Download als pdf - Dr. Ernest Maes

konden pintjes gaan pakken in het havenkwartier van Alexandrië. Caesar zelf werd als een vereerde
gast ontvangen door de verlokkelijke twintigjarige koningin van Egypte, Cleopatra. Deze wist wat
zij wilde; de Romeinse vijftiger wilde hetzelfde en als een oude schuur in brand vliegt dan is ze niet
meer te blussen. Cleopatra werd zwanger en zou in 47 het leven schenken aan een zoontje dat ze
officieel Ptolemaius Caesar zou noemen, maar waaraan ze in de dagelijkse omgang de troetelnaam
Caesarion (= klein Caesartje) zou geven. Welnu, dit liefdesavontuur van Julius Caesar werd de
redding van Antipater. Ziehier waarom. Koningin Cleopatra leefde in onmin met één van haar
generaals, de ambitieuze Achillas die haar van de troon wilde stoten. Tot nu toe had ze hem niet
aangedurfd, maar nu ze Julleke Caesar op haar canapé en in haar bed had gekregen, had ze tevens
de kans verworven van een oppermachtig bondgenootschap tegenover Achillas. Tussen haar
vrijpartijtjes in bekloeg ze zich terloops (met de vele snikjes van een zwak ontmoedigd vrouwtje)
over die snode Achillas die ze helaas niet aankon. “Wat?”, zo moet de anders zo ernstige maar nu
liefdesdronken Caesar geroepen hebben, en we zien hem in onze verbeelding rechtspringen met de
opgestoken borst zoals een heldhaftige operettezanger: “Wat? Wees getroost o mijn geliefde! Ik,
Julius Caesar, zal die ellendeling eens mores leren!”. En in oktober 48 vóór Christus verklaarde hij
dus zijn oorlog aan Achillas. Maar zeer spoedig werd hij ontnuchterd, want tegenover zijn 4000
soldaten zag hij het leger van Achillas steeds maar aanzwellen tot 22 000 manschappen. Vertwijfeld
zond hij dus een ijlbode naar zijn vriend Mithridates in Pergamum (Klein Azië) en smeekte om
versterking. Maar het ontmoedigende antwoord van Mithridates was, dat hij te zwak was om als
enige bondgenoot mee te komen vechten in Egypte. Onze Antipater die door de informatiediensten
op de hoogte was gebracht van de doortocht van die ijlbode, wist wat er aan de gang was en sloeg
toe: niet door woorden maar door daden zou hij Caesar voor zich winnen! En nu werd het versnelde
film: vanuit Emesa en Ituraea deed hij zijn vrienden in stormtempo detachementen zenden. Op geld
moest er niet gekeken worden, hij was rijk genoeg. Malik, de nieuwe koning van de Nabateeën (die
in Petra woonde waar Antipaters vrouw Cypros haar invloedrijke familie had) stuurde cavalerie.
Antipater zelf bracht 3000 Idumeeën op de been en Hyrcanus (die reden had om te jammeren van
de schrik omdat hij door Pompeius zaliger gedachtenis -Caesars vijand- benoemd was geworden tot
hogepriester-president!) bezorgde Antipater 3000 joden en een introductiebrief. Holderdebolder
stormde Antipater met zijn leger naar Egypte. Overal waar hij doorkwam en gans in het bijzonder in
de twee grote joodse kolonistennederzettingen aan de buitenzijde van Alexandrië, zwaaide hij met
de brief van hogepriester Hyrcanus, waarin deze zijn geloofsgenoten aanzette om mede te strijden.
En zo groeide het leger van Antipater nog voortdurend aan met joden die in naam van Jahwe de
heilige oorlog gingen helpen voeren…ten voordele van het liefje van Caesar. Voor Julius Caesar
was deze plots toekomende versterking wat een boomstam is voor een drenkeling. Antipater leidde
als een leeuw de strijd tegen de Egyptenaren, werd zelfs gekwetst aan de borst, maar gelukte er toch
in de omsingelde Romeinen te ontzetten. En zo was het dank zij Antipater dat Julius Caesar in
maart 47 vóór Christus als glansrijk overwinnaar zijn oorlog tegen Achillas kon voltooien nadat hij
zich wekenlang op het ergste had voorbereid. Nu kon de film eindigen in een rustig adagio.
Antipater was Caesars vriend geworden en de driedubbele beloning bleef niet uit.
Eerstens: Caesar schonk aan Antipater II de titel “civis Romanus” (Romeins burger), een
benijdenswaardige onderscheiding en een indrukwekkend vrijgeleide. En dit burgerrecht gold niet
alleen Antipater persoonlijk; het zou ook krachtens geboorte overgaan op zijn nakomelingen. In
18