Samenvatting 1 Openbare Financien Boek en Colleges - Sirius

Niet voor de markt werkend Wel voor de markt werkend
Bekostigingswijze Inkomensoverdrachten Opbrengsten uit verkoop
Status vermogensbeheer Onzelfstandig (ondergeschikt
aan inkomensbeheer)
Zelfstandig
Oogmerk vermogensbeheer Consumptie Dienstverlening
Object vermogensbeheer
(continuïteitsvoorwaarde)
Bedrijfsvermogen Eigen vermogen
De financiële administratie zou in beginsel zowel op het inkomensbeheer(de belastinginkomsten) als
op het vermogensbeheer (het bedrijfsvermogen) moeten zijn gericht. Keuze tussen kameralistische
en commerciële stelsel is hiermee samenhangend voor de overheid problematisch en omstreden.
De consumptiehuishouding was in de Middeleeuwen het meest voor de hand liggend, zelf nadat de
overheidshuishouding was los gemaakt van de feodale vorsten bleef de consumptieve bestedingen
domineren. In de 17 e eeuw in Wenen ontstond de kameralistische huishouding ten behoeve van de
staatshuishoudingen, systematiek was nodig. De overheidsactiviteiten kwamen steeds positiever
naar vormen en werden ook wel ‘bedrijfsmatig’ genoemd. De overheid heeft een aantal kenmerken
van de consumptiehuishouding behouden, ook al vertoont zij nu tevens trekken van een
productiehuishouding.
Hoofdstuk 3 Bedrijfsadministratie
Balans
Inventariseert de ‘stand van zaken’ voor wat betreft de omvang en samenstelling van het vermogen
op een bepaald tijdstip.
Bezittingen/schulden vormen tijdstip –of voorraadgrootheden.
Opstelling van de balans gaat uit van de volgende gelijkheid:
Bezittingen = Eigen Vermogen + Vreemd Vermogen
Links: activa, specificeert de aanwending van het vermogen(bezittingen; gebouw, kas, inventaris).
Rechts: passiva,specificeert vermogensbronnen(eigen vermogen, vreemd vermogen). Het totale
kapitaal en het totale vermogen zijn per definitie aan elkaar gelijk.
Kapitaal: monetaire(financiële, liquide middelen; kasgeld, bank, zijn geldeenheden) en nietmonetaire
activa (=grond, gebouwen; heterogene massa die nog tot geldswaarden moet worden
herleid).Er zijn twee waarderingsgrondslagen voor de niet-monetair activa: (1) directe
opbrengstwaarden (gebaseerd op prijzen die de bezittingen bij verkoop zouden opbrengen,
marktprijs) en (2) indirecte opbrengstwaarden (baten die de bezittingen bij hun aanwending in het
bedrijf zelf opleveren, prestaties). Directe opbrengst waarden zijn objectiever maar minder van
toepassing (soms geen marktprijzen bekent, dan nog ontoepasselijker) dan de indirecte
opbrengstwaarden (going-concern waarden). Als de directe opbrengstwaarde moeilijk te vast te
stellen is door gebrek aan actuele marktprijzen, kan je de historische kosten gebruiken, de
aanschafprijzen, maar deze vormen wel een gebrekkige benadering. Be de bepaling van de
boekwaarden van de productimiddelen worden de historische kosten wel periodiek gecorrigeerd
door de afschrijvingen: een ingeboekte waardevermindering vanwege technische slijtage en
economische veroudering. Als een productiemiddel al geheel in de boeken is afgeschreven (en wel
nog in bedrijf) staat het som niet en soms voor €1 op de balans.
De zogeheten bedrijfswaarde vormt de neerslag van alle toekomstige aan de activa toe te rekenen
kosten en opbrengsten.
26