Handleiding voor de docent 'Canon van Hillegom ... - Erfgoedspoor

Nicolien kijkt naar haar moeder, de twee kleine zusjes
Fabienne en Vivianne en haar kleine broertje,
die op de schoot van gouvernante Magda in slaap
is gevallen. Zouden zij er ook zoveel zin in hebben?
Oh, wat is ze jaloers op haar grote broer Constant
die met zijn 14 jaar naast Hendrik-Jan op de bok
mag zitten. Híj ziet tenminste de vier prachtige
zwarte paarden die hun rijtuig de zomer in trekken.
Nicolien zucht even als ze denkt aan de afgelopen
dagen. Wat een drukte was het geweest om al die
kleren in de kisten te leggen. Tussen lagen vloeipapier
had mama haar jurken, schoenen en hoeden
ingepakt. Was haar matrozenjurk nou meegegaan?
Nicolien hoopte eigenlijk van niet. Ze leek er wel
een baby in, vond ze. Liever had ze een broek van
Constant meegenomen. Wat maakte dat nou uit
op De Wijckplaats? Niemand die je daar zag, alleen
het personeel. Op de zondagen, als er bezoek
kwam, zou ze dan heus wel iets aantrekken dat
paste bij een kleine dame, zoals mama haar tegenwoordig
noemde.
Samen met de kleren was er gisteren gelukkig ook een
kist met speelgoed op de kar geladen. Met Constant
had ze daarin haar poppen, zijn blikken met tinnen
soldaatjes, de tollen en de rammelaars van de
kleintjes ingepakt. Fijn om te weten dat straks alles
uitgepakt zou klaarstaan.
Op weg naar de zomer
Het gerammel van de koets maakt haar een beetje slaperig en Nicolien voelt
haar ogen af en toe even dichtvallen. Hendrik-Jan, de koetsier, heeft de kap van
het rijtuig naar beneden laten zakken. Tussen haar wimpers door kijkt Nicolien
naar boven. Daar, tussen de blaadjes van de bomen door, ziet Nicolien de zon in
duizenden gouden muntjes naar beneden schijnen.
Eindelijk zijn ze dan op weg naar De Wijckplaats, het buitenhuis waar ze 12 jaar
geleden op een warme zomerdag is geboren. De hele zomer lang zal ze kunnen
rennen door het park, spelen bij de vijver en eten zoveel ze wil. En al die tijd geen
lessen in taal, rekenen, lezen, muziek en dat vreselijke handwerken.
Langs het water
Constant kijkt naast zich. Hendrik-Jan spoort het
span met de vier paarden nog eens flink aan. ‘Fort’,
roept de oude koetsier, ‘anders missen we de boot
nog.’ Die lijkt wel een beetje nerveus, denkt Constant.
Maar Constant begrijpt dat wel. Het is immers
voor de eerste keer dat de familie het laatste
stuk naar De Wijckplaats niet over de weg, maar
over het water zal afleggen. Toen zijn vader had
gehoord dat de nieuwe trekvaart langs De Wijckplaats
klaar was, had hij direct plaatsen voor zijn
gezin op de boot gereserveerd. In plaats van vier
uur, zou de reis nog maar twee uur duren.
Terwijl hij de paarden ziet haasten, denkt Constant
opeens aan hun huis in Den Haag. De statige, hoge
gevel aan de brede laan. De brede, groene voordeur
met daarachter altijd Jan, de kamenier die
mantels aanneemt, het bezoek aankondigt, de
sigaren klaarlegt en schoenen poetst. En opeens
ziet hij ook het bange gezicht van zijn moeder voor
zich, de afgelopen wintermaanden. Met zijn kleine
broertje op haar arm dat maar bleef hoesten. De
dokter wist zich geen raad met de ziekelijke Frederik.
Daarom gingen ze nu al zo vroeg in mei naar
De Wijckplaats. Alleen de buitenlucht, de verse
groenten uit de moestuin en de melk en boter van
de boerderij op het landgoed zouden van Frederik
een gezonde jongen maken.
Canon van Hillegom 24