m - Zoek direct in de EYE-bibliotheek

]
u El
,
^
''
Ä
i ■
a&*i
(^u^wo
18cle Jaargang
No. 13 - 9 Apri! 19 38
CIMEMAs.
THEATER
ZW
«WS i ■*■
L-V
m ANNABELLA EN
PAUL LUK, S
in de 20th Cer
tury-Fox-film
..Dinner at Ritz"

EEN STÖR
L. C. Barnstijn-füm. Regie: Marion Gering.
Lee Thornwood john Boles
Ton. Bennett Luli Deste
Sally Dennis Frances Drake
Martha Moriarity Helen Wesley
Fihp Corval Alexander D'Arcy
Whitney Holton Albert van Dekker
Toni Bennett, een charmante Fransche modeontwerp-
ster, komt in Amerika om haar nieuwste creaties
te toonen aan het modehuis Corval. Maar Toni
heeft nog een tweede doel. Zij wil ook den man, op wien
ze eenige jaren geleden in Parijs verliefd is geworden,
weerzien. Dit is de schilder en illustrator Lee Thornwood.
Om zijn aandacht te trekken, zegt ze den journalisten on-
vnendelijKe dingen over Thornwoods werk en haar opzet
gelukt volkomen. Lee gaat haar opzoeken, luncht met haar,
gaat met haar uit en eindigt met haar ten huwelijk te vra-
gen. Na haar bezwaren, dat twee artisten niet bij elkaar pas-
sen, weggepraat te hebben, trouwen zij en zij zullen hun
huwelijksreis naar Europa maken. Lee en Toni gaan
's avonds aan boord, maar ontdekken den volgenden mor-
gen, dat ze nog aan de kade liggen. Het scheepspersoneel
is in staking gegaan .... de boot is niet uitgevaren. Beiden
gaan naar Lee's huis, waar Martha, Lee's huishoudster, al-
lesbehalve te spreken is over dit overhaaste huwelijk en
Toni allesbehalve vriendelijk ontvangt. Ook Lee's model,
Sally, die in stilte verliefd op hem is, ontvangt Toni niet
erg hartelijk, maar ze komt er eerlijk voor uit, dat het moei-
lijk is om aan Lees charmes te weerstaan.
Toni krijgt dienzeifden dag nog haar eerste huwelijks-
moeilijkheden te verwerken. Lee is zoo in zijn werk ver-
diept, dat hij Toni met het diner laat wachten. En als Toni
Lee gaat halen, vindt ze hem in Sally's armen. Hier kan Lee
niets aan doen, Sally had hem plotseling omhelsd. Toni
maakt Lee geen verwijten, maar brengt hem alleen onder
het oog, dat hij veel te veel van Sally vergt. Zij moet dag
en nacht klaar staan om te poseeren en krijgt zoodoende
geen gelegenheid zich een eigen home te verschaffen. Lee
belooft zijn vrouw om met haar op reis te gaan, zoodra hij
het werk klaar heeft, waaraan hij bezig is. Maar den vol-
genden dag komt er een nieuwe belangrijke opdracht voor
het verzorgen van modeteekeningen voor een nieuw tijd-
schrift. Lee laat de beslissing over aan Toni, die het werk
voor hem aanneemt. Zijzelf zal de costuums ontwerpen
en Lee zal ze teekenen. De huwelijksreis is weer uitgesteld.
Den volgenden dag vindt Lee zijn vrouw niet aan het
ontbijt. Ze is weer gaan werken bij Corval. Lee tracht haar
op te bellen en stelt haar voor 's avonds naar den schouw-
burg te gaan. Toni belooft te zullen komen, maar wie er
komt ... geen Toni. Een ongelukkig toeval houdt haar
tegen. Corval zou haar een vos leenen en doordat de deur
in het slot viel, werd het tweetal in de bontopslagplaats
ingesloten. Na een paar uren worden zij half bevroren ont-
dekt. Corval laat Toni een paar cognacjes drinken .om bij
te komen. Den volgenden dag is Lee vreeselijk uit zijn hu-
meur en als Sally hem uitlacht, ontslaat hij haar op staan-
den voet. Hij smeekt Toni voor hem te poseeren, want het
werk moet af, maar Toni kan het vermoeiende poseeren
niet volhouden en dringt er op aan Sally terug te nemen.
Maar Sally weigert pertinent. Lee gaat naar zijn opdracht-
gever in Chicago om te trachten daar een nieuw model te
vinden.^Toni zoekt Sally op en tracht haar over te halen
naar Lee toe te gaan. Sally gaat als Toni haar vertelt, dat
ze vastbesloten is te gaan scheiden. Lee is dolgelukkig, dat
Sally terug is en werkt koortsachtig tot alles klaar is. Dan
brengt een krant het nieuws, dat Toni een eisch tot echt-
scheiding heeft ingediend. Lee vliegt naar New York terug,
maar Toni blijkt niets van dit bericht te weten. Het is een
vondst geweest van Martha om man en vrouw weer bij
elkaar te brengen. De opzet gelukt ... de languitgestelde
reis zal eindelijk doorgaan. Maar voor de taxi er is, komt
Sally's zuster zich aanbieden als model, want Sally is zoo
verstandig in Chicago te blijven en Lee moet .even een
schets van haar maken. Met een glimlach laat Toni den kof-
fers maar weer uitpakken. Ze begrijpt, dat dit even bij een
artist wel eens lang, kan duren.
.c
BURGESS
MFPEPITM
VAM MATPOOS
TOT FILMACTEUR
es jaar geleden schrobde Burgess Mere-
dith nog de dekken van èen stoomboot
van de New York—Zuid-Amerika-lijn.
en op het oogenblik wordt hij als een der groot-
ste jongeren van het Amerikaansche tooneel
beschouwd en na zijn succes in ,,Wintcrsct" is
ook Hollywood in extase.
Een dergelijk resultaat in zoo'n opmerkelijk
korten tijd moet wel leiden tot de conclusie, dat
bij Burgess Meredith, die amper dertig jaar
oud is, genie en geluk vereenigd zijn.
Meredith werd geboren in Cleveland. Als
jongen had hij een prachtige sopraan, waardoor
hij in kerkkoren de solopartijen zong. Later, op
de H.B.S., speelde hij de rol van Bottom in
„Een midromernachtsdroom" en de titelrol in
„Peter Pan", eigenlijk de eerste teekenen, die op
een toekomstige loopbaan duidden. Als leerling
van het Amherst College trad hij op met de
tooneelclub van de school. Bij een wedstrijd
Jiet^voordragen wonJiij een prijs van-hon^—
derd dollar.
Toen hij de school verliet, werd Meredith
journalist bij de Cleveland Plain Dealer.
Vervolgens werd hij reiziger, verkocht das-
sen en stofzuigers, werd daarna bootsjon-
gen en schrobde de dekken, terwijl hij twee
reizen naar Zuid-Amerika meemaakte.
Toen de drang om acteur te worden hem
te machtig werd, besloot hij aan het tooneel
te gaan.' Hij kreeg bij Eva Le Galliene's
„Civic Reportery Company" een plaats als
leerling-acteur. Zijn debuut maakte hij in
„Alice in Wonderland".
Hierna kreeg Meredith een engagement bij
een gezelschap te Westchester. Zijn opmer-
kelijk acteertalent trok de aandachtvan de
Broadway-producers en van de critici. Na-
dat hij samen met Pauline Lord, Peggy
Wood en Edith Barett was opgetreden in
„Candida", keerde Meredith terug naar Eva
Le Galliene's gezelschap.
Zijn eerste stap op Broadway was in de
„Drie Stuivers Opera". De bekende actrice
Katherine Cornell had een groote bewonde-
ring voor het talent van den jongen man en
zij wist hem tot haar tegenspeler te promo-
veeren. Spoedig daarna ging Meredith naar
Chicago voor een belangrijke rol in „Noah",
maar hij werd al gauw weer teruggeroepen
naar New York om er de hoofdrol te ver-
vullen in Maxwell Andersons' „Winterset".
Nadat het tooneelstuk enorm veel succes
had geoogst, werd hetzelfde stuk voor
de film bewerkt en Burgess speelde
er eveneens de hoofdrol in.
Zoodra de opnamen voor
zijn eerste scène in
„Winterset" gereed
waren, kreeg Mere-
dith al reeds een
contract van langen
duur.
■M

Regie; George Stevens. R.K.O.-Fllm.
Jerry Fred Astaire
George George Bums
Gracie Gracie Allen
Lady Aiycc Joan Fontaine
Keggs Reginald Gardiner
Reggie Ray Noble
Lady Carolyn Constance Collier
Lord Marshmorton ' Montague Love
it v Albert Harry Watson
Miss Ruggles Jan Duggin
Op het Totleigh kasteel, het voorvaderlijk huis van lord
Marshmorton, heeft het personeel een loterij, op touw
gezet onder het motto: „Wie zal zich verloven met lady
Alyce, de beeldschoone dochter des huizes?" Allen hebben hoop
het kaartje met den naam Reggie, den stiefzoon van lady Ca-
rolyn, te trekken, maar de butler Keggs komt door middel van
een trucje in het bezit van het.begeerde kaartje. Albert, de
boodschappenjongen, vraagt en krijgt een kaartje op „Mijn-
heer X", voor het geval er een onbekende candidaat mocht
winnen en deelt dan den butler mede, dat iemand die het wel
weten kan, hem heeft toevertrouwd, dat lady Alyce verliefd is
op een Amerikaanschen skispringer, dien zij in Zwitserland
ontmoet heeft.
Lady Carolyn, de heerschzuchtige zuster van lord Mashmor-
ton, voert de heerschappij over zijn lordschap en het kasteel.
Zij heeft Keggs bevolen een oogje te houden op lady Alyce.
Zoodra de butler dan ook gewaar wordt, dat Alyce in het
geheim naar Londen afreist, volgt hij haar. Albert, ter bescher-
ming van zijn belangen, gaat hen eveneens achterna.
In Londen kan de Amerikaansche danser, Jerry Halliday, die
door toedoen van George, zijn publiciteits-manager, en Gracie,
de secretaresse van George, als de grootste avonturier in liefdes-
aangelegenheden bekend staat, zijn neus niet meer buiten de
deur steken zonder door heele groepen vrouwen achtervolgd te
worden. Hij heeft meer dan genoeg van de fantasieën van zijn
impresario en deelt George mede, dat hij zich terugtrekt, on-
danks een contract, dat hem verplicht in Parijs op te treden.
Het toeval wil nu, dat Jerry, tijdens zijn vlucht voor de hem
achtervolgende vrouwen, en Alyce, bij haar poging Keggs kwijt
te raken, in cfezelfde taxi terechtkomen. Keggs tracht zich met
geweld toegang tot den auto te verschaffen. Jerry en Keggs
raken handgemeen en lady Alice gaat er ongemerkt vandoor.
Een agent tracht de beide vechterbazen te arresteeren, maar
Jerry slaagt er in te ontsnappen en hij laat Keggs alleen achter
in de handen der wet, een voorval, dat dezen bijna zijn be-
trekking kost. Hij weet zich te handhaven door lady Carolyn
te vertellen over de heimelijke ontmoeting van Alyce met den
beruchten Amerikaanschen danser en lady Carolyn staat er op,
dat lord Marshmorton zijn dochter verbiedt nog een voet buiten
het terrein van het kasteel te.zetten.
Albert, die getuige is geweest van het voorval in de taxi,
houdt Jerry voor „Mijnheer X" en bootst lady Alyce's hand-
teekening na onder een beminnelijk briefje aan Jerry, waarin
dezen verzocht wordt op den ontvangdag op het kasteel te
komen en haar te redden.
Vervuld van het idee een dame in nood te gaan helpen,
neemt Jerry George en Gracie met zich mee, maar Keggs her-
kent Jerry en laat hem de deur uitzetten.
Albert echter loodst Jerry door een zijdeur naar binnen met
een groepje koorzangers, die komen repeteeren, maar de list
wordt ontdekt. Er volgt nu een wilde jachtpartij, waarbij Jerry
een schuilplaats vindt in het boudoir van lady Alyce. Lady
Alyce schrikt op en haar handelwijze doet Jerry gelooven, dat
■
IN DE mi
zii werkelijk zooals zij in haar brief liet blijken, verliefd op hem is Maar
vUdat lïks uiteengezet kan worden, klopt lady Carolyn op de deur en
verlangt toegang. In haar ontsteltenis verbergt lady Alyce Jerry op het
b'acon Aan dit balcon is de legende van „Leonards sprong verbonden
waS Ten onverschrokken minnaar een sprong van eenige meters waagde
om den goeden naam van zijn geliefde te redden. u^^ndp
De vindingrijke Albert begeeft zich naar de zich daarboven bev^endc
kanteelen en werpt een beddelaken uit naar Jerry. Als lady Carolyn het
haVon aan ein nauwkeurig onderzoek komt onderwerpen, is Jerry ver-
ZifSt dltzij van Jerry houdt en vertelt alles aan haar vader, dje haar
ES^Ä SaÄÄue^ AA S
Ui 5
Kehren IL'rfhe^ntrn het gesprek afgeluisterd en de b tier
Jei d?ent"aanvan P Ä den toegang Jeig-t. door een ^ur na-
bin^nMaar Albert toont Alyce een van Georges verhalen over de liefdes-
avonturen van Jerry en als hij
op het bal ten kasteele komt,
snauwt zij hem af. Albert ver-
telt hem, dat lady Alyce een
verschrikkelijke flirt is.
Jerry staat op het punt-te
vertrekken, maar lord Marsh-
morton overreedt hem naar
Alyce's boudoir te gaan, waar
hij er inderdaad in slaagt, haar
er van te overtuigen, dat al
die verhalen gefantaseerd zijn.
Zij hebben zich juist verzoend,
als lady Carolyn de kamer
komt binnenstormen. Lady
Alyce duwt Jerry op het bal-
con en zegt hem nog eens den
„Leonards sprong" te doen.
Maar ditmaal is er geen Al-
bert bij de hand. •
Jerry doet zijn oogen dicht,
springt, en wordt evenals de
Leonard van de legende, van
een wissen dood gered door
een boom. Maar lady Alyce
roept hem terug, daar lady
Carolyn verlangt, dat zij, om
een schandaal te voorkomen.
onmiddellijk in den echt ver-
eenigd worden. En zoo redt de
Amerikaansche danser het
meisje in de taxi.

I '
-r- 5 -
Warner Bros-film.
Tatiana
■ , ^|P^
' : y-
^tt"*" - " ^^f^m
{ Basil Rathbone en I
Claudette Colbert
Maurice Murphy.
Claudette Colbert en|
Charles Boyer
Claudette Colbert
" ikail "■'■'■■■ Charles Boyer
Oorotsjenko BasiI Rathbone
Helene Dupont Ani(a Louise
'
^1
11
Melville Cooper,
Isabel Jeans,
Claudette Colbert en,
Charles Bayer ^^
/ ,äH
'Ar
1
Claudette Colbert
Regie: Anatole Litvak.
Fernande Dupont ; Isabel Jeans
Georges Dupont Maurice Murphy
ChauffourierDubieff Morris Carnovsky
üraaf Brekenski Gregory Gaye
D'blieT'l^'eën 8 d^arme bSn ^n»" T^ "l **" Uden ]uU - den nationalen fees,da g der F oneK. in een der arme buurten dansen de menschen met uitbundige vreugde en met hen dansen """he trnntherfnpin Repu-
„. „ Ta '.' an . a Petrowna en haar gemaal, prins Mikail Alexandrowitch. owitch. Deze \Jee twee Russische RTJZ emigranten, ZZlT^l^ die na
de Russische revolutie naar Parijs zijn gevlucht, leven
i de grootste armoede. Als zij ontdekken, dat zij de
herdenking meevieren van een andere groote revolutie -
naar hun hotel terug.
de Fransche, van 1789, — worden zij boos en keeren
.e.l.en /oen J toch^lr.a^t^r^cflerurtrie^erMa^taT^nrn-mi^^eT TVT^ÏZ
Charles Boyer
Anita Louise
n» i k
*?-•-.;• \
Murphy
I Claudette Colbert
- ill
// \\\\.
0
1«.,. das.«».» diet«.«.., wd».

& >< ^
Regie: Michael Curtiz.
Warner Bros-film.
Gerald Beresford Wicks (Errol
Flynn) wandelt binnen de muren
van het groote familielandgoed
Wickstead in Pennsylvania. Hij ontmoet
daar Mona Carter (Joan Blondell), die
een verboden weg van het landgoed is
opgereden.
Zij heeft van Gerald gehoord door
middel van haar broer Junk (Dick
Foran), die als grondwerker op het land-
goed werkt ten einde in de nabijheid
te kunnen zijn van Alicia Brackett
(Beverly Roberts), het meisje waarvan
hij houdt, maar dat met Gerald verloofd
is. Mona rijdt met haar wagen door
een omheining, waardoor zij Gerald bijna
overrijdt.
Den volgenden morgen weet Gerald
Mona over te halen met hem mee te
gaan. Gerald belet een vrachtauto door
Pinky (Allen Jenkins) bestuurd door te
rijden. Pinky is met Clarabella, zijn ver-
loofde, op weg naar een vrachtrijders-
picknick, waar een bokswedstrijd ge-
geven zal worden, waarvan hij en een
collega de favoriet zijn.
Er ontstaat een ruzie en Gerald, die
in de kunst van zelfverdediging goed
thuis is, bezorgt Pinky een paar blauwe
oogen. Pinky, ofschoon den moed van
Gerald bewonderend, is ontmoedigd door
het feit, dat hij niet boksen kan en
hierdoor de kans om honderdvijftig
dollar te winnen, waardoor het mogelijk
was, dat hij en Clarabella zouden
trouwen, verloren ziet gaan.
Gerald biedt aan in zijn plaats te
boksen. In den ring ranselt zijn tegen-
stander, die veel zwaarder dan Gerald
Joan Blondell en
Errol Flynn.
''m
... -i^WW
ff.' "
rvi .. ».
% &
»
É %S*l ■y k
-:*
TT'
l*W
m^. *
/% ^
Hugh Herbert. lean
Blondell en Errol
Flynn.
/vv
S
**■-*.
éN
-i,
IS,
0*9%
hem af.
De scheidsrechter
moet
midden in den wedstrijd
weg, omdat hij
moet helpen de ontvoerders
van Gerald Wicks te
zoeken.
Mona en Gerald gaan verder
en komen aan het huis van den excentrieken
dichter Killegrew Shawe (Hugh
Herbert). Den volgenden dag worden zij
door een storm genoodzaakt onder een aangenomen
naam in een hotel te verblijven.
Hier krijgen zij ruzie. Mona sluipt stilletjes weg
en neemt een bus naar huis. Gerald, die een uitstekend
mecanicien is, krijgt als zoodanig een baantje. Men zet het ^
zoeken naar Gerald voort, wat zijn hoogtepunt bereikt wanneer
de dichter Shawe Geralds cheque bij de bank presenteert.
Shawe wordt gearresteerd en naar Wickstead gebracht.
Mona leest dit in de kranten en gaat naar Wickstead. Tegelijkertijd
haasten Alicia en Jink zich naar Gerald, wiens wagen door Jink ontdekt werd
in de garage, waar Gerald werkt. _
Een bediende van het hotel, waar Gerald en Mona tijdelijk verblijf hielden,
komt te Wickstead met een bladzijde, welke hij uit het hotelregister scheurde en
toont aan, dat volgens de wetten in Pennsylvania een paartje, dat met g^ouwd is
maar als zoodanig staat ingeschreven, automatisch in den echt verbonden is. Hij vraagt tuer-
Zor geld. Grootmoeder Wicks weet de bladzijde te pakken te krijgen en laat den bediende
^GeralX^Mona, Alicia, Jink, Shawe en de politie bereiken Wickstead gelijktijdig.
Mona en grootmoeder Wicks krijgen ruzie, daar grootmoeder Wicks Mona er van
beschuldigt, dat 't haar alleen om het fortuin van de Wicks te doen is>ter-
.wiil Mona beweert, dat zij Gerald niet zou willen trouwen, al bezat hij
tweemaal zooveel. Hierdoor woedend geworden, haalt grootmoeder Wicks
de bladzijde uit het hotelregister te voorschijn, zeggende dat ze al-
reeds getrouwd zijn. Mona loopt weg, Gerald achtervolgt haar. Hij
vangt haar ten slotte in een reusachtige buis. Gerald hijscht de
piip met een kraan de lucht in en informeert dan: „Wil je
nu toegeven, dat je mijn vrouw bent?" Waarop Mona
zwakjes antwoordt: „Dat zal wel moeten."
Edward Everett
Horton, May Bobson.
Errol Flynn en Joan
Blondell.
** ■ ïS^:
v* \
rjtfSN
- '--v
^"Jto-^;
ÊrL~
^■■- :,
[joon Blondell, Errol]
I Flynn, Allen Jenkins |
len Dennie Moore.
.r*j
FÉA
fik $v
, *&&. t'-r.
-1C£ f^sW.
i
é
■ Beverly Boberts en]
iDick Foran.

