Gebrekkige educatie

DE TOEKOMST
verklaart onze Minister van Buitenlandsche Zaken, dat
de Amerikaansche Regeering bedoelde ladingen heeft
gerequireerd en doen lossen.
Maar den 17den Mei antwoordt, volgens de nieuwsbladen,
die bewindsman op een vraag van het Kamerlid, den Heer
van Veen, dat, terwijl het Amerikaansche Gouvernement
geen ladingen heeft gerequireerd, welke door of namens
onze Regeering waren gekocht, betaald en in Nederlandsche
schepen geladen, de Nederlandsche Regeering noodgedwongen
tot verkoop van de ladingen is moeten overgaan.
Bij dit geval staan wij voor een raadsel.
Het geeft stof tot een groot aantal vragen.
Aan ééne slechts willen wij hier uiting geven.
Behandelt ons Ministerie van Buitenlandsche Zaken
onderwerpen van zóó gewichtigen internationalen aard,
bestemd om te worden openbaar gemaakt en dan overal
heen getelegrafeerd, met den noodigen ernst?
Wij hoptn van neen.
Het is denkbaar dat, bij het afzenden van een antwoord
des Ministers als dat aan den Heer van Veen,
het geheugen te kort schiet en tevens wordt veronachtzaamd
de „Handelingen" der Tweede Kamer op te
slaan, waaruit zou blijken dat, eenigen tijd geleden,
een daaraan lijnrecht tegenovergestelde verklaring werd
afgelegd.
Dit ware oppervlakkig en weinig nauwgezet, maar ...
Geruchten gaan - en juist in verband daarmede
rees bij ons de bovenstaande vraag als een voorname —
dat, toen er onlangs moeilijkheden met de oostelijke
naburen waren, de Duitsche vertoogen, in den aanvang,
onzerzijds nauwelijks ernstig werden opgevat; ook dat,
toen de Duitsche Gezant, in April 11., verzocht kennis
te mogen nemen van de overeenkomst met Engeland
— omdat wij immers Engeland op de hoogte houden
van onze regelingen met Duitschland — hem, tot twee
maal toe, een zeer onvolledig stuk werd gezonden, en
toen door Dr. Rosen op die onvolledigheid werd gewezen,
telkens de verontschuldiging werd gebezigd, dat
de Minister zelf het bewuste (onvolledige) stuk niet
eens had gezien.
Zijn deze geruchten juist, is er dan geene aanleiding
tot de hoop dat men op het Plein den noodigen ernst
mist ?
Want, in het tegenovergesteld geval, zou moeten worden
gedacht aan iets, dat niet als goede trouw bestempeld kan
worden, aan een om den tuin leiden van den Heer van
Veen en met hem van het Nederlandsche volk, aan een
„onmogelijk" excuus tegenover den üuitschen Gezant.
Wij willen het laatste geenszins veronderstellen ; maar
dan zegt de onverbiddelijke logica: dat men zich inde
bureaux van Buitenlandsche Zaken niet voldoende of in
het geheel geen rekenschap geeft van de hoogst gewichtige
gevolgen, welke in dezen tijd kunnen hebben
eene vergissing, eene nalatigheid, .eene verstrooidheid,
en hoe zoo iets den indruk kan maken dat het Ministerie,
hetwelk inzonderheid bij alle buitenlandsche aangelegenheden
is betrokken, meer welwillend staat tegenover
de eene groep der oorlogvoerenden dan tegenover
de andere.
Een dergelijke indruk ware des te meer te betreuren,
omdat, nog niet zoo heel lang geleden, de opinie over
Minister Loudon's strikte onpartijdigheid vrijwel algemeen
was. G. A.
488
Het convooi naar Indië
£Wf^jj> f ET officieele bericht van onze Regeering over
het convooi naar Indië bevat zeer belangw
e e n c
JBlr^vM kk le bijzonderheden.
SJLiLS^u Nadat de Hertog Hendrik, tengevolge van
• i r - * ^ » averij, van zijn reeds begonnen reis naar
OosMndië (via het Panama-kanaal ?) hier was teruggekeerd,
werd na het in beslagnemen van een groot deel
onzer handelsvloot, besloten de Hertog Hendrik na
herstelling rond de Kaap de Goede Hoop te zenden
vergezeld van een eigen kolenschip.
Dit meezenden van een kolenschip kan men zich verklaren
uit den hoogen dunk, dien onze Regeering heeft
van de welwillendheid der ,,geassocieerde" Regeeringen
tegenover ons. Maar dat veranderen van de route, waaraan
is dat toe te schrijven? Aan de vrees dat het „jus
angariae" ook op ons oorlogsschip zou worden toegepast,
of op de begeleidende kolenboot? Of vindt men het
toch een beetje vernederend onze oorlogsvlag te vertoonen
aan het volk, dat ons juist ons eigendom door
list ontnomen heeft? Het zou tenminste een geluk zijn
wanneer onze Regeering werkelijk de bedoeling had gehad
zoo iets te demonstreeren a!s: op üw gebied vertoon
ik mij niet meer. Met hare verontschuldiging van
het uitzenden van het convooi is zij echter niet gelukkig.
„Het is niet de bedoeling", zegt de verklaring,
„onder bescherming van oorlogsschepen een handelsverkeer
in te stellen, dat zonder die bescherming door
de oorlogvoerenden — naar hunne opvattingen van
handelsvrijheid der neutralen — niet zou worden toegelaten.
Ook zal geen mail worden meegenomen". Dat
men niet zal trachten het handelsverkeer met Hamburg
of Londen onder gewapende bescherming te herstellen
ligt evenzeer voor de hand, als dat men er van af ziet
de treinverbinding Amsterdam-Brussel-Parijs — desnoods
met een mitrailleur vóór op de locomotief —
weer te openen. Maar dat we al vooruit verklaren
heelemaal niet zoo brutaal te zullen zijn met het overzeesche
deel van ons eigen Rijk producten, goederen,
levensmiddelen, die wederzijds zoo noodig zijn, uit te
wisselen, of correspondentie te voeren, die niet vooraf
door den Engelschen censor nagepluisd kan worden,
is wel het toppunt van . . . goedmoedigheid. Eene goedmoedigheid,
die trouwens (gelukkig!) weer eenigszins
in tegenspraak is met het feit, dat er met het convooi
gouvernementsgoederen en krijgsvoorraden zullen worden
overgebracht, terwijl op de eventueele terugreis toch
zeker wel eveneens goederen voor onze Regeering, die
wij hier hard noodig hebben — in de bladen is reeds
gesproken over olie ten bate van onze vetvoorziening —
meegenomen zullen worden. En dit mag nu handel
heeten of niet, het gaat lijnrecht tegen de bedoeling
der „geassocieerden" in, dat wij ons buiten hen om
nog iets verschaffen en dat wij iets naar Indië brengen,
dat anders door hèn geleverd had kunnen worden of
waardoor in ieder geval Indië's afhankelijkheid van hen
iets kleiner wordt en daarmee de mogelijkheid om de
daar opgestapelde rijke voorraden naar zich zelf af te
laten vloeien. En daar was nu juist zoowat alles op gebaseerd:
dat wij geen schepen durfden (!) uitzenden
(uit vrees voor Duitsche duikbooten!) was het motief
om onze handelsvloot —• die toch maar werkeloos lag —