Gebrekkige educatie

in beslag te nemen; dat we nu inderdaad geen schip
meer kunnen uitzenden zonder de kans dat,het jus
angariae erop toegepast wordt — de nood bij de Entente
wordt er niet minder op — heeft ten gevolge, dat we
in alle opzichten hoe langer hoe meer verlamd worden :
handel, industrie, landbouw, veeteelt, dat zijn zoowat al
de bronnen van ons bestaan, worden automatisch tot
ondergang gebracht. En dit is juist hetgeen er beoogd
wordt. Niet natuurlijk om ons nu eens te plagen, zooals
onze „neutrale" pers het wel eens heeft trachten
voor te stellen, o. a. bij het opbrengen van onze visschersvloot
en- bij 't vasthouden onzer handelsschepen (vóór
de inbeslagneming).
Dat moest die bekende pers wel zoo voorstellen omdat
ze natuurlijk erkennen moest, dat het onaangename
dingen voor ons waren (hoewel lang zoo erg niet als
wat ons door Duitschland aangedaan werd!), maar toch
niet zeggen kon dat we ter wille van het oorlogsdoel
der Entente tot nul gereduceerd moesten worden. Maar
hier was toch juist de kern van de zaak. Want waren
wij een onafhankelijk, zich zelf regeerend volk gebleven,
dat dan toch op zijn minst in vrije verbinding met zijn
koloniën en met andere neutrale landen had gestaan,
dan was het geheele uithongeringsplan tegenover de
Centralen niet alleen mislukt — dat is het nu óók —
maar het zou zelfs niet mogelijk geweest zijn er ook
maar een begin van uitvoering aan te geven. En tegen
dit integreerend deel der Entente-oorlogvoering zouden
wij ons nu maar even gaan verzetten ?
Want één convooi zal nog wel geen gewicht in de
schaal leggen, maar wanneer deze poging lukt, zullen er
toch wel meer volgen ? Of zullen we eerst behoorlijk aan
de Entente vragen welke gouvernementsgoederen we
wel mee heen en terug mogen nemen?
Dan zou de goedmoedigheid van de verklaring, dat
we heusch niets zullen smokkelen, wel weer hersteld zijn.
BE TOEKOMST
J. J. HONDERS.
De leider der Nederlandsche sociaal-demokratie
over onze buitenlandsche politiek
In een persgesprek met een medewerker van de
Leeuwarder Ct. heeft de heer Troelstra zich als volgt
uitgelaten :
„lk heb onlangs in de Tweede Kamer bij de behandeling
der schepenkwestie gezegd, dat hier aan de monden van den
Rijn ons - hart klopt, terwijl ginds in onze koloniën ons belang
ligt. De betëekenis dezer woorden is niet altijd juist verstaan.
Ze was geen andere, dan deze : onze geografische ligging
reeds verhindert ons, een internationale politiek te voeren,
die ons voortdurend zou bedreigen met vijandelijke daden,
hetzij op economisch gebied, hetzij op militair terrein van
Duitsche zijde. Het is zeker van groot belang voor ons volk,
rijke koloniën te hebben. Dat de Amsterdamsche en andere
exploitanten dier koloniën (onze Nederlandsche imperialisten)
voor alles het behoud dier koloniën wenschen, is van hun
kapitalistisch standpunt te begrijpen. Indien dit echter de
allesbeheerschende factor onzer buitenlandsche politiek zou
worden, zou het kunnen gebeuren, dat aan die koloniën onze
onafhankelijkheid zou worden opgeofferd. M. a. w. : indien wij
ter wille van die koloniën een bedekt of openlijk bondgenootschap
met de Entente aangaan, loopen wij gevaar voor een
vijandelijk optreden van Duitschland, dat ons ten eerste onze
onafhankelijkheid en verder ook onze koloniën zou kosten.
Het is deze overweging, die er mij toe heeft bewogen, toen
, onlangs door het optreden der regeering inzake de in A merika
'490
liggende schepen, de uiterste grens der neutraliteit ten gunste
der Entente werd bereikt, zoo niet overschreden, er toe mede
te werken, dat in de zand- en. grintkwestie en andere aanhangige
kwesties ten opzichte van Duitschland minstens eenzelfde
tegemoetkomende houding werd aangenomen."