GENTLEMAN?
Regie: Carl Boese.. Tobis-film.
Carola Hollerthau Maria Andergast
Dick Timperley Hermann Speelmans ^ :i ^KÊÊ^ r \
Fred Martini Harald Paulsen
Daisy Lennox Fita Benkhoff
Reverend Smith Alexander Engel
Mrs. Smith Maria Koppenhöfer
„ , . Mr. Steeven Hans Junkermann
Ham Junkermann Mr pitters Max Gülstorff Max Gülstoi«
Kapitein Zanten Alfred Maack
De directie van de Minerva-mijnen te Kaapstad stuurt een zen- zal, daar Carola en Martini op steeds beteren voet komen te staan,
ding diamanten naar Amsterdam. Of liever gezegd twee, want Er komt echter een tijdelijke kentering ^n dezen toestand als de beide
twee detectives worden belast met het transport van de echte detectives bewusteloos in hun hut gevonden worden, de safe boven
en twee met een precies gelijk kistje, waarin zich slechts waardelooze hun bed opengebroken en het kistje met de diamanten verdwenen is.
kiezelsteenen bevinden. Natuurlijk komt de „onderwereld" hier ach- Martini, die den naam heeft met de onderwereld in verbinding te
ter en men concentreert nu al z'n aandacht op de detectives Ferguson staan, wordt er van verdacht, maar hij kan bewijzen, dat hij onmo-
en Hooten, die zich met het kistje, waarin géén kiezelsteenen zitten, gelijk den diefstal begaan kan hebben. Bij Dick staat het vast, dat hij
op de ,,Calitea" hebben ingescheept. dus medeplichtigen moet hebben en hij wordt in deze meening ge-
Allerlei min of meer verdachte typen komen er aan boord. Er is stijfd, als hij naar z'n hut — die hij met Martini deelt — wil gaan en
een eemgszins twijfelachtige „dame" Daisy Lennox, naar wier gunst daar overvallen wordt en vóór hij zelf goed weet hoe, in het vloer-
de beeren Steeven en Pitters dingen met alle energie, die zij bezitten. kleed gerold. Het eenige wat hij naderhand kan vertellen is, dat een
Verder is er de farmer Dieren, die slechts zoolang aan zijn zieken- zware stem hem toesnauwde: „Je doet vergeefsche moeite. Martini
stoeltje geketend blijft, tot hij weet dat niemand hem gadeslaat. Ver- dus fifty-fifty?"
meldenswaard is eveneens de aanwezigheid van drie kooplieden, wier Ook de detectives denken er over als Dick. Ze doen een inval bij
lelieblanke onschuld nu ook niet dadelijk op hun gezicht te lezen Daisy Lennox, maar komen van een koude kermis thuis, hoewel den
staat en een Reverend met zijn vrouw, in wie men dadelijk de wol- anderen passagiers thans onthuld wordt, wie Daisy Lennox in werke-
ven in schaapskleederen ziet. Dan is nog aan boord gekomen een lijkheid is.
vrouwelijke reporter, Carola H«llcrthau, die schijnbaar op jacht is Een storm brengt een totalen ommekeer in den toestand. Martini
naar sensaties en op het laatste oogenblik verschijnen er op zeer on- en Dick raken handgemeen, takelen elkaar deerlijk toe, maar sluiten
gewone wijze twee mannen, waarvan de een zelfs niet in het bezit ten slotte eeuwige vriendschap, waarbij Martini Dick doodleuk mede-
van geld en een passage-biljet is. Tot zijn geluk is deze — Dick Tim- deelt, dat de diamanten niet meer aan boord zijn. Dick loopt naar den
perley heet hij — een neef van den directeur der Minerva-mijnen en kapitein. Deze stuurt hem echter met een kluitje in het riet. Weet
een goede kennis van den kapitein. De ander, Martini noemt hij zich, de kapitein méér dan Dick vermoedt, of is hijzelf in het complot?
heeft wel papieren en geld, maar als door een ongeluk zijn koffer Het schip nadert Amsterdam. In Martini's hut vallen twee schoten.
openvalt, blijkt zijn bagage te bestaan uit een paar groote Zij lossen het raadsel van den diamantendiefstal op. Hoe? Op een
baksteenen. dolle wijze, met een serie meest onverwachte gebeurtenissen. En meer
Dick Timperley heeft zich tot taak gesteld Carola tegen Martini wordt er niet verraden. Alleen dit: De toeschouwer krijgt gebrek aan
te beschermen, doch het ziet er niet naar uit, dat hem dit lukken adem. Van de spanning en... . van het lachen.
„ . . . Fita BenkhoH
Morla Andergast en Hermann Speelmans
Harald Paulsen ^—^^^^^_^^_ en A1,red Maack
rr
>
.
■ \
KA
*>M V
%• F,.
*% -
m
*
/.
■
-■m "^ f w-
*i
M
'■ ■
i
if'*'
;ä^
-, ,VïV -* ■* r^
• ': if *

Te koop aangeboden :
kinderledikantje met
commode. Beiden in
zeer goeden staat. Koetsier,
Warmondstr. 167hs,
A'dam.
Te koop : 2 kanariepoppen
met kooi en
tafeltje,
en een kop-
telefoon. Alleen Vrij
dags na 6 uur. D. Koot
Marco Polostr. 25-1
A'dam (W.).
Aangeboden : gereed-
schapskast met 96 laden
ƒ17.50, ± 100.000 klink-
nageltjes ƒ7.50. v. Beu-
ningenplein ll-III, na
6 uur, A'dam.
Aangeb. ; 2-pers. snelle
tourcano (Carl Denig)
geh. compl. tegen e.a.b.
F. J. Nieuwenhuys Jr.,
Rustenb.str. 363-1, Am-
sterdam (Z.).
Splinternieuwe „Empo"
stofzuiger aangeboden,
120 volt. Kostpr./50.—
voor ƒ35.— . A. Swart,
Valentijnkade51-ll, Am-
sterdam (O.).
Te koop : groot kinder-
ledik. in. matras en
kussentje v. ƒ5.—. Adr.
na 7 uur Antheunisstr.
235, Den Haag.
Aangeb. : eerste klas
terrarium, 1.20 M. lang,
op tafel (iets aparts) v.
spotpr. Lichtbak voor
aquarium, 1.25 M. lang,
ƒ1.25. Salonmod. pa-
thefoon m. pi. (spotpr.).
Munnikenstr. 6, Leiden.
Te koop : een massief
eiken ledik. m. spiraal,
een waschtaf. en nacht-
kastje. Rosshirt, K. du
Jardinstr. 3-II, A'dam.
Aangeb. : rep. inrichting
van alle matrassen. Uw
veeren bed 3-deelig gem.
bij H. Voogel, v. Hogen-
dorpstr. 145-111, A'dam.
(In 1 dag gereed).
I
TE BIEDEN
Op deze pagina kunnen onze abonné's, onder de „Ruilrubriek", gratis een advertentie
plaatsen, waarin zij iets aanbieden in ruil voor iets anders. Deze plaatsing is geheel
gratis, maximaal 10 regels per advertentie. Advertenties, waarin voorwerpen te koop
worden aangeboden of gevraagd, woningen te huur worden gevraagd of te huur aange-
boden, diensten worden aangeboden, enzoovoort, enzoovoort, worden onder de rubrieken
„Te koop aangeboden", „Te koop gevraagd" en „Diversen" geplaatst en berekend tegen
5 cts. per regel, minimum vijf regels.
Ik heb te ruilen een
zijspan voor fiets, geheel
compl., tegen 3 stoelen
en 5 kg groene verf.
C. F. Mulder, Millink-
str. 106a, R'dam.
Wie ruilt twee nieuwe
diner-cassettes compl.
gekost ƒ 30.—, voor wis-
selstroomradio, of 1 cas-
sette voor kinderstoel
met box. Th. Janssen,
Bakhuizenstr. 36, 2 m.
b., Den Haag.
Wie ruilt er een mooie
Angorakat voor wat kin-
derspeelgoed. Vrolijk,
Werfstr. 148c, Scheve-
ningen.
Geheel compl. rondbrei-
machine nog nieuw, in
ruil voor chromatisch
accordeon. J. Bos, Van
Bossenstr. 50-11, A'dam.
Wie wil een tropisch
aquarium met toebeh.,
het is driedeelig op
standaard, ruilen voor
een opklapbed. Mevr.
W. Maters, Van Speyk-
str. 52-11, A'dam (W.)
(Den heelen dag thuis).
Wie ruilt een mooi, zoo
goed als nieuw licht-
blauw complet, maat 44,
d.g.w. met blouse en
wit hoedje, voor een
swagger, of grijs gabar-
dine regenmantel. Te
bezichtigen vóór 2 uur
bij G. de Waal, Reinier
Claeszenstr. 70bel, Am-
sterdam (W.).
Een mooie zwarte piano
pracht geluid genegen
te ruilen voor een beslist
goed radiotoestel met
luidspreker. Jacob van
Lennepstr. 363hs, Am-
sterdam (W.)
RUILRUBRIEK
Wie ruilt mijn 2-pers.
zeilkano midzwaard en
2 stel peddels, geheel
compl., z.g.a.n. voor
accordeon, filmtoestel,
heerenfiets, orgel, gram-
mofoon of iets dergel.
J. van Lemel, Bellamy-
dwarsstr. 24-11, A'dam
(W.>.
Wie ruilt mijn 2-pers.
eiken led. met sgir. voor
opklapb. 2-pers. met
omb., i.g.s. Tevens gevr.
2 1-pers. opklapb. voor
platt^ 1-pers. gezh. spir.
1 houten 1-pers. led.,
I eiken twijfelaar, I
divaiv met verstelb. bo-
venkap of anderszins.
Liefst eerst briefk. v.d.
Velden, Gov. Flinkstr.
27-11, A'dam (Z.).
Postzegelverzamelaars.
Ik heb 121 et. Utrecht-
sche Universiteitszegels
te ruilen voor I2i et.
Curasao Herd.zegelI934
of 12» Zomerzegel 1935
of 1936. Verder worden
alle zegels door mij
geruild en stuur ik
lederen zender hetzelfde
kwantum en waarde
retour. L. C. v. d. Meer,
Ie Wandeloorddwars-
str. 28, R'dam (N.).
Wie ruilt mijn In g.st.
z. 1-pers. kano met z.g.
a.n. race-peddels voor
een goede koffergram. ?
H. J. Groeneveld, Aven-
horststr. 44, Tuindorp
Nieuwendam, A'dam
(N.).
In ruil aangeb. : 2 boe-
ken van Bilz, de nwe
natuurgeneeswijze, m.
uitlegbare platen, voor
een paar andere boeken,
onversch. wat. Brakel,
Tichelstr. 23-hs., A'dam.
Postz.verzamelaars 1
Ik ruil alle soorten post-
zegels v. binnen- en
buitenland, in het bijz.
vliegpost enz. Bij het
aantal zegels, die u
stuurt, zend ik u hetz,
aantal in I loll, zegels
terug. Ie kwal. zegels
komen in aanmerking.
V. Norden, Spui 169,
Den Haag.
Een in g. st. z. Indian-
Scout-motor (1927) m.
nwe binnen- en buiten-
banden, nwe accu, voll,
uitgerust m. Ideal-duo,
schijnwerper, claxon enz.
en nationalit.bewijs,
geh. ter waarde van
ƒ60.— is te ruilen v.
een tafelbiljart bij L. de
Haan, Admiralengr. 25,
A'dam (W.).
Te ruilen : 10 parkieten
(bl. en geel), zware eiken
kinderst. (verstelb.) en
3-pit8 petrol.stel. voor
hand- of trapnaaimach
of voor lesboeken van
ruwolie - scheepsmoto-
ren. Tot bijbetaling mlj-
nerz. genegen, transp.-
kosten door mij. H.
Friebel, Spiegelstr. 46,
Nijmegen.
Wie heeft in ruil v.
j studieviool, een koffer-
gramof. ? Adr. vóór 12
uur, behalve Maandag
Ie v. d. Helsstr. 43-hs.,
A'dam.
Wie ruilt mijn Ital.
piano-accordeon, 120
bassen, registers enz.,
6 mnd. besp., tegen een
In g. st. z. belasting-
vrijen motor m. event.
bijbet. mijnerzijds. ? W.
Burksen, Hoendiepstr.
13-11, A'dam (Z.).
Een tweetal foto's
uit de nieuwe
Bouwmeester-
revue ,,Neerlands
Bloed", die op het
oogenblik in Den
Haag te bewonde-
ren valt. Kosten
noch moeiten zijn
gespaard om een
fraai geheel tot
stand te brengen.
Een groote attrac-
tie dezer revue is
het optreden van
de nieuwe komie-
ken- combinatie
Buziau Kaart, —
Links: Een scène
uit het eerste tafe-
reel. Rechts: Buziau
en Kaart.
Wie ruilt heerenfiets m.
lamp enz. voor koffer-
gramof. ? Zwart, Kra-
matweg 18-1, A'dam (O.)
Wie ruilt mijn H. her-
der met stamb., van
bekr. ouders, v. een
prima werkend Phil,
of Telef. wisselstr. radio-
toest., datum 1937?
C. W. Mast, Maerland-
str. 79, Nijmegen.
Gratis kunt u gangbare
bonnen die u niet spaart
ruilen voor wat u wèl
spaart en tekort komt.
Bij zending postzegel
insluiten voor terugstu-
ren. Wed. S. v. Zanten,
Daniël Willinkplein 41,
A'dam.
Te koop : 2 fauteuils en
4 stoelen, vulkachel en
ideal duo, ook te ruilen
voor iets anders. Mevr.
A. Polstra, Celebesstr.
1-1, A'dam.
Een Maltheser leeuwtje
met modern mandje te
ruilen voor iets anders.
Mevr. Stoelendreijer,
Fr. Haelsonstr. 30, Den
Haag.
Wie ruilt : z.g.a.n. don-
kerbl. bakkinderwagen
met grijzen kap voor een
naaimachine. Mevr.
Stienstra, J. v. Galen-
str. 94-1, A'dam.
Wie ruilt mijn petro-
leumvergasser, goed op
kunnende koken, tevens
kachel, merk (B.E.3)
v. 3-pits petroleum stel,
ook te ruilen voor looper,
wollen of cocos. 4 of 5
M. Mevr. M. v.d. Noort,
Fred. Henderikstr. 33-
III, A'dam.
Kleermaker vr. keer- en
reparatie-werk, pr. bill,
v. Ostadestr 323-1,
A'dam (Z.).
Te koop gevr. ; oude en
defecte stofz. en oude
electra-motoren.- -Adr.
Mark, Oude Waal 17-11,
A'dam.
Te koop gevr. : kl. wan-
delwag. Mevr. Franken,
Sloterweg 122 (Badhoe-
vedorp). Sloten.
DIVERSEN
Fam. Böhne zoekt voor
haar heldere waschvr.
eenige kleine waschjes,
zoo noodig m. onderh.
M. Ladrie, Wittenstr.
109, A'dam.
Net meisje, 15 j., zoekt
leuke vriendin, liefst
in een kapperszaak, Het-
ty Lavertu, Sloterdijk-
str. 15 hs.. A'dam.
Gezocht eenige meisjes
± 17 jaar, om te zamen
een week-end clubje op
te richten. Br. Marnix-
kade 71, T. Linke,
A'dam.
Turnen. Pas opgerichte
turnverepn. vraagt hee-
renleden. Contr. ƒ0.25
p. w. De Graan, Baars-
jesweg 184-1, A'dam.
Kinderpens. Net.degel,
pens. aangeb. met de
Paasch-vac. voor kind.
in boschr. omg., dicht
bij zee ƒ1.— p.d. H.
v. d. Wal, Rijwielpad
n. zee D. 27. Heiloo.
Een ervaren tuinarchit.
biedt zich aan voor het
maken v. plannen, tee-
ken, en begroot, voor
het veranderen van best.
of het aanleggen van uw
tuinen. Adr. W. v. d.
Valk, Hofstedestr. 46a,
R'dam.

VOGELS
c4o% yvccééco / —
Een van de interessantste verschijnselen
uit de vogelwereid is ongetwijfeld de
trek, het regelmatig op een bepaalden
tfj« wegtrekken van den geboortegrond om
er tegen den broedtijd weer terug te keeren.
Steeds hebben de ornithologen zich het hoofd
gebroken over de reeks vragen, die met den
vogeltrek samenhangen, en ook de leek heeft
er meestal de grootste belangstelling voor.
De ornithologische wetenschap heeft zeer
zeker in de laatste decennia groote vorde-
ringen gemaakt en veel belangwekkends over
den vogeltrek ontdekt, maar desondanks
blijft men in veel gevallen toch slechts op
vermoedens aangewezen!
Men moet een groot onderscheid maken
tusschen het wegtrekken van vogels van een
bepaalde plaats wegens gebrek aan voedsel
bijvoorbeeld — een zuiver toevallige ge-
beurtenis dus — en het regelmatig weg-
trekken van den geboortegrond, midden
In het mooie jaargetijde soms, als het
voedsel nog in overvloed voorhanden is,
en het weer nog goed. Men onderscheidt
dan ook de echte trekvogels, zwerf- op öogenblikkelljk zijn vrijheid weer terug
vogels de naam zegt reeds wat men en 't is dan natuurlijk de bedoeling dat een
daaronder verstaat, en Standvogels, die eventueele vinder zich met de noodfge bijzon-
wmter en zomer In dezelfde streek derheden over zijn vondst tot .het op den ring
e ^ n- opgegeven adres wendt. Wil men van al deze
Waarom trekken de vogels weg? bijzonderheden een goed overzicht krijgen.
Waarheen trekken zij? Waarom keeren zoodat ze werkelijk van belang zijn voor de
ze weer terug, ofschoon ze in andere kennis van onze gevederde vrienden, dan is
oorden genoeg voedsel vinden en er het noodig, dat de geringde vogel in een re-
gunst.ge levensvoorwaarden aantreffen? gister ingeschreven wordt, benevens alle bij-
6 rri"_ aa L d .! Z d ! Plek terUJ ! beho orende data en bijzonderheden, terwijl
waar ze geboren werden of waar ze ai
eens gebroed hebben? Blijft een vogel-
paar gedurende zijn heele leven bij el-
kaar, gedurende een seizoen of alleen
maar gedurende den broedtijd? Gaan de
oude vogels eerder weg dan de jongen
of omgekeerd, of trekken ouden en
jongen tegelijk weg? Hoe oud wordende
verschillende roorten? Welken weg kie-
zen ze bij hun trek naar andere
streken?
Deze en dergelijke vragen wii de
wetenschap beantwoord zien. Gedeelte-
lijk heeft ze ze ook al kunnen beant-
woorden, waarbij men echter vast heeft
moeten stellen, dat de antwoorden, die
steeds op waarnemingen berusten, vaak
verschillend moesten luiden.
Men ziet zich daarom genoodzaakt
de onderzoekingen over een zoo groot
naderhand de nieuwe details van het terug-
vinden daar dan aan toe worden gevoe-
Maar natuurlijk wordt lang niet iedere ge-
ringde vogel teruggevonden, terwijl bovendien
niet ledere vinder — vaak in een ver land —
zijn vondst mededeelt.
Hoe grooter aantal vogels echter op deze
wijze „teruggevonden" wordt, hoe completer
het register wordt en hoe juistere conclusies
men daaruit kan trekken.
Dit ringen der vogels vindt in het algemeen
plaats door zoogenaamde ornithologische sta-
tions, onder leiding van een wetenschappelijk
gevormd ornitholoog, die zich van de hulp
van ter zake kundige medewerkers verzekert,
zoodat de waarnemingen en onderzoekingen
over een zoo groot mogelijk gebied uitgestrekt
kunnen worden.
In bijna alle landen van Europa heeft men
dergelijke ornithologische stations ongericht
mogel.jk terrein u.t te strekken, ten 20odat het onderzoek op het oogenblik op zeer
einde ook een zoo betrouwbaar mogelijk intensieve wijze plaats vindt
beeld over de gedragingen der vogels te Ook voor het beschermen der vogels is dit
verkrggen Een van de meest toege- onderzoek van groot belang, daar een werke-
vogels. Volwassen dieren vangt men in
vallen, netten en speciaal daartoe inge-
richte nestkastjes. De jonge vogels
worden op den diartoe het best ge-
Echikten leeftijd uit het nest gehaald.
Om een der pooten bevestigt men dan
een aluminium ring, waarop een adres
het . r ! n ? ender '^ doeltreffende bescherming alleen mogelijk
is wanneer zij opgebouwd is op de noodzake-
lijke kennis.
De helpers, die de vogels ringen, hebben
zich aan strenge bepalingen te houden. Zoo
mogen jonge vogels op een bepaalden leeftijd
niet meer geringd worden, daar zij anders te
vroeg het nest zouden verlaten. Andere vo-
en een letter en een nummer staan aan- gels mogen niet tijdens den leg onder handen
ogeven. De geringde vogel krijgt daar- worden genomen, enzoovoort, enzoovoort.
Ten slotte een paar ontdekkingen, gedaan
door de ornithologische stations. Men heeft
vastgesteld, dat meezen en boomklevers zich
niet verder dan twee tot vijf kilometer ver-
wijderen van de plek, waar zij broeden. Kerk-
uilen verspreiden zich zoodra ze zelfstandig
zijn in alle richtingen om het nest en. keeren
nooit meer naar hun geboorteplek terug. Een
winterkoninkje werd eens zestig kilometer van
■ ■ de plaats, waar het ge-
; ringd was, teruggevonden,
een spreeuw tweehonderd en vijftig kilometer,
een kerkuil vierhonderd kilometer, een boom-
pieper achthonderd en vijftig kilometer en
een distelvink zelfs ongeveer duizend kilo-
meter! Deze vogels had men — met uitzonde-
ring van den boompieper — tot nu toe als
9.
10.
Een veldmusch heeft een ring
gekregen.
Een ornitholoog wijst zijn mede-
werkers hoe zij een vogel moe-
ten ringen.
De ring wordt gesloten.
De vrouwtjessperwer is ook van
een ring voorzien.
11. Een jonge vogel, die den juisten
leeftijd heeft om hem van een
ring te voorzien.
12. De ornithologen gaan aan het
werk

