KUANGELIUMS VAN MATTHEÜS - Tresoar

70 DB VERTALING DES
Beter als naer stadts manier
Doet het out verufuTt papier.
Ed. folio bij J. J. Schipper, 1657, p. 8.
Doch waar dool ik henen! Ik wilde alleen zeggen,
dat ik onder het lezen van die meesterstukken der
dialectische tooneelpoëzij, de Warenar en Trijntje Cornelis,
weinig of geene sporen van het du der ouden
heb aangetroffen, en dat mij zulks zeer "^verwondert;
want, zoo elders, moesten zij, dunkt mij, hier aanwezig
zijn. Dat zij er waren, -is onbetwistbaar» Ik beroep mij
slechts op eene enkele plaats, en dan zal men mij de overigen
wel schenken. Er is een bekend pasquil van zekeren
gereformeerden predikant, Abrahamus Magyrus, op de
roomsch-catholijken, getiteld: Almanachs Heyligen, van
den jare 1680, waarin de volgende anecdote (toegift,
p. 16); Een monik eens zullende hiegten bekende, dat hy
een ey aan een waskaars gebraden en op goede Vrydag
opgegeten liadde. De abt zeide, S5 Hoe komt gy daar toef
„ Want dit is een onvergeeflijke sonde." De monik zeide ,
„ De duyvel heeft my daartoe geraaden." De duyvel terstond
daar by zynde riep, ,, Dat liegsiu monik! Want ik
„ heb het noyt meer gesien, maar ik heb het van u ge-
„ leert." Korthak is anders zulk een deftig, wellevend
en zelf bezittend individu; maar liier wordt hij grof. Dat
liegstu, monik! Wie spreekt zoo tot een domenij of
ecu geestelijk lieer? Gelukkig dat hij in het Hollandsen
tot niemand onzer zoo onbescheiden meer kan zijn, en
dat hij in allen gevalle moet zeggen: Vbus nientez irnpunenient,
of Dat lieg jij!
Voor eenen jeugdigen beoefenaar der Nederlandsche
taal- en letterkunde zoude ik wel de bewerking eener
monographie durven aanraden, waarbij hij de langzame
verdwijning van du uit de Nederlandsche taal aanwees.
Hij zou dán reeds in handschriften der 16 de eeuw stooten
op plaatsen, waarin de schrijver den zin opent met