1 September 1938 H. DEKKING. WEER AAN DEN ARBEID.

More documents

Recommendations

Info

$ve l\atholieke * Journalist$

108 Mr. JOH. J. BELINFANTE. Al bladerende in „Wie is dat?" las een Haagsche redacteur van het Algemeen Nederlandsch Persbureau, dat mr. Joh. J. Belinfante in 1898 op een dissertatie getiteld „Opmerkingen over het beheer van gemeenteondernemingen" te Leiden is gepromoveerd. Hij blies, na ,deze vondst, onmiddellijk „verzamelen" en de redactioneele hoofden werden bij elkaar gestoken. De conclusie van dit beraad was — wie den heer Belinfante kent heeft haar reeds geraden —: daar moeten wij iets aan doen. Maar spoedig bleek, dat de dag van herdenking voorbij was. De doctorsbul kreeg mr. Belinfante op 8 Juli en, zoo vroegen zich de Haagsche redacteuren even af, mogen wij mijnheer Belinfante op den 21 sten nog wel aan dien dag herinneren. Het eenstemmige antwoord hierop luidde dat, al was de dag verstreken, dit toch geen reden behoefde te zijn om te blijven zwijgen. Integendeel: allen voelden het als een verzuim van de gelegenheid den hooggeachten directeur van het A.N.P. te eeren niet een bescheiden gebruik te hebben gemaakt. Dit zoo zijnde trok een hunner er op uit om een geschenk te koopen en den volgenden ochtend vereenigde de Haagsche staf zich in een van de kamers der redactie, opdat een onzer tot den heer Belinfante zou zegg e £' dat dit veertigjarige jubileum een oogenblik aandacht eischte. Verrast, zelfs lichtelijk ontroerd, luisterde de heer Belinfante naar de huldigende woorden te zijner eere. Hij hoorde uit den mond van den redactioneelen tolk dat allen er trotsch op zijn onder mijnheer Belinfantes leiding te schrijven. Een leiding, die nooit drukt, maar altijd verfrisschend werkt op hen, die van dezen overvloed van wetenschap, scherp inzicht, humor bescheiden- en beminnelijkheid dagelijks gemeten. Hartelijk was het wederwoord van den heer Belinfante, die zeer dankbaar bleek voor het geschenk en de bloemen van zijn mededirecteur, den heer H. H. J. van de Pol. Nauwelijks tien minuten duurde deze reunie. Buiten kantoor wachtte mijnheer Belinfante werk. En toen de Haagsche redacteuren hem even later het Voorhout zagen oversteken, de onafscheidelijke pijp in de hand sprak een hunner aller gedachten uit: ik ben blij, dat wij dit gedaan hebben. DE JO U R N A L I S T J. OPPENHEIM. • C. J. SCHOTEL. Op 1 Augustus was het 40 jaar geleden, dat collega C. J. Schotel zijn loopbaan in de journalistiek begon. Hij was eerst verslaggever van het Nieuwsblad voor Nederland, later van het Handelsblad. Daarna is hij overgegaan naar de redactie-buitenland van dat blad waarvoor zijn groote talenkennis hem in het bijzonder geschikt maakte en waartoe hij nog altijd behoort. Van zijn oude liefde voor de verslaggeverij getuigden niet lang geleden eenige herinneringen „Uit een oud reporterboekje". Van de vereeniging De Amsterdamsche pers is de jubilaris jarenlang secretaris geweest; als zoodanig nam hij een werkzaam aandeel in de organisatie van de ontvangst der buitenlandsche pers in ons land ter gelegenheid van de Olympische spelen van 1928. Ook was hij gedelegeerde der A.P. bij het bestuur van den Nederlandschen Journalistenkring. Hij was in het Kringbestuur een zeer gewaardeerde verschijning, geestig, origineel, en als het moest ook heel ernstig in zijn beoordeelingen en adviezen. Het speet allen daar, dat Schotel afscheid nemen moest als gedelegeerde. Het bestuur van den Kring heeft hem op zijn feestdag een mooi bloemstuk gezonden. Hij is in intieme bijeenkomst door directie, hoofdredactie en redactie van het: Handelsblad gehuldigd. J. G. BARENBROEK 70 JAAR. Een in journalistenkring zeer gezien collega, J. G. Barenbroek werd op 26 Juli 70 jaar. Hij had aan het Handelsblad, na