r" --...., - Zoek direct in de EYE-bibliotheek

1 I N E^M ft
fór5i59
13 Oct.
9 3 4
■ ■
\.^
\ w
E ft
mwi
'■■•
i
f: %.:
^
/i lk^
r" --....,
I
■
-■^
^
\
-*%-*
CHARLOn
DAUDERT
In „Frasquiia"
Foto Atl«nti«-Ul«
*?3.
15
c > Ï

HET BADWATER
heerlijk op temperatuur,
wat Old Cottage badzout er
in uitstrooien en lucht en
waterdamp zijn bezwangerd
met de heerlijke opwekkende
lavendergeur.
Verstoor de harmonie niet
door daarbij een andere dan
Old Cottage Badzeep te ge-
bruiken. Het is de discrete
lavenderparfum, waarom de
Old Cottage Badzeep en ook
alle onderstaande Old Cottage
toiletartikelen worden gekozen
door de gedistingeerde vrouw
Toitelzeep
Badcristallen
Badzeep
Brillantine
Reuktachets
Water
Paeder
Talcum
Creami
etc. etc.
Imp.: RICHARD WERNEKINCK & Co
Huddestroat 9, Amsterdam-C.
(Brossttttflte «RweULtCO
©ld (Tof teoe
Sendee Bddseep ettUgcuBacteout
OVERTOLLIG HAAR
verwijderd door
ELECTROLIJSE
komt niet terug. Eenlg afdoend «y$teem.
Adviseer uw arti. Behandeling absoluut pijn-
loos. Laat geen lidteekens na. Gratis advies.
Inslit. v. electr. ontharing E. Nootebeem.
Geudsche Singel 83« - Rotterdam
De trantplratlelucht onder Uw armen hindert
vriendinnen. Vermijdt dit door
het gebruik van
ODO-RO-NO
tr is geen doeltreffender beschermend
middel dan Odorono voor elke vrouw
die er waarde aan hecht wat haar om-
geving van haar denkt. Zelfs Indien U het
zelf niet merkt, ontgaat de onaangename
geur niet aan anderen.
Odorono, bereid volgens me-
disch voorschrift, behoedt U
tegen transplratielucht.
Kiest " Instant " Odorono voor
een snel gebruik, of de gewone
Odorono (robijnkleurig) voor
een langduriger bescherming.
Beide vloeistoffen zijn voorzien
van de zoo praktische spons-
aan-steel.
Uw
OVERTOLLIG HAAR
Oe nieuwe Ontharingt-
Creme Odorono is een
volmaakt product, prettig
en gemakkelijk In het
gebruik, verhardt noch in
de tube, noch op de huid,
voltooit Uw toilet onder
de armen.
Verkrijgbaar bij all* firma's In lolletartikehn: é F. f. - an F. 1.80.
- 2
Charme en Pond's Creams -
U ziet 't, zij hoeren bij elkaar I
Als een ondeelbare eenheid I Want
waar Pond's is, daar is charme.
Pond's Vanishing Cream
geeft U een fluweelig matte teint
en is de ideale basis voor poeder.
Pond's Cold Cream,
gebruikt vóór het naar bed
gaan, dringt diep in de
poriën, reinigt en ver
sterkt de huid.
VERZORGT UW TEINT
2 monsterluben der
heide Pond's Creams
na inzending van
10 et. in poslz. voor
porto, enz. aan :
Pond's Extract Co.
Afd. 110, Amsterdam.
Naam
Adres
PON DS
'ANISHING tN CO
GODFRIED DE GROOT
SPECIALITEIT IN MODERNE
EN ARTISTIEKE FOTO'S
JAN LUYKENSTRAAT 2 A - AMSTERDAM
TELEFOON 28474
®
160
.•■ ■ ■■ ; w.:-tv-..^r.
£)e Olifant met de
EEN COMPLEET. BOEIEND VERHAAL
i.
Beksels, Evans, oue jongen,"
zei Inspecteur Walsh, terwijl
hij op den drempel van Mr.
Evans' zit-slaapkamer bleef staan, „je
ziet er uit als de dood in eigen per-
soon."
Mr. Gerald Evans zat ineengedoken
voor "het vuur. Hij hief zijn loodzwaar
hoofd op en keek Walsh met een paar
glanslooze oogen aan.
,,Griep 1" bromde hij kortaf.
,,Dan hoor je in bed!"
„Ik heb al een week in bed gelegen.
Ik ben net weer op." Mr. Evans
kreunde en voegde er op luguberen
toon aan toe: „Ik ben weer beter."
„Het pakt je wel aan, dat is zeker,"
verklaarde Walsh vol sympathie. „Maar
in elk geval, je bent niet in staat mij
met een karweitje te helpen."
„Wat is het?"
„Ik had graag je hulp gehad voor
een zaak, waarbij ik dat onschuldige
snuit van jou noodig heb."
Mr. Evans, te afgemat voor over-
bodige woorden, schudde zijn hoofd,
en de inspecteur, die zijn vruchtelooze
zending volbracht had, zocht een ge-
legenheid om zoo spoedig mogelijk weer
uit de ziekenkamer te kunnen ver-
dwijnen; Griep is besmettelijk I
„Nu, het beste, kerel. Hoop dat je
er gauw weer bovenop bent." Hij bleef
bij de deur staan. „Ze zeggen altijd,
dat oesters en champagne wonderen
doen na griep. Waarom tracteer je
jezelf niet eens ?"
„Omdat ik geen millionnair ben,"
antwoordde Mr. Evans, terwijl de deur
dicht ging.
Hij keerde tot zijn eigen gedachten
terug, die er door Walsh' bezoek niet
fleuriger op waren geworden. Hij keek
terug op zijn korte, maar geslaagde
carrière als particulier detective en
vond, dat deze hem nog weinig vol-
doening had geschonken. Hij zag duide-
lijk in, dat zijn successen het gevolg
waren van een zeker flair, dat gerust
stom geluk mocht heeten en dat dit
geluk hem vroeg of laat in den steek
zou laten. En nu, onder den invloed
van de griep, had hij tijdelijk alle
geloof in zijn gesternte verloren.
„Oesters en champagne I" herhaalde
hij spottend. „Meer niet?" En toen
bestormde hem plotseling de wilde ge-
dachte: „Waarom niet?" Hij had een
aardigen duit op de bank en kind noch
kraai om voor te zórgen. Als oesters
en champagne hem van die ellendige
wanhoopsstemming konden bevrijden,
dan speelde geld geen rol.
Met het eerste teeken van terug-
keerende levenskracht in tien dagen,
stond hij op en belde zijn hospita.
II.
Drie dagen later kwam inspecteur
Walsh terug met een dikke enveloppe
onder zijn arm. Hij liep voorzichtig.
DOOR D'ÄLVÄREZ
zooals men doet, als men een zieke be-
zoekt. Maar de Evans, dien hij aantrof,
was een heel ander mensch dan hij
verwachtte te zullen zien.
Er was een glinstering in het oog
van den patiënt en een lichte kleur
op zijn gezicht. Naast hem stond een
leege champagne-flesch en een bord
met eveneens leege oestcrschalen.
„Kom "binnen, Walsh," verwelkomde
hij den bezoeker hartelijk. „Je ziet,
CARL. ILU
de hoofdrolvertolker uit de Ufa
dat ik je advies reeds heb opgevolgd."_
„En met succes, naar het schijnt?"
„Dat wil zeggen, het werkt wel, maar
het effect duurt slechts een paar uur.
Ik lijd nog steeds aan buien van neer-
slachtigheid."
„Laat ik je dan een recept geven, dat
definitief helpt. Wat jij noodig hebt
is een zeereis."
„Eeri zeereis ?"
„Ja, een zeereis, voor je pleizier. Dan

kom je als een herboren mensch
terug. Om je de waarheid te zeggen,
kwam ik je daarvoor opzoeken."
Mr. Evans maakte een protesteerend
handgebaar.
,,Je schijnt te denken, dat ik in geld
zwem. Zoo'n zeereis kost nogal geen
kleinigheid."
„Als je mijn raad opvolgt," ant-
woordde Walsh, ,,zul je zien, dat de
kosten zichzelf goed maken en je nog
wat over houdt ook."
,,Bedoel je, dat er een zaakje aan
vast zit ?"
„Juist. Ik had graag, dat je twee
vliegen in één klap sloeg — "herstel
van gezondheid en mij een dienst be-
wijzen."
„Vertel op," verzocht Mr. Evans.
„Nu, ik was vanmorgen in Haymar-
ket, waar ik een jongen kerel zag —
Channel heet hij. Ik heb al een tijd
een oogje op hein. Knap gezicht, goed
gekleed, uitstekende manieren, keurige
opvoeding, en zoo meer, maar hij ver-
keert in eigenaardig gezelschap. Hij
kwam juist uit het kantoor van een
stoomvaartmaatschappij. Hij had mij niet
gezien, dus wachtte ik tot hij verdwenen
was en liep het kantoor binnen om na
te gaan, wat hij daar uitgevoerd had.
De man achter het loket had zijn
paperassen nog niet opgeruimd, dus het
was gemakkelijk genoeg om te zien, dat
Channet passage genomen had op de
„Melbourne", voor een trip naar Ma-
deira, de Canarische eilanden, en terug."
„Aha!" merkte Mr. Evans wijsgeerig
op. „Ik snap het al. Valsche speler!"
„Neen, dat is hij niet. Die vind je
alleen op grootere, luxe stoomschepen.
De „Melbourne" is een vrachtbool."
„Een vrachtboot ? Maar je zei . . ."
„Ja. Ik begrijp wat je bedoelt. Zij
is van de Gordon Lijn. Het is een van
die kleinere booten, die geregeld tus-
schen de Canarische Eilanden en Enge-
land heen- en weer varen, hoofdzakelijk
voor het vervoer van bananen. Omdat
het een schoone lading is en een prach-
tige, zonnige reis, nemen ze passagiers
mee. Goedkoop en comfortabel. Duurt
zeventien dagen. Alles staat hier in." De
inspecteur klopte op de dikke enve-
loppe. „De bediende gaf me een heele
partij reisgidsen en beschrijvingen en
zoo, toen ik je bed besprak."
„Mijn bed ?" echode Mr. Evans,
cenigszins knorrig. Die Walsh had toch
wel een erg eigenmachtige manier om
met je om te springen!
„Ja zeker. En ik moest dadelijk be-
slissen, anders was de plaats weg ge-
weest. Kr is veel liefhebberij voor de
reis. De „Melbourne" heeft hutten met
twee kooien en de jouwe is boven die
van Channet."
„Zool" viel Mr. Evans nog krib-
bcriger uit. „Het eenige wat ik dan
kati zeggen, is, dat je beter doet door
BEZOEKT HET
in-ilE^TlEÜ
TE DEN HAAG
■ • -^ • a-i^PW4«^^
direct af te schrijven. Als je denkt, dat
ik zeventien dagen lang op zee in een
kleine hut wensch opgesloten te zijn
met een jongen deugniet, dan vergis je
je toch werkelijk."
Walsh schudde zijn hoofd en hernam
op kalmet'renden toon:
„Niet zoo haastig, brave kerel. Zoo
erg is het heelemaal niet. Er is niet het
minste gevaar bij. Channet mag niet
heelemaal recht door zee gaan, hij zou
nog geen vlieg kwaad doen. Daarbij
verlang ik ook niet, dat jij van jouw
kant iets doet. Je blijft volkomen pas-
sief. Alleen maar een oogje op hem
houden als het schip een haven aandoet,
meer niet."
Mr. Evans stak zijn onderlip koppig
vooruit, maar zei niets.
„Bekijk de zaak nu eens van mijn
kant," pleitte Walsh. „Die jongeman
gaat een rondreis maken. Hij is van
plan den een of anderen streek uit te
halen en ik wensch te weten, wat hij in
zijn schild voert. Ik kan geen van mijn
eigen menschen missen op het oogen-
blik, en bovendien heb ik niemand, die
zóó geknipt is voor een dergelijk ake-
vietje als jij. Je herinnert je wat ik een
paar dagen geleden over je onschuldige
facie zei."
Mr. Evans' onderlip kwam weer in
den normalen stand. Zijn belangstelling
was gewekt en zijn zelfverzekerdheid
kreeg de overhand.
„Wat dacht jij, dat hij ging doen ?"
„Smokkelen," klonk het kortaf,
, Wat ?"
©MEE WEGCEUJKSCHE
Vraag tweehonderd zevenen negentig
HOE IS DE MAAND OCTOBER AAN
HAAR NAAM GEKOMEN?
Wij zullen een hoofdprijs van f 2.50 en
vijf troostprijzen vcrdeelen onder degenen,
die ons op deze vraag vóór 27 October
(Indische abonnés vóór 27 December),
goede antwoorden zenden aan ons adres:
Redactie ..Het Weekblad", Galgewater 22,
Leiden. Op de enveloppe gelieve men dui-
drlnk te wrm.Men Vr.i.ig ^Q" 7 .
DE OPLOSSING
Vraag tweehonderd drie en negentig
Aan het einde van een gletscher bevinden
zich steeds groote ophoopingen van steenen,
welke men morenen noemt.
Met de juiste oplossing van deze vraag
verwierf de heer A. W. Heeres te Groningen
den hoofdprijs. De troostprijzen werden ver-
kregen door: den heer C. Wolthuis, Vlaar-
dingen: den heer E. Altorf, Harderwijk; den
heer A. P. Heidenreich. Dordrecht; Mevr.
Miedemeyer. Zaandam; Mevr. L. Spee—
v. d. Poorten. Ginneken.
INDISCHE PRIJSWINNAARS.
Van de Indische inzenders verwierven een
prijs: de heer W. F. Philippens. Klaten
(hoofdprijs); Mej. P. v. d. Hoff. Malang
(troostprijs): Mevr. N. Meyer, Probolinggo
(troostprijs); Mejuffrouw Jacobs, Batavia
(troostprijs).
- 4 -
I
■
■ •y- '.■
-
DE FOX-STER CLAIRE TREVOR IN EEN ZEER
APARTEN CHIFFON-AVONDMANTEL MET
VOSSENBONT.
REMBRANDT
THEATER
AMSTERDAM
BRENGT
STEEDS
DE BESTE PROGRAMMA'S
%**,
*;■■»."* ,
..,< -■• .-; ■ ■ :,:.
. ..
HuE
hm
mm
SSfe-^SEs
1 ^^ 1 1 ,
H
1 1 m\
\**m*¥* ■ l^fl a
•■■■. >
l^r
1* v
\ ■■ %i
♦ r r-^
* '■ 1 fla ^1 ï*"*" - »» II' 11» 1
ammerimm '■ ■■ ■
fä
ÜPß
?«^L^
1
a •uut
I 5
IS i
i
il
jLidi