doorW.J.PA5$INGHAM
Hugh Caldcr, een geleerde, die op een kasteel in een afgelegen Engelsch dorpje
woont met zijn dochters Isabel en Janet, heeft met lijn instrumenten een serie
geluidsgolven ontdekt, die een doodende kracht hebben. Hij houdt lijn uitvinding
echter absoluut geheim, daar hij er zelf nog niet alles van weet en ook omdat
hij vindt, dat de menschheid nog niet rijp is voor een dergelijk wapen. Zijn
laboratorium heeft hij onder een naburig moeras gebouwd en het is alleen
langs geheime gangen te bereiken. Zijn eenige vertrouwde is de waard uit de
dorpsherberg. Ben Carter, met Wien hij samen langs de onderaardsche geheime
wegen smokkelwaren het land inbrengt. Van de opbrengst hiervan betaalt hij zijn
kostbare instrumenten.
Op zekeren dag zal er echter een weg langs het dorpje aangelegd worden,
waartoe het moeras zal worden drooggelegd. Hierdoor zal het bestaan van zijn
laboratorium aan het licht komen en daarom doet Hugh Calder alles wat in zijn
vermogen is om den voortgang van de werkzaamheden te beletten. Het is
bovendien een groote teleurstelling voor hem. te moeten constateeren. dat de
jonge ingenieur, die den weg aanlegt. John Pelman. en zijn jongste dochter
Janet van elkaar zijn gaan houden.
Ondertusschen zijn zijn proefnemingen ontdekt, daar zij door de radio tot de
menschen kwamen. Hierdoor zijn er verscheidene menschen gedood en is er groote
schade aangericht. Men weet echter niet. wie deze catastrophe veroorzaakt heeft.
De Engelsche Geheime Dienst maakt daarom, in den persoon van kapitein Fclton-
Slingsby. jacht op heih. om de uitvinding voor Engeland te bemachtigen, terwijl
agenten van vreemde mogendheden hetzelfde doen. vooral een zekere Sotchi, een
jeugdvriend van Calder. die wel vermoedt, dat Calder de uitvinder is.
Na tallooze gebeurtenissen komt ook kapitein Felton-Slingsby Calder op het
spoor. Vergezeld van Sir George MacAlister brengt hij den geleerde een bezoek.
Deze koestert reeds het voornemen zijn uitvinding onder bepaalde voorwaarden
aan rijn vaderland af te staan. Niemand zal zijn laboratorium echter mogen —
en kunnen! — betreden eer hij weet, dat zijn voorwaarden zijn geaccepteerd.
Kapitein Felton-Slingsby heeft echter toch nog geen rust, daar Calder Manor
— Calders kasteel — zijn geheim nog steeds voor de rest van de wereld ver-
borgen houdt en Sotchi. die agent van een vreemde mogendheid is en reeds
gepoogd heeft Hugh Calder te ontvoeren, nog steeds op vrije voeten is.
Alf Anderson, de assistent van den kapitein, heeft bij toeval ontdekt hoe men
het ondergrondsche laboratorium moet bereiken, doch op het onderaardsche
riviertje dat er heenleidt, wordt hij neergeslagen. Als hij weer bijkomt bevindt
hij zich in een soort kerker, waar hij wordt bewaakt cfoor een der helpers van
Hugh Calder. Deze zegt. dat ze hem geen kwaad zullen doen. doch dat hij nu
te veel weet om nog op vrije voeten te kunnen zijn. Anderson heeft echter lang-
zaam zijn gebonden voeten vrijwel weten los te krijgen en als rijn bewaker hem
weer eten komt brengen besluit hij een poging te ondernemen zijn vrijheid terug
te krijgen.
Alf AndtTson strekte zich uit, en terwijl hy wachtte tot Ted
Ives zijn handen weer zou binden, wreef hij zyn polsen en
armen, die pijn deden omdat ze zoo styf waren. Inmiddels
zocht Ted het eetgerei by elkaar en knoopte dit in een rooden
zakdoek. Toen trad hij op Alf toe, en deze stak zyn handen uit,
maar hij zorgde er wel voor, dat hij het niet te ver deed. Handig
hield hij zijn polsen wat van elkaar, zyn vingertoppen tegen elkan-
der drukkend om den juistcn afstand te kunnen bewaren. In het
onzekere licht der lantaarn had Ted hier geen erg in en nadat hij
de handen van zijn gevangene had gebonden, gaf hy dezen nog
een extra deken voor den nacht.
„Ziezoo," zei hy, goedig lachend, „nu kun je er weer tegen,
kerel!"
Nadat hy den rooden zakdoek met het eetgerei had opgenomen,
verliet Ted de spelonk en verdween in de tunnel. Nauwelijks was
het geluid van zijn voetstappen in de. verte weggestorven, of Alf
Anderson begon pogingen in het werk te stellen om zich te be-
vrijden. De touwen om zijn polsen zaten betrekkelijk los toen hij
zijn handen tegen elkaar drukte en na eenig rukken en trekken
w r erd zijn moeite beloond. Zijn handen waren los!
Een paar minuten bleef hy nog stil liggen, alsof het nog niet
geheel en al tot hem was doorgedrongen, dat hy nu werkelijk
vrij was. Toen begon hij aan de rest der touwen te werken waar-
mee hij gebonden was, en het resultaat kon nu van het eerste
oogenblik af niet meer twijfelachtig zijn. Na eenige seconden kon
hij reeds overeind komen en de touwen van zyn beenen laten
zakken. De volgende minuten besteedde hij om flink zyn lede-
maten te wrijven ten einde de bloedcirculatie weer te herstellen.
Toen begaf hij zich op weg. Hij naderde de houten plank, die
over den put lag en nadat hij er voorzichtig over gegaan was, volg-
de hy het smalle pad naast de rivier, met zyn handen langs den
muur tastend teneinde niet te verdwalen. Luid klonk het geklots
van het water in de beslotenheid van de tunnel. Na eenigen tijd ech-
ter hield het geluid plotseling op en Alf onderscheidde nu een
dof-grijs pad, dat naar de duisternis vóór hem leidde. Eindelijk
bevond hij zich aan het einde vam de tunnel, tegenover de kalk-
heuvels en hij keek spiedend door de nauwe spleet, die hem van
zyn vrijheid scheidde.
Den afstand over de rivier tot aan de plaats waar het bootje lag,
herinnerde hij zich heel goed. Hy zou in het ijskoude water moeten
gaan en er door naar den overkant waden. Alf huiverde bij dit voor-
uitzicht, en even aarzelde hy. Maar toen won zyn verlangen om
captain FeltonSlingsby te bereiken het van zyn tegenzin. Hoe
gauwer Felton-Slingsby op de hoogte werd gebracht van dezen
geheimen toegang tot Calder Manor, hoe beter. Hij herinnerde zich
zyn laatste ontmoeting met Paul Sotchi en nog terwyl hij hierover
niidacht sloop hij door de nauwe spleet....
Hoc hij zich voor den eersten keer bewust werd van het gevaar
öEAUTORiseeRoe
Ve«TAUNS OIT WtT FPIOEL«CW
dat er in de duisternis vóór de spleet loerde, heeft Alf nooit ge-
weten. Zijn gedachten waren by heel andere dingen toen hy het
kleine lichtje gewaar werd, dat hij aanvankelijk voor een ster
hield, die laag boven den horizon stond. Pas toen hy een tweede
lichtje ontdekte, begreep hy, dat het geen ster kon zyn, en zoo snel
hij kon trok hy zich door de spleet weer terug in de veilige be-
scherming van de tunnel. Vier lantaarns wierpen even later hun
licht op het spiegelende water en even daarna hoorde hy het ge-
luid van mompelende stemmen, die in zyn richting kwamen.
Alf wachtte, terwyl hy tegen den wand van de tunnel leunde,
scherp luisterend of hy soms een geluid kon opvangen waaraan
hy de identiteit van de vier mannen zou kunnen vaststellen. Mis-
schien kwam Ted Ives of Ben Carter nog eens kijken om te zien,
of alles in de spelonk nog in orde was, of misschien ook was het
captain Felton-Slingsby, die eindelijk het geheim van de rivier
had ontdekt. Toen klonk er opeens een gesmoorde uitroep — een
op rauwen toon gemuite verwensching — een stem, die schielyk
maar die tóch lang genoeg geklonken had opdat Alf er het vreemde
accent van kon hooren. En opeens zag hy in zyn herinnering weer
een man tegen een hek in een der zystraten van Regent Street staan,
terwyl hij zich niet durfde verroeren, omdat hy zyn bretels had
stukgesneden....
„De handlanger van Sotchi!" siste Alf Anderson. Zoo snel hy
durfde in de duisternis, zocht hy zyn weg terug in de tunnel, en hy
liep aan één stuk door tot hy de plank weer was overgestoken en
terug was in de spelonk.
Pas toen drong het tot hem door, dat hy maatregelen moest nemen
opdat hy niet gevolgd zou worden. Hy bukte en nam de plank weg
die over den put lag en zette haar tegen den muur. Toen snelde hy
voort langs het pad dat naar het laboratorium van Hugh Calder
leidde en duwde de zware deur open. Een wal van inktzwarte duis-
tenis ontving hem en zich de vreemde machines herinnerend die
er in deze ruimte stonden, tastte hy om zich heen naar een scha-
keling van het electrisch licht. Toen dit aanflitsle, sloot Alf de zware
deur achter zich en bleef een oogenblik staan om zyn oogen aan
de rthiuwe fel-schitterende omgeving te doen wennen. Daarop
draaide hij zich nog eens om naar de deur, en een zwaren grendel
ziend, schoof hy dezen er voor, op die wyze nog eens extra zyn
terugtocht dekkend.
Eenige oogenblikken bleef hy toen stilstaan, moeite doend een
opkomend gevoel van vrees te overmannen. Hy begreep dat hy op
de een of andere wijze de menschen boven waarschuwen moest. Hij
keek het laboratorium door, waarin nu minstens een halven meter
water stond en zag de deur aan den anderen kant, recht tegen-
over zich. Vastberaden nam hy de beslissing, die niet te vermyden
viel. Het grootste gevaar lag achter hem. Hy liep het laboratorium
door en opende de deur aan den anderen kant. Achter den licht-
cirkel, die uit het laboratorium vloeide, bevond zich een nieuwe
bijna ondoordringbare muur van duisternis. Hy liet de deur open
en liep met uitgestoken handen het onbekende tegemoet....
Buiten den lichtcirkel gekomen, zocht hy op den tast zyn weg
tot hy een hindernis voor zich voelde. Zyn handen raakten den
hoek van een muur aan en toen hy naar rechts ging, stootte hy met
zijn voeten tegen een hard voorwerp op den grond, en op hetzelfde
oogenblik viel hy voorover op een steenen trap. Toen begon hij naar
boven te klimmen, en het leek wel alsof de trap nooit een einde
zou nemen! Even dacht hij aan de diepte onder zich, en een gevoel
van duizeligheid maakte zich van hem meester.
Hij kon nu slechts één richting volgen en de weg leidde al dien
tyd naar boven. Toen hij eindelijk een voet optilde om dien neer
te zetten op een trede die er niet was, viel hy voorover, terwyl
een zucht van verlichting hem ontsnapte.
Een eindje verder was er een nieuwe muur; hy volgde ook dien
tot zijn handen een diepte voelden, waarachter zich iets scheen te
bevinden, dat hol leek en meegaf. Hij duwde er tegen en plotseling
week het achteruit — een deur ging open terwyl een lichtstraal
hem bijna verblindde. Een harde, ruwe stem snauwde hem een
bevel toe.
„Handen omhoog of ik schiet je neer als een hond!"
„Mr. Calder!"
Een armzalige gedaante, geheel bedekt met modder en met een
onnatuurlyk bleek gezicht, viel vo.orover in de studeerkamer van
Hugh Calder en bleef hijgend op den grond liggen.
„Anderson," riep Hugh Calder, zyn revolver zakken latend. Hij
keek door de deur in den muur, aandachtig luisterend naar gelui-
den die van beneden mochten komen, en eindelyk overtuigd dat
de indringer geheel alleen was, sloot Hugh Calder de deur weer.
„Wat beteekent dit?" vroeg hij wat kalmer nu.
Alf krabbelde overeind en vertelde hygend:
„Ik ben naar u toegekomen.... die hooge trap op.... om u te
waarschuwen. Paul Sotchi komt. Hy is de rivier al over! Ik heb de
deur achter me dichtgedaan."
^mmm
Een oogenblik later
klonk er een vreese-
lijke kreet door de
stille lucht en Bens
zware zweep werd
voor den eersten keer
in ernst gebruikt.
„Sotchi!" , ......
Met een paar woorden vertelde Alf Anderson hoe hy gevangen
was genomen en opgesloten gehouden in de spelonk, en herhaalde
toen zyn waarschuwing voor het gevaar, dat er van de zyde van
Paul Sotchi dreigde, die nu misschien reeds voor de deur van het
laboratorium stond. Toen hij uitgesproken was en naar het gezicht
van Hugh Calder keek, zag hy hoe dit geheel veranderd en ver-
wrongen was. Er gloeide een blik van haat in zijn oogen en even
dacht Alf, dat er ook een uitdrukking van blydschap in was,
omdat Calder de onmoeting met zyn vyand nu aanstaande wist.
Toen zag hij hoe de kasteelheer naar zyn lessenaar keek, waarop
een verzegeld pakje lag. Plotseling kwam Calder in actie.
Ga direct naar beneden, naar de telefoon en probeer captain
Felton-Slingsby te bereiken," beval hy. Toen snelde hy naar de
deur en rukte deze open. „Isabel!" riep hij, zoo luid hy kon.
Toen zij de studeerkamer binnentrad, schrok Isabel tè hevig van
het gezicht van haar vader om direct erg te hebben in Alf Ander-
son, die haar voorbij liep om zich naar beneden te begeven. Het
gevaar beseffend^atCalderManor nu bedreigde,snelde hy zoo vlug
hy kon de trap af en begaf zich naar de telefoon. Toen hy ver-
binding had met den waard van de Bell Inn, deelde deze hem mede,
dat captain Felton-Slingsbv reeds des ochtends vroeg naar Harwich
was vertrokken. Maar Sir George MacAlister, de vriend van den
kapitein, was zoo juist gekomen en had een kamer besproken. Wil-
de Mr. Anderson hem misschien spreken. .. .?
„Neen, dat heeft geen zin," zei Alf kort, en legde den hoorn op
het toestel. Toen hij het politiebureau te Harwich opbelde, kreeg
hij echter bemoedigend nieuws over captain Felton-Slingsby. Met
een paar Vlugge zinnen legde hij den wanhopigen toestand die er
op Calder Manor heerschte uit, en rende toen weer naar boven.
In de studeerkamer gekomen vertelde hij Hugh Calder het nieuws.
„Sir George MacAlister is in de Bell Inn te Dunmow," hijgde hij.
„De kapitein patrouilleert met twee politieauto's in de buurt van
den weg, welke naar Harwich leidt. Heeft u een auto in de garage
staan? Ik zou door den achteruitgang kunnen wegryden "
„Neem den auto, en haal hulp, zoo gauw je kunt," zei Hugh
Calder.
Voordat Alf nog de studeerkamer had verlaten, gaf Hugh Calder
reeds eenige bevelen aan zyn dochter.
„Luister, lsabel. Luister om 's hemels wil goed naar me! Loop
zoo gauw je kunt naar Ben Carter en kom met hem hier terug. Er
is geen oogenblik te verliezen."
Toen Isabel het vertrek verliet, hoorde Hugh Calder angstige
vrouwenstemmen op de trap en herinnerde zich, dat er nog anderen
waren die in gevaar verkeerden. Hy ging naar de deur en riep Anne
Nilson. De huishoudster kwam aansnel-
len, gevolgd door Janet.
„Anne" zei hy vlug, „die menschen pro-
beeren hier weer binnen te dringen en
het is de vraag, of wy spoedig genoeg
hulp zullen krijgen. Er dreigt ons een
groot gevaar. Neem Janet met je mee, en
probeer je ergens te verbergen."
De oude huishoudster keek hein bijna
smeekend aan. „U gaat toch niet naar be-
neden, is het wel? vroeg zij angstig.
„Wat kan ik anders doen?" vroeg
Hugh Calder. „Je weet toch, dat er geen
enkele kans voor hen is, indien ik slechts
het eenige juiste doe! Je herinnert je toch
wel wat myn vader de laatste kans voor
Calder noemde?"
„U bedoelt. . . . die steen in het labora-
torium?" De oude Anne zag nu zonder-
ling bleek.
„Wat anders?" vroeg hij schor.
„Maar niemand weet wat de „Onder-
gang van Calder" is. Uw vader zei, dat
het heele huis de lucht in zou springen.
U zult toch niet "
Hugh Calder legde haar het zwygen op
en omdat zy wel begreep, dat het thans
geen tijd was om te redetwisten, nam zij
Janet bij den arm en verliet met het
meisje het vertrek.
Toen zij waren vertrokken, heerschte
er een diepe stilte in het oude huis tot
Ben Carter en Isabel terugkeerden. Zoo-
dra de eerste het studeervertrek binnen-
trad, nam Calder het verzegelde pakje
van zijn lessenaar. „De plannen en de
teekeningen, Ben," zei hy, het kostbare
pakje aan zijn dochter overhandigend.
„Sjjan je paard in en ryd zoo snel je
kunt naar Bell Inn te Dunmow. Vraag
niets, man, daar is het nu geen tijd voor.
Isabel kent Sir George MacAlister van ge-
zicht, en hy wacht waarschijnlijk in de
Bell Inn op captain Felton-Slingsby. Dit
pakje moet aan Sir George persoonlijk
en aan niemand anders worden overhan-
digd. Hoor je my Isabel?"
„Maar wat doet u, sir?" vroeg Ben. „Er
schijnen lichten over het moeras. Ik heb ze zelf gezien daarnet.
Iemand heeft onze boot gevonden en ze zijn misschien nu reeds on-
derweg. ..."
„Dan zal het hun laatste tocht zijn. Ik zal hen opwachten. Ga nu
zoo gauw je kunt naar Dunmow. ..."
Isabel Calder hield het kostbare pakje vast onder haar bontmantel
terwijl Ben zijn paard den weg naar Colchester opstuurde. Plotseling
slaakte Isabel een kreet en het paard deed een sprong toen het
een donkere gedaante vlak voor zich zag opduiken. Een oogenblik
later klonk er een vrecselyke kreet door de stille lucht en Bens
zware zweep — een cadeau van zijn klanten — werd voor den
eersten keer in ernst gebruikt. Als een scherp mos trof zij het gezicht
van den man, die de teugels van het paard wilde grijpen. Andermaal
sloeg Ben, toen de man zijn handen wèèr naar den kop van het
paard uitstak, en toen het trouwe dier den lichten ruk aan de teu-
gels voelde gooide het den kop vooruit en vloog er met het ratelende
karretje achter zich aan vandoor.
Isabel huiverde bij den doffen slag die volgde toen het eene
wiel van den wagen den man raakte die het paard had willen grij-
pen en hem tegen den grond smakte. Het gevaar was evenwel nog
niet voorbij, want een tweede gedaante sprong nu naar voren en
probeerde het paard te grijpen. Toen het dier zijn kop echter weg-
rukte van de hand die naar hem werd uitgestoken, sloeg het kar-
retje byna om. Gedurende een kort oogenblik balanceerde de wagen
op één wiel, terwijl zoowel Isabel als Ben Carter al het mogelijke
deden om het met hun gewicht weer in evenwicht te krijgen.
Toen het wagentje weer op zijn beide wielen reed, legde het paard
zich bijna tegelijkertijd jjlat voorover, en even later suisde het span
met een ongeloofelyke snelheid voort. Kluitjes aarde en slik, afkom-
stig van de hoeven van het paard, sloegen lsabel en Ben in het
gezicht, maar zij HieldcH zich stevig vast terwyl zij langs den weg
vlogen.
Twee pistoolschoten klonken er achter hen, maar gelukkig vlogen
de kogels OJJ ongevaarlijke hoogte over hun hoofd heen. Ben Carter
klemde zijn tanden op elkaar en lsabel drukte zich angstig tegen
hem aan.
Ze reden echter met dezelfde snelheid voort en het leek het
meisje wel, alsof het einde van den weg in slechts eenige seconden
was bereikt en toen sloeg Ben de richting in van Dunmow.
Janet Caldcr legde den hoorn op hel telefoontoestel en keek de
oude Anna Hilson een en al verbazing aan.
„John is er niet," zei Janet. „Hy is sinds vanmorgen niet in zyn
pension geweest en ze hebben er geen idee van, waar hij kan zijn."
(Wordt vervolgd)

