Download als pdf - Dr. Ernest Maes

centraal gezag, de benoeming van een koning, natuurlijk onder toezicht van Rome maar met
voldoende volmachten en soepelheid om snel en krachtig te kunnen toeslaan wanneer dit nodig was.
En wie was de enige man die voor deze koningstroon in aanmerking kon komen? Wie kende het
land en de gevarieerde bevolking van Palestina als zijn binnenzak? Wie had zopas nog met
bewonderenswaardige dapperheid de slagen van het lot geïncasseerd en daarbij meer dan ooit
bewezen hoe verknocht hij was aan Rome? Onze vriend Herodes! De senaat juichte waanzinnig van
enthousiasme. Herodes die amper een week geleden als een uitgeputte banneling was aangekomen
moet het verdere gebeuren van deze lentedag van het jaar 39 in een roes beleefd hebben: zijn
beklimming van de trappen van het Capitool geflankeerd door Octavius en Antonius, de consuls en
magistraten die hem voorafgingen, de oorkonde die neergelegd werd in het schrijn van de tempel,
de diadeem die op zijn slapen gedrukt werd door Octavius en Antonius, zijn ontroerde eed van
trouw aan Rome, het plechtige dankoffer aan Jupiter Optimus Maximus, het gejuich van de menigte
en het luisterrijke feestmaal waarop Antonius al wat naam had in Rome had uitgenodigd. En toch
was het geen roes. Het was een nieuwe werkelijkheid: Herodes was koning van Judea, Samaria en
Galilea.
Maar een andere werkelijkheid was deze, dat Herodes van nu af aan zich moest voorbereiden op
een nooit aflatende conflictsituatie.
Wat? Een Idumeeër, een zoon van Esau, een vreemde in het oog en in het hart van de zonen van
Jakob? En die durfde het aan koning te worden van de joden? Dat was in flagrante tegenstelling met
de wet van Mozes: “Wanneer u het land bent binnengegaan dat Jahwe uw God u schenkt, het in
bezit hebt genomen en er gevestigd zijt, en wanneer gij dan zegt: Ik wil een koning hebben, zoals de
volken in mijn omgeving, dan moet ge iemand nemen die Jahwe uw God uitkiest; een volksgenoot
moet gij als koning over u aanstellen, geen vreemdeling of iemand die niet tot uw volk behoort.”
(Deut. 17,14-15). En dus wist Herodes waaraan hij zich te verwachten had: de dodelijke haat van de
joden
Met laaiende geestdrift begon Herodes aan zijn zware taak: contacten met de militaire leiders van
Rome, het op de been brengen van een leger en het uitrusten van de transportschepen. Het was
evident dat Palestina niet veroverd kon worden door enkele landingsboten. Deze ontschepingen met
mondjesmaat zouden afgewacht worden door joden en Parthen en ‘afgewacht’ zou rijmen met
‘afgeslacht’. Om van Palestina opnieuw een Oostelijke Romeinse provincie te maken, moest Rome
zorgen voor een massale vloot. De uitrustingswerken duurden tot in de winter.
Eindelijk in het voorjaar van 38 kon de popelende koning Herodes met man en macht scheep gaan
en het werd een spectaculaire landing in de toenmalige grootste havenstad Accra. Hij vernam er
droevige berichten zoals de bevestiging dat zijn broer Phasaël dood was, maar hij had ook de
vreugde te horen dat de burcht van Masada had stand gehouden.
Er volgde een tijd van intense en maandenlange militaire activiteit en de prestaties van Herodes en
zijn troepen werden spoedig legendarisch. Achtereenvolgens ontzette hij Galilea, de stad Jaffa, zijn
geboortestreek Idumea en tenslotte de burcht Masada, waarbij hij zijn familie en de vijfhonderd
vrouwen terugvond. Finaal kwam de hoofdbrok: de verovering van Jeruzalem.
Het was een zonderlinge en tevens tergende situatie. Hij, Herodes, had in de lente van het jaar 39,
berooid als hij was, in één week tijd Rome voor zich gewonnen en had er de koningskroon
gekregen. Maar nu hij eindelijk, twee jaar later zijn intrede wilde doen in Jeruzalem, de hoofdstad
28