DE BEGAAFDE NEDERLANDSCHE ACTRICE LILLY BOUWMEESTER ?s"oOK'DIT^
SEIZOEN VERBONDEN AAN HET GEZELSCHAP VAN COR RUYS.
„Dat is nu juist wat ik graag had,
dat jij zou uitvinden. Wil je ?"
„Ik moet er eerst eens overdenken."
„Denk dan niet te lang. Morgen
moet de passage worden betaald of de
plaats afgezegd."
Plotseling huilde er een sinistere
windvlaag en een kletterende regen
sloeg tegen de ruiten. Een visioen van
warme zon en blauwe zee rees voor
Mr. Evans' oogen op.
„Goed dan," besliste hij. „Boek die
plaats dan maar voor mij. Ik ga."
„PrachtigI"
Walsh stond op om te gaan. Hij
keek uit het raam, zette zijn kraag op
en huiverde.
„Als het kon, zou ik dolgraag zelf
gaan," sprak hij. „Breng me een sou-
venir mee, kerel. Ze hebben daar zulke
aardige dingen. En denk er om — het
eenige wat ik van je verlang is, dat je
Channet in de havens scherp in de
gaten houdt. Wat hij op zee uitvoert
kan me niet schelen."
III.
Drie dagen nadat het schip Liverpool
verlaten had, bevond de „Melbourne"
zich in de Golf van Biscaje.
Mr. Evans rustte in een dekstoel
en mijmerde. In sommige opzichten was
zijn eerste buitenlandsche reis esn teleur-
stelling. Hier was hij nu, verder van
Engeland verwijderd dan hij ooit ge-
droomd had te zullen zijn, en toch had
hij niet het gevoel uit zijn land weg
te zijn.
Het weer was veel verbeterd, dat
moest hij erkennen. De grijze Maart-
luchten in het kanaal van St. George
hadden plaats gemaakt voor een blau-
___
tmmmrn
wen hemel — maar een hemel, die niet
veel verschilde van dien in Engeland.
En om hem heen zag hij het soort
Engelschen, dat hij altijd ontmoette in
badplaatsen: ze deden, spraken en dach-
ten dezelfde dingen. Mr. Evans had het
gevoel, alsof hij in een drijvend pension
logeerde, dat, als het niet toevallig een
varend schip was geweest, evengoed in
Brighton zou hebben kunnen staan.
Op een gegeven moment keerde Mr.
Channet, die in den dekstoel naast dien
van den detective lag, zich om.
„Zeg, Mr. Evans," begon hij, „de
zeereis doet wonderen, u bent al een
heel ander mensch."
Ja, van dien kant bekeken, was de
reis zeker een succes, dat moest Mr.
Evans toegeven. Hij voelde zich heel
anders dan de holoogige, lamgeslagen
invalide, die in de haven aan boord van
de „Melbourne" was gekrabbeld.
„Dat zal waar zijn," bevestigde hij.
„Ik ben veel en veel beter."
Channet knikte. v
„U was er naar aan toe. Toen ik
u den eersten keer onze hut zag binnen
komen, dacht ik werkelijk, dat u geen
week meer te leven had."
Mr. Evans' sympathie voor den jon-
geman nam gedurig toe. Er was dade-
lijk al een prettige verstandhouding ge-
weest tusschen de bewoners van Hut
No. 38. De oorzaak lag vermoedelijk in
de wederzijdsche, opluchtende gewaar-
wording, dat de medebewoner gedeci-
ceerd meeviel en in het feit, dat ze er
beiden trotsch op waren, dat zij de
eerste dagen aan boord, toen verschei-
dene plaatsen in den salon onbezet
Een paar maanden geleden (of is het nc
langer, de tijd vliegt om) heb i
jullie verteld, dat die jonge De Bruyr
z'n best deed om een rijk meisje te trouwei
Eergisteren kwam ik hem tegen. Stralen
En.... ? vroeg ik. Meer zei ik niet.
Goed nieuws, antwoordde hij, ik ga trouwe
met de oudste dochter van den koekfabrikar
Morrelse.
Met Pietje?!
Ja.
Maar weet je wel, dat als je met die F-
trouwt, dat je dan heel wat zal moeten op
geven? Ze heeft honderdmaal aan iedereen, di
het maar hooren wilde, verteld, dat d
man met wien zij trouwt, het rooken,' he
drinken, het auto-rijden en nog heel wat mee
zal hebben op te geven. ^.
Weet ik, zegt hij. Maar als ik d'r niet trouv
moet ik iets opgeven, dat nog veel erger voo
me is.
Wat? vraag ik.
Het eten.
Erger je nou ereis niet over zoo'n kerel
wm.
bleven, geen van beiden aan een der
maaltijden ontbroken hadden.
Van Mr. Evans' kant werd dit gevoel
versterkt door dankbaarheid. Voor den
detective, die weinig in de wereld ver-
keerd had, zou het eerste diner een
beproeving zijn geweest zonder den
moreelen steun van Channet.
Dien eersten avond werd hij aan
tafel naast Mrs. Clinton geplaatst, een
knap jong vrouwtje, met vlotte, modern
ongegeneerde manieren, die den armen
Evans op heete kolen deden zitten. Mrs.
Clinton was van het soort, dat men niet
ontmoet 'in de badhotels en pensions,
die hij kende. Evans wist, dat hij, als
hij alleen was geweest, nooit met haar
een conversatie had durven beginnen,
zich zelfs niet door haar in de conver-
satie laten betrekken. Maar Channet,
om den drommel niet verlegen, leidde
een algemeen gesprek in en bijna voor
hij het wist, vertelde Mr. Evans zijn
buurvrouw alle bijzonderheden van zijn
ziekte, alsof hij haar al wekenlang ge-
kend had.
- Hij vond haar vriendelijk, maar ver-
warrend. Haar gewoonte om alles
hardop te zeggen wat maar in haar
hoofd opkwam, bracht hem van zijn
stuk, evenals haar vrijmoedige neiging
tot het drinken van cocktails.
Maar alles bij elkaar mocht hij het
vlotte vrouwtje wel en benijdde haar in
stilte haar gemakkelijke omgangs-
vormen.
Hij voelde zich in het algemeen erg
thuis aan boord van de „Melbourne"
en was blij, dat hij zich door Walsh tot
de reis had laten overhalen. Wat het
idee van den inspecteur betrof, dat
Channet op een of andere schelmerij
uit was, zei Mr. Gerald Evans' flair —
zijn vertrouwen hierin was met het her-
stel zijner gezondheid teruggekomen —
hem, dat er een vergissing in 't
spel moest zijn. Natuurlijk zou hij
Walsh' instructies opvolgen en een
oogje in 't zeil houden als ze de havens
aandeden, maar het zou neerkomen op
de prettige taak in alle eer en deugd
met den jongeman wat rond te boeme-
len. Een misdadig type was Channet
in de verste verte niet.
IV.
De stem van zijn reisgenoot, onder-
brak Evans' overpeinzingen.
„Zegt u eens, wat bent u van plan
te doen, als we in Madeira zijn ?'
Mr. Gerald Evans kreeg een schok.
De vraag kwam, alsof zijn jonge vriend
gedachtenlezer was.
„Ik weet het nog niet," antwoordde hij
voorzichtig.
„Nu, wat u ook van plan bent, hebt
u er bezwaar tegen, dat ik me bij u
aansluit ?"
„Maar natuurlijk niet! Het zal me
integendeel heel veel genoegen doen."
Een golf van welwillende gevoelens
doorstroomde Mr. Evans bij het besef,
dat de jongeman zooveel sympathie
voor hem had opgevat.
„Hartelijk dank," hernam Channet.
Hij keek even scherp naar de slapende
gestalten rechts en links en schoof zijn
stoel dichter bij dien van Evans.
„Mag ik u om een gunst vragen?"
klonk het zacht.
„Dat spreekt vanzelf."
„Het is. .. het is eigenlijk te veel
CHRONISCHE HOOFDPIJNEN
Een kwelling van 20 Jaar geëindigd.
De dame, die dezen brief schreef, is
geen uitzondering. Honderdduizenden
hebben geleden zooals zij. En allen
konden hun pijnen kwijtraken, indien
ze slechts haar goede voorbeeld wilden
volgen.
„Twintig jaar lang werd ik gekweld
door hoofdpijnen, duizeligheid en maag-
pijnen, zonder dat ik hiervoor eenige
verlichting kon vinden. Sinds ik
Kruschen Salts gebruik, ben ik steeds
vooruitgegaan en tegenwoordig heb ik
nooit pijn. Ik gebruik nog steeds
Kruschen Salts; er gaat geen morgen
voorbij, dat ik ze niet inneem en dat
houd ik nu al 4 jaren vol."
Mevr. J. G. te A.
Kruschen vat altijd het kwaad bij
den wortel aan. De oorzaak wordt weg-
genomen en die is bijna altijd con-
stipatie. Maar Kruschen is geen enkel-
voudig zout. ledere „kleine, dagelijksche
dosis" Kruschen Salts is een combinatie
van 6 zouten en oefent een milde wer-
king uit op verschillende, inwendige
organen: spoort ze aan tot regelmatig
werken en op een wijze, zooals de
natuur dat 'heeft bestemd.
Kruschen Salts is uitsluitend verkrijg-
baar bij alle apothekers en drogisten
k f 0.90 en f 1.60 per flacon, omzet-
belasting inbegrepen. Let op, dat op
het etiket op de flesch, zoowel als op
de buitenverpakking de naam Rowntree
Handels Maatschappij Amsterdam voor-
komt.
gevergd, daar we elkaar pas zoo kort
kennen,' maar u bent zóó reuze ge-
schikt, dat u het wel niet erg zult
vinden."
Mr. Evans straalde.
„O, neen hoor; zeg het maar ge-
rust."
„Ik zou graag willen, dat u een oogje
op me hield als we aan wal gaan."
„Wat ?"
Nu de echo van inspecteur Walsh'
woorden van Channets eigen lippen
kwam, liet Evans' kalmte hem een
oogenblik in den steek.
„St — niet zoo luid," waarschuwde
Channet. „Het heele schip hoeft het
niet te weten. De kwestie is namelijk,
dat ik een beetje toezicht noodig heb.
Laat ik er rond voor uitkomen, dat ik
den laatsten tijd niet zoo'n heel op-
passende jongen ben geweest."
„Hoe ... hoe kwam dat ?"
„O, ik ben in een misselijken troep
jongelui beland. Ik laat me gauw ver-
leiden om te veel te drinken; dat is
mijn groote ondeugd. Daarom ben ik
nu ook op reis gegaan. Ik doe mijn
best om naijn gebrek te overwinnen,
maar mijn wil is helaas niet al te
sterk!"
Mr. Gerald Evans voelde een onuit-
sprekelijke opluchting. Hier was een
dood-eenvoudige verklaring van datgene,
wat Walsh' argwaan gewekt had..Chan-
net had ingezien, dat hij op het ver-
keerde pad was en verkeerde vrienden
had en was deze trip gaan maken om
zich te bekeeren.
„Mijn beste jongen, ik wil met plei-
zier voor je doen wat in mijn vermogen
is," beloofde Evans grootmoedig. „Maar
heusch, het komt me voor, dat het niet
WALTER MATTHIES,
de bekende Haagsche pianist-accordeonist. Ook als
acteur vestigde deze musicus bij zijn optreden in
„Caramba" (Rotterdamsch Hofstaa Tooneel) de aan-
dacht op zich.
zoo erg met je gesteld is, als jezelf
denkt. Zie je het niet te somber in ?
Je hebt nog geen glas wijn gedronken
sedert we uit Liverpool vertrokken zijn."
„Neen. Ik heb den wijnkellner ge-
zegd, mij niet te bedienen en hem
daarvoor een extraatje gegeven. Zoo
zit de vork in den steel. Dus wilt u,
laat ik zeggen, een soort oom voor
mij zijn?"
Een beschermend gevoel verwarmde
Mr. Evans' hart.
„Met het allergrootste pleizier," ant-
woordde hij.
V.
Langzamerhand begon het gevoel van
nog dicht bij Engeland te zijn, te wijken.
De hemel werd blauwer, de lucht war-
mer, zooals Evans het slechts van
vroege, milde zomerdagen kende. De
stewards wisselden hun donkere pak-
ken voor witte uniformen en onder
de passagiers, speciaal de jongeren, brak
een lawine van badcostuums en strand-
(Vervolè op pagina 12}
JEAU niMT
IM
DE MYPTEDIEUZE
ORAVin
4> 4
.....

■ ■
■
.1:
/e*M
m -i '
m
ms
■L Al?-
f'ÊÊÊÊ
^Jl*
1 ■n 'M HH^^H
■
^^^P^^^^^A^I
T^J
'amm
f
"■mjÊm}\
Op deze pagina brengen wi] de eerjte foto's
uit da Peter Otlarmayrflim dar Ufa .Hat
Adeladnnesl". Deze film word vervaardigd naar
een roman van don beroemden schrtjvor Ludwig
Ganghofer. Willy Rath, L M. Mayring on Peter
Ostermayr ichreven het draaiboek.
Productieleider Alfred Zeltler, de echtgenoot
van Lien Doyors, gaf de regie aan don bekenden
filmacteur Hans Doppo. Deze hoeft evenals zijn
collega Paul Wegener het met de film „Toonool-
intriges" dood, met deze rolprent bewezen een
begaafd regisseur te zijn. De hoofdrollen in .Hot
Adelaarsnest" spelen: Friedrich Ulmer, Hans}
Knoteck, Arthur Schröder, Margarete Parbs, Hans
Schlenck, Paul Richter, Horte Worell en Hans
Adalbert von Schlettow,
■ '
■V' t?
r •
1 ^ »• ■ ["1/
A;
,

