Gebrekkige educatie

die in Zuid-Frankrijk, zqodat ook de Donaumonarchie zich
weldra onafhankelijk van dit Fransche invoerartikel zal kunnen
maken.
Duitsche tentoonstelling in Kiew. Naar wij in de Germania
van 26 dezer lezen, kwamen voor enkele dagen de eerste uit
Duitschland verzonden landbouwmachines in Kiew aan. De
ministers van financiën en van landbouw der Oekrainsche
republiek, zoowel als de Duitsche gezant en andere autoriteiten
inspecteerden de machines, bij welke gelegenheid de minister
van financiën eene rede hield, waarin hij o. a. betoogde, dat
de aangekomen producten der Duitsche industrie oude bekenden
' waren, aangezien de Duitsche landbouwmachines en gereedschappen
reeds sedert jaren eene eerste plaats innamen bij
den invoer van Oekraine. De Duitschers dankten dit aan de
omstandigheid, dat zij den verbruikers nooit iets hadden opgedrongen,
wat dezen niet konden gebruiken, maar integendeel
eerst de plaatselijke toestanden hadden bestudeerd en zich
daaraan hadden aangepast. De Oekrainsche landbouw dankte
haren bloei aan de Duitsche industrie.
Het kaliverbruik in 1918 De Frankfurter Zeitung publiceert
een tabel betreffende het verbruik van Duitsche kali in Duitschland
en in het buitenland voor en gedurende den, oorlog. De
volgende cijfers zijn aan deze tabel ontleend. Het kaliverbruik
bedroeg:
in Duitschland in het buitenland
in 1913: 6.065890 5.195.400
in 1915: 6.042.700 3.942.300
m 1918: 9.186.000 1.375000
In het buitenland is het kaliverbruik dus gedurende den
oor 1
"^ met bijna 75% verminderd, in Duitschland echter is
het met ruim 50% toegenomen.
De grondstoffenvoorziening van Duitschland
na den oorlog
In de Neue Zürcher Zeitung heeft professor Dr. Kurt
Wiedenfeld een interessant artikel geschreven over de voorziening
van Duitschland met grondstoffen na den oorlog.
Schrijver wijst er op, dat Duitschland gedurende den oorlog
zijn staatshuishouding slechts in stand heeft kunnen houden,
doordat het erin geslaagd is, de grondstoffen, die het vroeger
uit het^ buitenland betrok, te vervangen door zijn eigen productie
geweldig te verhoogen. Daarmede zijn ook voor de komende
vredeshuishouding geheel nieuwe verhoudingen geschapen, en
Duitschland zal niet aarzelen, daar later gebruik van te maken.
_ In de eerste plaats bezit Duitschland rijke ijzerertsiagen,
die een zeer groot gedeelte van zijn verbruik dekken. In de
geweldige eischen, die de oorlog aan de wapen- en munitieindustrie
stelt, wordt op zeer kleine hoeveelheden na in
Duitschland zelf voorzien en overal liggen nog groote reservevoorraden
opgeslagen. Na den oorlog zal de toestand nog beter
worden, daar Zweden en Spanje, die vroeger meer dan de
helft van den Duitschen ijzerinvoer leverden, er wel niet aan
zullen denken, zich van hun besten afnemer te vervreemden.
Een ander voorbeeld is aluminium. Deze grondstof betrok
Duitschland, evenals Zwitserland, vroeger uit Zuid-Frankrijk.
Het uitbreken van den oorlog maakte hieraan een einde, en
Duitschland zag zich genoodzaakt, een geheele aluminiumindustrie
van den grond af op te bouwen. In de landen zijner
bondgenooten werden nieuwe bauxitlagen geopend en oudere
intensiever geëxploiteerd, en tenslotte vond men in gewone
potaarde een stof, die eveneens tot aluminium verwerkt kan
worden. Deze potaarde vindt men in Duitschland in overvloed.
Niet alleen heeft men daardoor aanmerkelijke hoeveelheden
koper, maar ook tin kunnen vervangen.
Van oudsher heeft Duitschland groote zink- en loodgroeven
gehad en bovendien zijn in den loop van den oorlog groote
hoeveelheden tin vervangen door de zoogenaamde lichte
metalen (magnesium, barium), die in Duitschland veelvuldig
voorkomen. Al zijn deze nieuwe legeeringen doorgaans niet
zoo goed als de vroegere, zij voldoen toch aan de gestelde
504
DE TOEKOMST
eischen en hun technische ontwikkeling wordt steeds hooger
opgevoerd. Dat Rusland het met zijn mangaan-ertsen Duitschland
mogelijk zal maken, zijn eigen mangaan lagen wederom
te sparen, mag niet over het hoofd worden gezien.
