Dr Frank De Wolf - Europa Ziekenhuizen

More documents

Recommendations

Info

HARTE DIEF ”Pavillons“ een korte documentaire Jaren geleden werd ik in dit ziekenhuis geopereerd. Het werd sindsdien verwaarloosd. Ik kwam er dikwijls langs. Ik zag het veranderen, het zich tegelijkertijd vernietigen en in de verf zetten. Ik wou er terug naar toe gaan. Ik heb mij een weg gebaand door de wildernis die het van de buitenwereld afsloot. Ik heb mijn kamer teruggevonden. Zij was veel mooier dan voorheen. Er waren geen sporen meer van het ziekenhuis, geen instrumenten, geen bed, geen wastafel, enkel muren vol spleten, een balkon zonder venster en graffitis. De witte en pijnlijke muren uit mijn herinnering waren bedekt met kleuren en vormen. Dit oord, voor mij gekleurd met lijden, onderging een metamorfose, het werd drager van een grote creativiteit en van een ongelooflijk vitale energie. 34 | n°4 Juni 2004 Het oord verbergt talloze sporen van leven, maar er is geen leven meer binnen de muren. Wij hebben allemaal al graffitis of tags gezien, onder een brug, op een gevel. Ik vond op deze plaats een bizarre mengeling van eenheid en diversiteit. Dezelfde toestand van verval verenigt honderden kamers, tientalle gangen, verschillende verdiepen, meerdere gebouwen. De muren uit gebarsten kalkpuin zijn overal beige en bedekt met een groot aantal vlekken van felle kleuren. De tags zijn echter van zoveel verschillende auteurs en iedere kamer, iedere muur, onthult een graffiti, soms van buitengewone kwaliteit. De dag na mijn bezoek telefoneerde ik naar een vriendin die werkzaam is voor de Commissie van Monumenten en Landschapszorg en zei ik haar dat alles geclasseerd zou moeten worden, dat het verlaten gebouw geclasseerd moest worden in de staat waarin het zich bevindt. Zij antwoordde mij dat er nog slechts weinig interesse voor straatkunst bestaat en dat het gebouw effectief een geheel andere bestemming zou krijgen en gedeeltelijk afgebroken. Een spoor bewaren. Tonen. Begrijpen. De realisatie van een film werd dus een noodzaak.
De vorm ervan werd al heel snel duidelijk. Het oord verbergt talloze sporen van leven, maar er is geen leven meer binnen de muren. Er verschijnt niemand op het witte doek. Enkel gangen, muren, graffitis, meer en meer, om erin te verdwalen, om mijn kamer terug te vinden. Een golf beelden van deze vervallen oorden, gekleurd, steeds dezelfde en steeds verschillend, tegelijkertijd beklad en bekleed met de tekenen van waardigheid, lelijk en mooi. Op de achtergrond daarentegen geef ik bij deze beelden verslag van getuigenissen van personen die dit oord gekend hebben : ziekenhuispersoneel, vroegere patiënten, squatters, graffeurs,… De personeelsleden onderhouden een rare band met het gebouw, zij koesteren het dag in dag uit. Het nieuw gebouw grenst dan ook aan het oud. Ongemerkt, over een tijdspanne van een tiental jaren, hebben zij, dag na dag, de langzame teloorgang ervan kunnen waarnemen. Naast anecdotes die deze jaren kenmerkten, getuigen zij, tijdens de interviews, van een hechte band met dit oud gebouw. Sommige vroegere patiënten die ik ontmoette zijn eveneens erg gehecht aan dit oord, zonder het daarvoor echt te kennen, vermits zij er geboren werden. Anderen spreken van hun lijden, van het leven, van de dood. Deze getuigenissen zijn meestal nogal positief. Zij temperen de pijnlijke herinneringen aan mijn operatie. Deze vervagen zienderogen bij het vorderen van de film. Het leek mij vervolgens interessant mensen te ontmoeten die dit oord beleefden, eens dat zijn verval officieel werd. Deze gebouwen waren geen ziekenhuis meer, er waren geen geboortes, geen zorgen, geen overlijdens meer. Wat is het leven van een dergelijk oord, eens van zijn bestemming ontdaan ? De squatters hebben uiteraard een belangrijke plaats in de wederopbouw van dit oord. Het is, samen met hen, een schuilplaats in