FII_M STERRE M-ABC 73
FRED LOUIS LERCH
wtrd den 28stcn Maart tt Ernsdorf geboren. Hij be-
locht een muziekschool te Weenen. daarna in dezelfde
stad een tooneelschool. Op zijn twee en twintigste Jaar
speelde hij voor het eerst te Berlijn tooneel. Spoedig
werkte hij ook aan stommefUms mede. Hij werd door
de Defu geëngageerd en maakte naam in de films:
..Liebelei" en ..Eheskandal im Hause Frommont".
MARION LESSING
is te Berlijn geboren. Zij bezocht een tooneelschool
en speelde in vele Duitsche provinciesteden. Aan ver-
schillende stommcfilms verleende zij haar medewer-
king. Later verhuisde zij naar New York en werd na
eenigen tijd door de Metro-Goldwyn-Mayer geënga-
geerd. In de Duitsche versie van de M.G.M.-film
.Casanova wider Willen" speelde zi) de vrouwelijke
hoofdrol.
GEORGE LEWIS
werd dtn lOen December te Mexico-City geboren.
Nadat hij vele ambachten vervuld had zonder succes,
werd hij variété-artist. Carl Laemmle ontdekte
George's filmtalent. Hij gaf hem een contract bij de
Universal. In de film ..The thief of Bagdad" en
..College Love" behaalde hij veel succes.
MARY LEWIS'
naam heeft in de film-industrie een goeden klank. Zij
is een veelzijdig kunstenares, die het echter nDoil tol
ster heeft weten te brengen. Als figurante begonnen
kreeg zij spoedig een contract bij de Foi voor het
spelen van kleine rollen. Thans is zij geëngageerd
bij de P.D.C.
MITCHELL LEWIS,
een bekend Amerikaansch acteur, kwam door zijn
vriend Milton Sills aan de film. Deze helaas zoo Jong
gestorven artist bezorgde hem een contract bij de
First National. Met succes trad hij op In de film
.,Het Haviksnest ". In 1929 sloot hij een contract mei
Fox en speelde in ..The Black Watch ". Thans is hi]
bij de Metro-Goldwyn-Mayer geëngageerd.
GRITTA LEY
werd den 23sten Augustus te Berlijn geboren. Haar
ware naam is Crete Schmidt. Zij werd door de Aafa
geëngageerd en debuteerde in ..Het Huwelijksnest".
Daarna speelde zij' bij de Ufa in ,.Vom Täter fehlt
jede Spur". Haar bekendste toonfilm is ,,Schuss lm
Morgengrauen".
- 10 -
DRUE LEYTON
is een nieuwe ster aan de« filmsterren-hemel. Zij was
revue-danseres te New York. toen zij door Sidney
Kent werd ontdekt. Hij liet te New Yotk een proef-
opname van haar vervaardigen. Deze viel gunstig uit
en Drue vertrok naar Hollywood, ZIJ kreeg een
langdurig contract bij Fox en tal dit seizoen in eenlge
films optreden.
EDGAR A, LICHO
werd den 13en September in de Oekraïne geboren.
Hij debuteerde op zeveotienjarigen leeftijd aan een
theater te Berlijn. Hij speelde in de films ,.Het
noodlot van Jeanne Ney" en „Victoria en haar
huzaar". Door de Metro-Goldwyn-Mayer werd hij te
Hollywood geëngageerd en speelde in de Duitsche
versie van ..Menschen hinter Gittern".
WOLFGANG LIEBENEINER
Is den Sen October te Liebau geboren. Hij werd too-
neelspeler en trad ook in eenlge stommefllms op, o.a.
In ,,Das Leben, der heiligen Elisabeth", Door de
Ufa geëngageerd, speelde hij met Brigitte Helm In
,.Die schönen Tage von Aranjuez" en met Dorit
Kreysler In „Schept vreugde in het leven". Ook In
..Die andere Seite" behaalde hij veel succes. Wolf-
gang is getrouwd met de filmactrice Ruth Hellberg.
AM ST ER DAM SC HE KRONIEK
Harry'Boda, Sl«n de la Mar, Barth« Variwyvar, Octave van Aertchot, Piet Köhler, Bepple
Murray en Bop Visscher In „Daar houden vrouwtjei van".
In den Hollandschen Schouwburg gat het
Nationaal Operette Ensemble de eer-
ste opvoering van „Daar houden vrouwtjes
van", een operette van Arnold en Bach
met muziek van Walter Kollo. Deze ope-
rette lijkt als twee droppels water op het
tooneelstuk „Als je maar een verleden
hebt", waarmede Jan Musch een serie tri-
omfen vierde, en we gelooven, dat het
Nationaal Operette Ensemble van „Daar
houden vrouwtjes van" evenveel pleizier
zal hebben. Drie uren lang heeft het tal-
rijke publiek geschaterd om de malle si-
tuaties in deze operette, waarin het ge-
sproken woord hoofdzaak, de muziek bij-
zaak is. Berthe Verswyver bewees weder-
om onze beste soubrette te zijn en Harry
Boda, die ditmaal een man van middel-
baren leeftijd te vertolken had, bleek voor
dit genre veel beter geschikt dan voor
jeugdig lyrisch tenor. Octave van Aerschot
was in dit stuk „de operette-Jan Musch",
dus de man met het verleden. Hij speelde
en zong zijn rol zeer beschaafd. Het orkest
B
onder leiding van Louis Metz speelde met
entrain. Voor hen, die graag lachen — en
wie doet dit in deze tijden niet? — is een
gang naar den Hollandschen Schouwburg
aan te bevelen.
Het Centraal Tooneel bracht deze week
wederom een belangrijk stuk ten tooneele.
Men gaf in het Centraal Theater de pre-
mière van „De lachende vrouw", een spel
van Gordon Daviot in de vertaling van
Joan Remmelts. In het programma lezen
wij, dat de schrijfster geïnspireerd is door
het leven van den beeldhouwer Henri Gau-
dier en Sophie Brzeska. Zij vermeldt er
echter uitdrukkelijk bij, dat noch de ka-
rakters, noch de handeling, noch de bij-
figuren, aan de werkelijkheid zijn ontleend,
zoodat het geenszins de bedoeling is ge-
weest om „portretten" van min of meer
bekende persoonlijkheden in dit stuk te
geven.
De inhoud komt in het kort hier op
neer. De Zweedsche schrijfster Ingrid Ryd-
man heeft den jongen Franschen beeld-
houwer René Latour lief. Zij volgt hem
naar Engeland, waar zij »ich voor broer en
zuster uitgeven. Hij is een levenslustige,
slordige bohémien, zij een oudere, ietwat
zwaartillende vrouw. Toch bestaat er voor
René slechts één ding op de wereld: zijn
Ingrid, En 't groot-
ste kunstwerk, dat
hij schiep, is een
buste „De lachen-
de vrouw", waar-
voor zij het model
was. Dan breekt
de wereldoorlog
uit, Latour neemt
dienst in Frank-
rijk en sneuvelt.
Eenzaam blijft In-
grid achter en da-
gelijks zit zij ge-
broken van ver-
driet in het mu-
seum voor La-
tours meesterwerk
— de schim van
hetgeen zij eens
was: een lachende
vrouw.
De uitvoering
van dit tooneel-
werk door 't Cen-
traal Tooneel on-
der regie van Cees
Laseur stond op
hoog peil. Wij
zullen de vele me-
dewerkenden niet
afzonderlijk op-
sommen: ieder
bleek voor zijn
taak ten volle be-
rekend. Eén uit-
zondering willen
wij maken en wel
voor Joan Rem-
melts. Hij speelde
René Latour en gaf
een prachtige cre-
Frits van Dongen
Rle Gilhuys
atie! Dezen jongen acteur hebben wij nog
nimmer zóó op dreef gezien. Hij was dè
René, zooals Gordon Daviot hem zich ge-
dacht moet hebben. Het grootste deel van
het succes komt dan ook hem toe, en dat
wil heel wat zeggen als men een Tilly Lus
als tegenspeelster heeft.
^ Marie Meunier. Tilly Lus, Rie Gilhuys, Hermann Schwab en Joan
Peronne Ho.ang, Joan Remmelts en Tilly Lus in „De lachende vrouw". Remmelts in „De lachende vrouw".
n —
V
R
O
U
W

[Vervolg van paQ. 7)
pyama's los. De sport van zonnebaden
werd met gretigheid beoefend. En zelfs
de ouderen schoven hun dekstoelcn in
de zon.
Mr. Evans trok het eenige flanellen
costuum dat hij had, aan en ging zich
eveneens zitten zonnen. Er woei een
koele zeewind en de zon scheen hem
niet overdreven heet toe. Maar het
duurde niet lang, of hij voelde zich
onbehaaglijk warm en hij trok zijn stoel
weer in de beschutting van het sloepen-
dek terug.
Twee andere passagiers bevonden zich
daar ook — de Clintons. Mr. Clinton,
een bedaard man, in dit opzicht de
sterkst denkbare tegenvoeter van zijn
echtgenoote, sliep. Mrs. Clinton was
gekleed in een donkerblauwe strand-
pyama en droeg een grooten zonne-
hoed en een gekleurden bril. Ze glim-
lachte tegen den detective.
,,U bent ten minste verstandig," prees
ze hem. ,,Sommigen van die dwazen
zijn veel te haastig met hun zonne-
baderij. Ze schijnen er geen idee van
te hebben, dat dit de Afrikaansche zon
is en dat je daar langzamerhand aan
moet wennen."
De Afrikaansche zonl De woorden
gaven Gerald Evans een prik van
sensatie. Niet alleen uit Engelandweg,
maar zelfs uit Europa. Nooit had hij
durven droomen, dat zijn levenspad nog
eens onder zoo verre en vreemde
hemelen zou voeren . . .
Het gesprek ven-loeide in een dis-
cours over koetjes en kalfjes, luchtig
gevoerd van Mrs. Clintons kant, wat
verlegen en traag van Mr. Evans" zijde,
nu hij den moreelen steun van Channet
miste. Mr. Clinton bleef door slapen.
Opeens kwam er een ernstige klank
in de stem van het jonge vrouwtje.
,,U gaat zeker in Madeira aan land
met dien jongeman, Channet."
,.Ja. Hoezoo ?"
,,Pas maar op, dat hij u niet in on-
gelegenheid brengt. Hij lijkt mij heelc-
maal geen gunstig type."
„Ik dacht juist, dat u hem graag
mocht lijden."
,,ü, hij is heel geschikt en gezellig
om aan tafel mee te praten, maar ik
vertrouw hem voor geen cent. Ik kén
dat soort. Weest u heusch maar voor-
zichtig."
Ze knikte Evans vriendschappelijk
toe en stond op om een kleine wan-
deling over het dek te gaan maken.
Do detective zocht zijn heil in zijn hut,
eenigszins onaangenaam getroffen door
haar bezorgdheid voor hem. Ze meende
het natuurlijk goed, maar Gerald Evans,
particulier-detective met flair, was
heusch wel in staat om op zichzelf te
passen Hij zou er een eer in stellen
om haar te bewijzen, dat zij, evenals
inspecteur Walsh, een totaal verkeerden
kijk op het karakter van zijn jongen
vriend had.
VI.
Den zesden dag van de reis bereikte
de ,.Melbourne" het sprookjeseiland
Madeira.
Toen hij, zooals afgesproken, in ge-
zelschap van'Channet voet aan wal had
gezet, keek Mr. Evans in verrukking
om zich heen. De heldere kleuren, de
weelde van bloemen, de witte, roodge-
dakte huizen, met gouden lijnen afgezet
door een zuidelijke zon, de grappige,
kleine ossenwagens, een soort slede op
metalen loopvlakken het gaf hem.
allemaal de prikkelende gewaarwording
van het onbekende.
Hij was onmiddellijk te vinden voor
Channels voorstel om in zoo'n wonder-
lijken ossenwagen een toer door de
stad te gaan maken. Maar verderop
lokte de heuvel en om dien te bestijgen
leek een taxi een bruikbaarder voertuig.
De auto bracht hen langs een smal-
len. slingerenden weg, omzoomd door
suikerriet en bananen, naar het hotel,
dat den top kroont. En daar eindigde
hun uitstapje, zoo'n succes in "t eerst,
in een jammerlijke mislukking.
Ze kregen een voortreffelijke lunch
opgediend, en de vermaningen en smeek-
beden van zijn mentor ten spijt, rustte
Channet niet, voor de maaltijd besproeid
werd met een flesch wijn. En ofschoon
de weinige teugen, die Mr. Evans'tong
streelden, niet deden vermoeden, dat
het edele nat bijzonder koppig zou zijn,
was zijn jonge metgezel na den eten
bijzonder doezelig; naar hijzelf ver-
klaarde, zwaar in 't hoofd en de beenon.
Een uurtje van rust in den schaduw-
rijken hoteltuin knapte hem echter aan-
merkelijk op. Ze besloten den terugweg
naar de stad, die, wit en schilderachtig,
ver onder hen in het zonlicht baadde,
af te leggen met de vermaarde Madeira-
*m* *m-"mm- mmm^üjammm
toboggan. Dit vervoermiddel, dat men
het best kan beschrijven als een rieten
armstoel op schaatsen, dat zich in
langzaam tempo omlaag werkt- over de
kinderhoofdjes van een langen, steilen
weg, wordt bewaard voor een nood-
lottig op hol slaan door de krachts-
inspanning van twee Portugeesche
struikroovers met pantoffels aan, welke
het geval aan weerszijden escorteeren en
de vaart inhouden met behulp van een
stuk touw, zoodanig verrafeld in trou-
wen dienst, dat men neiging heeft elk
oogenblik een catastrofale breuk te
vreezen.
Er wordt inmiddels beweerd, dat nog
nooit een passagier onderweg ernstige
kwetsuren opgeloopen heeft, maar noch
Mr. Evans, noch Channet zouden, ge-
durende den tocht, deze verzekering ge-
loofd hebben. Integendeel, de verschrik-
kingen er van waren van dien aard, dat
toen zij, tot hun onbeschrijfelijke ver-
bazing ongedeerd, aan het eindpunt
arriveerden, de jongeman met den mees-
ten nadruk verklaarde behoefte te heb-
ben aan een hartversterking, liefst een
heel krachtige . . .
Zoo geschiedde het, dat even voor
de touwen van de „Melbourne" wer-
den losgegooid voor het vervolgen van
de reis naar Teneriffe, een beschaamde
Mr. Evans een hopeloos dronken Chan-
net over de loopplank loodste. Toen de
detective aan boord stapte, ontmoette
(VeivolQ op pagina 21]
DE BEROEMDE FILMSTER ANN DVORAK SLOOT EEN LANGDURIG
CONTRACT MET WARNER BROS.
,
„Waarvoor vliegt U midden in den nacht, in een pyama M r^.-vj fiiupuMXl TIM
en met pantoffels aan op een motorfiets door de straten? 1^ L"^ UIUKLIN t HUN
Is er iemand ziek?" , , • „Mammie! Mammie! De ooievaar
„Neen agent, maar ik ben getrouwd met een kampioene " hebben!"
hardloopen en tij slaapwandelt, not U." w11 ml J weer 'erug neouem
„Hen voor mij en twee halve
prijs asjeblieft, conducteur."
,De chef houdt daar niet van, juffrouw Smit!"
,0 neen? Maar z'n boekhouder wel!"
- 13 -
In een Zweedsche fabriek werden
verscheidene employés tengevolge van
een explosie dwars door het dak de
lucht ingeslingerd. doch zij kwamen er
allen met lichte verwondingen af. —
Merkwaardig genoeg waren het juist
diegenen, die reeds lang om „verhoo-
ging" hadden gevraagd I
Het eenige spoor in een onlangs ge-
beurden diefstal, was een handschoen
van wildieder. — De politie vraagt zich
nu af, wie daar de hand in heeft gehad?
„Felle zonneschijn is even bedwel-
mend als alcohol," zegt een dokter. —
Vele zonnebaders zijn echter tevoren
reeds flink „in de olie"!
Wij lazen dezer dagen van een Ser-
visch jongetje, dat twee weken kan
vasten zonder daar in het minst hinder
van te ondervinden. — Het joch schijnt
ons een geboren dichter te zijn.
In zeker variété werkt een jongleur
met acht echte eieren. — Zelfs als hij
er per ongeluk een laat vallen, blijft
het op het „schellinkje" doodstil, om-
dat hij er nog zeven over heeft!
Een struisvogel, die was ontsnapt uit
een dierentuin, werd na vele vergeefsche
pogingen gevangen in een kruideniers-
winkel. — Tot ergernis van den eigenaar
stak het beest zijn kop in de suiker en
wilde er niet uitkomen.

