Handleiding voor de docent 'Canon van Hillegom ... - Erfgoedspoor

Krijgen we een doolhof?
Als Nicolien de volgende ochtend wakker wordt, is
ze even vergeten waar ze ook al weer is. De bloemetjesgordijnen,
de bijpassende lakens, de lichtgele
sprei en het witte kleed op de houten vloer doen
haar beseffen dat de zomer op De Wijckplaats nu
echt is begonnen Ze trekt de gordijnen open en
ziet de blauwe lucht. Snel eruit en mama helpen,
denkt ze. En dan snel, heel snel, naar buiten.
Ze trekt haar speeljurk aan en daaroverheen haar
kanten schort. Dan de witte kousen. Dat gaat vlot.
Maar dan moet ze toch even gaan zitten. Want haar
schoenen, die kosten tijd. Voorzichtig rijgt ze de veters
langs de knoopjes omhoog. Met het haakje, zoals
haar moeder haar geleerd heeft. Een heel precies
klusje, waarvoor je ook nog sterk moet zijn. Maar het
lukt. Ze is niet voor niets al een jonge dame.
Aan tafel hoort Nicolien het dienstmeisje met haar
schone gesteven uniform binnenruisen. Net op
tijd, want daar is mama ook al. Terwijl ze het versgebakken
brood eten, besmeerd met boter en de
heerlijke jam van Jona, vertelt mama dat ze vanochtend
te druk zal zijn om de kinderen bezig te
houden. In stilte juicht Nicolien, want dat betekent
een heerlijke vrije ochtend. ‘Jullie mogen mij niet
storen’, waarschuwt haar moeder, ‘want ik heb bezoek.
Vandaag komt Jake Mercier, de Engelse tuinarchitect.
Ik wil de tuin deze zomer eindelijk laten
afmaken.’
‘Gaat het om het stuk naast de vijver?’, vraagt Nicolien
snel. ‘Oh mama, daar willen we een doolhof!’
‘Ik dacht eerder aan een rosarium’, antwoordt haar
moeder. ‘Hè nee, niet nog een’, roept nu ook Constant.
‘Wat moeten we met twee rozentuinen. Ik wil
ook een doolhof, dan hebben we met een feestje
altijd wat te doen. Zelfs de grote mensen vinden
het leuk.’ Tot hun verrassing zegt hun moeder dan:
‘Ik zal zien wat ik voor jullie kan doen.’
Onverwacht bezoek
Constant begrijpt niet waar de tijd blijft. De eerste
week vliegt gewoon voorbij. Helaas heeft de zon
geruild met de regen, die het park van De Wijckplaats
heeft veranderd in een druipend druppelkasteel.
‘Goed voor de tuin’, mompelt zijn moeder, die
nu druk bezig is met het tekenen van het doolhof,
dat over een paar weken naast de vijver wordt aangelegd.
Ook denkt ze na over de aanplant van een
stuk terrein waar nu verwilderde struiken staan.
De kinderen mogen niet naar buiten, maar vervelen
doen ze zich niet. De twee oudsten ontvluchten
gouvernante Magda wanneer ze maar kunnen.
Het is heerlijk om in de grote keuken te zitten en te
kijken hoe Jona een taart bakt. Het is heerlijk om
stiekem de stallen binnen te gaan en de paarden te
aaien, de knechten te helpen met borstelen en te
dromen over de grote jachtpartijen in de herfst. En
het is even heerlijk om de drie blikken met tinnen
soldaatjes open te maken, vindt Constant. ‘Wat
moet je ermee, met al die mannetjes, kanonnen
en paarden?’, schampert Nicolien als Constant een
plek zoekt om zijn grote verzameling op te stellen.
‘Vechten natuurlijk’, is zijn antwoord, ‘ga jij maar
lekker saai met je pop spelen.’ Hij ziet zijn zusje
de haren kammen van het kostbare porseleinen
hoofdje van haar lievelingspop Elisabeth.
Buiten is het doodstil, Constant en Nicolien horen
alleen het ruisen van de voorjaarsregen. Constant
opent zijn tweede blik met soldaatjes. Zijn hand
blijft in het blik steken als hij in de verte de hoeven
van paarden dof op de ongeplaveide laan hoort
slaan. Hoort hij het goed? Ja, het is echt waar, hij
hoort nu heus een span paarden en het komt snel
dichterbij. Het gekraak van een koets begeleidt
het hoefgetrappel. ‘Hu hu’, roept een koetsier.
Constant luistert naar het gelach van zijn moeder
die het bordes is opgesneld. Werkelijk, is dat niet
de stem van zijn papa?
Constant gooit zijn blik op de grond, de soldaatjes
buitelen over elkaar en hij rent naar de hal. Daar
staat Nicolien al te lachen. Wat wist zij hiervan?
Met één sprong heeft zij zich in de armen van haar
vader gestort. ‘Dag kerel’, zegt de jonge regent,
als hij zijn oudste zoon ziet. ‘Heb ik jullie mooi verrast’,
schatert hij als hij zijn verbaasde gezin om zich
heen ziet staan. Nicolien knikt met een knipoog.
Constant is er stil van. Hij had verwacht zijn vader
pas in juni te zien… ’Ik blijf alleen vandaag’, roept
papa als hij meeloopt naar de eetzaal, ‘morgen
weer een drukke dag in Den Haag namelijk.’
Canon van Hillegom 26