DE MENSCHENETER VAN DHARI
Er moeten in 't Naini Tal-district (Britsch-
Indië) zeker nog menschen zijn, die zich
het drama met den tijger van Dhari her-
inneren, want het gebeurde slechts een acht-
tal jaren geleden. Kapitein Cunningham was
de held van de geschiedenis, en men kan
niet anders zeggen, dan dat hij blijk gaf van
een moed, die werkelijk bewonderenswaar-
dig is!
De tijger van Dhari was een uiterst ge-
vaarlijke „roover", die reeds verschillende
menschen gedood had. Tijdens de herhaalde
keeren, dat men jacht op hem gemaakt had,
was hij gewond geworden, maar hij was be-
trekkelijk spoedig hersteld en had daarna zijn
luguber bedrijf weer opgevat, waarbij hij nog
eens zoo stoutmoedig en wreed te werk ging.
Geen mensch was veilig voor hem in de
gansche streek, die hij tot zijn jachtterrein
had gekozen. Uit de sporen die hij achterliet,
vlei af te leiden, dat zijn rechtervoorpoot
lam was, maar dit scheen hem in het geheel
niet te verhinderen op de meest onverwacht-
sche momenten zijn prooi te bespringen en
er op ongeloofelljk snelle wijze mee te ver-
dwijnen!
Hij oefende een ware terreur uit in het
heele Dhari-district. Verscheidene kleine hut-
ten stonden verlaten, en de vrouwen, die naar
de jungle gingen om er gras te snijden, waag-
den nooit dit te doen' of zij moesten minstens
met hun tienen zijn, zoodat er ook tien paar
oogen waren om naar den tijger uit te kijken
terwijl zij aan den arbeid waren. Maar zelfs dit
belette niet dat hij telkens weer kans zag,
zijn slag te slaan. Hij roofde de jongens weg
terwijl deze het vee huiswaarts dreven op 'n
vijfhonderd meter afstand van hun dorp; snel
en geruischloos viel hij de mannen en vrou-
wen aan, terwijl zij op het veld aan het werk
waren.
Op een keer, tprwijl het nog minstens twee
uur zou duren eer de duisternis inviel, greep
de tijger 'n vrouw, die met nog zes andere be-
zig was gras te snijden op nog geen honderd
meter van de nederzetting, en haar metgezel-
len werden er zich pas van bewust dat zij ver-
dwenen was, toen zij haar sikkei op den grond
vonder» liggen en de plaats ontdekten waar
de geitreepte roover haar in het oerwoud
had gesleept.
De tijger had inmiddels zijn les geleerd; hij
keerde nooit meer terug naar zijn kill — zijn
gedooden buit — en daarom was kapitein
Cunningham, die als ervaren jager 'n speciaal
verlof van de regeering had gekregen om het
dier te dooden, overtuigd dat het ook geen
zin meer had om nabij de plaats waar hij 'n
half verslonden prooi had laten liggen, in een
boom op hem te gaan zitten loeren. Dit bleek
werkelijk hopeloos, omdat het dier telkens
ergens anders verscheen dan waar hij hem
verwachtte. De menscheneter werd zoodoende
echter 'n ware obsessie voor hem. Twee keer
had hij hem gewond, en hij was vast besloten
hem na te jagen tot hij hem eindelijk voor-
goed zou hebben neergelegd. Hij had deze be-
lofte met groote stelligheid aan de inheem-
sche bewoners van het district, waarin de
tijger opereerde, gedaan, en het was hem hei-
lige ernst, ze na te komen.
Gelukkig hield de tijger zich aan zijn een-
maal aangenomen gewoonten, en ieder dier,
dat er speciale gewoonten op na houdt, moet
vroeg af laat, aldus redeneerde Cunhingham
niet zonder grond, als slachtoffer vallen van
zijn vijand, die deze gewoonten heeft bestu-
deerd.
In twee opeenvolgende weken had de tijger
op een afgelegen plaats tusschen Mornaula en
Ratikhet een slachtoffer weten te maken. Het
eerste was een dorpeling geweest, die een koe
OP LEVEN EN DOOD
EEN REIKS SPANNENDE AVON-
TUREN NAAR WAARHEID VERTELD
had teruggedreven, die het oerwoud ingeloo-
pen was. De week daarop had hij een bannia
(koopman) gedood, die te paard naar Dhari
onderweg was. Zijn half verslonden lichaam
werd gevonden door eenige menschen die
langs het pad liepen en die tevoren het ruiter-
looze paard waren tegengekomen. Kapitein
Cunningham bleef geruimen tijd in de buurt
van het lichaam toeven, maar overeenkomstig
de nieuwe gewoonten die de tijger had aange-
nomen, keerde deze niet naar de bewuste
plaats terug.
Toen besloot Cunningham tot 'n stoutmoe-
dige daad. Hij begreep, dat dit stuk van den
weg, waarvan zich aan beide zijden het on-
doordringbare oerwoud uitstrekte, een gelief-
koosde plek voor den tijger moest zijn. Reeds
eenige keeren had hij daar zijn prooi weten
te vinden, en steeds bijna op dezelfde plaats.
En daarom besloot Cunningham zélf als prooi
te dienen!
lederen dag, tegen het opgaan van de zon
en tegen het vallen van de schemering, liep
hij langs dit eenzame weggedeelte. Gedurende
de eerste zes dagen had hij geen geluk. De
tijger scheen aan het andere einde van zijn
jachtveld, ergens in de buurt van Muktesar te
zijn, waar hij een kind wist weg te rooven uit
een hut in een dorp!
Op den zevenden dag, precies een week
nadat de bruut den koopman had overvallen
en gedood, en p'recies op dezelfde plaats, be-
vond Cunningham zich weer als naar ge-
woonte op zijn avondwandeling. Hij was
danig op zijn hoede, want hij verwachtte zijn
vijand nu ieder oogenblik. Hij liep echter zoo
onverschillig mogelijk voort, een geweer in
de hand en een bril zonder glazen op zijn
neus!
Deze bril vormde een belangrijk onderdeel
van zijn plan. Hij had hem een week te-
voren in Naini Tal gekocht; bovendien had
hij een klein spiegeltje weten te bemachtigen,
dat in den bril bevestigd kon worden, alsof
het een gewoon glas was. Wanneer hij het
op deze wijze aangebracht had, deed 't dienst
als reflector, zoodat hij achter zich kon kij-
ken zonder zijn hoofd te hoeven omdraaien.
Het was een „truc", dien hij op school had
geleerd, en hij paste hem nu toe omdat hij
begreep, dat, wanneer hij genoodzaakt zou
zijn telkens zijn hoofd om te draaien, ten
einde achter zich te kijken, de tijger waar-
schijnlijk argwaan zou gaan koesteren, en
zich wel zou wachten om uit zijn schuilplaats
in het oerwoud te komen.
De zon was net achter den horizon ver-
dwenen en de avond daalde met tropische
snelheid. Cunningham had bijna het eind van
zijn dagelijksche wandeling' bereikt Terwijl
hij in het spiegeltje keek voor zijn linker-
oog, verbeeldde hij zich, dat hij beweging zag
in het hooge gras aan zijn linkerkant —
een beweging, die te sterk was om door den
avondwind veroorzaakt te kunnen worden!
Hij stapte echter stevig door, zonder zijn
hoofd om te wenden, maar scherp turend in
het spiegeltje in zijn bril. En toen ontdekte
hij plotseling op misschien vijftien meter ach-
ter zich, in een opening . tusschen het gras,
een gestreepte gedaante die behoedzaam
voortsloop. Hij werd gevolgd, gevolgd door
den tijger van Dhari...
Hij moet zijn zenuwen wel op schitterende
wijze In bedwang hebben gehad, dat hij zich
met op stel en sprong omkeerde, maar hij
- 8 -
wilde geen schot in het wilde weg in het
gras riskeeren om den tijger de kans te geven
nog te ontkomen! Hij wilde hem dooden, en
daarom liep hij kalm voort, alsof hij er zich
in het geheel niet van bewust was dat hij
gevolgd werd...
Ongeveer een meter of vijftien voor hem
maakte de weg een tamelijk scherpe bocht
naar links, en op dit punt lagen er een aantal
groote, gladde steenen, die in de buurt om
hun vorm bekend waren als de „Olifant-
Rotsen". Cunningham had ze natuurlijk tij-
dens zijn dagelijksche wandelingen vaak ge-
zien, en hij wist, dat, indien.hij deze steenen
kon bereiken vóórdat de tijger, die hem ach-
tervolgde, hem aanviel, hij in plaats van de
opgejaagde de jager zou kunnen worden.
Vijftien meter is een verschrikkelijk eind
om kalm en onverschillig te loopen, wanneer
een roofzuchtige tijger u achtervolgt, die
ieder oogenblik kan toespringen, maar Cun-
ningham dèèd het. In zijn kleine spiegeltje
zag hij, hoe het dier voorzichtig achter hem
aan door het gras sloop, om, toen hij vlak bij
de steenen gekomen was, geruischloos op den
weg te springen.. De tijger bevond zich nu
ook veel dichter achter hem — er lag nog
maar een afstand van hoogstens acht meter
tusschen hen — maar Cunningham hoopte,
dat hij nog niet zou aanvallen. Hij had den
koopman iets verder weg, even om den hoek,
gedood...
Die wandeling van vijftien meter, zoo ver-
telde Cunningham later, was een van de
spannendste momenten van zijn leven ge-
weest, leder oogenblik kreeg hij de aanvech-
ting zich om te keeren en te schieten, of
anders naar de steenen te snellen, waarachter
hij dekking zou kunnen vinden. Het was dan
ook met een zucht van verlichting, dat hij
eindelijk den hoek omsloeg, zich op zijn knie
liet vallen en achter de steenen zijn geweer
in den aanslag bracht, wachtend op den tij-
ger, die iedere seconde zou kunnen ver-
schijnen.
Hij wachtte, zijn vinger aan den trekker,
en iedere zenuw gespannen. Voorzichtig
kwam de menscheneter den hoek omsluipen.
Gedurende de fractie van een seconde stond
hij stil, kijkend waar de man gebleven was.
Toen ontdekte hij Cunningham, maar op het-
zelfde moment dat hij zich gereed maakte
voor den sprong, drong de kogei uit Cunning-
hams geweer zijn hersens binnen. De tijger
rolde op zijn zij en bleef onbeweeglijk liggen...
Men kan begrijpen hoe blij de bevolking
'van de streek was toen het nieuws van
Cunninghams heldendaad zich als een loo-
pend vuurtje verspreidde. Dienzeifden avond
nog trokken de mannen er op uit met fakkels
en flambouwen, hun trommels slaand en hun
speren boven hun hoofd zwaaiend. Cunning-
ham was hun afgod geworden. Ze verdron-
gen zich om hem heen, luide zijn' moed prij.
zend en allerlei scheldwoorden slingerend
naar den nu dooden tijger.
„Neem dit, omdat je mijn zuster hebt ge-
dood..."
„Brul nu, jouw moordenaar van mijn
kind..."
Ze sloegen en trapten 't levenlooze lichaam
en sommigen plantten er zelfs hun speren in,
zoodat Cunningham groote moeite had te
voorkomen, dat zij de huid geheel en al ruï-
neerden. Toch werd deze ernstig beschadigd
en de bijgeloovige inheemschen trokken bijna
al de haren van - zijn snor uit, om ze te be-
waren als toovermiddel.
De huid van den menscheneter van Dhari
is daarom niet erg mooi, maar dit neemt niet
weg, dat kapitein Cunningham toch alle reden
heeft om er trotsch op te zijn...
BW
'fi. -
■

BELGIË n
%£■>*■
it 1 " ;
fÊfz
* r
■■ '^0
..--'■ ■
&
SP' J
•■
-lO-
■ *., ;;; .
■
^
f <
-^SUr^^.
-
' • f »i • ;
~ ^r~
*JK
TTI^TT-. ;—■
-iify-np-
i i
.tï
-■■■'• : : -v
«■ SK? " •"-,'"_' , ■ , 1 ■ • ,
ïSLJC
i*
/;..^,>:^--
i/am
"feir-
* '^^é^m**'
s*»s
w~\
m it
I
t t
■
5 ta^.".« W
ll
...
:i4flftW&
In het Antwerpsche Stadion is Zondag l.l. een felle
1 strijd gestreden tusschen het Belgische en het
Nederlandsche elftal. Hoewel de Oranjeploeg met
rust de leiding had (1—0), bleksn beide elftallen
ten slotte toch tegen elkander opgewassen, zoodat
de kamp met 1—1 eindigde.
1. Het Belgische elftal, dat beter op dreef was dan
bij de vorige ontmoeting te Rotterdam.
2. Het Nederlandsche elftal, waarvan velen hadden
gehoopt, dat het een beter resultaat zou bereiken.
3. Wels heeft een hoekschop genomen, Badjou
stompt langs den bal, terwijl Vente probeert in
te koppen, hetgeen echter niet lukt.
4. Spelmoment.
5. Door een schitterend geplaatst schot van Van
Spaandonck neemt Nederland de leiding.
6. De toss, door de onzen gewonnen.
7. Een hachelijk oogenblik voor het Belgische doel.
8. Badjou weet een der vele gevaarlijke aanvallen
van de Nederlanders af te slaan.
9. Vente en Badjou doen een vreugdedans om den
bal. Geheel rechts Mijnders en Petit.
S&
»* •■
: m
-t, *:
■^-v
'■ 4t
**&
r.'
■ ,. -'sVi. >
{Photos Pol.)
'3IIII
I '^%