■ *^w^
ALS HET LEVEN EEN TRIOMF WORDT
FANNY KEMBLE. - HET LEVEN VAN EEN ENGEL5CHE ACTRICE IN HET V1CTORIA.TIJDPERK.
In de dertiger jaren van de negentiende
eeuw verkeerde het ook thans nog
bekende Koninklijk Theater in Co-
vent Garden te Londen in wanhopige finan-
cieele omstandigheden. Zóó wanhopig, dat
de directeur, Charles Kemble, hoewel men
hem reeds van verschillende kanten te hulp
was gekomen, genoodzaakt was tot het doen
van een noodsprong: op zekeren ochtend
van het jaar 1829, ontwaakte Londen om te
lezen, dat een onbekend meisje de taak op
zich zou nemen om den schouwburg te
redden.
Dit meisje — een kind nog, want zij
kwam pas van school — was Fanny Kem-
ble, de dochter van den directeur. Zij had
nog nimmer op de planken gestaan, maar
toch zou ze in Shakespeare's meesterwerk
,,Romeo en Julia" de rol van laatstgenoem-
de vertolken. Het was Fanny's eigen wensch
geweest, haar vader op die manier van den
ondergang te redden, en deze romantische
daad van kinderliefde sloeg bij het Londen-
sche publiek geweldig in. Avond aan avond
was het gansche theater geheel uitverkocht,
want weldra had men ontdekt, dat er met
Fanny Kemble een actrice van buitengewone
begaafdheid voor het voetlicht verschenen
was. Dit tengere meisje, met de ravenzwarte
haren en de donker-gloeiende oogen, dat
geheel opging in haar spel, veroverde met
één slag allen, die in de Engelsche hoofdstad
gevoel hadden voor zuiver, menschelijk spel.
Ook de critiek toonde zich ongewoon en-
thousiast, en sommigen vergeleken haar zelfs
met de beste actrices, die Engeland ooit be-
zeten heeft.
Zoo zette Fanny Kemble de eerste schre-
den op het pad, dat haar slechts roem en eer
zou brengen. Na wekenlang in Londen voor
stampvolle zalen te zijn opgetreden, volg-
den tournée's door de provincie, waar het
succes al even groot was. Toch vermocht
dit niet, de financieele debacle van het
theater te voorkomen. Het moest ten slotte
zijn deuren sluiten en Kemble besloot zijn
geluk nu in Amerika te beproeven. Fanny
aarzelde geen oogenblik, doch volgde haar
vader naar de Nieuwe Wereld.
New York was in die dagen een zonder-
linge stad. De hotels wären er prachtig —
maar op sanitair gebied uiterst primitief.
In de straten merkte men nog maar nauwe-
lijks iets van de nieuwe gasverlichting, die
in Londen reeds tamelijk gewoon was. De
winkeliers toonden zulke ruwe manieren
tegenover een jongedame, die inkoopen
kwam doen, dat Fanny, die tot de hoogste
Engelsche kringen toegang had gehad, haar
oogen en ooren nauwelijks kon gelooven!
Het was dan ook een heele nieuwe en
vreemde wereld, waarin het nog jonge meisje
zich opeens verplaatst zag en de schrik sloeg
haar om het hart, toen zij er aan dacht, dat
zij er heen gekomen was om... . die wereld
te veroveren! Ze liet zich echter niet ont-
moedigen en gelukkig bleek New York be-
halve de vele slechte eigenschappen, ook één
goede te hebben: het was gauw enthou-
siast. En daardoor kwam het, dat Fanny
Kemble er zich spoedig thuis voelde. Meer
FANNY KEMBLE
nog: dat zij er weldra dezelfde lauweren
oogsten zou als eerst in haar vaderland!
Heel Amerika was na korten tijd één en al
geestdrift voor de jonge kunstenaresse, die
de goede fortuin, zooals een der dagbladen
het uitdrukte, op zijn kusten had geworpeh.
In Boston wachtte de jeugd urenlang
geduldig om haar te paard te zien stijgen.
Ieder jong meisje, dat haar had gezien, droeg
voortaan zoo mogelijk dezelfde krullen als
Fanny Kemble, en op haar te lijken was de
grootste eer, die men zich denken kon! Stu-
denten verkochten hun boeken, kleeren en
wat er meer verkocht kon worden, om een
plaats in deh schouwburg te kunnen be-
machtigen. Uren en uren liepen zij naar een
stad, waar zij optrad, om haar bij aankomst
te kunnen toejuichen en dan weer. ... te
voet terug te gaan! Menschen, die nog nooit
een schouwburg hadden bezocht, die zichzelf
voorgenomen hadden er ook nooit heen te
gaan, vochten nu om een plaats, wanneer
zij optrad! En één jongeman in Amerika
sloeg het record van allen, die haar vereer-
den: hij reisde haar na van New York naar
Philadelphia en van Philadelphia naar Bos-
ton, en overal waar zij optrad, zat hij trouw
op een der voorste rijen — of in de orkest-
ruimte, want af en toe slaagde hij er in een
engagement als fluitist te krijgen, waardoor
hij den koning te rijk was, daar hij dan nóg
dichter bij haar kon zitten!
Deze vereerder was Pierce Butler, een
jonge planter uit het Zuiden. Zijn trouw
werd ten slotte beloond, want hij huwde
met haar in 1834. Er waren er, die hun
hoofd schudden over deze verbintenis van
twee verschillende naties en van nóg ver-
schillender milieux. Maar de beide jonge
menschen aarzelden geen oogenblik; htin
liefde zag alle moeilijkheden over het hoofd.
Twee jaar later kwam Fanny Kemble
terug naar Londen met haar baby, om er
een korte vacantie door te brengen. Een van
haar oude vrienden, die zag, dat zij niet
gelukkig was, nam zjjn toevlucht tot een
zeer zonderlinge methode om haar te hel-
- 14 -
pen: hij trachtte haar te suggereeren, dat zij
niét getrouwd was, dat zij het zich slechts
verbeeldde! Maar deze poging, hoe goed
misschien ook bedoeld, had niet de ge-
wenschte uitwerking op Fanny Kemble.
Tóch zou zij wel gaarne hebben, gewild, dat
het slechts verbeelding van haar was! Man
en vrouw waren geheel verschillend van
temperament. Pierce Butler behandelde zijn
echtgenoote niet als zijns gelijke, maar alsof
ze zijn slavin was, en een minderwaardig
wezen. Men kan zich begrijpen, hoe de
jonge, teere vrouw, die een groote innerlijke
beschaving bezat, daar onder leed!
Maar er was bovendien nog iets anders.
Pierce Butler hield er slaven op na! In dien
tijd gingen juist allerwege stemmen op in
Amerika om de slavernij af te schaffen, en
Fanny Kemble had met betrekking tot dit
vraagstuk haar eigen overtuiging.
,,De familie, waarin ik getrouwd ben,
bestaat grootendeels uit menschen, die er
slaven op na houden," schreef zij eens naar
een vriendin. „Ons tegenwoordig en toe-
komstig fortuin hangt voornamelijk af van
hetgeen onze plantages opbrengen. Maar ik
vind het iets afschuwelijks en mensch-
onteerends, dat het eene ras door het andere
geestelijk en lichamelijk wordt overheerscht
en. . . . erger!"
Op zekeren keer zag zij hoe haat man
optrad tegen de slavinnen van zijn plantage.
„Hoe zou ik tegen hem hebben opgezien,
indien hij bedekt was geweest met het zweet
en het vuil van den ruwsten arbeid," ver-
telde zij later, „maar hoe moest ik mij nu
voor hem schamen, nu ik hem bezig zag
onwetende vrouwen nauwkeurig voor te
rekenen, welken onbetaalden arbeid hij van
haar eischte.... Ik wendde mij verontwaar-
digd af. Ik hoop, dat mijn bezoek aan zijn
plantage mijn eerbied voor hem niet vermin-
derd heeft, maar ik vrees het ergste. . . ."
Zoo werd de kloof, die Fanny Kemble,
de artiste, scheidde van haar man, die een
bruut bleek, hoe langer hoe dieper. Einde-
lijk kon zü het niet langer uithouden: de
omgeving waarin zij moest leven stond haar
zóó tegen, dat zij er bijna lichamelijk onwel
doot werd.
Toen zü vijftien jaar getrouwd waren,
vroeg haar man echtscheiding aan op grond
van het feit, dat zijn vrouw hem had ver-
laten.
Fanny Kemble was intusschen terugge-
keerd naar het tooneel, waar zij thans uit-
sluitend voordrachten gaf uit Shakespeare.
Wellicht zou ze zich weer opnieuw geluk-
kig hebben kunnen voelen nu zij zich weer
aan haar kunst kon wijden, ware het niet,
dat zij voortdurend leed door de afwezig-
heid van haar kinderen, die na de scheiding
aan haar man waren toegewezen. Ze was
echter te vitaal om er geestelijk door ten
onder te gaan. Zij bereikte een hoogen
ouderdom — in 1893 overleed zij — ter-
wijl de avond van haar leven nog verhelderd
werd door het gezelschap van haar klein-
kinderen, die in roerende piëteit trachtten
te vergoeden, wat haar eigen kinderen haar
niet hadden kunnen geven. . , .
^— ^ ^—
VOOR DE VRI|HEID VAN ZI|N VOLK
Warner Bros-film.
Joe Thunder Horse, Richard Barthelmess
Lydia Ann Dvorak
Quissenberry Dudley Digges
Norma ■ Claire Dodd
Dickinson Henry O'Neill
Dawson ■• • Robert Barrat
Dr. Turner Arthur Hohl
Jennie Agnes Narcha
Shanks Sidney Toler
Regie: Alan Crosland.
Joe Thunder Horse, een Sioux Indiaan,
wordt door Dickinson, gevolmach-
tigde der Vereenigde Staten voor
Indiaansche zaken, naar Haskall College ge-
zonden. Na zijn benoeming wordt hij
circus-artist en geeft voorstellingen op de
wereldtentoonstelling te Chicago.
Norma, een mooi, naar sensatie zoekend
meisje uit society-kringen, interesseert zich
voor hem en wordt verliefd op hem. Terwijl
hij in Chicago vertoeft, verneemt Joe, dat
zijn vader, Black Pony, stervende is,
waarom hij naar het reservaat terugkeert.
Op hét kantoor van Quissenberry, den In-
diaanschen agent, ontmoet hü Lydia, een
RICHARD BARTHELMESS EN DUDLEY DIGGES.
Indiaansch meisje uit Haskall. Zij leeft ge-
heel voor haar stam, die bedrogen en gemar-
teld wordt door de blanken en bijna van
gebrek sterft. Zij wordt verliefd op Joe,
maar zijn zelfingenomenheid hindert haar.
Joe vindt, dat zijn vader schandelijk ver-
waarloosd is door den gouvernements-arts
en steekt zijn meening dan ook niet onder
stoelen of banken. De arts tracht op Joe te
schieten, maar Joe neemt hem het geweer
äf en valt hem aan. De vader sterft en
Shanks, een boef, mishandelt Joe's vijftien-
jarige zuster tijdens de begrafenisplechtig-
heid. Joe bemerkt dit en wreekt zijn zuster
door hem in een gevecht zijn verdiende loon
te geven.
Joe komt er achter, dat Quissenberry het
erfdeel van zijn vader voor zichzelf wil op-
eischen, hetgeen hij zich natuurlijk niet laat
welgevallen. Om hem den mond te snoeren
neemt Quissenberry hem gevangen op grond
van zijn gevecht met Shanks. Lydia, die met
het geval van Joe op de hoogte is, weet de
sleutels van zijn cel te bemachtigen en be-
RICHARD BARTHELMESS EN ANN DVORAK,
vrijdt hem in den nacht. Beiden weten zij
te ontvluchten en gaan naar Washington
om zich onder bescherming van Dickinson
te stellen, doch deze is niet bij machte hem
te helpen, daar hij voordeel trekt van de
Indiaansche landgoederen.
Eindelijk laat hij een onderzoek instellen
en krijgt een commissie toegewezen, doch
deze is beïnvloed door de voordeelen, welke
de Indiaansche stammen haar opleveren.
Intusschen sterft Shanks en Joe wordt
teruggezonden om te worden terecht gesteld.
Dickinson roept een bondsgericht bij elkaar
om Joe's geval te onderzoeken, in plaats
van de Indiaansche jury, die door Quissen-
berry wordt aangewezen en onder diens toe-
zicht staat. Het gerecht eischt als getuige te
dagvaarden Joe's zuster, doch de agent en
de dokter ontvoeren haar.
Door de gevangenhouding van Joe, die
ten slotte op eerewoord in voorloopige vrij-
heid wordt gesteld, worden de Indianen
woedend en smeden plannen om de blanken
aan te vallen. Joe drijft een halfbloed, waar-
van hij weet, dat hij bij Quissenberry onder
den duim zit, in het nauw en kwelt hem
zoolang tot hij weet waar Jennié. zijn zus-
- 15 -
RICHARD BARTHELMESS
ter, verborgen is. Hij verneemt dan, dat zij
in een oud blokhuis is en vindt haar, aan
handen en voeten gebonden. Quissenberry
en een maarschalk van de Vereenigde Sta-
ten vinden daar zijn spoor. Met de handen
omhoog moet hij zich overgeven, maar
Quissenberry schiet op hem. De maarschalk
arresteert den Indiaanschen agent.
Joe herstelt en staat terecht. Hij wordt
door Jennie's bewijzen vrijgesproken, aan-
gezien de jury vindt, dat deze moord te
rechtvaardigen is. Lydia is verheugd over
Joe's vrijspraak en valt hem om den hals.
Samen vangen zij een nieuw leven aan.
DE OPSTAND.
DE AANSLAG OP JOE.

mwmwvs^:-
■ . .. . •...■ ■ ■
a te wenden het kind zoet te houden en in
Regie: Alexander Volkoff.
vroege ochtenduren, als beide doodmoe
Henri Ivan Mosjouk n, komen zij tot de ontdekking, dat er
Irene Tania Fe( chts één oplossing is, n.1. zoo spoedig
Hubert Saturnin Fa agelijk een kinderjuffrouw in dienst te
Dolly Dolly F
men.
René De kleine An Op het laatste moment heeft men Irene
Lumina-Film.
t het water gered en als zij 's avonds
ist, dat aan het adres, waar zü haar zoon-
Vroolijke carnavalsstemming heci achterliet, een kindermeisje gevraagd
er in Nice. Op een armoedig ad o jrdt, gaat zy zich hiervoor aanbieden,
kamertje zit Irene met haar zoo enri heeft besloten, dat degene, waartegen
Andre; haar man heeft valschheid in kleine René vriendelijk zal lachen, de
schrifte gepleegd en is naar Zuid-Ame trekking krijgt. En inderdaad wordt Irene
gevlucht, haar zonder geld achtcrlatc )or de baby vriendelak ontvangen. Na
Ten einde raad besluit zij den kleinen Ai nigen tijd, als René aan een groot gevaar
te vondeling te leggen en zelf werpt zij itsnapt, ontdekt Henri, dat Irene de moein
het water.
:r is en van dat moment af, bekleedt zij in
Henri . is met vrienden en vrien jis een geheel andere positie, waardoor zij
nen tot laat in den nacht bij de V1
ch geheel aan de opvoeding van haar
lijke carnavalsfeesten aanwezig . 8« »ontje '. kan wijden. Na vjjf jaar niets van
en komt in een vroolijke stemming ar man gehoord te hebben, meent Irene,
huis, waar hij een lief kindje van onge . lt . hij in Zuid-Amerika den dood gevonden
8 maanden op den drempel vindt, ;eft, doch op den dag, dat zy haar verlodenkt
hij het slachtoffer van een nachtm« ng met Henri bekend zal maken, komt
te zijn. doch als de baby hem vriend ar man terug en thans weet zij, dat het
toelacht, besluit hij deze tot zich te neu ö" ut plicht is, den vader van haar kind te
Een heelen nacht zijn Henri met zijn b }lgen.
knecht Hubert en den kok bezig pogin
IC .>
r'Hstë
^^^^ ■r* ?
---1S0 { : f*
^