Wij zijn het met den heer Troelstra volkomen eens,
Is de heer Troelstra dus Duitschgezind ? Neen. Maar
wij die geenszins sociaal-demokraten zijn, nemen blijkbaar
met onzen binnenlandschen politieken tegenstander
het eenig juiste, nationale standpunt in ten opzichte
van de groote lijnen der Nederlandsche neutraliteitspolitiek
tijdens den oorlog.
De vaart in de Noordzee
Uit scheepvaartkringen wordt ons geschreven:
Nu het bewezen is, dat zoowel in Nederlandsche als in
Skandinavische wateren verankerde Engelsche mijnen zijn gelegd,
en terwijl er op onze kusten bijna geen andere dan
Engelsche mijnen aanspoelen, heeft de Times nog de vrijmoedigheid
om te betoogen (en Reuter seint 't natuurlijk
rond), dat 't wel Duitsche mijnen zullen zijn. want dat Duitschland
die vernietigende machines langs de kusten heeft gestrooid
„zonder daarbij maar eenigszins te letten op de wetten,
die de menschelijkheid aan de naties voorschijft". Die brave
Engelschen toch !
En toch hebben zij met die schijnheiligheid in Nederland
succes. Want wanneer we , na al dit huichelachtige gedoe
Engelsche verankerde mijnen vinden voor onze zeegaten en
wanneer deze onzichtbare helsche werktuigen onze marinevaartuigen
en de levens van talrijke' opvarenden vernietigen,
zwijgen we en spreken zeer zacht van een „zee-evenement".
Niet zoodra echter wordt in het aan ieder zeevarende bekende,
door Duitschland versperde gebied een vaartuig met
contrabande vernietigd en vallen er slachtoffers, of de Raad
v. d. Scheepvaart en Ingezonden Stukken komen woorden te
kort om tegen de bandieten der duikbooten te keer te gaan.
Het onlangs voor den Raad v. d. Scheepvaart behandelde
geval, waarbij de gezagvoerder door een der eerste schoten
van een duikboot gedood werd, is weer typisch. Hij wist,
welke risico hij liep. (Dat weet men bij de mijnen nooit,
daarom zijn deze veel verraderlijker.) Het was hem bekend aan
welk gevaar hij zijn vaartuig en het leven der bemanning
bloot stelde: een zeer strafbaar feit, Maar aangemoedigd door
Amsterdamsche Kamerleden en de pers, die de helden fêteert,
vaart men er toch maar op los. Men verlangt waarschuwingsschoten
en een beleefde invitatie om van boord te gaan, wanneer
men zich in het onveilige oorlogsgebied waagt. Maar
staat er op de Engelsche mijnen voor onze kust soms ook
een Brit rnet zijn hoedje in zijn hand?
De bemanning der Vlissingsche loodsboot en van de Frans
Naerebout kwam om door de welbewust gelegde en verraderlijke
Engelsche mijnen . .. Wij zwijgen, berusten en houden
een collecte voor de nabestaanden.
De Entente en onze handel
Dat wij niet de eenigen zijn, die in de handelingen van
Engeland en Amerika een middel zien, om den Nederlandschen
handel en industrie na den oorlog voor langen tijd lam te
slaan, blijkt uit een opstel in de Indische Mercuur^ waaruit
wij het volgende aanhalen:
„Hoewel men daarna meende met een tijdelijken maatregel
te doen te hebben (het stopzetten der Indische telegrammen)
bleef deze toch sedert ongewijzigd van kracht. Dc bedoeling
was zuiver landbouw en handel te treffen ....
Telegrammen van Britsch-Indië en de Straits werden doorgelaten,
zoodra het eigen belang daarmede gemoeid was ....
Telegrammen van Engelsehe firma's, in Indië werkzaam,
werden niet aan- of opgehouden,- waardoor bereikt werd, dat