan, doch ik heb aan mijn tooneel tijd 

zeker mooie herinneringen, vooral aan den 

tijd, toen ik aan de Reinhardt Bühne was 

verbonden. Ik gasteerde in Oostenrijk en 

zelfs in Tschecho-Slowakije. Als tegenspe- 

lers had ik niemand minder dan Albert 

Basserman en den, ook bij u bekenden f ilm- 

speler, Hans Albers." 

„Hoe bent u zoo bij Hirsch gekomen?" 

.(„Dat heb ik aan Moissi te danken. Toen 

Juj een paar maanden in Holland optrad, 

had hij den directeur hier op mij opmerk- 

zaam gemaakt. In Weenen staan plotseling 

de impresario en Robert Stolz des avonds 

in hef theater voor mij en de eerste biedt 

mij een engagement apn, dat ik gaarne ac- 

cepteerde, hoewel ik van Holland weinig 

afwist en ik voor de Hollanders geheel 

vreemd ben.... of zij moesten zich mijn 

stem herinneren van de radio, want ik heb 

veel gezongen voor Radio-Wien." 

Het bekende' schellet je waarschuwt — de 

jonge tenor moest zich nog een weinig ver- 

kleiden en ik haast mij dus het bescheiden 

vertrekje te verlaten. 

Beneden tref ik de nog even jeugdige 

soubrette Claire Clairy aan. Zelfs het vrien- 

RICHARD SALLABA 

delijkste gezicht van den interviewer kan 

haar niet vermurwen, hem even te woord te 

staan. Zij is te vermoeid. Dagelijks Probe! 

Probe! en des avonds een zware rol vertol- 

ken. Ik beloof haar terug te komen. 

Doch ook een volgende maal dreigt het 

gewenschte vraaggesprek te mislukken, tot 

ik eindelijk gedurende de voorstelling; in 

haar kleedkamer word toegelaten. Daar 

vertelt zij mij vriendelijk, doch in 'n race- 

tempo, omdat de tijd van wederoptreden 

spoedig daar is: 

„Ik ben geboren in Nürnberg en studeer- 

de muziek,, daar ik pianiste wilde worden. 

Ik veranderde echter van idee en ging mij 

in den zang oefenen. Ik zong zoodoende 

eenige malen op concerten en ook in „Tief- 

land'. Het beviel mij echter op den duur 

niet, het komische, het groteske genre trok 

mij meer aan. Een engagement aan de ope- 

rette was 't gevolg. Ik debuteerde in Stutt- 

gart. Elberfeld en Wien volgden. In Weenen 

zong ik 200 maal Hannele in Schuberts 

„Dreimädlerhaus". Vervolgens ging ik naar 

Karlsruhe. Toen brak weldra de Berlijnsche 

tnd aan. Ik kreeg een engagement bij Erik 

Charell en speelde in het Grosse Schau- 

spielhaus „De drie Musketiers". Een aller- 

leukste tijd volgde bij de Halier Revue in 

het Admiralpalast en bij de Bender-Revue 

in het Metropol Theater. Ook aan het sa- 

menspel met Siegfried Arno in het Theater 

a/Kurfürstendamm heb ik prettige herinne- 

ringen. In Stuttgart had ik een engagement 

voor drie maanden, tot mij dezen zomer 

een verbintenis aan het Hirschgezelschap 

aangeboden werd;'' 

„Bevalt het u hier?" 

„Ik heb nog maar weinig van uw mooie 

stad kunnen zien, want het is voortdurend 

werken. Dit geeft echter niets, als ik nu 

maar in den smaak val van het Hollandsche 

publiek. Ik mag tot heden niet ontevreden 

zijn, want de pers was unaniem vol lof.." 

„ en het publiek eveneens," voltooi 

ik. — „Trök de film u niet aan?" 

„Ja, eerst wel; ik ben zelfs in twee films 

opgetreden. Het voldeed mij op den duur 

echter niet, daar het directe contact met 

het publiek ontbreekt. En dat betreur ik." 

„Fräulein Clairy. Es ist Zeit!" zegt iemand 

om den hoek der deur...... 

Twee minuten later staat zij weer op de 

Bühne en zingt en danst met een Schwung 

en charme, die een ieder bekoren móét. 

Het potlood wordt opgeborgen, de bloc- 

note verdwijnt. De ijzeren deur valt dicht. 