medewerker te zijn geweest van den om zijn breede kennis en zijn citatenschat onvergetelijken Chr. Nuys de leiding van de rubriek Buitenland. In talrijke artikelen over vraagstukken van internationale politiek en in de dagelijksche en wekelijksche overzichten, waarin hij de wereldgebeurtenissen analyseerde, heeft hij zich, mede dank zij zijn groote belezenheid en gedegen kennis, een betrouwbaar gids getoond. Veertig jaar is de heer Barenbroek in de Nederlandsche journalistiek werkzaam geweest en toen hij op 31 December 1931 zijn vruchtbare pen neerlegde om de rust te gaan genieten, die hem na zijn werkzaam leven alleszins toekwam, is hem door de vele vrienden die hij zich in den loop der jaren onder collega's gemaakt heeft, een hartelijk afscheid bereid. De wensch, hem toen gewijd, dat hij de rust en de voldoening mocht genieten, die toekomt aan hen, die hun plicht met overtuiging vervuld hebben, zij op zijn zeventigsten verjaardag van qanscher harte ook door den Ned. Journalistenkring herhaald.
H. W. DE RONDE f Op den lsten dezer nacht is te Hillegersberg op 67jarigen leeftijd overleden de heer H. W. de Ronde, die bijna 40 jaar lang voor zijn courant, het Rotterdamsch Nieuwsblad, zijn veel gelezen muziekcritieken heeft geschreven. Als opvolger van Willem Smalt nam de Ronde, die oorspronkelijk ambtenaar ter posterijen en telegrafie was en 1 November 1896 als redacteur-stad aan het Rott. Nieuwsblad verbonden werd, aan het einde der vorige eeuw de verzorging der muziekrubriek over en wist deze, dank zij zijn kennis, zijn belezenheid en zijn weloverwogen, doch zeker lang niet altijd mild oordeel tot een der belangrijkste en aantrekkelijkste van zijn courant te maken. Enkele jaren lang was hij vóór 1903, muziekredacteur aan het Weekblad voor Rotterdam onder leiding toen van A. Voogd. In later jaren was hij tevens een gewaardeerd medewerker van tal van vakbladen op muziekgebied: Symphonia, Caecilia en vele andere. Van zijn hand verscheen het door leidende leerkrachten van conservatoria en muziekscholen gaarne aanbevolen overzicht der muziekgeschiedenis, uitgegeven bij E. Querido te Amsterdam. Den lsten Mei 1936 nam de Ronde onder tal van blijken van hartelijke belangstelling afscheid als muziekredacteur van het Rott. Nieuwsblad. Aan de groeve heeft de Kringvoorzitter ons leedwezen over dit droef verscheiden, na zóó korten rusttijd uitgesproken. EMMY J. BELINFANTE. Het was dezer dagen tien jaar geleden dat mej. Emmy J. Belinfante de functie van redactrice van het maandblad der Ned. Vereeniging van Huisvrouwen aanvaardde. Het blad drukt op de eerste pagina, bij haar portret een artikeltje af, waarin mej. Belinfante erkentelijkheid wordt betuigd voor de voortreffelijke wijze, waarop zij in de afgeloopen jaren haar taak heeft vervuld. UIT DEN LEDENKRING. DE WEG UIT DEN SALARISDOOLHOF. Wanneer ik — na verkrijging van het gehoopte consent van den Redacteur van De Journalist — een en ander over de salaris-affaire schrijf, doe ik dat zonder grein van verband met de vele boosaardigheden ons, DE ) O URNA L 1ST 109 journalisten, door het groene (inderdaad: ook in onze vakaangelegenheden groene!) Weekblad De Waag naar de hoofden geslingerd. Ten opzichte van dit orgaan trooste de Nederlandsche journalist zich met de gedachte dat Haarlem al eerder in de geschiedenis de vindplaats van „een onaangenaam mensch in den Haarlemmerhout" is geweest, en dat wij de mogelijkheden ruimschoots bezitten om onze wasch thuis te behandelen, zonder vreemde hulp. Voor het overige gebiedt de redelijkheid de erkenning dat hier en daar een opmerking van De Waag hout snijdt — al zij het Haarlemmerhout. Terzake. Wij zitten in en met de salarisaffaire. Klachten over de niet-naleving van het „agreement" hebben tot