Handleiding voor de docent 'Canon van Hillegom ... - Erfgoedspoor

Voordat Constant er erg in heeft, staat het rijtuig
opeens stil. Ze zijn bij de trekvaart aangekomen!
Snel helpen hij en Hendrik-Jan mama en de meisjes
uit het rijtuig. Magda stapt als laatste uit, met de
slapende Fred op haar arm. Wat makkelijk is het
nu dat ze al hun kisten met kleren en speelgoed al
naar De Wijckplaats hebben gestuurd. Nu hebben
ze geen kruiers nodig.
Constant ziet Nicolien glimmen van plezier als het
paard de boot in beweging trekt. Gauw nog even
zwaaien naar Hendrik-Jan, die het rijtuig naar De
Wijckplaats terug zal brengen.
Wees welkom!
Wát een wind als het paard de schuit dwars door
de velden richting De Wijckplaats trekt. Hier geen
huizen meer die de wind een halt toeroepen. Pas
heel in de verte ziet Nicolien opeens de eerste bossen.
Wat jammer dat papa nog niet mee kan naar
De Wijckplaats. Maar het landsbestuur heeft hem
nog nodig. Totdat het echt warm is, zal papa in
Den Haag blijven. Hij zal dagelijks naar zijn kantoor
gaan, zijn stukken schrijven en praten met andere
belangrijke heren.
Opeens springt Nicolien op als ze aan hun geheimpje
denkt, want al over een paar dagen zal papa
voor een dagje langskomen. Niemand, alleen Nicolien,
weet dat hij zondagochtend komt koffiedrinken
op De Wijckplaats. Samen met haar vader zal
ze de stallen bekijken, de paarden aaien en lachen
om het gespring van hun honden, van wie Wachter
en Poorthuis haar het liefst zijn.
Dan ziet Nicolien opeens dat ze er bijna zijn. Ja
hoor, ze herkent nu uit de verte de lange donkere
laan met kastanjebomen die voert naar het hek van
De Wijckplaats. Maar waar is de theekoepel dan?
Aan de andere kant misschien, want ze ziet opeens
wel de glazen kassen staan waar Bertus, hun tuinman,
sinaasappels en druiven kweekt.
Wie zwaait daar aan de kant? Het is Reef die elke
zomer weer kamenier is totdat papa komt en zijn
trouwe Jan meeneemt uit Den Haag. Nicolien staat
met een ruk op en zwaait driftig terug. Als eerste
is ze de loopplank over en als eerste zit ze in het
kleine witte rijtuig dat zo hoort bij De Wijckplaats.
‘Kom’, roept ze haar moeder toe, ‘stap snel in.’ Lachend
steekt mama haar parasol op, terwijl Reef
haar het rijtuig in helpt. Reef zet de kleintjes op het
bankje en ten slotte stapt Magda in.
Constant zit naast Reef op de bok en neemt na
een knikje van Reef de teugels in zijn hand. ‘Toe
maar’, zegt Reef, ‘op naar De Wijckplaats.’ Hij
klakt met zijn tong en de paarden snellen de donkere
laan in. De theekoepel, de kruidentuin, de
vijver, de kassen, ze zijn er allemaal nog! Het huis
komt steeds dichterbij. De witte muren schitteren
in de zon, de vensters blinken. Als ze dan
eindelijk, eindelijk, voor het grote bordes stilhouden,
weet Nicolien dat ze écht welkom zijn. Want
daar, op de trappen, staat iedereen al klaar: de
vier dienstmeiden, hun drie kamermeisjes, het
kindermeisje dat Magda zal helpen, het keuken-
personeel met kokkin Jona, de twee paardenknechten
en de tuinlui. ‘Vooruit’, lacht haar moeder, ‘ga
iedereen eens even een handje geven!’
Wat de pot schaft is heerlijk
Oei, wat smaakt het eten lekker hier. Zou het komen
door de buitenlucht die door de open vensters
naar binnen stroomt? Of door zijn reuzenhonger
na een middag hollen door het park? Of is het
de kookkunst van Jona? Constant weet niet wat
het is, maar hij smult tot zijn buik er pijn van doet.
‘Eet nog wat’, maant mama, ‘het is allemaal vers uit
onze eigen tuin.’
Ada, een van de dienstmeisjes uit het dorp vlakbij,
laadt zijn bord nog eens vol. ‘Jullie zijn mager
geworden’, bromt ze. ‘Vind je het gek’, mompelt
Constant, ‘wie houdt er nou van die gepekelde
groenten en ouwe aardappels die je in de stad te
eten krijgt.’ Zijn moeder kijkt hem nou echt een
beetje boos aan. ‘Ik kan daar niet anders krijgen en
dat weet je best’, zegt ze afgemeten.
Constant ziet dat mama vrolijk is, terwijl ze de tafel
rondkijkt en iedereen de borden ziet leegeten.
‘Papa mag tevreden zijn’, denkt Constant met trots.
Hij weet zeker dat hij ooit, als hij net als zijn vader
een heer is geworden, aan deze tafel zal zitten met
zijn gezin. En zo zal het altijd doorgaan, denkt hij.
Canon van Hillegom 25