OPLOSSINGEN ZOEK EN VIND
30 MAART
OPLOSSING KRUISWOORDRAADSEL
E L
D A
TEEM
VELD
E G
E E D E
L L I G
OPLOSSING CIRKELRAADSEL
OPLOSSING
INVULRAADSEL
M A M E R E M
E L E M E N T
T P O ü W E M
H O U 0 E M D
E 0 G E e E M
K L E M M E N
1 M B B A A K
s c H A D O W
V E R K E E *l
A F w U Z E M
n A A M V A L
D B O E V 1 G
E n T E B E n
tt A ß L 0 E i
D B o 0 G T E
A F z A e E M
M JD e 1 A A n
HET HEK IS VAN DEN
DAM
o
M
h
OPLOSSING
VIERKANTRAADSEL
e A L L A S T
A B u S 1 E F
T A B L E A U
K L A A 8 T E
S E H E C H T
S E J U l C M
P U K A N E c
OPLOSSING
ON7E FILMPUZZLE
OPLOSSING KAMRAADSEL
M B u w
N
K
De hier afgebeelde stukjes moeten op zoodanige wijze aan elkaar worden ge-
voegd, dat er een opgelost cirkelkruiswoordraadsel ontstaat.
6
k
MUURRAADSEL VAK-LOGOGRYPHE
a
1
2
2 5
3
5 ■
7
8
9
10
il
In elk vakje moet één letter geplaatst worden.
Elk volgend woord bevat de letters van het voor-
afgaande met één letter er aan toegevoegd tot en
met nummer 2es. De volgende woorden bevatten
elk de letters van het voorafgaande met telkens
één letter verminderd.
1. muzieknoot 5. handvat 9. telwoord
2.
3,
4.
lengtemaat
onderwijs
laatst
- 12 -
6. wegnemen
7. kweeken
8 meisjesnaam
10.
11
voegwoord
muzieknoot.
^t
A 567
fi 9 ICH 1213
K. 15 16 17 18 19 20 21
22 2524 25 26 2728 2930515233
3556573839«UI 42454U5 46A?
42, 9, 36, 40, 47, 46, 13, 38 = fluit-
speler.
22, 34, 6, 44, 28, 10, 11 = vergankelijk
16, 45, 17, 14, 5, 26, 10 = militair op-
roer.
33, 40, 39, 23, 2, 8, 23, 39, 25, 4, 35 =
vloot die zilver overbracht.
10, 31, 30, 40, 12, 32 = die zaait.
1, 20, 24, 29, 41, 39,10, 11 = den dood
veroorzakende.
3, 7, 15, 18, 47, 27, 28 = byna altyd.
37, 43, 21, 30, 31, 39 = iets onbereik-
baars.
Door juiste invulling der letters in de
daarvoor bestemde vakjes krygt men
van 1 tot 47 een strophe uit een gedichl
van den Schoolmeester te lezen.
8
10
15
V»B links boven naar rechts onder in te vullen:
1. still
2. pers. voornaamwoord ,
3. windstreek
4. geestelijke
5. som geids die de kooper verklaart te willen
betalen
8. stookplaats
9. teeken
10. waterkeering
11. eerstkomende
12. afkorting boven brieven.
INVULRAAD«;FL
Van links onder naar rechts boven
6. voorzetsel
7. jongensnaam
8. vleesch
9. niet kunnende spreken
10. naar beneden gaan
13. makker
14. afkorting van een titel
15. lidwoord
16. karpet
17. mijnheer (Engelsch).
RIJMRAADSEL
Het zijn twee kleine woorden
Heel verschillend van klank.
Met een e ben ik een winde
Met een a verspreid ik vaak stank.
ONZE FILMPUZZLE
WAT MOET ER IN HET MIDDEN WORDEN INGEVULD?
In iedere tusschenruimte moet een
woord ingevuld worden, waardoor zoo-
wel met het voorafgaande als met het
volgende woord een nieuw begrip wordt
gevormd. De beginletters van de in hei
midden ingevulde woorden vormen van
boven naar onder gelezen den naam van
een filmster.
haar .spanning
noord kust
duin kleurig
school werk
boven band
leer meester
kunst werk
in te vullen:
kippen geel
straat lastig
school eeren
schier bewoner
nootmuskaat en
Wij stellen een hoofdprijs en tien film-
foto's beschikbaar om te verdeelen on-
der de goede oplossers. Antwoorden in
te zenden vóór 20 April aan Dr. Puz
zelaar. Galgewater 22, Leiden. Op en-
veloppe of briefkaart a.u.b. duidelijk
vermelden: Filmpnzzle 20 April.
Deze puzzle kan tegelijk met de
andere ingezonden worden, doch liefst
op een apart velletje papier.
- 13 -
De hoofdprijzen werden deie week gewonnen
door:
mejuffrouw N. Letting», Terschelling;
den heer J. Brand, Hillegersberg;
den heer P. Kieboom, Rotterdam;
den heer J. Hietbrink, Nijmegen;
den heer J. Schouten, Bergen.
De troostprijzen vielen, ten deel aan:
mevrouw B. v. Dort, Rotterdam;
mevrouw C. v. d. Veen ten Kale, Haarlem;
mevrouw M. M. van Santen-Zijlstra, Haarlem;
mejuffrouw N. A. Zomerhuis, Deventer;
meiuHrouw C. Pijl, Amsterdam;
mejuffrouw R. Otgaar, Arnhem;
den heer J. H. Hopman, Amsterdam;
den heer J. Marijnissen, Breda;
den heer G. Koopman, Alkmaar;
den heer A. v. Sooiingen, Nijmegen;
den heer G. ter Averst, Amsterdam;
den heer J. v. Leent, Tilburg;
den heer A. v. Wezel, Ginneken;
den heer M. Püttmann, Arnhem;
den heer W. Galesloot, Utrecht;
den heer J. Schouten, Rotterdam;
den heer F. v. d. Reiden, Rotterdam;
den heer F. M. Aardoom, Ridderkerk;
den heer T. Meyer, De Bilt;
mejuffrouw Joh. Lem, Amsterdam.
De hoofdprijs van de filmpuzzle werd toege-
kend aan:
mejuffrouw A. H. Tekkes, Harlingen.
De troostprijzen werden verworven door:
den heer Bledel, Tilburg;
den heer G. Hammer, Maassluis;
mejuffrouw J. v. d. Tol, Katwijk a/d Rijn;
den heer H. W. v. Bemmel, Amsterdam;
den heer K. G. Fritz Jr., Amsterdam;
den heer J. A. P. Hömann, Haarlem;
mejuffrouw L. Oostveen, Vlaardinger-Ambacht;
mejuffrouw C. E. Dankelman, Gouda;
mejuffrouw I. Timmermans, Katwijk a/Zee;
mejuffrouw L. Valk, 's-Gravenhage.
ONZE PRIJZEN.
Voor goede oplossingen op iedere
puzzle, rebus, probleem, enzoovoort,
stellen wij een prijs van ƒ 2.50 be-
nevens vier troostprijzen beschik-
baar. In totaal dus deze week
5 prijzen van ƒ 2.50 elk en
20 troostprijzen.
DE OPLOSSINGEN
op de in dit nummer voorkomende
puzzles, enzoovoort, gelieve men
vóór 20 April in te zenden aan Dr.
Puzzelaar, Galgewater 22, Leiden.
Op enveloppe of briefkaart vermelde
men'duidelijk:
Oplossingen Zoek en Vind 20 April.

^^^^^^^^^^mm^mmm^^^^^^m^mmmm—mi^^^^^m^^m
UIT 'DE WERELD VAN DE SPORT
. 3 Wou T d e esl 0 iü" rd - 3 D! d s;ä SeiZO !, n 9e n 0Pend m ?* dr -verijen op het sportterrein
„yvoudestem . 3. De stnjd om den D. prijs. 4. Een moment uit den strijd om
den C. prijs.
ta .dl. „,d.„. h..r .tai.... 6. D. .,„„.„ N n voop d. ,ih^to""'d
tegen het ruwe water.
- 14 -
(PJiotoe Pol.)
UIT HET VOLLE LEVEN
1. Aan een van de wenschen van baron
de Coubertin, den stichter der mo-
derne Olympische Spelen Is dezer
dagen voldaan, door het hart van
den Franschen edelman over te
brengen naar het oude historische
Olympia. — Kroonprins Paul van
Griekenland plaatst de groen mar-
meren urn in het gedenkteeken te
Olympia.
2. De eerste auto's rijden over de
zoojulst in gebruik genomen brug over
het Merwedekanaal te Loenersloot.
3. Het ongeveer vijftig ha. groote rielbosch te Wogmeer (Noord Holland)
wordt, daar de rietcultuur de laatste jaren niet toonend meer is, onder
toezicht van de Nederlandsche Heide-maatschappij in cultuur gebracht. —
De grond wordt omgeploegd.
4. De heer A. M. de Jong, de bekende schepper van Merijntje Gijzen, die
dezer dagen zijn vijftigsten verjaardag vierde.
5. De Haagsche Dierentuin is een paar jonge beertjes rijk, die zich in de
bijzondere belangstelling van de jeugd mogen verheugen. De kinderen
vechten er bijna om, wie den dieren de melkflesch mag geven!
6. Te Umuiden is wederom een regiment kustarlillerie gelegerd. - De sol-
daten schepen zich in om naar het fort gebracht te worden.
7. Hr. Ms. flottieljeleider Tromp beeft dezer dagen zijn proefvaart op de
Noordzee gemaakt. — Hel schip passeert de Hembrug. (Photos Pol.)

^^^——^-—"——■^—^^^^^^
Regie: Theodore Reed
Paramount.fi lm
Lefty Boylan Bing Crosby
Liza Lou Lane Martha Raye
Halve Pint Andy Devine
Vickl Clark Mary Carlisle.
Pederson •William Frawley
Jonathan Clark Sam Hinds
Egbert , William Henry
Martha Sewell Clark Fay Holden
Mr. Mitchell Gilbert Emory
Mr. Oobson Walter Kingsford
Rutherford John Gallaudet
Eustace Olaf Hytten
DUBBEL
C,a j r o k natSa X f cK^n zijn vrouw, zoon - ^hter ^es-ulten
alles in het werk te stellen om de vier eerlijke vmaers
?" belitten hu^ geld te verdubbelen.. Jonathan « vHend-
schap sluiten met Mr. Pederson, Z 'J" vr ?" w "' "^ ^
in haar vertrouwen nemen, Egbert, "e «oon, moet Uza
Lou Lane beletten carrière te maken terwijl Jonathans beeld-
schoone dochter Vicki Lefty Boylan zal beletten .ets met
'^PedVrson^raïkT'ïr^adelljk zijn geld kwijt, als Mr. Clark
h.m een randeel in een goudmijn verkoopt, die waardeloos
Ä te zjn, Halve Pint" belegt zijn geld in een golf-
bain op di kermis, waar men drie ballen voor een do lar
mao slaan terwijl degeen die er In slaagt den bal dadelijk
^ a9 de ee^Thile" 'te slaan, vierduizend dollar als prijs
krijgt. Hoewel mevrouw Clark er zelfs een b.'-oep^BoWer
op afstuurt, lukt het „Halve Pint" bijna tienduizend dollar
te verdienet doch een dronken f^' 6 '"^"^ r^hoS"
luk raak en gaat met den prijs strijken. Ook "e roeibootjes-
verhuurderij.die Liza Lou Lane op ""^^"«M" „«fften
Clark heeft geopend, moet na korten tijd gesloten
W Vicki" heeft Lefty Boylan op het idee gebracht een nacht-
club tê ojenen. ZIJ is langzamerhand van Lefty paan houden
en protesteert-tegen de behandeling, die ^ ^ler vrienden
ondergaan. Haar vader vertelt haar dan, dat hij op den
rand van een bankroet staat en dat alles ver,0 r« n '«' a '« ^
het miliioen niet erft. ZIJ besluit dan haar vader te helpen
doch de rranier waarop, stuit haar tegen de borst Clark
geeft zijn dochter een huurcontract voor het huis, waarin
geen *ij »w ^^ ^ club heeft geve8tigd
Mary CarlUI«, Blng
Crosby an Martha
Raye
waarin bepaald is, dat het huli
alleen als pakhuis gebruikt mag
worden. Vicki brengt het contract
aan Lefty, die het teekent zonder
het te hebben gelezen. Met een
gebroken hart om haar laaghartige
daad verdwijnt Vicki en laat zich
niet meer zien.
Op den avond van den dertigsten dag
wordt de nachtclub geopend. Lefty heeft
nog tot twaalf uur 's nachts tijd om zijn
geld te verdubbelen, doch hij maakt zich
geen zorgen, want hij heeft een zakenman,
die met zijn voorstelling zeer ingenomen
is, bereid gevonden hem met tienduizend
dollar in zijn onderneming te steunen.
Midden in het feest arriveert Clark met
een deurwaarder, die Lefty mededeelt, dat
hij binnen een kwartier de zaak ontruimd
moet hebben, daar hij zich niet aan het
William Frawley,
Andy Devine, Martha
Raye an Blnf Crosby
contract gehouden heeft, door de zaal voor iets anders «lan pakhuis te
aebru'ken?Lefty, die intüsschen het contract met den voetangel ge ezen
heeft iMt zich niet uit het veld slaan. Hij heeft zijn maatregelen reeds
heen, laat f ,c " n ' ct "'^ hlrouwVoile Vicki, die hem vertelt hoe de vork
fnTeTs'eel^at en he'm verkort dat zl hem liefheeft en met hem wil
roJwen ook al krijgt hij het miliioen niet. Doch Lefty drukt op een
knop .de wanden van de zaal splijten vaneen, en de heele nach club
rolt langs rails in het naburige huis, Clark met vrouw en zoon alleen
"^^"herSerg^onnen en bovendi üeve vrouw voor
de rest van zijn leven.

"^^^" ^^^^^^^^ ^^^^■" ^^ ■ I
VOOR ONZE JONGE
EN
DE HUISKAMER VAN
MEVROUW SPIN
Op den oever van een rivier, die met
mos en gras bedekt is, is een kleine
maar dappere vrouwelijke spin aan
het werk. (Voor het geval dat jullie naar
haar zouden wil-
len gaan kijken,
moet ik je hier
maar meteen ver-
tellen, dat dit niet
noodig is, daar
je haar niet in ons
land zult vinden,
omdat zij warme-
re streken prefe-
reert.) Ze heeft
een tunnel te gra-
ven en een val-
deur te maken, en
ze wil niet graag,
dat een duizend-
poot, een hagedis of een wesp haar opeet
voordat zij gereed is, en daarom haast ze
zich zoo.
Ze heeft reeds tunnels
m
voor zichzelf ge-
boord sinds haar
sterke, van tanden
voorziene kaken
in staat waren de
aarde uit te gra-
ven, maar steeds
is zij natuurlijk
grooter geworden,
zoodat de tunnels
te klein voor haar
werden, en deze
nieuwe tunnel
- ' waar , zij thans aan
bezig is, graaft zij
ook weer omdat
de vorige te klein
is geworden. Om
dezelfde reden
■ ; moet ook de valdcur
grooter worden.
Eerst was zy
niet veel grooter
dan de knop van een speld, maar nu krijgt
zij zoowat de afmetingen die je op de eer-
ste tcekening kunt zien.
Het is werkelijk een mooi staaltje van in-
gen ieursknnst, dat de spin ten beste geeft!
Eerst spint zü een paar draden rond de
opening van de tunnel, die zij aan elkaar
metselt met wat mos en aarde en wat kleef-
stof uit haar mond; dan worden de draden
in de rondte losgesneden behalve op éjén
punt, waar ze het scharnier zullen moeten
vormen; hierna wordt het scharnier verste-
vigd en klaar is de deur!
Wat de tunnel zelf betreft, deze is niet
alleen gevoerd met zilveren draden, die de
spin zelf heeft gesponnen, maar zij heeft
ook een soort noodtunnel gegraven (zie de
tweede tcekening) die haar uitstekende
diensten zal bcw;jzen indien een vijand naar
binnen zou willen komen die zij niet aan
kan! Dan kruipt zij in deze noodtunnel, die
van de eerste tunnel eveneens door een val-
deur is afgescheiden, zoodat zij er zich vol-
komen veilig kan voelen! Zooals je ziet heeft
ze dus eigenlijk niet één, doch'twee huis-
kamers gemaakt!
GRX PJES
Onderwijzer: „Piet, weet jij ook waarom
de koekoek steeds zijn eieren in hel nest van
een anderen vogel legt?"
Piet: „Neen maar.... ik geloof, dat
de koekoek het ook niet weet."
A: Ik ben altijd al den dag voordat ik
op reis moet ziek.
R: Waarom ga je dan geen dag vroeger?
Vader: „Dat is nu al de vijfde keer, dat
je van de week school hebt moeten blijven.
Wat heb je daarop te zeggen?"
Jantje: „Dat ik blij ben, dat de week
haast om is."
Onderwijzer (tijdens de geschiedenisles):
„En toen besteeg Lodewijk XIV den troon.
Wat deed hij daarna. Dirk?"
Dirk: „Gaan zitten meester."
18 -
DE GROENTENBOER
Xk heb radijsjes rood en wit.
Wel vijftig in een bost
Ze zijn erg mooi en fijn van smaak.
Wip maakt me er van los?
'k Heb boerenkool en Brusselsch lof.
En sla en raap en prei.
En ook spinazie zoo van 't land.
Wie koopt er wat van mij?
'k Heb sinaasappelen erg zoet.
Die houd ik in mijn mand.
Want van die appelen, ben 'k zelf..
De allerbeste klant)
Mevrouw: „Ik heb negen servetten in de
wasch gedaan en kreeg er maar acht terug.
Hoe kan dat?"
Waschvrouw: „Dat linnen krimpt zoo erg,
mevrouw!"
Jantje: „De onderwijzer weet niet eens hoe
een paard er uitziet.
Vader: „Dat geloof ik niet "
Jantje: „Toch is het zoo! Ik had een paard
geteekend, en toen vroeg hij wat voor een
dier het was."
Iemand sloeg per ongeluk met zijn wan-
delstok een winkelruit stuk. Rinkelend rolt
zjj aan scherven. De winkelier komt ont-
daan naar buiten snellen en zegt opgewon-
den: „Mijnheer, dat zal u geld kosten! Het
is een heel dure ruit, want het is onbreek-
baar glas."
865 UUR GESLAPEN!
D'
, e vrouw van
een spoorwegbeambte
in Sarajewo heeft 865
uur achter elkaar geslapen.
Alle pogingen
van de doktoren om
haar te wekken, bleven
lender / succes; het
eenige wat zij doen
konden was haar door
het inspuiten van vloeibare
levensmiddelen in
leven te houden.
Toen de vrouw wakker
werd, verklaarde zij
niet te weien zoo lang
te hebben geslapen.
Pas toen zij de veranderingen
in haar omgeving
ging opmerken,
drong dit langzaam tot
haar door.
EET MEER SPINAZIE
> een enkele
groente
e e e
o o o
Op het eiland Elephanta, in de buurt van de
Britsch-lndische stad Bombay gelegen, bevinden
zich een eigenaardig soort tempels. Deze zijn
namelijk in de rotsen uitgehouwen. Wij beelden
hierboven den ingang tot een dezer Hindoe-
tempels af, die dateeren uit de tiende eeuw.
heeft een „. . ...
hooger gehalte aan vitaminen A dan spinazie. BIJ dezelfde hoeveelheden
versehe spinazie en boter bevat spinazie nog iels meer van deze vitaminen
dan de boter. . j u
Het element calcium, dat zoo noodzakelijk is voor den groei der been-
deren en tanden, en dat bovendien van groot gewicht is voor het zenuw-
stelsel, wordt eveneens door deze groente verschaft.
Bovendien bevat spinazie dezelfde hoeveelheid vitaminen B als melk. Deze
vitaminen hebben de eigenschap scheurbuik te voorkomen, terwijl zij tevens
den weerstand van het lichaam tegen ziekten verhoogen.
TEEKEN DES TIJDS
Een dominee te Milton, Gravesend, Engeland, verklaarde, dat de
kinderen uit zijn parochie niet meer op de godsdienstles ver-
schenen, omdat ze uren achtereen bezig waren met de fabricage
van gasmaskers.
GRETA GARBO
Hoewel deze ster duizenden dollars verdient met één film, bezit
zij een auto, die niet meer waard is dan honderd gulden. Op
deze waarde werd hij getaxeerd door een belastingambtenaar
te Los Angeles, zoodat
de waardeering wel
niet te laag zal zijn.
HET KLEINSTE HUIS VAN LONDEN
Dit bevindt zich Hyde Parkplace 10. Het beslaat
uit slechts één kamer, die nauwelijks breeder is
dan de deur. Het huis werd gebouwd voor de
kamenier van een lady, die tegenover het Park
in een prachtige villa woonde.
HET IS EEN ZONDER-
WERELD
P'en barbier in
P" Latvia, Let-
land, die 'n
baard had van ruim
een meter lang, besloot
dezen in het publiek
te verkoopen. Hij bracht
ongeveer vijfentwintig
gulden opl
Moeders, die 'n dans-
zaal bezoeken te Streat-
ham, een voorstad van
• Londen, kunnen thans
hun kinderen daar „par-
keeren" in 'n specialen
hoek van de zaal, waar
de kleinen met allerlei
speelgoed worden zoet
gehouden.
Een der zonderlingste
muntstukken van de
wereld is de Fransche
sou. Zijn waarde is zoo
gering, dal ze minder
bedraagt dan de kos-
ten der vervaardigingl
- 19
oooo
van zoo groot belang voor Uw succes, kunt U alleen dän bezitten
wanneer U weet gave, blanke tanden te toonen! Geef dus Uw tanden
de regelmatige verzorging die zij dringend noodig hebben : borstel
ze minstens tweemaal per dag met een krachtig, diep-doordrmgend
schuim, dat de geheele mond grondig reinigt! Het schuim van
Colgate's Tandpasta heeft deze eigenschappen; het geeft Uw tanden
een hagelblanke glans zonder het glazuur aan te tasten en verwijdert
de gevaarlijke voedselresten, die achterblijven in tandscheurtjes
en tandspleetjes en vaak de oorzaak zijn van tandbederf. Boven-
dien houdt Colgate's Tandpasta Uw adem steeds rein en
aangenaam van geur.
COLGATE
In tubes van 30, 50 en 80 cent.
Leer nu syncopeeren op Uw piano
en volg den schriftelijken cursus van
FELIX DE COLA
G..n moeilijk, oefeningen meer, d.arom door Iedereen me. .ucce. .e
volgen. Slorl (7.50 voor den geheelen cur.u. oH 2. - voor pro.fle. op
giro 321026. Zend n.am en adre. voor volledige inlichtingen
Felix de Cola's School of Modern Piano
SYNCOPATION Postbus 573. Amsterdam C.
VOOR SLECHTS f/* CENT
noodig om deze annonce uitgeknipt in open enveloppe als drukwerk
aan ons op te zenden, ontvangt U uitvoerige brochures over het
HERSTEL VAN uw HAARGROEI
Vermeldt uw naam en adres op de achterzijde der enveloppe en
C_T adresseert aan :
Dr. H. NANNING's Pharm. Fabriek N.V., DEN HAAG