Het Haagsche Bosch ligt verlaten, de ster- 

ren fonkelen aan den hemel, de maan 

werpt haar heldere licht op den Princesse 

Schouwburg. Aan den gevel prijkt een af- 

fiche „Zu jedem kommt einmal das 

Glück!" Henri A. van Eijsden Jr.

m 

»^> 

*»*»' 

^•ï 

^ 

tfff 

■ moê v* 

HEATHER ANGEL, FERNAND GRAVEY, KÄTHE VON NAGY EN WILLY F^r^ 

die de hoofdrollen verölt». ^ J. F - T^ .. , ^ ^^^J l iîN Wli^Y rlxJll^Crl 

i * 

Nu was het Mary, die de oog-en opsloeg, 

onmiskenbaar verbaasd door zijn vraag. 

Hij deed, alsof hij haar verbazing niet 

opmerkte. „Of heeft ze iets van u gestolen 

en is ze daarom de deur uitgegooid?'' 

„Ja," gaf Mary met tegenzin toe; „ze 

heeft gestolen. Ze...." 

„Ze deed wat zoo'n boel meisjes doen," 

viel Addie in. „Ze heeft kleeren wegge- 

nomen — een rok van mij." 

„En van u, miss Haskell?" 

„Van mij niets." Met een geforceerd 

lachje wendde ze haar gezicht af. „Ik ge- 

loof, dat mijn kleeren niet naar haar smaak 

waren." 

Hij liet het onderwerp verder rusten. Hij 

had ze opnieuw getoond, hoe geraffineerd 

hij pijnigen kon; ze opnieuw er aan her- 

innerd, dat er geen hoop voor hen bestond 

ook maar iets voor zijn bestendige waak- 

zaamheid verborgen te houden. Ze waren 

overtuigd, dat hij van de gestolen revolver 

wist 

Addie was zichtbaar uit haar humeur en 

verliet de kamer. George Darden liep de 

kamer door, tot vlak bij Mary en ging zoo 

zitten, dat hij haar in het gezicht kon zien. 

De schemering van den somberen herfst- 

dag verspreidde zich door het vertrek, 

maar bij het venster was het nog vrij licht 

in den gouden gloed van den avondhemel. 

Geheel tegen haar gewoonte, opende het 

jonge meisje het gesprek. 

„Gelooft u niet. Mr. Darden," vroeg ze, 

zonder moeite te doen om haar ergernis 

te verbergen, „dat u ons geduld nu vol- 

doende op de proef hebt gesteld en ons 

zonder resultaat genoeg gekweld en ver- 

volgd hebt, om langzamerhand tot het in- 

zicht te komen, dat wij u niets kunnen ver- 

tellen?" 

Hij -tuurde eenige oogenblikken peinzend 

voor zich uit, eer hij antwoord gaf. 

„Ik dacht juist toen ik hier kwam," klonk 

het toen, „of u mij zoudt begrijpen, wan- 

neer ik u geluk wenschte met de wijze, 

waarop u.... wel.... waarop u de ge- 

negenheid van senator Buckner hebt ge- 

wonnen." 

Daarop zweeg hij weer en het zware 

gaan van haar gejaagde ademhaling was 

het eenige geluid in de halfdonkere kamer. 

„Miss Colvin vertelde mij," sprak hij na 

esn lange pauze verder, „dat mevrouw 

Buckner, zijn moeder, u morgen een be- 

zoek komt brengen." 

Hij wachtte nogmaals, maar geen woord 

kwam over haar lippen. 

„Wat ik bedoel, miss Haskell," vervolg- 

de hij, „is, dat ik u bewonder; dat ik uw 

moed bewonder!" Hij boog zich dichter 

naar haar toe en er kwam een overreden- 

de klank in zijn stem. „Begrijpt u mij dan 

niet — wilt u mij dan niet gelooven, wan- 

neer ik u verzeker, dat ik groote sympa- 

thie voor u voel, dat uw ellende mij diep 

medelijden inboezemt?" 

Ze had de belachelijke gewaarwording 

— ze drong zichzelf de overtuiging op, dat 

het belachelijk was — dat hij werkelijk 

medegevoel voor haar koesterde. Het 

straalde ui* zijn melancholieke oogen, hst 

trilde in zijn zachte, klankvolle stem. Maar 

ze wilde niet toegeven aan die meening. 

Dit laatste bleek dan ook maar al te 

goed uit haar bescheid. 