een „enquête" aanleiding gegeven („afspraak" en „onderzoek" zijn, tusschen haakjes, voortreffelijke en bovendien Nederlandsche woorden!) en het wachten is op de uitkomst van deze rondvraag. Natuurlijk loop ik er niet op vooruit: ontmoedigende feiten verneemt een mensch altijd nog vroeg genoeg! Maar wel zou ik de aandacht van mijn soortgenooten willen vragen voor een enkele zichtbare zwakheid in onze eigen positie. De journalistiek is voor haar doorsnee-beoefenaar een slecht betaald vak. Het „agreement" met de directeurenvereeniging leeft een plantenleven. De enquête zal het bevestigen. Wat moeten wij doen? Laat ons voorop stellen dat geen verstandig man de directies ongelijk kan geven. Voor haar zijn couranten geheel of grootendeels ondernemingen, die op economischen grondslag beheerd moeten worden. Waarom zouden zij een redactioneele kracht méér salaris geven dan het bedrag waarvoor zij bereid is te werken? De journalist die een boek van ƒ 2.90 bijzonder nuttig oordeelt, haalt het ook niet in zijn hoofd er op dien grond ƒ 3.90 voor te betalen! Ook wij, journalisten, hebben een „marktwaarde". Wij kunnen niet hopen dat een „agreement" zonder economische noodzakelijkheid ons ooit uit de salariskwestie zal helpen. Te eischen dat de directies ten aanzien van redacteuren zonder economische noodzakelijkheid den commercieelen grondslag van haar functie zullen prijsgeven, is zoo irreëel dat het aan domheid grenst. Vrage: wat hebben wij zelf tot dusverre gedaan om ons vak zóó te organiseeren dat het mogelijk wordt er den grondslag voor een (bindende) overeenkomst (hetgeen méér is dan een „agreement") in te vinden? Immers eerst indien wij er ons van overtuigd mogen houden dat wij voor een zoo sterke en zoo goede vakregeling gezorgd hebben dat onzerzijds van „onderhandelen" sprake kan zijn hebben wij „unsere Schuldigkeit getan". Wel: het lijkt er niet naar! Hier valt tegen een misvatting en een gevaar te waarschuwen. Wij moeten m.i. niet een „vakorganisatie" willen zijn in dien zin dat machtsvorming ons eenig doel wordt. De methodiek van den vakorganisatie-strijd komt mij, met zijn stakingsdreiging, zijn vrijgestelden, zijn zuiver economisch ingestelde wijze van denken en doen, voor ons in schier alle opzichten onbruikbaar voor, al was het maar alleen omdat juist het dagbladbedrijf zoo bijzonder berekend is op de samenwerking van de erbij betrokkenen. Maar wèl zal het onvermijdelijk zijn dat wij als groep een erkenden invloed verwerven op de bepaling van ons materiëele lot, door het vaststellen en verdedigen van zekere journalistieke standaarden. Immers waarom is ons „agreement" een ding zonder merg of pit?; waaróm verliezen wij onvermijdelijk eiken strijd waarin „de journalist" als soort een rol speelt? Omdat de soort in het vage zweeft zoodat niemand, noch een dagbladdirecteur nóch een rechter van instructie nóch een officier van justitie, er eenig houvast aan heeft. Onze „standsorganisatie" is zóó zwak op de beenen, dat wij het met een „agreement" en met zoo af en toe een beleefd verzoek om naleving ervan moeten stellen. Nooit zullen wij verder komen zoolang dat zoo blijft. Wij zijn, een beetje al te hard gezegd, aan het verkeerde eind van het touw gaan trekken. Wij hebben een slappe afspraak en doen krampachtige pogingen om de naleving ervan te verkrijgen maar wij hebben een luchtledig
Page 1 and 2: No. 548 Adres voor Redactie: Flatge
Page 3 and 4: en slechts in algemeenen zin gevraa
Page 5 and 6: ijk bijgedragen en zich de oprechte
Page 7: 106 DE JOURNALIST DE JOURNALIST 107
Page 11 and 12: pleitbezorger der pers te zijn, tel
Page 13 and 14: zijn proefschrift te hebben aangeto

1 September 1938 H. DEKKING. WEER AAN DEN ARBEID.

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?