Langzaam-aan spreidde de avond zyn
vale wieken over de stille aarde.
Roodé Veder keek vol verwachting op
• naar Mionca, het mooie Indiaansche meisje,
dat als peinzend naar de vallei aan haar voe-
ten staarde, waar de schemering zich veel
sneller en sterker scheen te verdiepen dan
boven op de heuvels. En voor de tweede maal
antwoordde zy op zyn vraag: „Neen!"
, Roode Veder keek naar haar smal ovaal
gezichtje met de donkerbruine huid, naar
haar slanken hals en lenige figuurtje. En toen
keerde zyn blik weer terug naar haar groote,
zwarte oogen, die zoo onverschillig langs hem
heen staarden, en zyn lichaam scheen als on-
der een innerlyke spanning te trillen.
„Mionca," riep hij uit. „Waarom wil je niet
mijn squaw zyn? Ik zal je een goed tehuis
en goed eten geven."
Mionca's donkere oogen begonnen nog meer
te schitteren en ze richtte haar jonge, slanke
lichaam hoog op. „Ik wil niemands squaw
zyn, Roode Veder!" Ze sprak deze woorden
byna fluisterend uit.
Roode Veder sloot even zyn oogen. „Oei..
Je denkt altijd maar aan Grooten Jim. Omdat
hy groot is en mooi als een meisje " zei
hy verachtelyk. „Groote Jim praat zooals
blanke manneh praten. Roode Veder is niet
op de school van de blanken geweest. Hy is
niet goed genoeg voor Mionca, omdat Roode
Veder maar een Indiaan is. Doch jij bent ook
maar een Indiaansche. Indiaansche manieren
zyn echter niet goed genoeg meer "voor jou..
Je wordt de squaw van Grooten Jim, niet-
waar?"
Mionca had zich half van hem afgewend,
terwyl zy over de Californische vallei staar-
de. Nu echter draaide ze zich met een ruk
naar hem om, terwyl haar oogen vuur sche-
nen te schieten. „Neen, Roode Veder, ik zal
niet de squaw van Groofen Jim worden. Hy
vraagt me niet om zyn squaw te zijn; hy
vraagt me zijn vrouw te willen worden."
Terwyl de woorden nog na schenen te tril-
len in de lucht, had zy zich snel omgedraaid
en in het volgende moment spoedde zy zich
reeds gezwind als een hinde den heuvel af.
Roode Veder staarde haar grommend na.
Steeds sinds zij van de Indiaansche school te
Fort Ferwell gekomen was, was zij zoo ge-
weest; mooi, begeerenswaard, maar vluchtig
en ongrijpbaar als de wind.
Ze was eigenlyk altyd anders geweest dan
de andere Indiaansche meisjes, die in het
kleine stadje woonden waarin ook Roode
Veder geboren was — ook voordat zij naar
de school van de blanken was gegaan. Om te
beginnen was zy altyd mooier en slanker
geweest. En haar donkerbruine huid was
toch ook altyd iets lichter geweest dan van
de andere meisjes en vrouwen, en beur haren
wat lichter en glänzender. Haar kleine, rech-
te neus en de dunne, mooi gewelfde lippen
hadden de andere Indiaanschen met hun
breede neuzen en dikke lippen haar altijd
benyd. Ze wisten, dat Mionca anders was
omdat zy lang geleden een blanken voor-
vader had gehad, en als om zich voor dit
gemis schadeloos te stellen, hadden de andere
meisjes haar steeds openlyk hun verachting
getoond. Maar Mionca trok zich daar niets van
aan. Graag en van harte was zy naar de In-
diaansche school gegaan, terwyl de anderen
er toe gedwongen hadden moeten worden.
Ze had de aandacht getrokken van Mrs.
Rrovvn, de vrouw van den schooldokter en
Mrs. Brown had haar onder heur bescher-
ming genomen. Ze had Mionca geleerd hoe
zy zich moest kleeden, hoe zy moest lezen
en denken. En in Mionca's hart was er een
liefde voor deze blanke vrouw gegroeid, die
bijna aan vereering grensde.
Voordat zy naar de school was gegaan,
hadden de Indiaanschen haar benijd, maar
sinds zy was teruggekomen waren zy haar
ook nog gaan haten. Ze meden haar openlyk
en lachten sarrend, wanneer zy haar zagen.
In het eerst had Mionca zich dit aangetrok-
ken, maar later had zij hef vergelen in haar
liefde voor Grooten Jim — Groolen Jim, die
sterker en forscher was dan alle andere In-
dianen, die eveneens den rechien neus en de
dunne lippen van den blanke had, wiens han-
den vlug en sterk waren, en die met zoo'n
geduld de zieke Indianen uit de streek behan-
delde.
Ze haastte zich den heuvel af en haar hart
zong, terwyl zy aan hem dacht. Hy had niet
gevraagd of zy zyn squaw wilde worden; hy
had haar gevraagd op de wijze van den blan-
ke — hy wilde, dat zij zijn vrouw zou zyn.
Hoode Veder, die haar zoo vurig het hof
maakte, die haar als zijn squaw begeerde,
wat was hij vergeleken by Grooten Jim?
Ze liep om een boschje struiken heen, die
langs haar weg stonden, en bleef toen plot-
seling als aan den grond genageld slaan.
Terwyl hy zich half had omgedraaid in
den zadel, zat er een man naar haar te kyken,
een onaangenamen glimlach op zijn gezicht.
Mionca stak haar kin in de lucht, terwyl er
een verachtelyke trek op haar gezichtje
kwam. Ze had Joe Smasher reeds verschei-
dene keeren ontmoet, en nooit nog was de
ontmoeting aangenaam geweest. En hoewel
zij uiterlijk volkomen kalm en bcheerscht
was, kwam er toch een gevoel van groote
vrees in haar op. Want er was iets in Joe
Smasher's oogen, dat het bloed in haar
aderen deed stollen.
„Goedenavond, Miss Mionca," zei hij spot-
tend beleefd.
Ze keek hem recht in de oogen en wilde
hem met een korten groet passecren. Maar
in een ommezien was hij van zyn paard afge-
sprongen en stond hij naast haar.
„Niet zoo gauw, kleintje! Ik heb niet zoo
lang op deze gelegenheid gewacht om haar
zoo maar te laten voorbijgaan." Hy boog zich
naar haar over, terwijl zyn gezicht met de
loerende oogen vlak naast het hare kwam.
Ze wendde haar hoofd af, alsof hy zelfs
haar verachting niet waard was, en versnelde
haar schreden. Maar met een verwensching
greep hy haar by den arm en wilde haar
naar zich toetrekken. Er kwam een doordrin-
gende kreet over haar lippen, en Smasher
legde zijn hand op haar mond....
En toen rees er vlak naast hen plotseling
een forsche, groote gedaante op. Een sterke
arm schoot ^iaar voren en een harde vuist
trof den blanke onder de kin. Smasher liet
Mionca zoo snel los» dat zij wankelde en bijna
viel. Sterke armen grepen haar echter en ze
keek op in Jims gezicht, dat zich donker en
verschrikkelyk in zyn woede over haar heen
boog. Hy hield haar stevig tegen zich aan,
en richtte zyn blikken op Smasher.
20
„Indien je ooit weer den moed hebt in de
buurt van Mionca te komen, vermoord ik je,"
zei hij, en toen, zonder meer een woord of
een blik, voerde hy het meisje met zich mee..
Toen zy uit het gezicht verdwenen waren
krabbelde Smasher overeind, zyn gezicht ver-
wrongen van haat en vernedering. Hy wierp
zich in den zadel en gedurende een oogenblik
bleef hij bewegingloos zitten, starende in de
richting die Mionca en Jim gegaan waren.
En toen, omdat hy woedend was, drukte hy
wreed de sporen in de flanken van zyn paard
en stuurde het den steilen heuvel op.
Een paar avonden later slenterde Joe
Smasher de speelzaal van het eenige café in
het kleine stadje binnen. De mannen, die aan
het biljarten w-aren, keken op toen zy hem
zagen en groetten hem joviaal. Smasher was
een goede winner en een goede verliezer bij
het spel, en daarom zag men hem altyd graag
iri d,e speelzaal. Maar dien avond was er ook
nog een andere reden waarom men hem zoo
luidruchtig begroette.
„Nou, ik geloof dat je kans by dat mooie
Indiaansche meisje verkeken is," zei een
lange magere man. „Ik heb gehoord dat
zy gisteren getrouwd zyn, terwyl zij jou
en Roode Veder als twee teleurgestelde zwa-
nen in den regen heeft laten staan!"
Smasher haalde de schouders op, terwyl
hij een keu greep. „Och ja," zei hy onverschil-
lig.
Een oude man met lange witte haren, die
tot op zyn schouders reikten, nam zyn pyp
uil zijn mond en leunde behaaglyk achterover
in zijn stoel.
„Nou, ik ben maar bly, dat die twee ge-
trouwd zyn," zei hy. „Het zyn twee flinke
jonge menschen, en ze vormen zeker een uit-
stekend paar. Groote Jim is jong voor een
medicijnman, maar hy is knap."
„Ja, knap is hy zeker," zei de lange magere
man met het treurige gezicht. „Als hy maar
knap genoeg is om Ouwen George niet na te
doen, dan komt het wel in orde met hem."
„Wat is er met Ouwen George?" vroeg
Smasher, terwyl hij zyn keu krytte. Hy was
nog niet zoo lang in de stad en daarom nog
niet zoo goed met de toestanden op de hoogte.
De oude man klopte de asch uit zyn pyp en
leunde nog iels verder terug.
„Oude George — ik herinner me niet meer
hoe zyn Indiaansche naam was — was Medi-
ciinman toen zich hier de eerste blanken
begonnen Ie vestigen," vertelde hy. „En het
was een verdraaid goede Medicijnman ook.
Al de Indianen kwamen by hem. Maar toen
de blanken kwamen, brachten zij het vaar-
water mee. Ouwe George proefde er op een
dag eens van en daarna kon hy er niet meer
afblyven. En hy dronk net zoo lang, tot hy
er niet meer buiten kon. En toen kreeg hy
voor den eersten keer een geval dat hy niet
genezen kon. Er is een oude Indiaansche wet
die zegt dat indien een Medicijnman drie
keer een zieke niet kan genezen, indien drie
van zyn patiënten achter elkaar sterven, dat
hij er dan met zyn leven voor moet boeten.
Toen Ouwe George voor den eersten keer
een patiënt kreeg, dien hy niet genezen kon,
schrok hy hevig en bleef hy een heele poos
van het vuurwater af. Maar toen begon bij
weer fe drinken, en nog wel eens zoo erg.
Hel duurde niet lang of een squaw, die lui
probeerde te genezen, stierf ook, en dat was
de tweede keer dat hy faalde. En spoedig
daarna vond de derde keer plaats."
Langzaam vulde de oude man zyn pyp op-
nieuw, en toen vervolgde hy opeens abrupt:
„Wel, de Indianen belegden hun raaï en
den volgenden ochtend vond men Ouwen
George dood — met een mes in zyn hart.
Niemand wist wie hem gedood had, want zoo
wilde de Wet het eveneens."
Hy keek om zich heen, zyn pijp in de hand,
alsof hy om instemming vroeg met hetgeen
hy had verteld. „En daarom hoop ik, dat
Groote Jim zyn verstand by elkaar zal hou-
den," besloot hy toen.
Smasher stootte een bal met groote nauw-
keurigheid in de richting waarin hy hem heb-
ben wilde, en richtte zich op om zyn keu in
te smeren. Als men zyn onverschillig ge-
zicht zag, zou men hebben gezegd, dat hy
het verhaal niet eens gehoord had. Maar voor
zyn geestesoog verrees de beeltenis van
Roode Veder
II.
Op een ochtend dat de bladeren aan de
boomen rood en bruin en geel begonnen te
worden, trad Roode Veder bukkend de lage
deur van een hut binnen en bleef een oogen-
blik staan om aan de duisternis te wennen.
Eén voor één begon hy de voorwerpen in het
vertrek te onderscheiden. Een . roestige
kachel, die op drie pooten rustte, stond naast
een wankele tafel, waarop zich een paar bor-
den met resten van voedsel bevonden. Op een
bundel stroo, in een hoek van het vertrek,
lag een oude Indiaansche squaw. Haar ver-
warde grijze haren hingen rond een gezicht,
dat byna zwart zag.
Roode Veder bromde een groet, en de
vrouw antwoordde iets onverstaanbaars.
Roode Veder trad verder het vertrek in en
boog zich over haar heen. Twee dagen gele-
den was de vrouw ziek geworden, terwyl zy
een hevige pijn in de zyde had gekregen. Ze
had gedacht, dat haar tyd gekomen was.
Maar Groote Jim was bij haar gekomen en
zoo groot was het vertrouwen van de oude
vrouw in hem, dat zij nu niet meer twijfelde
of zy zou beter worden.
„Ziek?" vroeg Roode Veder haar.
„Ziek, ja. Maar Groote Jim zal me genezen."
„Ben je alleen?" •
„Alleen,' zei de oude vrouw met een
tandenloozen gryns.
„Roode Veder zal blijven.
Voor je zorgen. Je
eten geven."
Op dat oogenblik
kwam Groote Jim
binnen, diep buigend
om door de lage
deuropening te kun-
nen. Verbaasd keek
hy naar Roode Veder.
„Waarom ben je
1 hier gekomen?" —
vroeg hy by wyze van
groet.
De ander keek hem
aan, zyn oogen half
gesloten, de uitdruk-
king op zijn gezicht
ondoorgrondelijk.
„HÉ! VOORZICHTIO
EEN BEETJE! JE
SCHUDT AL HET GELD
UIT MIJN BROEKZAK!"
„Ik hoorde dat de oude vrouw ziek en
alleen was. Ik zal haar eten geven en bij
haar blijven."
„Dat is goed, Roode Veder." Groote Jim
wendde zich tot de oude zieke vrouw en begon
de vreemde ceremonies, die er op berekend
waren de ziekte te verdrijven. Zijn
sterk lenig lichaam zwaaide heen en weer,
terwyl zyn handen rap en vlug hun werk
deden. Toen hij gereed was lag de oude
squaw stil op haar stroobundel.
„Ze is nu beter," zei Groote Jim. „De pijn is
verdwenen. Ik heb ze uitgedreven."
Toen hy was vertrokken, wendde de oude
vrouw zich tot Roode Veder. „Geef mij wat
te drinken," vroeg
zij.
Roode Veder
vond een tinnen
beker, vulde dezen
uit de steenen
kruik en bracht
hem toen aan haar
lippen.
„Je moet nu rusten," zei hy.
„Roode Veder gaat een konijn
voor je dooden." En bukkend
verdween hij door de lage
deur.
Toen hy een uur later terugkeerde,
lag de oude vrouw levenloos
op haar stroobundel
uitgestrekt, haar gezicht nog
in den dood verwrongen van
de pijn.
Het was Roode Veder die
het nieuws van haar dood ver-
spreidde. Kort daarop bereikte
het ook Grooten Jim, die met
gebogen hoofd naar Mionca
kwam.
„Ze is gestorven, de oude
vrouw. Kleine Bloem," zei hy
bijna fluisterend. „Een uur na-
dat ik dé ziekte had uilgedre-
ven, is zy overleden."
Mionca stond
beweging-
loos terwijl de beteekenis van deze woorden
in haar hart zonk. Haar oogen werden on-
natuurlijk groot en een niet weg te slikken
brok scheen in haar keel te komen. Groote
Jim had voor den eersten keer gefaald. Als
hy drie keer faalde.,..
Plotseling lag zij op den grond voor hem,
haar armen om zijn knieën, met haar ver-
schrikte oogen zijn gezicht zoekend.
„Neen, neen, néén!" snikte zy. „Hét mag
niet.... Kleine Groote Jim komt...."
Hy nam haar in zyn armen en drukte haar
legen zich aan om haar te troosten.
„Neen, Kleine Bloem," zei hij geruslslel-