„Ik geloof," zei ze, „dat u uitstekend de 

kunst verstaat medegevoel te huichelen — 

u bent in het algemeen een meester in het 

comediespelen." 

Hij protesteerde met een nadrukkelijke 

beweging. 

„Ik verklaar u nogmaals, miss Haskell, 

dat ik u begrijp en medelijden met u heb! 

Ik verzeker u, dat als u mij uw vertrouwen 

zoudt willen schenken...." 

„'t Idee!" viel ze hem schamper in de 

rede. „Denkt u, dat ik gek geworden ben?" 

Maar hij negeerde haar uitval en liet 

zich niet uit het veld slaan. Er was een 

plechtige, haast gevoelvolle ernst in zijn 

toon, dien Mary nog niet kende. 

„U wilt geen gevoel, geen sympathie 

van mijn kant erkennen. Maar ik herhaal, 

dat ik u zou kunnen helpen — hoe groot 

uw aandeel in deze tragedie ook mag zijn 

— omdat ik u begrijp. Ik weet wat liefde 

is, ik weet wat het zeggen wil, wanneer 

liefde met algeheele vernietiging bedreigd 

wordt." 

Hij was in elk geval zoo ver, dat hij 

haar belangstelling, zoo niet meer, gewekt 

had. Zij leunde achterover in haar stoel 

3AMES HAY 

en het stervende daglicht was nog sterk 

genoeg om de toenemende verwarring te 

toonen, die zich op haar gezicht aftee- 

kende. 

„Ik begrijp," ging hij onverstoorbaar 

voort, „hoe een meisje, half een kind nog, 

in verzoeking kan raken. En dan zie ik 

verder, hoe dat meisje, tot de rijpheid en 

waardigheid van een jonge vrouw geko- 

men, iedere herinnering aan een zwak 

oogenblik uit haar ziel wil bannen — zoo 

op de manier, waarop men een blad uit 

een boek scheurt; hoe zij zich door bran- 

dend berouw volkomen boven het verleden 

verheft. Ik kan me ook...." 

„Maar waarom zegt u dat in vredes- 

naam allemaal?" viel ze hem gesmoord in 

de rede; „waarom wilt u....?" 

Hij nam geen notitie van haar onder- 

breking. 

„Een oogenblikje nog, alstublieft! Ik kan 

me ook levendig indenken, hoe die jonge 

vrouw met de heele kracht van haar wezen 

naar liefde hunkert. Ik ken het geluk, de 

onuitsprekelijke zaligheid van het moment, 

dat de liefde haar intrede in ons leven 

doet. Ik hoor in gedachten hoe die jonge 

vrouw vol blijde hoop bij zichzelf zegt: 

„Nu begint een nieuw leven; nu is het 

verleden voor goed uitgewischt!" Ik kan 

mij dan ook volkomen verplaatsen in haar 

ontzetting, in haar vertwijfelden haat, wan- 

neer de man, die haar, eer ze nog vol- 

Een scène uit de nieuwste Hal Roach film van Charley Chase. Het meisje, dat Charley 

beschermt, Is Dorothy Layton; de schaduw onder de camera is van James Parrott, 

den regisseur, 

- 29 - 

WlMIIIMimiiliiirm 

wassen was,, tot haar diep betreurden mis- 

stap heeft bedreven, plotseling weer op 

het tooneel verschijnt — juist op 't oogen- 

blik, dat die groote, mooie liefde in haar 

leven komt, dat ze den beker van het ge- 

luk aan de lippen meent te zetten. Deze 

jonge vrouw, miss Haskell, had ongetwij- 

feld gelijk, wanneer zij veel op het spel 

zette om haar geluk te redden, om de ver- 

nederende aanraking van dien ander te 

ontgaan." 

Met schuwen twijfel keek ze naar hem. 

Ze werd heen en weer geslingerd tusschen 

vertrouwen en wantrouwen. Geruimen tijd 

bleef het stil in de kamer. 

„U hebt ook eens liefgehad, nietwaar?" 

fluisterde het meisje ten laatste. 

„Ja," was het droefgeestig klinkende 

antwoord. 

