Download als pdf - Dr. Ernest Maes

een zoontje geoogst: Caesarion. Maar Julius Caesar werd veel te vroeg vermoord. Daarom had ze
behoefte aan een nieuwe medewerker bovenaan de Romeinse totempaal. Antonius leek haar de
geschikte man. Was de Romeinse spreuk “divide et impera” 32 ook de hare? Was het nuttig voor de
uitbouw van haar Egyptisch rijk dat het Oostelijke Romeinse Rijk verzwakt en verbrokkeld zou
worden en wenste ze daarom Antonius op listige wijze weg te lokken uit Antiochië? In elk geval
weten we dat ze Antonius inviteerde om bij haar de winter door te brengen. Antonius riep: “Joepie”
of “Jabidabiedoe” (natuurlijk met een Latijnse tongval) en het resultaat was dat de bewindvoerder
van het Oostelijke Romeinse Rijk, Antonius, in zeven haasten de plas overzeilde om met Cleopatra
te gaan vrijen in Egypte, ver weg van zijn militaire kaarten en zijn administratieve
verantwoordelijkheden. En zoals Cleopatra zeven jaar tevoren Julius Caesar aan zich had gebonden
door zwanger te worden en een zoontje Caesarion te baren, zo schoot ze ditmaal ook roos met
Antonius; het was zelfs een dubbelschot want in de zomer van het jaar 40 schonk ze het leven aan
een tweeling: Alexander Helios en Cleopatra Selene.
Als de kat van huis is dansen de muizen op tafel. Terwijl Antonius zich aan Cleopatra zat te
versnaperen begonnen de Parthen, de erfvijanden aan de oostelijke overzijde van het Romeinse
Rijk, met bekwame spoed voorbereidingen te treffen voor een grootscheepse militaire campagne. In
de herfst van het jaar 48 barstte hun blitzkrieg los. Ze overspoelden Syrië, namen de hoofdstad
Antiochië in en haastten zich van daar uit in de richting van Jeruzalem. Voor Herodes en de
Romeinse garnizoenen werd het opvangen van dit offensief een hopeloze opgave, want ze moesten
strijden tegen drie vijanden tegelijk. Ten eerste: het goed gedrilde Parthische leger. Ten tweede:
ganse klissen Romeinse soldaten die aan de zijde van de verslagen Cassius en Brutus gestreden
hadden en die waren ontsnapt uit de slag van Filippi. Deze soldaten waren vol haat gevlucht naar
het Oosten en waren nu tevreden nog eens tegen de troepen van Antonius te kunnen vechten. Ten
derde: een onberekenbare maquis (verzetsbeweging) van joden die van geen Romeinen, van geen
Herodus en van geen Hyrcanus meer wilden weten. Dat waren de joden die (zoals we al zagen) aan
Caesar gevraagd hadden Hyrcanus af te zetten en hem te vervangen door een ander lid van de
Hasmonese dynastie nl. Mattatias Antigonos. Voor deze joden was een verbond met de vijandelijke
Parthen de laatste kans om Hyrcanus te verdrijven en om hem te vervangen door hun Mattatias
Antigonos. Om de medewerking van de Parthen en de intronisatie van de Hasmoneeër te verwerven
deinsden ze er niet voor terug aan de Parthische leider Pacorus een grote geldsom en een pakket van
vijfhonderd vrouwen-uit-goede-familie aan te bieden. De vrouwen werden in een bewaakt
huizenblok verzameld.
Herodes wist dat het onmogelijk was zijn territorium tegen deze driedubbele overmacht te
verdedigen. In een opperste inspanning slaagde hij er in de vijfhonderd vrouwen te redden en ze
samen met zijn familie, evenals met zijn verloofde Mariamme en haar moeder, naar de zuidelijke
burcht Masada te brengen, waar hij ze achterliet onder de hoede van een handvol getrouwen.
Masada was gelukkig een stevige vesting met ruime voedselvoorraden en eigen watervoorziening.
Hijzelf, totaal berooid, zag nog maar één oplossing: zo vlug mogelijk over zee in Rome geraken en
daar om massale hulp smeken. Maar voor die reis had hij allereerst een pak geld nodig. En nu
Jeruzalem en Noord-Palestina ontredderd en onveilig waren, vond Herodes geen kans om zijn
normale geldreserves aan te spreken. Daarom vluchtte hij liever naar de Nabatese hoofdstad Petra,
de heimat van zijn moeder, waar koning-karavaansjeik Malik hem nog een belangrijke som geld
26