■ •■ ■■■ .
DUIVELTITGER
DE KONING DER DIEREN,
Vervaardigd door regisseur Clide E.
Elliot, den maker van „Bring 'm
back alive".
Rolverdeeling:
Mary Browster Marion Burns
Robert Eller Kane Richmond
Ramsaye Doyle Harry Woods
Ah Lee Ah Lee
Matjan Settan De Duiveltijger
Fox-Film.
"
Twee mannen, de één jager o
en de ander gestudeerde, rusten, teza
een jongedame, de dochter van een ru
planter, die door genoemden tijger
scheurd werd, een expeditie uit, om de vi
blijfplaats op te sporen van het versehen,
de dier.
Zij dringen door tot diep in de jungle,
waar zij aan de grootste gevaren zijn bloot-
gesteld; dagelijks zien zij gevechten op leven
en dood tusschen de verschillende wilde
diersoorten.
Als de expeditie 's nachts een riviertje wil
oversteken, ziet men krokodillen zich te
water begeven en aan de oppervlakte zwem-
men. Men beseft het gevaar niet en waadt
door het stroompje, tot een der inboorlingen
door een krokodil aangevallen wordt.
Dit hoogst sensationeele avontuur ein-
digt, wanneer de leider der expeditie het
ondier met een kogel velt.
Be film ,,Duh liveltijger" werd opgenomen
in het 1 hartje van de Aziatische
jungle en I heeft als onderwerp de
jacht op een menschenaanvallenden tijger. KANE RICHMOND EN MARION BURNS.
KANE RICHMOND, MARION BURNS EN HARRY WOODS.
- 18 -
EEN DAPPERE VROUW (MÄRION BURNS).
Sensatie op sensatie beleeft de expeditie,
wanneer zij de oerwouden dieper en dieper
binnendringt. De blanken zien de ongerepte
natuur, zooals zij haar nog nimmer aan-
schouwd hebben.... gevechten tusschen
tijger en krokodil, leeuw en tijger, python
en buffel. Ieder moment brengt hun nieuwe
verschrikkingen. Op een dag, dat het doel
van den tocht bijna bereikt is, verlaten de
inboorlingen de blanken, in de meening,
dat zij den gezochten tijger gezien hebben.
Geheel aan hun lot overgelaten, tracht het
drietal zich een weg te banen door de jungle.
Eén der mannen wordt verpletterd door een
kudde olifanten, zoodat nu alleen nog het
meisje, één der blanke mannen en een in-
boorling achterblijven, die den weg naar de
beschaafde Wereld probeeren terug te' vinden.
Zij slagen er ten slotte in den zoo gevrees-
den tijger te dooden en komen na alle door-
stane ellende zegevierend uit de jungle terug.
VERWACHT DE GROOTE METRO-
GOLD WYN-M A YER- FILM
ESKIItIO
Opgenomen onder leiding van den
registeur W. S. van Dyke In het
Hooge Noorden van Alaska
TANDEN
ALS PARELEN
na het gebruik van
ivA
TANDPASTA
in tuben a 25 & 60 cts.
[eroötetTpryTl Trekking
in hat geluk- I Oft Qcl
jklgit* geval I zu yjcl -
f iio.ooo. I a.s.'
Slspend
kunt U
rljk worden!
Inschrijving op Groep „0"
v«n«I h»d«n opcngHUM.
m^f Wattig gaoorloold voor gahaal
^^^ Nedarland volgani da lotarlj-
wat van 1906.
5% Oommaoes de guerre loten »an 1923
5% Credit NationaMoten »an 1919
Zonder Nieten :—: Elk lot ten prljj.
Jaarlljkt 16 trekkingen, waarin uit-
geloot worden:
30.900.000 Frs.
MET HOOFOPRIJZEN VAN:
1.000.000
500.000 1 100.000
50.000 I 10.000
on duizenden gemiddelde en kleinere
prijzen, alle in contanten kunt U win-
nen door InuhriJvInR op een of
meerdere dezer loten zonder nieten.
Gehsele Loten vanaf f 3l)er maand,
MT (dus geen gedeelten.) "Vi
U itlotlngslljstcn gratis n« ledere trekking.
BESTELBRIEF. OcUcvt duidelijk ia te vullca
«ft te adnucerca aan de
IIY. Hollankhi Wiel- in Obligaliibank
Aimtcrdam.PetUw« 571(Kanl. P.C. HoalUtr.ltSI
Onderg.t. b«itelt hl.rm.d. op C. & Th
„Vilnitii Piospetlus „D" gnlit-lraiiu"
en Khrljtt In op da wetlla geoorloofde geheel«
*SUiIS-inPRUIIEllT»,tlicblsf3-
inil.. mshKft'venilc P den volUn prij»
vnnnr Av A-H. trokktnff
>KN XOOQUNSTIOIOIt.KaKNHtlO,
OM SPOKDIO CKN VKRMOOKN TB
•CRKIKKN MAO VOORAL IN OKZBN
TIJD NIEMAND VKRZUIMKN.
Nnnm *n Voorl. i
Woonplaatii
1st mat en No.: .
*) Naam «icr Courant.
O
o
o
GRATIS
DE WERELDBEROEMDE
SCHOONHEID5ZEEP
een)
em U LUX TOILET ZEEP?
Dan 2«! Ket U niet moeilijk
vallen Uw opinie over oeie
beroemde icnoonneiaizeep, die
dagelijk« door 90 van de 1 00 fllmiterren
gebruikt wordt, onder woorden te brengen.
Voor de belle en kortite omjekrijving
van de volgende noedanigneden van
LUX TOILET ZEEP volgenj onder-
jtaande punten:
Haar gMcliiktlieicl voor Je dagelijkse venorging self« van de teerste huid.
Het delicate parfum, dat selfs de meest verwende smaak voldoet.
Het overvloedige, saclite scliuim en sljn lieiuame werking op de huid.
De edele grondstofTen, die in LUX TOILET ZEEP zijn verwerkt,
lietgeen voor elke leek onmiddellijk waarneembaar is aan de absoluut
enige, ivoorwitte kleur.
Zuiver JNederlands fabrikaat.
loven wij uiti la Prijii 3 it. Lux Toilet Zeep p
2c Prijs i 3 „ „
3e Prijst 3 ,, ,,
4e Prijs! 3 „ „
5e Prijst 3 „ „
6e Prijst 3 „ ,,
terwijl de 500 volgende deelnemers een leuUe »crrnjjing
ontvangen. Inietldinoen moeten in liettcïit rijn vo
Lever's Zeep Mij. NV. Rotterdnm, v

Een Bondgeno'^
«•«" WCI „ter bestand en kos
weerer.wat e r 1 60 2^
LipP^ ,,,: 1 Kleine vTP««*-«'
Rouges r -35
K^SANASH««»
Generaalvertegenwoordiging i J. Winkel Jzn.,
Den Haag, Merwedestraat 47 Tel. 772 595
l DANSSCHOOL DE HEER EN MEVROUW 1
DR O N M E IJ E R
DLANGE POTEN 27 - DEN HAAG • TEL.115550
J. A.
MEMBERS OF THE IMPERIAL SOCIETY OF TEACHERS OF DANCING
Amateur «n ProUsiionfll iesien dagelijks. - Spreekuren 2 6 en 6*10. Zoo Ju itt verschenen
ont boekwerk .MODERNE DANSEN'. PRIJS f5.20 per poi« toegezonden.
„Waarom geef je niet toe, dat je een sukkel bent, Herbert, en
laat de zaak verder rusten!"
■^f"? ■ -^WPÏ.'.
ALLEEN ECHT IN DE BEKENDE BLAUWE VERPAKKING
"TRlL-^C:-»-
Willy: „Wat heb jij een hard hart, George!"
George (die taxi-chauffeur is): „Nee, heusch niet, liefje. Je ligt
alleen met je hoofd tegren mijn nummerplaat!"
wm-
[Vervolé v&n P

Ife^ytU"
Josefine Dora werd geëngageerd voor
de Pallas-Film „Der stählerne
Strahl".
Paul Hörbiger speelt een rol in de Jenny
Jugo-film,,Har-
ten is troef".
Leo Slezak,
Hermann Thi-
mig. Paul Hör-
biger, Karin
Evans en Han-
na Waag vertol-
ken onder E.
W. Emo's regie
de hoofdrollen
in ,,De mijnheer
zonder wo-
ning". De film
wordt in het
Vita-atelier te
Weenen opge-
nomen.
i
HANNA WAAG
De buitenopnamen voor de film „Gol-
gotha" zullen te Algiers plaats vinden on-
der regie van Julien Duvivier. Er werken
circa 3000 figuranten aan mede.
Harry Gondi speelt een rol in ,,De twee
zeehonden".
John Boles en Loretta Young hebben
een contract gesloten voor de Jesse L.
Lasky--film
,,The white pa-
rade".
Irene Ware
werd door de
Universal geën-
gageerd voor de
film „Night life
of Gods".
Helen Hayes
en Waker Co-
nolly spelen on-
der regie van
William Wyler
in de Universal-
IRENE WARE
film „The good
fairy".
Rudolf Forster, Angela Salokker en Hans
Moser hebben de hoofdrollen op zich geno-
men van „Het geheim van Carlo Cavelli".
De muziek voor deze film wordt gecompo-
neerd door Theo Mackeben: het draaiboek
wordt geschreven door Heinrich Oberländer.
De opnamen vinden plaats in het Tobis-
Sascha atelier te Weenen.
Hermann
Speetmans zal
de hoofdrol ver-
vullen in de
Ufa-toonfilm
„Vererbte Trie-
be". Paul We-
gener regisseert.
Jackie Coo-
gan speelt de
hoofdrol in de
Paramount-film
„Code of the
west".
Ery Bos, Ma-
thias Wieman
en Heinrich GeT
HERMANN SPEELMANS
orge werden geëngageerd voor de film
„Der Kampf ums blaue Band des Ozeans".
Regie van Paul Wegener.
'"W^iw««*?» -^r^rsm
Een dame, die zij kent, heeft van zoo'n
rondreis een olifant met groene slag-
tanden, meegebracht. Zoo een zou ik
haar ook wel willen geven ze was
er letterlijk verliefd op."
Hij ging overeind zitten, maar viel
het volgende oogenblik in zijn dekstoel
terug.
„Het is gewoonweg verschrikkelijk
met mijn hoofd," kreunde hij.
„Ik zal wel gaan," bood Mr. Evans
aan. Het schoot hem te binnen, dat
inspecteur Walsh hem gevraagd had een
souvenir mee te brengen. Misschien
voelde die ook wel iets voor een olifant
met groene slagtanden het was een
curiositeit, die je niet eiken dag tegen-
kwam.
Dat het inderdaad een curiositeit
was, bleek wel uit het feit, dat er
geen groote sorteering van olifanten
met groene slagtanden aanwezig was.
Wel met witte, of beter gezegd ivoor-
kleurige, maar niet met groene. Evans
vond slechts één koopman, die ze in
voorraad had, nog net twee stuks, die
voor een niet al te hoogen prijs in
zijn bezit overgingen.
Dit succes was overigens de eenige
vreugde, die de eentonigheid van Gerald
Evans' verloren dag brak, maar hij
troostte zich met de gedachte, dat hij
zijn taak tot eigen bevrediging vol-
bracht had en ongetwijfeld ook tot vol-
doening van zijn opdrachtgever, dien
hij met de hand op het hart verzekeren
kon, dat geen oneerbare oogmerken
Channet deze rondreis hadden doen aan-
vaarden.
VIII.
De thuisvaart verliep zonder opmer-
kelijke gebeurtenissen. Mr. Evans zag
er kranig en gebruind uit, voelde zich
„fit" tot in zijn vingertoppen en at,
zooals de meeste menschen op een zee-
reis, veel te veel.
Maar langzamerhand begon het niets
doen hem te vervelen — — hij was
een veel te actief man om lang zonder
bezigheid te zijn en het professioneele
doel van de reis had, al betreurde
hij dit niet, een negatief resultaat op-
geleverd. Dus betrapte hij zich, toen
de lucht weer koeler begon te wor-
den, op een onmiskenbaar verlangen
naar de vertrouwde omgeving van zijn
kamer en naar zijn werk.
Op een morgen kwam er een draad- -
loos telegram voor Channet: „Peterzal
je in Liverpool ontmoeten'' en hoe
nietszeggend de mededeeling op zich-
zelf ook was, het gaf Evans het pret-
tige gevoel dat Engeland nabij was.
Toch — zoo onberekenbaar is de
menschelijke natuur nu eenmaal —
voelde hij iets van sentimenteele droef-
geestigheid, toen het oogenblik kwam,
dat hij zijn koffer moest inpakken en
deze naar het dek van de „Melbourne"
getransporteerd werd, terwijl de boot
langzaam de Mersey opstoomde.
Toen ze voor anker gingen en de
motorboot langzij kwam, die de pas-
sagiers aan wal zou brengen, meende
Mr. Evans een eenigszins gespannen
atmosfeer onder de passagiers waar te
nemen. De mecsten waren beladen met
souvenirs en de groote vraag, waar-
mee hun geest zich bezighield, was,
hoeveel invoerrecht ze te betalen zouden
— 22 —
^^.y.;Lj«Jii.^^^
Brieven
die bewijzen
Parijs.
Ik heb nu gedurende 9 weken Facil-
tabletten ingenomen. Ik heb 5 flacons gebruikt
en ben T'/j K.G. in gewicht afgenomen.
Mijn beste dank. Mej. N. J.
Antwerpen.
Zendt U mij s.v.p. zoo spoedig mogelijk
2 buisjes met 200 Facil-Pastilles. Deeerste
dame, waarvoor ik „Facil" gekocht heb,
had na 100 Pastilles 572 K.G. aan gewicht
verloren. E. L.
Facil is verkrijgbaar in Apotheken en
Drogisterijen è f. 3.— per' buis van 100
Pastilles voor een vermageringskuur van
3 weken.
GESPREKKEN MET MIJN
F- 's er, nu de Nederlandsche film-indu-
strie zoo bloeit, geen gebrek aan
y}-^- 'JL figuranten?" fit
„Weineen, Pietersen. Tot op heden was
de toestand nog immer zóó: waar gefilmd
wordt, het mag in Amerika zijn, of in
Europa, overal zijn figuranten te veel."
„Ik dacht, dat er in Berlijn gebrek aan
deze ongenoemde filmspclers heerschte."
„Op het oogenblik telt de Berlijnsche
film-industrie 4500 ingeschreven figuranten.
Als er in alle ateliers aan groote films gewerkt
wordt, heeft men in het gunstigste
geval een duizend figuranten noodig. Er
zijn er dus minstens drie en een half duizend
te veel."
„Lijden die menschen dan geen gebrek?"
„Dat wel, Pietersen. Maar zü voelen zich
kunstenaar, een beetje miskend misschien,
maar in ieder geval kunstenaar. En daar
hebben ze het gebrek lijden voor over."
„Wat doet Josephine Baker toch tegenwoordig?
Hoor je nog wel eens iets over
haar?"
„En of! Ze komt er juist weer „in". Een
tijdlang was ze als in het niet verzonken.
Nu is ze weer te Parijs en koestert groote
plannen. En bij haar is plannen maken en
ten uitvoer brengen één. Op het oogenblik
speelt zij in een film, getiteld „Zoe, Zoe".
Zoodra deze rolprent gereed is, zal zij optreden
in een nieuwe bewerking van de
operette „La Creole" van Offenbach. Je
ziet: Josefientje is weer en vogue."
„Ik heb gelezen, dat Constance Bennett
in Parijs was. Is zij niet getrouwd met den
vroegeren burgemeester van New York?"
„Neen, dat is Betty Compson. Weet je,
dat haar echtgenoot, Jimmy Walker, binnenkort
in een film zal spelen? Men is in
Hollywood reeds op zoek naar «en geschikt
scenario voor het echtpaar Walker-Compson."
hebben voor de T^neriffe-shawls of de
flesschen zeldzame Madeira.
Mr. Evans had geen last van een
dergelijke vrees, want het eenige, niet
overmatig kostbare souvenir van zijn
reis was de groote houten olifant, die
te veel plaats innam om i^ zijn koffer
te worden geborgen en nu een onoog-
lijken bult in zijn regenjas veroor-
zaakte.
Channet had niets te declareeren.
IX.
In de drukte van het aan wal gaan
verloor Mr. Evans den jongeman uit
het oog. Plotseling voelde hij zich bij
den arm gegrepen en een stem aan
zijn oor zei:
„Hallo, kerel!"
„Walshl" riep Mr. Evans, verheugd
door een bekend gezicht verwelkomd
te worden. „Hoe staat het leven?"
Maar inspecteur Walsh had blijk-
baar geen tijd voor beuzelachtige
vriendschapsbetuigingen.
„Zie jij Channet nog als hij bij de
douane Is geweest?" vroeg hij scherp.
„Ja. Hij heeft me gevraagd met hem
in bet Adelphi Hotel te gaan dineeren,
voor we den nachttrein nemen."
„Mooi. Dan kunnen we beter dade-
lijk samen naar het hotel gaan en hem
daar opwachten."
„Maar ik ben zelf nog niet gevisi-
teerd."
„Dat komt wel in orde, daar zal ik
wel voor zorgen. Heb je iets te decla-
reeren?"
„Alleen dit."
Evans trok den zwarten olifant met
eenige moeite uit zijn zak.
„Dat is vrij," hernam Walsh. „Voor
wie is die ?"
„Voor jou," was het antwoord.
„Hè?" De stem van den inspecteur
verried eerder ontsteltenis dan dank-
baarheid.
„Je vroeg me toch een souvenir voor
je mee te brengen ?"
„O — o, ja zeker! Dank je hartelijk,
hoor. Ik — eh — mijn vrouw zal er
erg blij mee zijn." Hij nam den olifant
onder zijn arm. „Ga nu maar mee."
Evans, lichtehjk ontgoocheld door de
wijze waarop zijn geschenk geaccepteerd
werd, treuzelde.
„Zou ik niet bever op Channet
wachten ?"
„Dat zou ik niet doen. De douane
kon hem wel eens vrij lang vasthouden."
Walsh riep een taxi aan. Gedurende
den korten rit naar het hotel spraken
ze geen van beiden. Evans genoot van
het vertrouwde aspect der natte, mor-
sige straten.
Walsh ging voor naar een afgelegen
hoekje in de hall van het hotel.
„En," begon hij, „heeft onze jonge
Vriend wat verdachts uitgehaald?"
„Oordeel zelf," verzocht Mr. Evans
en hij gaf een getrouw verslag van
Channels gedragingen.
Walsh scheen teleurgesteld.
„H'm — niet veel bijzonders,"
bromde hij. „Misschien houdt dat radio-
telegram een of andere waarschuwing
in. „Peter" is mogelijk een afge-
sproken term voor „Politie" — hoewel
ik niet snap hoe hij weten kan, dat
We hem in de gaten houden."
De detective schudde het hoofd.
„Ik geloof niet..." begon hij, maar
verder kwam hij niet, want een man
kwam op hem toe.
„Hallo, Davis — geluk gehad ?" vroeg
Walsh.
„Niets, mijnheer."
„Absoluut niets ?"
„We hebben hem tot op zijn huid
nagekeken, zijn mond onderzocht, zijn
haren uitgekamd, elk stuk in zijn bagage
doorsnuffeld. Niets en nog eens niets
te vinden! Tenzij het hierin verstopt
is!"
Met een zwaai bracht hij Channets
souvenir, den olifant, van achter zijn rug
te voorschijn. „Maar ik heb het ding
al zoo eens eventjes bekeken," besloot
hij, „en kan niets ontdekken."
Inspecteur Walsh staarde een halve
minuut peinzend naar den olifant. Toen
wendde hij zich tot Evans.
„Zei je niet, dat jijzelf den olifant
voor Channet hebt gekocht, tegelijk met
den jouwe ?"
„Ja. En daarom geloof ik niet.. ."
„Heeft hij ook nog bijzondere aan-
wijzingen gegeven ?"
„Alleen dat hij er een met groene
slagtanden wilde hebben."
Walsh knikte.
„En waren er veel van die Indische
kooplui, die olifanten met groene slag-
tanden verkochten ?"
„Neen, alleen de man van wien ik
dezen gekocht heb; en deze twee waren
de eenige, die hij had."
Walsh knikte weer. Hij nam den
olifant, dien hij van Evans gekregen
had, van de sofa op.
„Bekijk dezen eens goed, Davis,"
zei hij.
Davis draaide den olifant om en om
en keek naar zijn buik. Toen keek hij
aandachtiger. Hij haalde een loupe te
voorschijn, stopte die in zijn oog en
onderwierp het zwarte vernis aan een
scherpe inspectie.
Eensklaps keek hij op en zijn op-
winding was duidelijk merkbaar.
„Drommels!" klonk het. „Magik... ?"
„Ga je gang!" was het bescheid.
Davis nam een groot zakmes en
voerde een meedoogenlooze operatie in
de ingewanden van het dier uit. En
plotseling liet een stukje van het hout
los, waarna iets hards op den vloer
viel en daar in een prachtige schit-
tering bleef liggen.
Walsh bukte zich.
„Verdraaid!" riep hij, „de Mac Clure
diamant! Evans, kerel, je hebt een
geweldig succes gehad!"
De detective knipperde met de oog-
leden. Het was duideüjk, dat zijn flair
om misdadigers te pakken hem ook
ditmaal niet in den steek had gelaten,
maar hij wenschte wel, dat het — om
zoo te zeggen — niet zoo onafhankelijk
van zijn eigen intelligentie en activiteit
werkte, zonder dat hij eigenlijk begreep
hoe het resultaat bereikt werd. Maar
dät het werkte, was ten slotte toch
het voornaamste.
„Eh ... wat is ... ?" begon hij.
„De Mac Clure diamant ? De grootste
van de diamanten, die zes maanden ge-
leden in Zuid-Afrika bij een enorme
vondst werden opgedolven. Wij be-
grepen al niet waar het zaakje gebleven
was, maar het is me duidelijk — dank
zij jou — wat er gebeurd is."
„Wat is er dan gebeurd?" drong
— 23 -
D« Hongaarich« Regent heeft aan den bekenden too-
neelipeler Adolph« Engetj hat Hongaartch« Ofticien
kruis van Verdiemte verleend.
Da cabaretier Paul Ofltre
werd bij aan auto-ongalulc
vrij arnitlg gewond
De Dultscha fllmactrlca
Claire Fuchi-KauKmann it
In hat huwelijk getreden
Da Dultscha raglssaur Wilhelm Thiele ward naar Hol-
lywood geëngageerd. Hij zal da Fox-Film .Lottery
Lover* In scène zattan.
Da beroemd« filmstar Frltz Kortn«r haaft een engage-
ment in Engaiand aangenomen. Hij zal d« hoofdrol
spelen In da B.I.P.-fllm .Abdul Hamid'. Fen gevoelig
varlias voor da Dultscha fllmlndustrial