Het was nu zóó donker, dat ze eikaars 

gelaatstrekken niet meer duidelijk konden 

onderscheiden — anders had Mary haar 

laatste vraag waarschijnlijk niet durven 

stellen. En nog steeds vroeg ze zich met 

kwellende onzekerheid af, of dit pathe- 

tisch vertoon van medegevoel en begrijpen 

niet een nieuwe kunstgreep was om haar 

waakzaamheid te verschalken. George Dar- 

den was immers detective — het was zijn 

plicht, ieder die iets te maken had met 

den moord op Revis, aan de bevoegde 

autoriteiten over te leveren! Als ze hem 

vertelde wat ze 

Hij hoorde den diepen zucht, waarmee 

ze naar voren op haar stoel gleed en toen 

opsprong, alsof ze met een heftige be- 

weging den indruk van zijn woorden van 

zich wilde afwerpen. Ook hij stond op — 

wachtte tot zij de kamer half doorgeloopen 

was, maar zij draaide het licht aan eer hij 

haar volgde. 

Hij zag de uitdrukking van intense ver- 

moeidheid op haar gezicht en wist hoe- 

veel strijd het haar verstand kostte om 

haar te beletten zich gewonnen te geven. 

Hij waagde nog één poging. 

„Ik kan mij ook zoo goed de diepe ont- 

goocheling, de bittere smart van die jonge 

vrouw voorstellen, wanneer de man, dien 

zij liefheeft, ten slotte haar motief om 

haar vroegeren misstap te verheimelijken, 

heelemaal niet blijkt te begrijpen, haar 

verlangen om hem verdriet te besparen, 

niet weet te waardeeren. Er is iets werke- 

lijk tragisch in, zware offers te brengen, 

groote gevaren te riskeeren, omdat men 

de liefde heilig en ongerept wil houden, 

en op stuk van zaken te bemerken, dat de 

ander ons absoluut niet begrijpt, geen 

greintje besef heeft van wat we...." 

„Houdt u alstublieft op!" riep ze smee- 

kend. 

Wankelend stond ze voor hem en staar- ' 

de hem ann met de deerniswekkende hul- 

peloosheid vnn een angstig kind. 

Willem en ik 

zijn nu ('■* 

geëngageerd, v^ 

Piepat 

MIJN PIEPA 

„Waarom wilt u toch niet, dat ik u 

help?" drong hij aan. „Waarom verzet u 

zich zoo met alle geweld tegen mij?" 

Ze schrok op alsof ze een scherpen 

steek kreeg en heete tranen sprongen haar 

in de oogen. Vóór hij echter nog iets 

zeggen kon, wendde ze zich plotseling van 

hem af en ging, met de handen voor het 

gezicht, de kamer uit. Bij de deur geko- 

men, botste ze als een blinde tegen het 

kozijn. 

■Als ik iemand anders geweest was, over- 

woog Darden, niet tot de politie behoor- 

de, zou ze me gebeden en gesmeekt heb- 

ben haar te helpen! 

Toen hij overtuigd was, dat hij niet op 

haar terugkomst hoefde te rekenen, ver- 

liet hij de woning. 

Hij was juist den breeden hoofdcorridor 

overgestoken en wilde naar de trap aan 

de andere zijde van de lift gaan, toen hij 

zacht zijn naam hoorde roepen. Addie Col- 

vin was hem gevolgd en sloot de deur van 

de flat achter zich.... 

XVIII. MISS COLVIN VERSTREKT 

INLICHTINGEN. 

Op alle étages van het flatgebouw be- 

vond zich aan het einde van den hoofd- 

corridor een kleine, vierkante, door zware 

gordijnen van de gang afgescheiden ruim- 

te, die door de bewoners als spreekkamer 

gebruikt kon worden. Miss Colvin liep zóó 

haastig, dat zij het vertrekje eerder be- 

reikte dan de detective. Toen hij 't binnen- 

trad, zag hij oogenblikkelijk, dat zij over 

haar heele lichaam trilde; haar gezicht, 

met vuurroode plekjes van opwinding, ver- 

trok krampachtig, haar fletse oogen waren 

star — kortom, ze verkeerde in een toe- 

stand van wilde geagiteerdheid en deed 

blijkbaar geen enkele poging om het te 

verbergen. 

Het was niet twijfelachtig, meende Dar- 

den, waaraan' deze hevige emotie moest 

worden toegeschreven. Eén blik was vol- 

doende om hem te overtuigen, dat ze een 

vertwijfeld besluit had genomen. Eindelijk 

was ze op het punt om datgene te doen, 

waarop al zijn hopen en streven gericht 

was geweest: te capituleeren — het on- 

ontkoombare gevolg van de folterende on- 

zekerheid, waarin hij haar dagenlang had 

laten leven. Nu zou hij dan den sleutel 

tot het heele mysterie in handen krijgen.. 