Een grondstof, die Duitschland niet zelf kan produceeren,
is rubber. Toch heeft men tijdens den oorlog middelen en
wegen gevonden, om een surrogaat voor de tropische rubber
te vervaardigen. Al voldoet deze synthetische rubber ook nog
niet aan alle eischen, zij heeft Duitschland toch onafhankelijk
gemaakt van den aanvoer uit de tropische productie-landen.
Bovendien, na den oorlog zal de scherpe concurrent e tusschen
de verschillende rubbermarkten er toe leiden, dat men Duitland
als afzetgebied zal trachten te heroveren.
Moeilijker is natuurlijk de kwestie van de voorziening met
weefstoffen. Katoen en jute kan Duitschland niet pi oduceeren;
zijn schapenteelt dekt slechts een klein gedeelte van zijn wolverbruik
en ook de productie van vlas en hennep is nog
onvoldoende ondanks de uitbreiding van den aanbouw tijdens
den oorlog. Men kan echter thans reeds beginnen met de
exploitatie der Russische vlasproductie en er is geen reden
om aan te nemen, dat Argentinië, vöör den oorlog op één na
de grootste wolleverancier van Duitschland, deze positie later
niet zou trachten te heroveren. Ook de Balkan, Voor- en
Midden-Azië zullen aanmerkelijk kunnen bijdragen tot verhooging
van den wol-invoer : Voorts heeft men in celstofgaren
een bevredigend surrogaat gevonden voor de sterke stoffen,
die vroeger van jute werden vervaardigd ; men maakt er zelfs
linnengoed en kleedingstukken van. Daarenboven is de katoenteelt
in Azië en Afrika nog voor ontwikkeling vatbaar en
tenslotte heeft de Amerikaansche farmer belang bij een hoogen
stand der katoenprijzen en hoe meer afnemers, hoe hooger
de prijs zal stijgen; buitendien heeft hij dringend behoefte
aan Duitsche kali om zijn productie op peil te houden.
Aan huiden en leder dekte Duitschland voor den oorlog
ruim de helft van zijn industrieele behoefte door invoer uit
het buitenland, maar aan afgewerkte lederwaren voerde het'
vrijwel evenveel uit als het aan grondstoffen importeerde. De
behoefte van zijn eigen bevolking zou Duitschland dus kunnen
dekken, zelfs als het na den oorlog zijn veestapel zou willen
sparen. Ook zullen Rusland en enkele neutraal gebleven
staten gaarne bereid zijn, Duitschland evenals' vroeger , weer
leder en huiden te leveren.
Professor Wiedenfeld komt tot de conclusie, dat de vooruitzichten
voor de grondstoffenvoorziening van Duitschland
bij lange niet zoo somber zijn als men vaak veronderstelt,
ook al zou de Entente na den oorlog haar blokkade-politiek
voortzetten. Daar komt nog bij, dat Duitschland tal van
uitvoerartikelen — kolen, kali, chemische producten, enz. —
heeft, altemaal niet te onderschatten economische verdedigingsmiddelen.
Het behoeft geen betoog, dat het deze uiterst belangrijke
artikelen niet aan vreemde staten zal leveren, zonder
in ruil daarvoor uitvoer van grondstoffen te verlangen.
Nieuwe Duitsche handelsonderneming. Dat de Duitschers
zich na den oorlog niet de kaas van het brood zullen laten
eten, blijkt o. a. ook uit het volgende bericht, dat wij overnemen
uit het maandschrift van het Eerste Nederl. Koopmansgilde
in Duitschland (Düsseldorf): . 1
In Hamburg is een „Aktiengesellschaft für In- und Auslandunternehmungen"
opgericht met een kapitaal van 25 millioen
Mark. Alle aandeelen werden door de oprichters tegen 110 %
genomen. Tot de oprichters behooren de grootste nijverheidsondernemingen
van Duitschland, exporteurs, banken en scheepvaartmaatschappijen.
Het doel der vennootschap is, om na
den oorlog voor het doen opleven van den buitenlandschen
handel te zorgen, vertegenwoordigers in overzeesche landen
aan te stellen en andere maatschappijen van allerlei aard te
financieren enz. In den Raad van Commissarissen zijn o.a.
vertegenwoordigd de Hamburg-Amerikalijn, het Rijnsch-Westfaalsche
kolensyndicaat, de Merton-metaalmaatschappij, de N.V.
Hugo Stinnes, de Duitsche Cementbond, de Dresdener Bank enz.