Mr. Evans aan, voor wien het heelemaal
niet duidelijk was.
„Nu, de oorspronkelijke dief reist
naar Southampton in een van de booten,
aie geregeld Las Palmas aandoen. Daar
maakt hij een heel onschuldig uitstapje
aan wal, ontmoet zijn handlanger —
jouw Indischen marskramer — over-
handigt hem den buit en reist door
naar zijn plaats van bestemming. In
Southampton is hij bereid, om zoo te"
zeggen, zich binnenste buiten te laten
keeren, als de douane dat zou verlangen.
Onderwijl stuurt die Indiër de diaman-
ten stuk voor stuk naar het adres waar
ze moeten zijn door zijn olifanten met
groene slagtanden aan de jonge deug-
nieten te verkoopen, die voor hun
FILM-ENTHOUSIASTEN
MATA HAR1 £e ZIERIKZEE. Billie
Dove dimt weinig. Lilian Harvey is nog
niet in Europa. U kun£ U in verbinding
stellen mei Loet C. Barnstijn, Heeren-
gracht 613, Amsterdam.
C. B. ie DORDRECHT. Oéto Wallburg
zal ie Berlijn éooneel gaan spelen. Zijn
^dres is Lietsensee Ufer 3, Berlijn. Hij is
den 22sien Februari jarig. U moet Hem in
het Duiésch schrijven en een antwoord«
coupon insluiten.
G. J. 5. H. te LEEUWARDEN. Truus
van Aalten woont Ceintuurbaan 332, Am-
sterdam. Jopie Koopman kunt U schrijven
p.a. Loet C. Barnstijn Filmproductie,
Heerengracht 613, Amsterdam.
' N. L. te 's-GRAVENHAGE. Johan
Heesters kunt U schrijven: Volks-Oper te
Weenen.
A. P. C. te ROTTERDAM. Wij hebben het
door U bedoeld adres nog niet in ons bezit.
J. W. M. te ARNHEM. Wij beent-
woorden deze vragen volgens volgorde van
binnenkomst. Jeanette is geen dochter van
Ramsay MacDonald. Brigitte filmt weer
te Berlijn.
A. B. te ROTTERDAM. Van het ge-
heele bericht was geen woord waar. Louter
fantasie!
R. E. M. te AMSTERDAM. Gretl
Theimer is getrouwd met den tenor Arthur
Hell. Tim Mac Coy is den lOen April
jarig. Gene Raymond viert 26 Augustus
zijn verjaardag,
T. S. d. R. te ALMELO, Hierbij de
gevraagde adressen. Willy Castello, Uni-
versal-studios, Universal-City, Cal'fornië.
Maria Sa/.ari na. Konstanzers tras se 2, Berlijn.
George Raft, 5451 Marathon Streef, Holly-
wood.
W. I. G. te HAARLEM. Karin Evans
is getrouwd. Zij filmt weinig. Willy Eich-
berger bevindt zich te Serajewo om te
filmen.
D. T. te 's-GRAVENHAGE. Dorothea
Wieck woont Hohenzollerndamm 35, Ber-
lijn. Zij is getrouwd. Tom Mix is 6 Januari
jarig. Greta Garbo is heusch niet ver-
loofd of getrouwd.
D. v. d. G. te ZWOLLE. Martha Eggerth
is verloofd met Jan Kiepura. Het adres
van Hans Albers is nog steeds Lenné-
strasse 7, Berlijn. Niet vergeten een ant-
woord-coupon in te sluiten. Het kan eenige
maanden duren, eer U antwoord heeft.
In het Duïtsch schrijven.
D. K. L. L. te 's-GRAVENHAGE.
Hierbij de gevraagde verj iardagen. Onslow
Stevens, 29 Maart. Richard Cromwell, 8
Januari. Marguerite Churchill, 25 Deepmber.
-^^——^^—^^^^^^—^—^^^^^^^—^^^^—^—^-^-^
moreele of lichamelijke gezondheid zoo
hoog noodig een zeereis moeten maken,
maar die in werkelijkheid handlangers
van den diamantendicf zijn. Het is heel
aardig bedacht, omdat ze bij de douane
nooit erg lastig zijn voor pleizier-
reizigers. Ten minste," voegde de in-
specteur er grimmig aan toe, „dat was
tot nog toe het geval."
„Ik hegrijp het," bevestigde Mr.
Evans. Zijn voornaamste gedachte gold
Channet, in wien hij zoo droevig teleur-
gesteld werd.
„En of, jij sluwe duivel! Ik had je
wel eens willen zien, toen je deed,
alsof je niets merkte, toen Channet die
olifanten ruilde. Souvenir voor mij, heel
aardig!"
Walsh grinnikte luid — en hield zich
plotseling in.
„Daar komt Channet," kondigde hij
aan. „Denkt natuurlijk, dat hij bij do
douane heerlijk den dans ontsprongen
is, en dat hij nu niets anders heeft te
doen dan te zien met een zoet lijntje
dien olifant van jou weer in handen
te krijgen. En dat dit van een leien
dakje zal gaan, daar twijfelt hij geen
oogenblik aan! Hij zal van een koude
kermis thuiskomen, als hij merkt, dat
zijn dierbare vriend Evans een
detective is."
En hij kwam van een koude kermis
thuis, want geen minuut later had in-
specteur Walsh hem, tot zijn be-
leedigde verbazing, gearresteerd.
CAROLE LOMBARD
DE FILMSTER. DIE DOOR
WERD
Carole Lombard heeft het aan de won-
deren der moderne chirurgie te dan-
ken, dat haar filmcarrière niet reeds
zes jaar geleden een plotseling einde nam.
Zeven jaar geleden werd van het blonde
meisje, dat, ofschoon geboren in Ft. Wayne
(Indiana), sinds haar zevende jaar in Hol-
lywood woonde en toentertijd een tooneel-
school bezocht, een proefopname gemaakt,
die zóó goed uitviel, dat zij een contract
van vijf jaar bij de Fox kreeg. Een jaar lang
had zij reeds bij deze maatschappij gewerkt,
en zij had, hoewel zij zichzelf nog als een
beginnelinge beschouwde, steeds veel be-
wonderaars, toen haar een ongeluk over-
kwam, dat aanvankelijk voorgoed een einde
scheen te zullen maken aan haar filmloop-
baan.
Bij een auto-ongeluk liep zij zulke hevige
snijwonden in het gezicht op, dat er groot
gevaar bestond, dat haar gelaat voorgoed
geschonden, en vol met litteekens, zou blij-
ven. De knapste chirurg uit Californië is er
toen aan te pas gekomen, en aan diens bui-
tengewone vaardigheid heeft Carole het te
danken, dat alleen nog
twee bijna onzicht-
bare lijnen op haar
gezicht herinneren aan
het bijna noodlottige
ongeluk.
Doordat zij natuur-
lijk maandenlang niet
had kunnen filmen,
verviel intusschen haar
Fox-contract, en dat
juist, nu zij veel geld
noodig had om de
doktersrekeningen te
betalen. Bijgevolg ac-
cepteerde zij het eerste
het beste baantje, dat
haar werd aangeboden
en werd ,,badschoone"
bij Mack Sennett, den
bekenden productie-
leider van komische
korte films, die on-
langs de wereld op-
schrikte met het be-
richt van zijn faillis-
sement. Anderhalf jaar
was zij daar den speel-
bal der woeste golven
en der noe woestere
DE MODERNE CHIRURGIE
QERED.
komieken! Toen had zij er genoeg van om
zich altijd maar weer in het modernste bad-
pak te vertoonen; zij nam ontslag en bood
haar diensten aan de groote maatschappijen
aan.
In bijna alle studio's van Hollywood
heeft zij toen gewerkt. Telkens zoolang de
opnamen voor één film duurden, tot haar
uitstekend werk in de Fox-film „Me, Gang-
ster" haar een contract bij Pathé bezorgde.
Na afloop hiervan werkte zij weer afwisse-
lend bij Paramount en Fox en behaalde
groot succes in een achttal films. Haar
prachtig spel in „Safety in Numbers" en
„Fast and Loose" leidde tot een contract
met Paramount, aan welke maatschappij zij
thans nog verbonden is.
Carole heeft sindsdien nog een tiental
films gemaakt, waarvan de laatste, „White
Woman", in welke zij als tegenspeelster van
Charles Laughton optreedt, onlangs in ons
land zeer veel succes had. Wij kunnen nog
zeer veel goeds van Carole verwachten.
Ongetwijfeld heeft zij een groote toekomst
voor zich.
iT r iir r ] -i J
AM/.
J V'^- 1
had zijn ongetrouwden zwager op bezoek.
Deze deelde hem tijdens een gesprek ter-
loops mede, dat hij ging trouwen.
„Maar kerel," zei mijn neef, „daar ben
je nog lang niet verstandig genoeg voor!"
„Zoo," zei de ander geërgerd, „vind je
mij daar niet verstandig genoeg voor? Wan-
neer zou ik dat volgens jou dan wel zijn?"
Waarop mijn neef antwoordde: „Als ie
dat idee om te willen trouwen kwijt bent."
Hoofdonderwijzer: „En hoe bent u er
zoo toe gekomen om onderwijzeres te wor-
den?"
Het onderwijzeresje: „Ik dacht, dat mijn
blonde haar zoo mooi zou uitkomen tegen
het zwarte bord."
Waarzegster: „Ik zie een groote teleur-
stelling voor iemand in uw nabijheid."
Klant: „Ja, dat kan uitkomen. Ik heb
namelijk mijn portemonnaie thuisgelaten en
kan u niet betalen."
Mevrouw: „Jaantje, de trapleuningen
zijn hier altijd even stoffig. Gisteren was ik
bij mevrouw hiernaast en daar glom de leu-
ning zóó, dat je er je hoed wel in kon
opzetten."
Jaantje: „Ja, maar mevrouw hiernaast
heeft ook drie jongens, mevrouw!"
De mijnheer, die bezig was een huis te
koopen, zei tegen' den makelaar: „Dat huis.
dat u me vanmiddag hebt laten zien, neem
ik niet."
„Waarom niet?"
„Dr is geen een voldoend groote kamer
in. Ik ben musicus en ik zou niet eens ruimte
hebben om trombone te spelen, zonder
het raam open te doen!"
Zij hadden samen in den maneschijn ge-
zeten, reeds een half uur lang en geen woord
of geluid verbrak de stilte.
„Als je geld had, wat zou je dan doen?"
vroeg zij.
Hij zuchtte en stak zijn borst vooruit.
„Als ik geld had, dan zou ik ver, ver weg
gaan en lange reizen maken en overal heen
gaan waar het mooi is!"
Hij voelde een warm, klein handje in de
zijne kruipen en sloot de oogen. Toen hij
weer opkeek, was zij verdwenen. In zijn
hand lag een kwartje!
„Bobbie," vroeg de bezoeker, „wat wil
jij worden als je groot bent?"
„Ik word ontdekkingsreiziger en ga naar
de Noordpool," antwoordde Bobbie gedeci-
deerd. „En krijg ik nou een gulden van u?"
„Waarom?"
„Ik wou ijsjes gaan koopen om te kijken,
hoeveel kou ik kan verdragen."
Hij stond juist op het punt naar kantoor
te gaan, toen zijn vrouw hem nog gauw
een klein pakje in de hand stopte.
„Wat is dat, vrouwtje?" vroeg hij.
„Een fleschje met een haargroei-middel,"
antwoordde zij.
„O, dat is erg lief van je, kindje,
maar —"
„Het is niet voor jou, maar voor je
typiste. Heur haar schijnt erg uit te vallen,
te oordeelen naar jouw jasje."
,
C. « Th.-PUZZLES N
KNIPPUZZLE
Bovenstaande stukjes moeten uitgeknipt en
zoodanig opgeplakt worden, dat ze een portret
vormenvaneen Amerikaanschen filmster. Onder
de abonné's, die ons het goed opgeplakte por-
tret zenden, benevens den naamvan den acteur,
zullen wij tien foto's van hem verdeden. Ue
oplossingen moeten voor 23 October (van Indi-
sche abonné's voor 23 December) in het bezit
zijn van: Red. „Het Weekblad", Galgewater 22,
Leiden. Op de enveloppe s.v.p. duidelijk ver-
melden: C. rf Th.-puizles No. 559.
Degenen, die het blad liever niet willen be-
schadigen, kunnen volstaan met de stukjes
over te trekken op een doorzichtig papiertje,
of te calqueeren. Dit laatste geschiedt door
middel van een, velletje carbonpapier, dat men
onder deze pagina legt. Als men nu onder het
carbon nog een stukje wit papier legt en dan
de omtrekken van de op deze pagina afgedrukte
stukjes met potlood natrekt, zal het carbonpapier
deze op het witte papier overdrukken. De aldus
gevormde en uitgeknipte stukjes papier moeten
ook als een portret worden opgeplakt.
Zij, die ook de Wekelijksche Vraag op wen-
schen te lossen, kunnen die desgewenscht te-
gelijk met deze puzzles inzenden, doch zij gelie-
ven de oplossingen dan op een apart, doch
volledig van naam en adres voorzien velletje
papier te schrijven.
MONOOR NMPAAD^n.
\X'nt stant !i:\i ?
Onder de goede oplossers zullen wij een
hoofdprijs van f. 2.50 en drie troostpiijzen
(filmfoto's) verdeden.
OPLOSSINGEN C. & Th.-PÜZZLES No. 556
fiXBSiSLHi
KNIPPUZZLE
José Mojica
25
De tien foto's van dezen Spaanschen filmac-
teur vielen ten deel aan:
den heer B. E. Bühr, Den Haag;
mejuffrouw D. Mdlemn, Rotterdam;
den heer D. Molling Jr., Amsterdam;
den heer W. Hoek, Schiedam;
den heer H. van Veen, Den Haag;
mejuffrouw B. Westerman, Rotterdam;
mejuffrouw L. Verwer, Den Haag;
mejuffrouw M. Korendijk, Rotterdam;
mejuffrouw A. Willemse, Rotterdam;
den heer M. Bart, Amsterdam.
LOOOORYPHE
AAF BOUBER IN „BLEEKE BET'
kaal — rein — beet — rul
bof — bek — te — blaffen
De heer J. Timmermans te Steenwijk verwierf
met de juiste oplossing van deze puzzle den
hoofdprijs, terwijl de troostprijzen ten «iLei
vielen aan mejuffrouw D. Last te Nieuwci - Ain-
stel, mejuffrouw A. Fox te Amsterdam en me-
juffrouw J. Mugge te Leiden.