Zonder den gespannen blik ook maar 

één' seconde van hem af te wenden, greep 

ze de leuning van een stoel, om dezen 

naar den verstverwijderden wand van het 

spreekkamertje te schuiven. Haar heele 

wezen drukte namelooze ontsteltenis uit. 

Ten laatste dwong ze zichzelf tot spreken. 

„Waarom doet u — wanrom doet u geen 

Zool En heeft hij je op 

zijn knieën gevraagd? 

beslissenden stap, iets, wat aan die ellen- 

de hier een einde maakt?" 

Haar woorden klonken als 'n heesch ge- 

fluister. De detective nam een anderen 

stoel en ging tegenover haar zitten — zijn 

hoogopgetrokken wenkbrauwen toonden 

zijn begrijpelijke verbazing. 

„Wat kan ik doen, miss Colvin?" 

Hij stelde zich de vraag wat haar tot 

het plotselinge besluit kon hebben ge- 

bracht, hem vertrouwen te schenken. Haar 

onbeheerschte nervositeit verried hem, 

dat ze een dwingend, onweerstaanbaar mo- 

tief moest hebben, wellicht meer dan één. 

Hij voelde, dat haar ontdekking van het 

feit, dat hij van de gestolen revolver wist 

— de revolver die Lizzy, het ontslagen 

dienstmeisje, hem in handen had gespeeld 

— miss Colvin hevig had geschokt. Ook 

stond het voor hem vast, dat ze zijn drin- 

gend verzoek aan Mary Haskell om hem 

niet als vijand, maar als vriend te be- 

schouwen, had afgeluisterd. Deze dubbele 

stormaanval op haar geestkracht had haar 

weerstand ten slotte gebroken, redeneerde 

hij, en haar tot haar veranderde houding 

gebracht. 

„Wat u kunt doen," klonk haar weder- 

vraag. „Vraagt u dat nog? U kunt han- 

delen — u kunt vanavond iemand in hech- 

tenis nemen.'' 

Er was een zenuwachtig trekken om 

haar mond toen ze dit zei. 

„Maar waarom juist vanavond?" 

„Waarom, mijnheer Dardei>? Is u dat 

dan niet duidelijk? Wel, om Mary te be- 

hoeden voor krankzinnig worden — ze is 

aan den rand van den waanzin. Ze lijdt 

onbeschrijfelijk, dat tergende, afmattende 

afwachten maakt haar kapot! Ik kan niet 

vaststellen, wat ze precies weet, maar hoe- 

veel of weinig het ook is, het is beter, dat 

ze gedwongen wordt alles te vertellen, dan 

dat het op deze manier doorgaat." 

„Maar wat kan ik doen?" vroeg hij nog- 

maals. 

„Dat heb ik u toch gezegd — den dader 

arresteeren." 

„Den dader — waarvan?" 

„Van de beide misdrijven — van den 

diefstal en van den moord." 

Hij boog zich dichter naar haar toe. 

„Wie — wie is de schuldige?" 

„Dat weet u immers net zoo goed als 

ik! U weet toch ook wel, dal het Tom 

Malloy is!" 

(Wordt vervolgd). 

m-7. 24-8. 

24—7. Lief kindermanteltje van laken, waarvan 

de ingezette zijpandjes van onderen zakjes 

vormen, die evenals het omgeslagen kraagje en 

de manchetjes met een smal randje bont worden 

afgezet. Ceintuur van lakleder. Benoodigd: (leef- 

tijd 6 j.) 1.90 M. laken van 1 M. breedte. 

24—8. Kindermanteltje van grof geribde wollen 

stof roet raglan-mouwtjes en opstaand kraagje. 

Langs manchetjes en boordje een randje licht 

bont. Benoodigd: (leeftijd 4j.) 0.80M. stof van 

1.40 M. breedte. 

Van »lie modefiguren, die In HET 

RIJK DER VROUW voorkomen, 

zijn GEKNIPTE PATRONEN tegen 

slecht« 

1772 Cent 

per patroon te verkrijgen. 