9335. Sportief ensem-
ble, bestaande uit een
rcchien rok van geruite
wallen sto{ en een kort,
wijd manteltje van effen
stof in een der kleuren
van den rok. Het jasje
heeft een recht schouder-
stuk en twee groote op-
gestikte zakken, die af-
gewerkt :i)n met e?n stik-
sel in afstekende tint.
Benoodigd: rok: 1,90 m,
van 1 m. breed; mantel-
tje, 1.60 m, van 1,30 m.
breed,
93353, Eenvoudige jurk
mousseline. Het voorpand heeft een paar
stolppiooien, die doorloopen tot aan het
dichtgeknoopte schouderstuk. Een klein
wjt kraagic voltooit het geheel.
Benoodigd; 3,25 m, van 1,20 m. breed.
9336, Bij dere jurk h^ort de onder dit
nummer afgebeelde driekwart mantel van
angorastnf. Het is een getailleerd model,
voor en uchter met een paar naden. De
tand van den kraag en de zakjes op het
voorpand z\\T\ van de stof der japon ver-
vaardigd.
Benoodigd 3 m, van 1.40 m. breed.
Van deze modellen zijn bij de admini-
stratie v.m dit blad geknipte patronen
\erkriighaar tegen den prijs van ƒ0 60
per stuk.
(mkü
HOUDT UW WOORD I
Doet u steeds wat u zegt? Ja, natuurlijk, ant-
woordt u verontwaardigd. Maar bent u daar
werkelijk zoo zeker van? Doet u het ook in
kleinigheden en wel speciaal ten opzichte van de
kinderen? Zegt u nooit eens tegen Jantje: Als je
nu den heelen middag zoet bent, dan mag je of dan
krijg je. . . . en als Jantje dan den heelen middag
zoet is geweest, vergeet u dan wel eens niet, wat
u beloofd hebt?
Of omgekeerd: dreigt u hem, wanneer, hij stout
's: Als je dat nog eens doet, dan.... Vult u zelf
maar het een of ander in. Maar als Jantje het
werkelijk nog eens doet, legt n dan wel eens niet
een veel mindere straf op? Vooral dit laatste komt
waarschijnlijk — het moederhart is nu eenmaal
liefdevol en tot vergeven geneigd — nogal eens
voor! In een ondoordacht oogenblik of in een
moment van drift hebt u de belooning
of de straf in uitzicht gesteld en....
vergat dte naderhand weer.
Evenzoo heeft uw kind u misschien
wel eens een „groot geheim" verteld,
waar u met niemand over spreken
mocht, hetgeen u grif beloofde. Nader-
hand sprak u dan — volkomen te goe-
der trouw natuurlijk — met uw vrien-
J din over dit aardige of interessante
■^ gebaar van uw kind, er niet
aan denkende, dat u dat, al
„is het maar een kind" en
handelt het geval volgens
volwassenen over een on-
belangrijke kwestie, toch
eigenlijk niet doen mocht.
Al dergelijke dingen zijn
heel menschelijk, maar....
verkeerd, en van veel vér-
strekkender beteekenis dan
velen zich realiseeren!
Want wat is het gevolg
er van op het kinderzieltje,
zoo vatbaar voor indruk-
ken? Dat het kind gaat den-
ken, aanvankelijk nóg onbewust,
doch later wel degelijk bewust; Och,
moeder doet toch niet wat ze zegt.
Is dit niet iets vreeselijks, voor
moeder zoowel als kind? Een moe-
der waar je geen staat op kunt ma-
ken, die je dus eigenlijk niet vertrou-
wen kunt!
Het grootste bezit tusschen ouders
en kinderen is een onbegrensd ver-
trouwen. Aan dit bezit door zulke
schijnbare kleinigheden tornen, moet
men tot lederen prijs vermijden.
Het kind komt in zijn later leven
nog met zooveel menschen in aan-
raking, die „niet doen wat ze zeg-
gen", die geheimen niet bewaren,
die kort en goed, niet te „vertrou-
wen" zijn! Laat het daarom in zijn
ouders een onbeperkt vertrouwen
kunnen stellen! Als een rijk bezit zal
het dit door zijn heele leven mee-
dragen!
Hiervoor is echter noodlg, dat
men zich dit vertrouwen, dat van
nature in ieder kind aanwezig is,
van de vroegste jeugd af waardig
maakt, dat wil zeggen, tlal men het
kind niet alleen het beloofde ge-
schenk voor zijn verjaardag geeft,
maar ook, dat men „woord houdt"
in de kleinste kleinigheden, zoowel
In bclooningen als in straf of in
— 22 —
andere gevallen. Men geve het kind dus ook
het beloofde koekje na een of andere pres-
tatie, eveneens de opgelegde straf, en wijke
hier nooit van af, terwijl een gegeven belofte
net zoo min als tegenover een volwassene
geschonden moet worden.
Kinderen opvoeden is een verantwoorde-
lijk* taak, die onze volle aandacht en toewij-
ding vraagt, en het reine kinderzieltje is een
tè kostbaar bezit, dan dat men er lichtvaardig
mee zou mogen omspringen.
WEEKMENU.
Maandag: Gehakt, aardappelen en ap-
pelmoes; gries meelschotelt je.
Dinsdag: Kernesoep; koud gehakt,
aardappelen en raapstelen.
Woensdag: Varkenscarbonade, aardap-
pelen en knolraap; gebra-
den appelen.
Donderdag: Riblappen, aardappelen en
spinazie; Decnsche rijst.
Vrijdag: Lekkerbekjes, aardappelen
en andijviesla; broodpanne-
koek.
Zaterdag: Magere groentesoep; runder-
vinken, aardappelen en wor-
teltjes.
Zondag: Champignonpasteitjes; os-
senhaas ä la jardiniere, ap-
pelpndding met vanillesaus.
ENKELE RECEPTEN UIT HET WEEKMENU
Magere groentesoep.
Benoodigd: ruim 1 liter water, verschil-
lende soepgroenten, 1 ui of prei, 30 gram
rijst, 20 gram boter, aroma, zout.
Bereiding: Men bakt den fijngesneden ui
of de prei licht met de boter en laat de ge-
wasschen en eveneens fijngesneden groenten
even meêsmoren. Daarna doet men het wa-
ter, de rijst en het zout er bij en laat het
geheel ongeveer drie kwartier zachtjes ko-
ken. De soep afmaken niet de fijn gehakte
groene kruiden en met wat aroma.
Raapstelen.
Benoodigd: 8—12 bosjes raapstelen, een
weinig zout, een stukje boter of wat jus.
Bereiding: De raapstelen schoonmaken
(alle worteltjes verwijderen), wasschen en
snijden. De groente opzetten met weinig ko-
kend water en ^—1. uur gaar koken. Daar-
na nog even stoven met een stukje boter of
een lepel jus.
Appelpudding (voor 5—6 personen).
Benoodigd: 300 gram zure appels, het sap
van een sappigen citroen, met Rijnwijn, bes-
senwijn of water aangevuld tot 1 d.L., ci-
troenschil, 14 liter water, 150—200 gram sui-
ker, 15 gram roodc gelatine.
Bereiding: Men schilt de appels en snijdt
ze in dobbelslcentjes; breng dan het water
met de suiker en de citroenschil aan de
kook en \ erwarm_ de stukjes appel er in —
zonder koken — tot ze zacht zijn. De citroen-
schil er uitnemen, de gelatine er in oplossen
en het wijn- en citroenmengsel er aan toe-
voegen. De massa af laten koelen en in een
omgespoelden puddingvorm doen, wanneer
de stukjes appel er regelmatig in verdeeld
blijven. Opdienen met vanillesaus.
VETPUISTJES
verwijdert U onmiddellijk en afdoende door deze
Ie betten met Radox. opgelost in warm water.
Bij apothekers en erkende drogisten ä f 0.90
per pak en f 0.15 per klein pakje.
RADOX
lend, „het mag niet. Terwüle van Kleinen
Groote Jim die komt, mag het niet. Groote Jim
zal niet voor den tweeden keer falen.
Zoo troostte hij haar, maar terwijl de dagen
voorbijgingen was Mionca's hart zwaar en
droef en woelden er onrustige gedachten
door het brein van Grooten Jim.
Roode Veder nam toe in aanzien en achting
bij zijn stamgenooten, want hij had het nooit
te druk om zieken op te passen en te verzor-
gen en hij scheen bijna even hard voor hen
te werken als Groote Jim. In het eerst ver-
wonderden de Indianen zich daarover, want
Roode Veder was er nooit de persoon naar
geweekt om zich over iemand anders dan
zichzelf te bekommeren, maar zij verwonder-
den zich niet lang, want de Californische
Indiaan is niet bijster belust op geestelijke
inspanning.
En toen werd Blinde John ziek. Groote Jim
ging naar hem toe en bijna op hetzelfde mo-
ment dat hij zich over hem heenboog rolden
de uitgedoofde oogen terug in hun kassen,
zijn lichaam verstijfde zich en er ver-
scheen schuim op de hoeken van zijn
mond, en toen, zoo snel dat de weinige men-
schen die er bij waren, alleen maar groote
oogen van verbazing konden opzetten, begon
hij zich in hevige krampaanvallen op zijn bed
heen en weer te wentelen.
Roode Veder gaf in een hevigen kreet uiting
aan zijn afschuw. „De Booze Geest!" riep hij,
achteruitdeinzend. „Hij heeft den Boozen
Geest in hem doen varen. Oei Oei "
Mionca kon zich alleen maar vastklampen
aan Grooten Jim toen deze haar kwam ver-
tellen dat blinde John dood was. Met stoïcijn-
sche kalmte streelde hy haar glanzende
haren.
„Ik begrijp het niet. Kleine Bloein. Het is
een vreemde ziekte waar ik niets van weet.
Maar het is zoo. Nu zijn er reeds twee men-
schen gestorven, die ik had moeten beter
maken. Twee keer héb ik gefaald. Indien ik
de straf voor mijn falen zal moeten betalen,
dan zij het zoo. Het is de wet. Je moet niet
huilen. Ik ben niet bang. Ik zal afwachten
wat de Wet brengt."
Terwijl zij naast elkaar stonden en in de
toekomst staarden, hoorden zij op den weg
het geluid van een auto. Hij stopte en toen
klonk het geluid van stemmen. Mionca en
haar man gingen naar buiten en de jonge
vrouw slaakte een kreet van vreugde. Want
Mrs. Brown, gevolgd door den dokter, trad
op hun huisje toe.
Mrs. Brown omhelsde Mionca. „We moes-
ten hier in de buurt zijn," verklaarde zij, in
antwoord op Mionca's gretige vragen. „Toen
hebben we geinformeerd waar jullie woonden
en zijn je komen opzoeken." Opeens zag zij
den blik van zorg en angst in Mionca's oogen.
„Maar wat scheelt er aan, kind?" vroeg zij,
naar Grooten Jim kijkend, die na de eerste
begroeting stil voor zich uit staarde. Dr.
Brown keek hulpeloos van den een naar de
ander. Zijn vrouw ging op een omgekeerde
kist zitten en nam het meisje naast zich. Snik-
kend vertelde Mionca haar van heur zorgen
en van de zorgen van Grooten Jim.
„Indien hij weer faalt," besloot zij rillend,
„moet hij sterven."
Mrs. Brown keek zeer ernstig, en ook Dr.
Brown zweeg.
„H'm," mompelde deze eindelijk. „Zonder-
ling, zéér zonderling. Men sterft niet op die
manier van koorts, of van pijn in de zij. Wil
je mij nog eens precies vertellen hoe Blinde
John gestorven is?"
Groote Jim deed het.
„Rn die oude vrouw is ook zoo gestorven?"
vroeg dr. Brown. „Je zegt, dat zij op dezelfde
manier is overleden?"
„Dat weet ik niet. Ik was er niet bij. Maar
wel was het haar in den dood nog aan te
zien, dat zij veel pijn had geleden."
De dokter dacht even na, en vroeg toen:
„Wie was er b« die oude vrouw toen zij
stierf?"
„Niemand. Roode Veder was er geweest,
maar hij was weggegaan om een konijn te
dooden. Toen hij terugkwam, was zij dood/'
„H'm. Juist. En wie was er, behalve jij, luj
Blinden John?"
„Zijn squaw en Roode Veder."
Dr. Brown stak zijn handen diep in zijn
zakken. Een oogenblik keek hij peinzend voor
zich uit. „En wie is Roode Veder?" vroeg
hij toen.
„Een Indiaan, die zich belangeloos aan de
zieken wijdt."
„Juist," zei de dokter weer. „Luister eens,
Groote Jim. je moet flink zijn. Je kent die
ziekte niet, en daarom heb je tw ; ee patiënten
niet beter kunnen maken. Ik zal je zeggen
wat je moet doen voor het geval je nog eens
zoo'n geval krijgt." Hij glimlachte gerust-
stellend tegen Mionca. toen hjj uitgesproken
was; ze hield haar adem in, trad op hem
toe en nam zijn beide handen in de hare.
Impulsief bracht zij ze aan haar lippen en
drukte er een kus op. Haar oogen waren als
sterren....
III.
Groote Jim kwam naar huis, naar Mionca
met voeten die achter hem aan schenen te
sleepen. De kleine Alec Whalsen was gestor-
ven — juist terwijl hij verheugd was geweest
omdat hij dacht dat hij de vreemde ziekte be-
zworen had! Hij had aandachtig naar dr.
Browns aanwijzingen geluisterd, en toen de
kleine Alec krimpend van pijn op zijn bedje
had gelegen, had hij den mosterd en het
warme water door zijn keel gegoten, had hem
doen opstaan en had hem laten loopen, loO-
pen, lóópen! En kleine Alec was in leven
gebleven. O, wat waren ze blij geweest, hij
en Mionca, en ze hadden gedacht dat zij zich
nooit meer zorgen zouden maken. Maar nu
w-as kleine Alec gestorven. Groote Jim was
dien dag teruggegaan voor zijn laatste bezoek
en toen had hij hem dood aangetroffen
Mionca hoefde niet op zijn woorden te
wachten toen zij zijn gezicht zag. Ze wist het;
en het leek haar alsof zij niet verder zou
kunnen leven met die felle, wreede pijn aan
haar hart. Vreemd: in dit verschrikkelijke
oogenblik kon zij geen woord uitbrengen; ze
kon zich alleen maar aan Grooten Jim vast-
klampen en hem met oogen waarin heete
tranen schitterden, aankijken. En zoo stonden
zij daar, terwijl de Indianen in hen het ver-
schrikkelijke dat komen moest niet stoicijn-
sche gelatenheid tegemoet zagen.
Mionca zag de komende jaren voor zich en
zij zag ze zonder Grooten Jim; ze zag kleinen
Grooten Jim, die nooit zijn vader zou ken-
nen, en ze wist dat zij de toekomst zoo dap-
per onder het oog moest zien als zij maar
kon. En Groote Jim, die ha-ir stevig tegen
zich aangedrukt hield, was het alsof hij voor
den laatsten keer de liefelijkheid van haar
gezicht aanschouwde. Hij was gereed. Indien
hij had gefaald, dan was er iets in hem vol-
gens zijn Indiaansche overtuiging, waardoor
hij onwaardig was verder te leven. En dan
moest hij sterven. Het was de Wet.
Dien nacht, diep in de heuvels, brandde
er tusschen de pijnboomen een kampvuur. Er
omheen zaten Indianen, de beenen gekruist,
de gezichten ernstig. Ze staarden in de vlani-
23 -
Rheumatische pijnen In beenen en
gewrichten totaal verdwenen
Hier is een korte, maar krachtige getuige-
nis van de wonderbaarlijke werking van
Kruschen Salts:
„Ondergeteekende betuigt hierbij zijn op-
rechten dank voor de geneeskracht van
Kruschen Salts tegen rheumatische pijnen
in beenen en gewrichten, welke na het ge-
bruik van een half jaar Kruschen totaal zijn
verdwenen." J- B. te O.
Wat zou het L' waard zijn, wanneer U dit
over eenigen tijd eveneens zoudl kunnen ge-
tuigen. En toch is het zoo eenvoudig: lederen
morgen een theelepel Kruschen Salts in Uw
eersten kop thee of koffie. Alle schadelijke
afvalstoffen, die zich anders kunnen ophoo-
pen en die in de meeste gevallen de oorzaak
van uw rheumatische pijnen zijn, worden dan
geregeld verwijderd. Kruschen Salts is ver-
krijgbaar bij apothekers en erkende drogisten
ä ƒ 0.40, ƒ ().7ó en ƒ 1.60 per flacon. Let op, dat
op het etiket op de flesch, zoowel als op de
buitenverpakking, de naam Rowntree Handels
Mij., A'dam, voorkomt.
POLYGOON
maakt ook
panoramafoto's
van scholieren
en
vereenigingen
VRAAGT INLICHTINGEN BIJ:
N.V. FOTO-PERSBUREAU
POLYGOON
Damrak 53
Amsterdam
DE DUBBELSTER
WILLIAM POWELL
EN MYRNA LOY
viert binnenkort:
De Dubbele Bruiloft
..Eennieuw succes der Metro-Goldwyn-Mayer
FRED ASTAIRE
GINGER ROGERS
in hun elegantste en rijkste dansprestatie
SHALL WE DANCE
Een R K O RééioMm van distinctie, charme
en sprankelenden levenslust
1

men als vroegen zy daaraan wat zy doen
moesten. Plotseling begon er één zachtjes te
zingen; anderen volgden zijn voorbeeld en
zfto werd hel gezang sterker en luider. Toen
kwamen zü overeind en hun lichamen be-
gonnen te zwaaien op de maat van de liede-
ren, terwijl zij den oorlogsdans uitvoerden
van hun voorvaderen. En toen plotseling,
weerklonk hun oude oorlogskreet door den
stillen nacht en zetten zy zich weer neer in
een kring, terwyl hun gezichten diezelfde
ernstige uitdrukking van zooeven aannamen.
In het midden van den kring stond een
zak en hun vroegere hoofdman sprak:
„Broeders, Groote Jim, de Medicynman,
heeft gefaald. Drie keer heeft hy de zielen
van onze menschen naar de Gelukkige Jacht-
velden gezonden. Hij moet sterven. Zoo zegt
het de Wet. Luister: degecn die de Witte
Boon trekt, moet hem naar den Grooten Geest
zenden. En laat geen mensch het weten. Oei..
Ik heb gesproken."
Eén voor één staken zy hun hand in den
zak, welke een boon bevatte voor lederen
man die aanwezig was. Eén witte boon lag
er tusschen de roode.
Ze keken niet naar de boonen, terwyl zü
ieder hun eigen boon er uithaalden. Want nie-
mand mocht weten wie de fatale boon had
getrokken, behalve degeen die haar uit den
zak gehaald had. •
Toen de vergadering werd opgeheven en
iedereen geruischloos als een schaduw in den
nacht verdween, liep Roode Veder een eindje
door alvorens hy naar het kleine voorwerp
in zijn hand keek. Daar, zachtjes glinsterend
in het licht van de maan, lag de Witte Boon.
„Ik ga jagen voor Mionca," zei Groote Jim
den volgenden ochtend. „Als Groote Jim dood
gaat, moet Kleine Bloem blijven leven." Hy
keek haar in de zwarte oogen, terwijl er in
de zijne een wereld van teederheid weerspie-
geld was.
Met droge oogen keek zy hem na terwyl
hy snel en lenig naar den top van den heuvel
klom. Daar keerde hij zich om en hief groe-
tend zijn hand naar haar op. Ze strekte haar
armen naar hem uit, en op dat oogenblik
klonk er een schot door de klare lucht. Groote
Jim wankelde en viel toen ruggelings neer.
Mionca bereikte op de een of andere ma-
nier den top van den heuvel en boog zich
over zijn lichaam. Haar gezicht stond kalm
en vastberaden. Toen kwam zy overeind en
keek naar het Westen met een zóó besliste
uitdrukking in haar oogen, dat het leek alsof
zij de vlucht van zyn geest naar de rijzende
zon volgde..
Maar het bloed van den blanke dat door
haar aderen stroomde, triomfeerde over het
stoïcisme van den Indiaan. Plotseling wierp
zy zich naast hem op den grond, sloeg haar
armen om hem heen en begon te snikken.
Ze had niet het geluid van den auto gehoord
toen deze stopte op den weg voor haar hut.
Dokter en Mrs. Brown bleven een oogenblik
met tranen in de oogen en gebogen hoofd
staan alvorens zij zich naar de op den grond
liggende lichamen begaven....
IV.
De kleine hut in het dal tusschen de heu-
vels stond verlaten. Planken waren voor de
ramen gespijkerd. De deur hing half open en
knarste in zijn scharnieren. Er heerschte een
geest van verlatenheid. De Indianen waren er
bang voor. Ze zeiden dat de geest van Grooten
Jim er rondwaarde. Ze meden de hut met by-
gcloovige vrees; liever zouden zij duizend
dooden zijn gestorven dan de donkere hut
binnen te treden.
Dr. Brown en zyn vrouw hadden het
lichaam van Grooten Jim en de bewustelooze
Mionca met zich meegenomen en de Indianen
hadden zwijgend toegekeken toen de ruwe
houten kist in de aarde verdwenen was. En
toen men het graf gesloten had, waren zy zoo
snel mogelijk verdwenen.
De sheriff had vergeefs getracht den moor-
denaar van Grooten Jim te vinden. Maar
slechts één wist wie het was, en die zou hem
nooit verraden. De Indianen hadden hun Wet
ten uitvoer gelegd; wat konden de blanken
doen?
De sheriff dacht nog steeds over het geval
na, toen dr. Brown zijn kantoor kwam bin-
nenstappen. Het gezicht van den dokter
stond strak en ernstig.
„Sheriff, ik wil uw hulp vanavond." zei
hy, „maar u moet my niets vragen."
De sheriff keek zijn bezoeker aan. Hy wist
dat dr. Broyn een man met een scherp
verstand en een helder oordeel was. Hy
zou zijn hulp niet zonder reden vragen.
„U kunt op me rekenen, dokter," zei hij.
„En ik zal niets vragen, voorloopig niet."
„Goed. Ik dacht wel, dat ik op u rekenen
kon. Wat ik van u verlang is dit: Neem een
iraard en een karretje, om my en Roode
Veder zoogenaamd naar Cedarhill, naar Pete
Sleevins te brengen. Als wy ongeveer in de
buurt van de hut van Grooten Jim zijn, moet
u zeggen dat het paard niet verder kan,
omdat de heuvel te steil is. En dan moet
je verder precies doen wat ik zeg."
Er kwam een glimp van belangstelling in
de oogen van den sheriff, toen dr. Brown
den naam van Grooten Jim noemde, maar
hij kon even goed zwijgen als de dokter.
„In.orde," zei hy alleen.
Een uur later, toen de avond reeds gedaald
was, klopte dr. Brown aan de deur van
Roode Veder's hut. De Indiaan deed open en
staarde wantrouwend naar de donkere ge-
daante voor zich.
„Roode Veder," zei de dokter zonder omwe-
gen, „er is iemand ziek op Cedarhill. Pete
Sleevins is het. De sheriff brengt er me in
een wagen heen, maar ik ben. bang, dat wij
den weg niet zoo goed naar Petes hut we-
ten. Ik heb gehoord, dat het verscheidene
mijlen van den grooten weg af is. Naar ik
vernomen heb, moet jy den weg goed ken-
nen, daar je een vriend van Pete bent. Wil
je met ons meegaan om ons den weg te
wijzen?"
Roode Veder keek langs den dokter met
al den angst van den Indiaan voor de duis-
ternis in zijn oogen. Hy hoorde den wind
gieren en zag dat het begon te regenen.
„Erg slecht weer," zei hy.
„Ja, het is erg slecht weer," zei de dokter
bruusk, „maar Pete is ziek en ik moet naar
hem toe. Heeft Pete je leven niet eens gered,
toen het ijs op de rivier onder je bezweek?"
Roode Veder richtte zich op. Er verscheen
een waardige uitdrukking op zyn koper-
kleurig gezicht toen hij zei: „Een Indiaan ver-
geet niet. Roode Veder gaat met u mee." Maar
zelfs terwijl hy dit zei, keek hy met bijgc-
loovige vrees den donkeren avond in....
„Goed. Over een kwartier ben ik terug."
Met stagen gang worstelde het paard, den
kop omlaag gehouden, tegen den storm in.
De mannen zaten dicht bij elkaar in het
open karretje, zonder een woord te spreken.
Ze sloegen den weg naar Cedarhill in en
het paard begon den klim naar boven. Er
was geen enkel teeken van leven te bespeu-
ren in de wildernis die zich aan alle kanten
om hen heen uitstrekte. Maar de wind, die
in de toppen der hooge pijnboomen gierde,
vervulde den avohd en den naderenden
- 24 -
nacht met allerlei geheimzinnige geluiden.
Dr. Brown kon voelen hoe Roode Veder
beefde en hy glimlachte van voldoening.
Langzaam trok het paard den wagen met
zyn last tegen den heuvel op.
Dr. Brown spande zijn oogen in om de
plaats te ontdekken, waar ergens de hut
van Grooten Jim moest staan. Even later
waren zy er vlak bij en hy gaf den sheriff
met zyn elleboog een teeken. Deze trok on-
middellijk hevig aan de teugels.
„Hè," riep hy, „wat een verschrikkelijk
weer. Dat arme dier kan haast niet meer.
Ik geloof niet., dat hy de hut van Pete Slee-
vins haalt." En inderdaad: het paard kwam
nog slechts met de grootste moeite vooruit.
Even later stond het met druipende flanken
en laag gebogen kop stil.
„Een mooie omgeving, om te stranden,"
zei de dokter ernstig. „Maar zijn we niet in
de buurt van de hut van Grooten Jim?"
vroeg hy, alsof hem plotseling iets te binnen
schoot.
Terwyl hy deze woorden zei, voelde hy
hoe Roode Veder naast hem een schok
kreeg. Hy kon bijna de bygeioovige vrees
vóélen, die door zijn lichaam voer.
„Ik geloof het wel," antwoordde de she-
riff. „Dat is een geluk. Er staat een schuur
naast de hut. We kunnen het paard daar
een oogenblik laten uitrusten."
Dr. Brown klom reeds uit den wagen.
„We kunnen niet verder gaan en we kunnen
hier niet blyven," zei hy. „Het eenige wat
wy kunnen doen is in de hut van Groote Jim
schuilen tot het paard weer verder kan. Ik
zal vóór gaan en den weg zoeken; volgen
jullie me maar."
Roode Veder, die bewegingloos was bly-
ven zitten, begon nu ook uit den wagen te
klimmen. -Hy beefde over zyn gansche
lichaam. „Ik kan niet naar de hut van
Grooten Jim gaan," zei hy half luid.
De dokter greep hem .bij den arm. „Wees
geen idioot. Je zoudt verdwalen in dat weer
en omkomen." Hij begon hem langs den weg
voort te duwen. Roode Veder probeerde
weg te komen, maar de dokter hield hem
stevig vast.
Moeizaam zochten zij hun weg, terwyl de
sheriff het paard leidde, dat met zijn hoeven
diep in den modder wegzakte. Plotseling
doemde de hut donker en dreigend voor
hen op. Roode Veder bleef als aan den
grond genageld staan. Verlamd van angst
staarde hy naar de hut. De wind gierde om
hen heen, sloeg de takken van de boomen,
en gierde in de toppen. Voor Roode Veder
was het zonder twijfel de stem van de ziel
van Grooten Jim, die treurend over zyn ver-
dwenen geluk in de buurt van zijn hut
rondwaarde.
De dokter trok Roode Veder ruw mee
naar de hut.