- • . , ■ ■ ■ ! ' 1
AMOR REIST MEE
PREMIÈRE VAN EEN NEDERLANDSCHE OPERETTE
IN „SCALA", DEN HAAG
Jacq. v. Bijlevell (Hein Plumpj) met Mllly Ruy$ (Molly) en Emmy Juberlë (Dolly).
FotoV Cor»t
Is het te verwonderen, dat in tijden, dat
het Nederlandsche fabrikaat favoriet
is, de directie van „De Vereenigde
Operette Spelers" op zoek ging naar een
oorspronkelijke Nederlandsche operette? Zij
zijn echter dun gezaad, de operettes van
eigen bodem! Toch slaagde men er in er
een te vinden, want de verzorgers van het
libretto zijn rasechte Hollanders: Jan
Schaap en Charles Heynen, terwijl de laat-
ste bovendien pakkende, vroolijke en waar
noodig zoete muziek er bij schreef en Ger-
rit van Weezel de instrumentatie verzorg-
de. Inderdaad dus een TOOVo Nederlandsch
product! „Amor reist mee", dat wij geens-
zins als een meesterstuk willen aankondi-
gen, is 'n verdienstelijke, hoogst beschaaf-
de operette, die ons eenige uren ver-
Beppie de Vries en Willy Vos Mendes.
maakt. Er is een feest op het pleizierjacht
van den millionnair Blumenthal (Albert
May), waar ook zijn nicht Irene Forest
(Beppie de Vries) en de Prins Murdoe
Hoessan (Willy Vos Mendes) te gast zijn.
Tusschen hen ontstaat efen liefdesverhou-
ding, maar de Oostersche wetten maken
een huwelijk onmogelijk. Ten slotte blijkt
echter de liefde sterker te zijn en worden
zij een paar. En ook prinses Idris (Eri
Visser), die voor hem bestemd was, kan
haar eigen keuze doen en huwt Blumen-
thals secretaris (Dries Krijn). Wij maken
nog kennis met een origineelen bootsman
(Jacq. van Bijleveld) en een pittig gastje
(Käthe Schnitzer), die ons met een zonder-
lingen filmoperateur (J. Schilthuyzen) har-
telijk doet lachen. Er is veel werk van
Eerst veel last van pijn-
lijke, gezwollen voeten...
Loopt nu als een kievit!
Klagen over pijnlijke voeten kan ze
niet genezen. Maar het blijven klagen
helpt wel, want vroeg of laat zult ge
iemand ontmoeten, die U zal vragen:
„Waarom probeert U Radox niet?"
Ge zult verbaasd zijn van zoo'n
Radox-enthousiast te vernemen, hoe ge
reeds door enkele voetbaden van Uw
pijnen bevrijd zult zijn. Maar ge behoeft
niet te wachten tot ge hem ontmoet,
lees slechts wat hij ons schreef, met
toestemming zijn brief te publiceeren:
„Ik heb een betrekking, waarbij ik
veel moet staan en loopen, en steeds
heb ik dan ook last. gehad van ge-
zwollen voeten en uiterst pijnlijke eelt-
plekken. Een vriend raadde mij aan
Radox te probeeren. Reeds na het
eerste voetbad voelde ik een enorme
verlichting. Nadien ben ik regelmatig
met de voetbaden doorgegaan, en ik
kan nu ronduit zeggen, dat mijn pijnen
zijn verdwenen en ik loop weer als een
kievit. Ik meende, dat ik niet beter
kon doen dan U dit schrijven, terwijl
U van mijn brief naar genoegen gebruik
kunt maken." J. F.
Radox bevat vier verschillende zouten.
Een zout reinigt de voeten, een is
desinfecteerend, een ander zout maakt
de huid zacht en doet de eeltplekken
verdwijnen, terwijl het laatste zout de
zuurstof in het water vrijmaakt. Deze
uiterst actieve zuurstof opent en reinigt
de poriën der huid, zoodat urinezuur
en kalkneerslag, die zich in de poriën
hebben opgehoopt, — en de reden zijn
der vermoeide, gezwollen voeten —
worden opgelost en verwijderd. Zoo
geeft Radox aan Uwe voeten de oude
veerkracht terug.
Radox is verkrijgbaar bij alle
apothekers en drogisten ä f 0.75 per
groot pak, omzetbelasting inbegrepen.
Imp.: N.V. Rowntree Handels-Mij.,
Heerengracht 209, Amsterdam.
decors en costuums gemaakt, alles ziet er
frisch en vroolijk uit en wanneer men in
de laatste acte nog voor een inlasch zorgt
— dit bedrijf is thans wat leeg — dan is
het succes verzekerd, ook dank zij het
Scala-orkest onder Zieglers leiding.
Laten wij hopen, dat roen voor deze
Hollandsche opvoering evenveel belangstel-
ling toont, als zij verdient. H. A. v. E. Jr.
/
TOONEELFIGUREN.DIE IK GEKEND HEB
Zooals de geschiedenis des vaderlands
in de middeleeuwen een onontwar-
baar va-et-vient van gravenfamilies
schijnt, zoo bestaat ook de geschiedenis van
ons tooneel uit allerlei „huizen". Want on-
danks de lauwheid, waarmee men het too-
neel altoos heeft beschouwd — vooral
sedert sport en bioscoop de grootste belang-
stelling der massa hebben verworven —
beeft het tooneel in Nederland ware dynas-
tieën gekend; en een daarvan is het „Huis"
Paassen.
Het „Huis" Paassen heeft in de vorige
eeuw, speciaal te Rotterdam, groote triom-
fen gevierd. Rosier Paassen was een der be-
langrijkste figureu uit die periode. Met Van
Zuylen, Ie Gras, de gebroeders Haspels en
Catherine Beersmans vormde hij een kern
machtige verschijningen, talenten van onge-
woon gehalte. Ook als schrijver der roman-
tische periode oogstte hij lauweren; zijn
„Zwarte Griet" en soortgelijke spelen na-
men het in succes op tegen „De Twee Wee-
zen" van d'Ennery.
Naast Rosier was zijn broer Alexander
van een iets fijner gehalte. Rosier was —
ondanks een zeer algcmeene ontwikkeling —
vooral ingesteld op „populair" tooneel. Zijn
drama's waren volksdrama's, en hij had een
hang naar het sterk-dramatische. Alexander
was stiller.... en daardoor moderner. Ro-
sier was onverbreekbaar verbonden aan de
negentiende eeuw. Alexander kon nog over-
stappen naar de twintigste. Ik kon hem nog
ontmoeten, en niet alleen als veteraan. Ik
heb hem nog zien spelen, heb nog met hem
gesproken.... heb hem nog als gast be-
groet in het huis waar zeer teedere herinne-
ringen naar uitgaan: het Theater Odeon.
Hij was een typisch acteur van den groo-
ten Rotterdamschen tijd; uitermate serieus,
volkomen op de hoogte van de kleinste
vak-détails, maar ook van alles wat daarom
heen leeft. Wanneer ik een man als Alexan-
der Paassen vergelijk met een onzer jonge-
ren, dan is het verschil verbijsterend. Bij
hem was geen spoor van oppervlakkigheid,
van Schmiere, van luk-raak-schieten. Een
diepe verantwoordelijkheid bezielde hem,
ook voor het kleinste. Alles was voor dezen
man de moeite waard. Elke rol was een ge-
beurtenis waar zijn volle liefde, zijn tijd,
zijn kracht aan werd gegeven. Hij was een
van die kunstenaars, voor wie het tooneel
als levensvoorwaarde gold. Zijn leven was
een brug, die op rollen stutte. Hij bezat iets
van dat geheimzinnige, dat rondom den
dichter hangt. Zijn creaties waren geen
steenworpen naar succes, maar waarachtige
kunst-scheppingen.
Dit kunstenaarschap steunde op uiterlijke
en innerlijke beschaving. De Paassens waren
ontwikkelde menschen, belezen, bereisd. Zij
waren sterk Pransch-getint in deze ontwik-
keling, maar dat gold in die dagen van min-
der internationaal verkeer als voldoende.
Bovendien kwamen zij voort uit een tradi-
tie: in hen leefde de geest van den grooten
Maarten Corver, die in het midden der acht-
tiende eeuw een volledige vernieuwing van
onze tooneelkunst bracht, en uit wier school
de Amsterdamsche figuren via Cornelia
Wattier, de Rotterdamsche via Bingley wa-
ren gegroeid. Want de speelstijl, die Alexan-
DOOR EDUARD VETERMAN
der Paassen kenmerkte, was typisch voor
Corver: eenvoud, verinnerlijking, beschei-
den middelen en sterke spanning van het
gemoed.
Paassens innerlijk drong zich naar buiten
door. Een bescheiden manneke, vol zachten
humor, vol wijze opmerkingen, vol attentie
ook. Want tot het laatst toe bleef hij alle
gebeurtenissen volgen, schreef bij jubilea
steeds kleine, charmante briefjes — dikwijls
in het Fransch — vergezeld van kleine ge-
schenken. Daaronder waren meermalen too-
neel-ridderorden, door de acteurs als requi-
siet te gebruiken, zelf gemaakt van sigaret-
tendoosjes, van een merkwaardige nauw-
keurigheid, die kenmerkend was voor den
man zelf. Dikwijls heb ik jongere acteurs,
wanneer zij in een stuk ridderorden moesten
dragen, .met papieren cotillon-producten
zien loopen, die ze in een winkel voor feest-
artikelen kochten. Dit zou voor een Paassen
onmogelijk zijn geweest. Zelfs zulk een
onbeteekenend détail verzorgde hij met de
grootste nauwgezetheid. „Plak maar een
snorretje" is een van de uitkomst-brengende
adviezen, waarmee men de jongere genera-
ties wil helpen even los te komen van hun
eigen type. Bij Paassen zou dat niet mogelijk
zjjn geweest. Als een figuur een snor had,
dan was dat een bepaalde snor, die met zorg
werd uitgekozen. Het uiterlijk van den
mensch wordt immers door zijn karakter
bepaald? Men kan zich toch niet willekeu-
rig toetakelen, alleen om onherkenbaar te
zijn? De kunst van grimeeren wordt maar
door een klein percentage acteurs verstaan.
IJdelheid en gemakzucht spelen er een rol
bij. Hoevele jongeren wagen er hun lokken
aan, zooals Lascur deed in „Siegfried" en
van der Linden in „Het Politieraadsel?"
Voor Paassen was de kunst van grimee-
' ■
ren van een zéér groot belang. Ik bezit een
boek uit zijn nalatenschap met anatomische
studies van het gezicht. Grondig, grondig
was alles wat deze man deed.
Een twintig jaar geleden nog speelde hij
bij Royaards. Fabricius had een één-acter
voor hem geschreven: „Valsche champêtre".
Een kleine, gevoelige dialoog, uitstekend
van bouw, zooals Pabricius dat kan. Later
heeft hij dit schetsje nog wel eens gespeeld,
en dan was dat van een verrassende fijnheid.
Geen moment sentimenteel, geen oogenblik
te lang. Alle pauzes precies afgemeten, elk
woord precies op kracht. Ook het „Diaken-
huismannetje" speelde hij nog in dien tijd,
en de gansche verbleekte Hildebrandtsche
kleinkunst werd levend in dat zielige
figuurtje, compendium van medelijden en
verwording. Het was door-en-door modem,
dat wil zeggen: het sprak in vollen omvang
tot ons. Hoeveel jongere tooneelspelers zijn
reeds ongenietbaar geworden door het ver-
ouderen van hun specltrant? Deze kunste-
naar — hij was toen tachtig — bewees, dat
gróote kunst aan geen tijd gebonden is, en
bij alle harten aanklopt.
De herinnering aan Paassen heeft iets
weemoedigs, omdat hij voor ons een trait-
d'union was met een langvervlogen tijd.
Denk eens aan: op den posten verjaardag
van Louis Moor kon hij dezen een brief
sturen, waarin herinneringen werden opge-
haald van driekwart eeuw terug! Herinne-
ringen van omstreeks 1850, toen Napoleon
nog in aller aandacht leefde, toen Goethe
nog geen twintig jaar dood was! Langzaam,
langzaam verdwijnen deze banden met het
verleden. De groote kloof van 1914 heeft
reeds een belangrijk tijdsdeel uit ons gezicht
weggerukt. Straks zal dit alles achter den
horizon verdwijnen, en geschiedenis zijn.