de stad geworden. Er blijven sporen van hun verblijf, van hun overnachtingen, van hun maaltijden. Zij waren moeilijk te benaderen. Het merendeel verliet inderdaad dit, nu door de politie teveel gecontroleerd gebouw. Hen terugvinden was trouwens geen sinecure. Diegenen, die wij konden ontmoeten tijdens de dagen van peiling en opnamen, wensten onbekend te blijven en konden dus ook niet ingeschakeld worden in deze realisatie. Dit oord, voor mij gekleurd met lijden, onderging een metamorfose, het werd drager van een grote creativiteit en van een ongelooflijk vitale energie. Foto’s van Philippe Wauters Tijdschrift van de europa ziekenhuizen De graffeurs zijn niet gemakkelijker te benaderen. De onwettigheid van het merendeel van hun bravourestukjes, meestal gerealiseerd op treinen, metro’s of in openbare plaatsen, maakt hen mensenschuw. Het inzicht van de leden van mijn team liet toe er verschillende te overhalen, waaronder leden van de THC, één van de meest erkende groepen. Zij waren geroerd door het belang dat ik in hun werk stel. Ook zij bewaren steeds de sporen van hun vergankelijke kunst. Zij leggen uit in welke mate dit oord voor hen een soort laboratorium was waarin zij hun stijl zagen evolueren, ver weg van de werkstress op straat en op zo’n groot aantal oppervlakken, dat zij deze niet steeds moesten herschilderen. Dit oord diende tevens tot leerschool; de minder getalenteerde graffeurs konden er de realisaties van de befaamde groep aanschouwen en hun stijl en techniek vervolmaken op de duizende beschikbare muren. Ik ontdekte een heel afwisselende wereld, ver weg van de gebruikelijke clichés. De graffeurs waarmee ik kennis maakte, artiesten, tekenaars of schrijvers, in de stad, gebeten door de hedendaagse kunst, getuigen van een intelligente en soms heel rijpe inbreng in of parallel aan de wereld van de kunst en de hedendaagse maatschappij. Ik heb mij tevens verdiept in de officiële stappen met betrekking tot de afbraak en de nieuwe bestemming van een dergelijk oord. De Commissie van Monumenten en Landschapzorg verschafte mij klaarheid over de toekomst van de gebouwen die gedeeltelijk afgebroken zullen worden om plaats te bieden aan een nieuw ziekenhuis en gedeeltelijk getransformeerd in luxe verblijven. Andere levens zullen het daglicht zien. Wij hebben gedebatteerd over het belang dat men al dan niet kan stellen in deze grote graffitimuren in het kader van een politiek van vrijwaring van het patrimonium. Doch dit is een vraag die nooit officieel gesteld werd. De transformatiewerken van het gebouw zijn gaande; de film is reeds een document. Philippe Wauters Philippe Wauters is professor Geschiedenis en Cinema Esthetiek aan de Vrije Hogeschool van Brussel (Inraci) en realiseerde, in 2003, een korte documentaire getiteld “Pavillons”. n°4 Juni 2004 | 35
Page 1 and 2: nr 4 - Juni 2004 E-mail : euroscoop
Page 3 and 4: Site St.-Elisabeth De Frélaan 206
Page 5 and 6: De fusie werpt zichtbare vruchten a
Page 7 and 8: Laparoscopie in de Urologie Het uri
Page 9 and 10: De manuele PD. CAPD (Continue Ambul
Page 11 and 12: De belangrijkste informatie is de b
Page 13: CLAMOXYL zeer zeer zeer uitgebreid
Page 16 and 17: DOSSIER O B S T E T R I C A De echo
Page 18 and 19: DOSSIER O B S T E T R I C A Vaccina
Page 20 and 21: DOSSIER O B S T E T R I C A Welke g
Page 22 and 23: Uw partner in nierfunctievervangend
Page 24 and 25: DOSSIER O B S T E T R I C A werd ee
Page 26 and 27: DOSSIER O B S T E T R I C A Toxopla
Page 28 and 29: (repaglinide / Novo Nordisk) Time t
Page 30 and 31: DOSSIER O B S T E T R I C A DE BEHA
Page 32 and 33: Waarvoor dient deze “machine” ?
Page 36 and 37: Bij huidonderzoek stelt men talloze
Page 38 and 39: DE MEMOIRES VAN EUMENEGUYL Nog iets
Page 40: Versterkte immuniteit Recidiverende

Dr Frank De Wolf - Europa Ziekenhuizen

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?