AAN ALLE NEDERLANDSCHE VROUWEN 

Juist in deze tijden, waarin van iedere vrouw gevraagd wordt om er voor te 

zorgen, dat zij meewerkt aan verstandige bezuiniging, is het van het 

grootste belang, dat u kennis maakt met het aanbod, dat u hierbij wordt 

gedaan. Wij vestigen uw aandacht op een weekblad, samengesteld en uitgegeven 

voorde Nederlandsche vrouwen, jong en oud, voor de moeders van gezinnen zoowel 

als voor de vrouw, die alleen voor zichzelve heeft te zorgen. 

24—6. Gekleede donker 

fluweelen meisjesmantel 

met garneering,bestaande 

uit opgestikte smalle ban- 

den van licht en donker 

satijn. Los belegje met 

twee knoopen opgeknoopt 

in plaats van ceintuur. 

Benoodigd: (leeftijd 10 j.) 

2.50 M. fluweel van 1 M. 

breedte. 

HET RIJK DER VROUW b 'edt aan haar lezeressen groote voor- 

deelen. Het is niet een MODEBLAD 

alleen, het is een ECHT VROUWEN- 

BLAD. De redactie stelt zich als taak 

niet alleen de voorlichtster, maar ook de 

raadgeefster van haar lezeressen te zijn. 

HEERENTRUIEN 

OM VOOR DEN WINTER TE 

BREIEN. 

WAT 

HET RIJK DER VROUW 

BIEDT: 

Een schat van practlsche en in alle 

opzichten bruikbare modeteeke- 

ningen, voor dames van eiken leef- 

tijd en ook voor kinderen. — 

Modellen voor handwerken. — Aan- 

wijzingen om allerlei nuttige en 

aangename zaken zelf te maken. — 

Boeiende novellen. — Interessante 

romans, die als boeken kunnen 

worden bewaard. — Een vragen- 

bus. — Wenken voor de huishou- 

ding en de keuken. — Artikelen 

over en voor kinderen.— Premies en 

prijsvragen. — Gratis advertenties. 

De prijs van HET RIJK DER VROUW 

is slechts f 2.60 per halfjaar, 

10 CENTS PER WEEK 

I 

Geen voordeeliger uitgave 

ELK 

No. 24 PAG. 

10 cents 

per week 

Per 

Halfjaar f2.60 

dan deze 

uitgave 

Een blad, dat voor elke vrouw in elk nummer 

meer waarde brengt, dan een heele jaargang kost. 

De ondergeteekende 

verlangt tot wederopzeggens toe een abonnement op hei weekblad 

HET RIJK DER VROUW (f 2.60 per halfjaar, 10 cent per week) 

Handteekening 

Af te geven aan onzen «gent of te zenden aan de Administratie 

van HET RIJK DER VROUW. Galgewater 22. Lelden. 

*';;

ami 

■ 

Woorden van Annie de Hoog-Nooy 

!IJ DEN DÖKTEM, Muziek van Henri C. van Praag 

P^N PPPiË ^ 

Vriend Jan-sen voelde zich nietgoed. Had pij- een o - ver -V I 

dacht 

r . 

.-..'^Ga 

Cr 

klopt eens hier en lui- stert déér. Zet 'n erg bezorgd oe - zichi En S "J? 3 T* ^ 

o- ver-mor-gen eens te - run 'Ie R«> \**L "^ ior y a ö 6 " zicnt ' E,n zegt: „Mijn di - ag- 

* eens terug, kae^han-del u dan weer. En o? Wat U mi^ 

SMSéMliassss 

! lennn-non anfo r»i^ 22 '-I I • 'IM 

;P^ 

tei 

IX 

m 

aan. En't duurt niet lang of de - ze zal Hem on - der-zl 

lang. Maar ifc alV a«^ - £ J £ f. If „^ f ret/^ f^ ^ 

keidl^Geea klei - „i9-beid. vet. ^ „,«, ^„. J. âm ter^t £ -^ ^ 

É ^8 ^ 

i=i 

j=^# 

1J5 

^ 

^ 

^ 

jN^=É 

i 

^ 

1^- 

tijd!" Vriend 

s 

3. 

iglj I ■ I I I I I I ■ I—I—^ i . f Langzamer 

'^ i ' ' n M '' J| f r f i'i' L J ||' r f i'' ' i 1 'M i j ji MI 

Jansen telt tien aulden neer. En zinnend on «»

s^ü

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?