■
BRIGITTE HORNEY ALS MANUELA IN .DE STEM VAN HET HART' lolo Ufa
■
Allerlei kleinigheden in houding en ge-
laatsuitdrukking bewezen, dat de mannen
zich opgelucht voelden. De sergeant
schraapte zijn keel.
„Zé hebben ons één voor één te pakken
genomen," vertelde hij.
„Hoe? En wie het eerst? Vertellen jullie
maar op je beurt je lotgevallen."
Een van de mannen trad naar voren. „Ik
stond op post aan de voordeur. Inspec-
teur. Even vóór vieren hoorde ik geluid in
den kelder en riep McCarthy, die aan de
achterdeur stond. Hij gaf geen antwoord
en dus liep ik naar achteren. Hij was er
niet. Daarop ging ik naar den kelder om
te kijken of hij dèar was. Toen kreeg ik
onverhoeds een slag op mijn hoofd. Toen
ik bijkwam was ik gekneveld en had ik
een prop in mijn mond. Naderhand hebben
ze me hierheen gedragen. Dat is alles
wat ik weet."
McCarthy vulde het verhaal van zijn
collega aan.
„Hetzelfde gebeurde mij, inspecteur. Dat
moet zoowat twee minuten eerder geweest
zijn. Ik hoorde ook geluid in den kelder
en ging op verkenning uit zonder Smith te
roepen. Toen ik in den kelder kwam, was
het donker en ik kreeg net als hij een klap
op her hoofd die me bewusteloos maakte."
„Een volgenden keer blijven jullie op je
post en je roept den sergeant," beval
McCoy zachtjes. „En verder?"
„Om vier uur," vervolgde de sergeant,
„heb ik Bullock en Price naar beneden ge-
stuurd om Smith en McCarthy af te los-
sen. Ze kwamen niet terug."
De inspecteur keek de beide genoemden
vragend aan.
Price salueerde. „Toen we beneden in de
hall kwamen, was hij leeg. Maar ik hoor-
de een soort van gemompel op de keldep-
trap. We trokken onze revolvers en gingen
naar beneden. We dachten, dat er wat met
onze maats gebeurd was. Het was daar
beneden donker. Juist toen ik den grond
onder mijn voeten voelde, kreeg ik een op-
stopper op mijn schedel en was buiten
westen."
„In dezelfde minuut raakte mij ook iets,"
voegde Sullock er bij.
„Vier van jullie buiten gevecht gesteld!"
merkte McCoy droogjes op. „Wat toen?"
„Ik stuurde Farley naar beneden om te
gaan kijken, waarom Smith en McCarthy
niet terug waren," legde de sergeant uit.
„Wat is jou overkomen, Farley?"
De vijfde agent stapte uit den kring.
„De hall was leeg, toen ik beneden kwam,
maar in den kelder kon ik stemmen hooren.
Ik dacht, dat de anderen daar waren en
ik ging er naar toe om te zeggen, dat ze
bij den sergeant moesten komen. Maar het
was donker...."
„....en toen werd je door iets geraakt,"
gromde McCoy. „Ik ken het refrein van
het liedje al. Verder maar."
Het was thans de beurt van den sergeant.
..Toen Farley niet terugkwam, ging ik
zelf op onderzoek uit, eerst in de vertrek-
ken beneden en toen iri den kelder. Ik kon
niets hooren of zien. Maar ik raakte iets
zachts aan en bukte me om te kijken wat
het was. Toen was ik er ook bijl"
„En geen van jullie streek een lucifer
af?" vroeg McCoy.
„Het was beneden niet absoluut donker,"
verdedigde de sergeant zich. „Maar na het
heldere licht in de hall kon ik toch niet
goed zien. En ze moeten in de schaduw
van den keldertrap gestaan hebben."
McCoy knikte en keek den laatsten agent
aan, die thans zijn verhaal deed over de
voetstappen, een plof boven in de gang,
het geluid van een deur, die achter hem
openging, en den klap op het hoofd vóór
hij zich om kon keeren. Hij was gaan
kijken in plaats van te telefoneeren, want
hij dacht, dat het de voetstappen waren
van den sergeant, die terugkwam.
Verdere vragen brachten aan het licht dat
vijf van de mannen de uniformen waren uit-
getrokken, terwijl ze nog h( wusteloos waren
en ze daarna gebonden werden. Geen van
allen had de gezichten der aanvallers ge-
zien, want de boosdoeners hadden reeds
maskers voor gehad toen ze boven kwamen.
Toen hij alles had gehoord wat ze kon-
den mededeelen, stuurde McCoy den ser-
geant en zijn mannen naar een politiedok-
ter om hun hoofd te laten verbinden. Het
bewakingsdetachement van de bank had
leelijk gefaald. Smith en McCarthy hadden
onder geen voorwaarde hun post mogen
verlaten en Bullock en Price hadden den
sergeant direct moeten rapporteeren, dat
Smith en McCarthy vermist werden. Farley
en de sergeant zelf hadden meer moed ge-
toond dan gezond verstand. Maar dat kwam
later aan de orde. Op het oogenblik waren
er te veel andere dngen te doen.
Intusschen was Morgan de kamer binnen-
gewandeld die achter het vertrek lag dat als
wachtlokaal voor den sergeant en zijn man-
netjes had dienst gedaan. Hij keerde terug,
glimlachte even, maar zei niets.
McCoy ging hem voor naar den kelder,
die zij samen doorzochten, zonder echter
ook maar iets te vinden. Dus verlieten zij
het huis, lieten het onder de hoede van een
paar agenten, sloten het achter zich en
gingen op zoek naar verdere aanwijzingen.
Hierbij hadden ze tweemaal een weinig
geluk, iets wat na alle pech werkelijk geen
weelde mocht heeten. Op een hoek vlakbij
had een krantenverkooper gezien, dat om-
streeks kwart voor zes vier politie-agenten
uit de bank kwamen, en die achter zich
sloten. Zij staken op een rij de straat over
en verdwenen achter het leege huis. Hij
had ze niet meer teruggezien.
De portier van het gebouw, waarvan de
achtergevel tegenover dien van het onbe-
woonde huis lag, had een paar mannen ge-
zien — vijf, meende hij — die zoowat om
ongeveer tien minuten voor zessen de ach-
terdeur van bedoeld huis binnengegaan
waren. Ze zagen er uit als werklui en een
van hen droeg een zak, zooals loodgieters
gebruiken om hun gereedschap in te ber-
gen. Ze liepen om het huis heen naar de
straat waar de bank stond. Ze praatten en
lachten; ze maakten den indruk van werk-
lieden, die klaar waren met een karwei. Hij
had tegen half zes geen politie de achter-
deur zien binnengaan. Op dien tijd was hij
in het souterrain bezig geweest.
(Foto Metro-Gotdwyti'Mayer)
TTw®© 03>(BD'oiBinn(dihi

^-—^^^^^^^^^—-^^————m£mm!mm&r——mmmmmmm
Noch de portier, noch de krantenventer
hadden op de gezichten van de mannen
grelet. En daarmede eindigde het spoor.
„Ze hebben het keurig ingepikt," merk-
te Morgan op. „Als we tien minuten eer-
der geweest waren zouden we ze gehad
hebbenl"
„Of zij óns," verbeterde Morgan. „Ze
waren ongetwijfeld op iets dergelijks voor-
bereid voor het geval de motorrijder om
de een of andere reden zijn taak niet had
kunnen volbrengen. En als ze in dat huis
geweest waren, toen wij er binnenvielen.."
Hij maakte den zin niet af, maar het be-
geleidend gebaar was duidelijk genoeg:
Morgan bedoelde, dat ze dan zeer waar-
schijnlijk ook bewusteloos geslagen zou-
den zijn.
McCoy bromde iets onverstaanbaars en
ging op zoek naar een telefoon. Op den
hoek vond hij er een en hij gaf, via het
Hoofdbureau, een algemeen alarm door,
om eiken verdachten werkman of verdach-
te groep van werklieden, die een tasch als
de door den portier aangeduide, bij zich
droegen, aan te houden.
Maar het was nu half acht. Het spoor
was koud. Het alarm was slechts een op-
timistische slag in de lucht. De Chef had
getoond geslepen te zijn en te grondig te
werk te gaan, om op het laatste oogen-
blik zorgeloosheid te toonen.
In zijn bericht aan het Hoofdbureau gaf
McCoy plichtmatig het gebruikelijke over-
zicht van de voorhanden gegevens, alweer
echter met weinig hoop. Maar met zulk
een tegenstander mocht hij het niet riskee-
ren, ook maar één kans op de duizend te
verwaarloozen.
Eindelijk nam hij, op aandringen van
Morgan een taxi en ging met den amateur-
detective terug naar diens flat.
Jane deed open en zij vonden Lane en
LeToque bezig met Mary te amuseeren, die
van uit haar kussens tegen hen lachte.
Maar toen zij haar vader zag, richtte zij
zich op en riep;
„Dit is gekomen terwijl u weg was. Maak
het open! Het brandt me al den heelen
middag in de vingers!"
so»
E" don n °8, vooV no°'
-•%.^Ä tó- rgens en
en no, o« e » rJ'veudiO » J? r -X foce
Lo ^ n -Wie een^S c». P?»«* 8 &aer\e-
^■VeVxoe^-^;: von adre.
Terwijl ze sprak hield ze een brief om-
hoog.
Morgan nam hem aan en onderzocht de
enveloppe, zoowel vanachteren als van-
voren. Hij was aan hem geadresseerd met
een ronde vrouwenhand en te Brooklyn af-
gestempeld. Hij gaf hem aan McCoy, die
hem ook nauwkeurig bekeek en daarna te-
ruggaf. Toen scheurde Morgan de enve-
loppe open, trok de kaart er uit, las ze in
stilte en reikte ze vervolgens aan McCoy.
Deze las:
„Waarde Morgan,
Uw vriend McCoy doet slechts zijn
plicht, reden waarom ik jegens hem
geen wrok koester. Maar u speelt al-
leen detective voor de aardigheid. Daar-
om schei er mee uit, of.... enfin, ik
zal deze voldoend-duidelijken zin maar
niet afmaken!
D.C./S.W. De Chef."
McCoy gaf de kaart aan LeToque, die
hem eveneens las, zijn voorhoofd fronste.
en vervolgens een enveloppe uit zijn zak
haalde, die onmiddellijk bekende associa-
ties wakker riep,
„Neem hier ook maar eens kennis van!"
verzocht hij droogjes.
De enveloppe was geadresseerd in de-
zelfde hand, aan den Franschen detective,
in diens hotel, en eveneens te Brooklyn
afgestempeld. Maar de mededeeling op de
kaart die er in zat, was in het Fransch ge-
steld en ofschoon met de bekende dames-
hand geschreven, toonde het schrift, dat
de schrijfster er eenige moeite mee had
gehad.
Morgan las het briefje hardop voor.
„Cher Petit!
Le Leopard ne change jamais ses ta-
ches, ni l'Hirondelle ses volées!, Suis
reconnalssant, tu sais, mais prends
guard si tu veux rentrer en France!
Alors toutes mes compliments.
Ton Copain."
Toen hij ten einde gelezen had, keek
Morgan naar het beteuterde gezicht van
- 30 —
McCoy. „Zoo geïmproviseerd vertaald,"
sprak hij, „beteekent dit: „De luipaard ver-
andert nooit zijn vlekken, noch de zwaluw
haar vlucht. Natuurlijk ben ik dankbaar.
Maar wees voorzichtig als je naar Frank-
rijk terug wilt keeren". Het is geteekend;
„Je speelkameraad", en het is zoo onge-
veer het toppunt van brutaliteit."
„Maar wat is de bedoeling?" vroeg
McCoy, die evenals de anderen zijn oogen
op LeToque gevestigd hield.
De Fransche detective lachte een beetje
verontschuldigend, hoewel zijn oogen glin-
sterden van woede.
„De bedoeling is," antwoordde hij, „dat
ik positief een verkeerden zet gedaan heb.
Mousson — l'Hirondelle, zooals hij zich-
zelf noemt, is hier gekomen voor taken.
Hij is de Chef niet, want hij was hier niet
in het land toen die ontvoeringen plaats
vonden. Maar hij werkt samen met den
Chef, Ongetwijfeld is hij het, die al die
brieven gedicteerd heeft. We hebben er
typisch Fransche zinswendingen in ont-
dekt, nietwaar? Heeren, ik zal dien schurk
te pakken krijgen! Nadat ik hem laat gaan,
steelt hij mijn papieren. Nu — nou» ver-
rons! We zullen zien!"
LeToques schijnbare luchthartigheid kon
het feit, dat hij inwendig kookte, nauwe-
lijks verdoezelen.
Niemand scheen op het oogenblik iets te
antwoorden te hebben.
Toen sprak Mary.
„Het bevalt me niet!" klonk haar zachte
stem. „Wat stond er in uw brief. Paps?"
„Ben je gastvrouw, of ben je het niet?"
brieschte Morgan op zijn meest angstwek-
kenden toon, „Hoe staat het met 't eten?"
Mary keek hem met spottend verwijt
aan, maar was verstandig genoeg om te
wachten. En Morgan wist, dat zij vroeg of
laat hem de bekentenis zou weten af te
dwingen, dat ook hij bedrogen was door
den Chef,
HOOFDSTUK X
DE RADIO SPREEKT EEN WOORDJE
MEE
De tafel was voor vijf personen gedekt.
Op een vraag van haar meesteres, doelde
Jane mede, dat het souper klaar was en
onder protesten van de zijde van LeToque
en McCoy, werd het opgediend. Lane »ei
niets,
Morgan knipoogde tegen McCoy,
„De zaak is numero één,", verklaarde Wir
„maar ik stel voor hier te soupeeren nu
het toch klaar is. Daarom moeten jij en
LeToque maar blijven,"
Ze keken Mary met een verontschuldi-
genden blik aan en besloten de invitatie
aan te nemen. Lane maakte zich reeds ver-
dienstelijk door de stoelen te rangschikken.
Toen haar gasten bediend waren, wend-
de Mary zich tot McCoy,
„Mag ik een veronderstelling opperen?"
vroeg zij.
De inspecteur knikte, zijn lippen glim-
lachten, maar niet zijn oogen. Hij voelde
zich gedrukt en bezorgd.
„Dan geloof ik, dat u het heele geval op-
gelost hebt," klonk het troostend, „D{e
laatste brief bewijst dat „De Zwaluw" met
den Chef in contact is, zoo ze al niet
samenwerken. Want het briefje is met do-
zelfde hand geschreven als de epistels van
den Chef," * (Wordt vervolgd)
pp^ppipp^lWP
BABYI
PÉi ü
Als de kin - der - stoel z'n in - tree In je wo-ning heeft ge-daan,
Kom je 'sa-vonds van kan-toor af Meteen vroo-lijk. blij ge-zicht.
Op je tee-nen sluip je na-der. WaardeTroonwerd neer-ge - zet,
•«■4 mm
■
Woorden en Muziek van GUUS BETLEM Jr.
Kan Pa - pa wel op gaan
Krijg je al - Ier - eerst te
En daar zie je O - pa
m ^ i
J J. v Ji j
doe-ken, En op zol - der zit - ten gaan. Zij - ne Ma - jes - teit de Ba - by. Voert op - eens het hoog - ste
hoo-ren: Sla die dcür toch niet zoo dicht! Denk toch óók eens om den klei-ne Want hij slaapt nu nèt zoo
zit-ten Aan Zijn Hoog-hcids don-zen bed. Doch in-plaats van „fijn te sla-pen" Kraait die't hoog-ste lied - je
iWüi
mm
éé m
*=&
PÜ^P
woord, Wijl 'ijl-ie - ie door on - mensch'- lijk schrecu-wen d'Eens zoo
fijn. Stel j' eens voor, zeg. dat wij vrou - wen Steeds zoo
uit, Kletst met al - le - bei z'n han - den O - pa
„Schattig, hè?" fluistert je vrouwtje.
In-gelukkig, aan je oor.
„Toe. neem jij hem nu eens even,
Maar, pas op ... voorzichtig, hoor!"
't Resultaat is dan natuurlijk,
'n Helsch geschreeuw, een natte mouw,.
En de schuld ligt, dat is logisch,
Niet bij Baby, maar bij jou!
iüü
mm ÜÜüÜ ÉÉÜÉÉ
Alles wijkt voor Baby's cischem
Hij regeert je huisgezin.
Als-ie even pruilt of pruttelt,
Krijgt-ic dadelijk z'n zin ,..
En dan scheld je je familie
Overdreven — idioot.. ,
Met hun Baby-adoratie
En, je speelt 'es op je poot!
^ Jl i r r f J M^
zoe - te rust ver - stoort!
on - na - den - kend zijn !
mid-den - in z'n snuit!
*
Maar als Opa dan naar huis is.
En je vrouw ook weggegaan.
Blijf je eventjes, nadenkend.
Bij dat kleine wiegje staan ,..
En voorzichtig zet je Baby
Op je arm, trots natte mouw.
En bromt binnensmonds: „Kwajongen,
Ook ik buig mijn hoofd .,, voor jou!"
MAISON ODIO" 7 PLACE DE LA MADELEINE. PARIJS
Gevestigd
tn
1690
Specialiteit
voor
geschenken
in zilver
en verzilverd
metaal
GROOTE KEUZE IN KUNSTVOORWERPEN UITGEVOERD NAAR ONTWERPEN UIT ELKE STIJLPERIODE
■

_
VerschUnt wekelUks — Frgs per kwartaal f. 1.9S.
;..- ■ ■■ " ■-,■.■■; ■ , ■
Red. en Adm. Oalgewater 22,,Leiden. Tel. 760. Postrekening 41860.