Jo«n El'Well «nd h«r ton. W«rn«r Brother»
Star. Appearing in „Th* Porftcl Spocimon".
helpt millioenen
in den strijd
tegen doffe,
verkleurde
tanden!
PEPSODENT is de
een ige tandpasta,
•waarin deze opzien-
barende . uitvinding
is toegepast, die de
tanden een verras-
sende nieuwe glans
geeft.
„Het is alsof een donkere wolk wegtrekt en de zon weer
doorbreekt!" - zóó gevoelen zich millioenen na hun
eerste proefneming met Pepsodent Tandpasta, waarin
IRIUM is toegepast. De werking van Irium is zoo doel-
treffend, dat het de fraaie natuurlijke glans, die velen
voorgoed verloren waanden, opnieuw te voorschijn brengt.
Het houdt de kiudertandjes gezond en sterk.
Dank zij IRIUM schuimtPepsodent heerlijk. Verfrisschend!
Oe groote tube in voordeeliger -
PEPSODENT TANDPASTA
de een ige met IRIUM
kreet van afschirw. De sheriff draaide zich
om en ook hij slaakte onwillekeurig een
kreet. In de schaduw van een der verste
hoeken had hij een glimp gezien van een
onwezenlijk gezicht. En in dat gezicht sche-
nen groote, zwarte oogen koortsachtig te
gloeien.
Roode Veder sloeg een hand voor zijn
oogen. „Groote Jim!" gilde hij. „De geest
van Grooten Jim."
Een ijzige kilte scheen door de aderen van
den sherlf te gaan. Zijn haar scheen omhoog
te rijzen op zijn hoofd, terwijl hij naar de
verschijning staarde. De dokter wendde zich
tot Roode Veder.
„Wat heb jij Grooten Jim gedaan?" vroeg
hij. „Wat hebjü Grooten Jim gedaan dat
zijn geest hier rondwaart en je beschul-
digt?"
])ii oogen van den Indiaan stonden glazig.
„Ik heb hem gedood! Ik heb hem gedood!"
kreunde hij. — Het schaduwachtige gezicht
in den hoek verdween in de diepste duister-
nis van het vertrek.
„Ja, jij hebt hem gedood, vermoord," ver-
volgde de dokter. „Jij hebt de witte boon
getrokken en hem doodgeschoten. Vertel
me: wat heb je gedaan oin te maken dat hij
volgens de wet sterven moest?"
Hoode Veder hurkte tegen den muur, ter-
wijl zijn oogen van angst in hun kassen heen
en weer rolden. „Ik heb hem gedood," hijg-
de hij steunend. „De oude vrouw. Blinden.
John en den kleinen Alee. Ik heb iets in
het water gedaan dat zij hebben gedronken.
Hun lichamen begonnen te kronkelen alsof
de Booze Geest er ingevaren was. De India-
nen zeiden: Groote Jim heeft gefaald.... Ze
zeiden dat hij moest sterven. En hij is ge-
storven."
De sheriff luisterde met steeds groeien-
den afschuw toe. Hij staarde
naar den dokter, maar deze
keek Roode Veder onafgebro-
ken in de oogen. En de oogen
van Roode Veder rolden niet
meer door hun kassen, maar
zij waren tot rust gekomen en
bleven als het ware in die
van den dokter staren.
„Ja, je hebt vergif in hun
water gedaan, en je hebt hen
gedood opdat het zou lijken
alsof Groote Jim had gefaald.
Waarom deed je dat, Roode
Veder?"
„Ik heb al dien tijd Mionca
liefgehad!" Deze woorden
klonken als een «liep en smar-
telijk gekreun.
„Hoe ben je aan het vergif
gekomen?"
„Smasher gaf het me.
Smasher had een hekel aan
Grooten Jim. Groote Jim had
hem neergeslagen. Smasher
heeft Roode Veder geholpen
om Mionca te krijgen."
De sheriff sloot even de
oogen toen de -waarheid in
haar vollen omgang tot hem
doordrong.
Dr. Brown richtte zich op.
„Dat dacht ik wel," zei' hij
„Maar ik had er geen bewijs
van." .Hij ging op de tafel zit-
ten, zijn blikken strak op
Roode Veder gevestigd. „Toen
mijn vrouw en ik hier kwa-
men om Mionca te bezoeken
en ze ons vertelde wat er
gebeurd was, wist ik, dat
die oude vrouw* en Blinde
John waren gestorven omdat zij vergiftigd
waren. Ik hoorde dat Roode Veder by hen
was geweest en natuurlijk verdacht ik hem.
Ik vertelde Grooten Jim hoe hij hen genezen
kon wanneer eenzelfde verschijnsel zich nog
eens voordeed en ondertusschen probeerde
ik uit te vinden wie de schuldige was. Of-
schoon ik Roode Veder verdacht, had ik
toch geen zekerheid. Ik informeerde ter-
loops eens wie er in de buurt vergif had
gekocht en hoorde, dat Smasher carbolzuur
had gekocht. Toen hoorde ik, dat er ruzie
was tusschen Grooten Jim en Smasher. Als
Groote Jim drie keer faalde, zou hij moeten
sterven. Het motief was er, en toen ik ver-
nam, dat Roode Veder Mionca eveneens had
begeerd, begreep ik, dat Smasher hem als
zijn werktuig kon gebruiken.
Omstreeks dien tijd stierf kleine Alee —
den derden keer dat de Medicijnman faalde.
Ik begreep het niet, want ik dacht dat Grocte
Jim een patiënt nu wel beter zou kunnen
maken als men hem vergif had toegediend.
Maar klaarblijkelijk had men het gegeven
terwijl Groote Jim weg was. En ik begreep,
dat ik hem alleen kon.redden indien ik kon
aantoonen, dat zij buiten zijn schuld gestor-
ven waren. Ik ging naar den coroner en
naar een der plaatselijke artsen en vertelde
hun wat ik vermoedde. Toen het avond was
geworden hebben wij het lichaam van den
kleinen Alec opgegraven. "VVe stelden vast,
dat hij door carbolzuur was gestorven. Ik
had nu bewijs genoeg om Grooten Jim te
kunnen redden en den volgenden ochtend
ging ik naar zijn hut om hem te zeggen een
bijeenkomst van de mannen van zijn volk te
beleggen, opdat wij hun de feiten zouden
kunnen vertellen. Maar het was te laat. Ik
kwam juist tijdig genoeg aan om er getuige
van te zijn dat hij werd doodgeschoten. Ik
26
besloot echter toch den schuldige te laten
boeten voor zijn misdaad. Ik wist hoe by-
geloovig de Indianen zyn en hoe ba

V
Getallenmozaïek uit
de Nieuwe Wereld
an een vriend hoorde ik, hoe men Amerikaan
wordt, en vol verbazing luisterde ik
toe, terwijl hij mij vertelde, hoe hij, In
New York aangekomen, zijn ouden hoed'dadelijk
in de Hudson wierp, naar den kapper ging
en zich voor twee dollar in een Amerikaan liet
veranderenl De rest ging in eenzelfde tempo.
Zoo leerde hij met opmerkelijke snelheid, dat
men lederen morgen in de ondergrondsche een
waren veldslag moet leveren, maar... dat men
zich daar nooit over ergeren mag; dat men in
een winkel den hoed afneemt wanneer er een
dame binnenkomt; dat men zijn beenen op een
stoel of bank mag leggen en met zijn sigaar
een gat branden in de krant van zijn buurman. En hij had weldra reuze plezier wanneer hij zonder
kaartje in de bus kon komen. Het zal wel geen maand geduurd hebben, of hij was een
volbloed-Amerikaan gewordenl
Veel interessants heeft hij me overigens nog verteldl Bijvoorbeeld, dat Broadway heelemaal
de moeite niet waard is. Er staan in het geheel slechts twee theaters, terwijl men algemeen gelooft,
dat het een ware aaneenschakeling van schouwburgen en dergelijke is. Ja, in de zijstraten,
déir staan de theaters en andere oorden van vermaak de een naast de ander, maar Broadway was
heelemaal niet zooals hij zich had voorgesteld. Broadway bleek slechts een begrip, waarin de
vreemdelingen zich het nachtleven van New York geconcentreerd denken,
Aan zulke begrippen | zitten trouwens meer wanbegrippen vast.
Zoo is bijvoorbeeld een zeer algemeen verbreid begrip H"
|^ beroemde Amerlkaansche vrijheid. Maar wanneer een nachtelijk*
zwerver zich, bij gebrek aan een beter onderdak, op een bank
in een park neer wil leggen, wordt hij door een dlenstdoenden
politieagent ruw bij den kraag gepakt. In Parijs heb ik eens kennis
gemaakt met Monsieur Rocher, den baardigen ouden bedelaar ar
van Notre Dame. lederen nacht sloeg hij zijn
leger op een bank van de Conciergerie op, daar
het riool, dat er onder stroomde er eenige warm-
te verspreidde, en hij sliep daar rustig, terwijl de
brandweerman, die in de buurt de wacht had, af en
toe 'n blik op zijn schamele eigendommen wierp!
Men noemt het ook „vrijheid", dat een vreem-
deling zich in New York niet bij de politie be-
hoeft te melden, doch men laat dan de keerzijde
der medaille bulten beschouwing! Jarenlang kan
men ongestoord in New York wonen, zonder dat
het iemand invalt te vragen, waar je vandaan
komt en wat je. er uit komt voeren. Dit Is ook
voor vele jonge menschen in Canada geen ge-
heim,'die vla den Niagarawaterval de Vereenigde
Staten ongezien probeeren binnen te komen.
Maar ze weten blijkbaar niet, dat, wanneer zij
zich eenmaal zonder toestemming in het be-
loofde land ophouden, zij voor de rest der
samenleving practisch gestorven zijn, Wanneer
zoo'n „onbekende" tien jaar later een auto-
ongeluk krijgt en de politie bijvoorbeeld wil
weten aan wien de verzekeringsmaatschappij
moet betalen, dan blijkt oogenblikkeljjk, dat hij
geen papieren heeft, en al heeft hij dan kans ge-
zien om in die tien jaar eigenaar van twintig
huizen te worden, dat helpt niets, hij moet twee
jaar zitten, en wordt daarna zonder pardon naar
huis teruggezonden. Bovendien komt hij op de
zwarte lijst en mag hij nimmer in zijn leven meer
het grondgebied der Vereenigde Staten betreden!
Een andere vorm. der Amerlkaansche Vrijheid
is, dat er bij het vuurwerk ter gelegenheid van
het vrijheidsfeest, gemiddeld vijftig menschen- om
het leven komen. Dit volksfeest heeft werkelijk
„Amerlkaansche" afmetingen en op een paar
menschenlevens meer of minder komt het blijk-
baar niet aan.
Het overtreft nog steeds iedere voorstelling,
hoe kinderlijk de Amerikanen zijn. Voortdurend
moeten zij iets hebben om mee te dwepen. In
de eerste plaats komt hier natuurlijk de filmster
van het seizoen voor in aanmerking, maar vaak
kiezen zij ook een idool uit hoogere kringen.
Bijvoorbeeld de nog steeds als het voorbeeld
der mannelijke elegance geldende vroegere
Eduard VIM. toen de Amerikanen op zekeren dag
ontdekten, dat hij een witten hoogen hoed droeg,
raakten de New Yorksche hoedenfabrikanten in
de eerste week honderdduizend van dergelijke
hoofddeksels kwijt aan de goedgekleede „jeu-
nesse dorée"
Het is typeerend voor de onschuldige inborst
van den Amerikaanschen burger, dat hij iedere
reclame, hoe overdreven ook, gelooft en er des-
noods „invliegt". Sedert Mister Barnum heeft
iedere „handige jongen" met goede ideeën mil-
lioenen verdiend, hetzij hij er een nieuw soort
sokophouder of een haargroeimiddel „in" wilde
brengen, of nog iets anders.
In Amerika Is reclame alles. Het is een waar
panacee. Zelfs de meest verwaarloosde artikelen
worden gretig gekocht, wanneer de reclame zich
er over ontfermt. Reclame is als een tooverkruid.
/SWHCUVOPK/
dat nooit te duur betaald kin worden. In het af-
geloopen jaar werd er In Amerika alleen voor
reclame 565 millioen dollar uitgegeven!
De bestrijding van de misdaad kost Amerika
leder jaar eveneens een fabelachtig vermogen,
ongeveer dertien milliardl ! Desondanks is men er
toch niet in geslaagd den misdadigers de baas
te worden. Integendeel, zou men bijna zeggen,
wanneer men het steeds toenemend aantal mls-
'daden beschouwt, die helaas ook reeds in Europa
school maken!
Bekend is ook de eerbied en achting waarmee
in Amerika de vrouwen worden behandeld. Zij
worden" door de mannen op een waar voetstuk
geplaatst, op een heel hoog zelfs. Zij hebben
echter in het afgeloopen jaar tezamen voor drie
milliard dollar aan schoonheidsmiddeien gebruiktl
Het voornaamste kenmerk van Amerika en
vooral van New York is het haastige tempo,
waarin alles plaats vindt en waaraan in het laat-
ste jaar alleen door auto-ongelukken 33061 men-
schen ten offer vielen. Hoe groot dit getal is,
kan men zich misschien eerst recht Indenken,
wanneer men weet, dat er in den Wereldoorlog
totaal 37538 Amerikanen zijn gesnewveld. Dat Is
Amerika .. .
En dit is New York:
In New York zijn 188 wolkenkrabbers van meer
dan tien verdiepingen. .
In New York wonen
meer Italianen dan in
Rome, meer leren dan in
Dublin, meer Duitschers
dan in Bremen en 'n tien-
de gedeelte van alle Jo-
den der wereld.
In New York zelf —
zondef de voorsteden —
wonen zes en een half mil-
lioen menschen, waarvan
meer dan twee millioen
vreemdelingen.
New York heeft twee-
duizend schouwburgen en
bioscopen, en vijftienhon-
derd kerken.
New York heeft meer
telefooncentrales dan Lon-
den, Parijs, Rome, Berlijn
en Leningrad tezamen.
Op de Park Avenue te
New York wonen driedui-
zend milllonnairs.
Om de zes minuten,
wordt er 'n kind geboren.
Om de dertien minuten
wordt er een huwelijk ge-
sloten.
Om de eenenvljftig mi-
nuten komt er een nieuw
bouwwerk klaar.
Dagelijks verkeeren
driehonderdduizend vree
delingen in de stad.
New York heelt 76520 taxi's.
Om de tweeënvijftig seconden komt er een
sneltrein aan.
Om de twee uur landt er een oceaanreus.
Om de tien minuten wordt er een nieuwe
zaak geopend.
1. Een oude-bandenopslagplaats op een Amerf-
kaansch autokerkhof.
2. Reclame, reclame! Een wolkenkrabber van
oude banden, die als reclamezuil dient.
3. In Amerika geschiedt alles in het groot. - Een
massavergadering in de open lucht.
4. Kinderwagens aan den loopenden band. Daar
er in New York om de zes minuten een kind
wordt geboren, is het zeer lucratief een kinder-
wagenfabriek of -zaak te bezitten.
5. New York bij avond. - De vergulde koepel
van het nieuwe New York Central Building ver-
i licht v ,

In bijgaande teekening
zijn eenige, zoo goed
mogelijk verborgen, fou-
ten aangebracht.
Wie van onze speur-
ders ziet kans, ze alle
te vinden?
Wij zullen weer een
prijs van f 2.50 benevens
twee troostprijzen ver-
deelen onder hen, die
ons een juist antwoord
zenden. De verdeeling
der prijzen geschiedt op
een manier, waarbij alle
inzenders van goede op-
lossingen gelijke kansen
hebben op het verkrijgen
van een der prijzen. U
gelieve uw antwoord in
te zenden voor 20 April
aan Mr, Detective, Gal-
gewatèr 22, Leiden, Op
y^fr* 1
Alleen Lux is het veilige wasmiddel voor wollen dekens, want
LUX LOST VIJF KEER VLUGGER OP DAN
ZEEPPOEDERS EN GEWONE VLOKKEN!
gij het wassen van wollen dekens blijven meestal
onopgeloste zeepdeeltjes in het weefsel achter.
Daarom worden, ondanks alle zorg bij het wassen,
de wollen dekens viltig en hard, terwijl ze boven-
dien krimpen. Met zeeppoeders en gewone vlokken
loopt U de kans, dat de zeep
niet volledig is opgelost als U
begint te wassen. In het sop
drijven dan onopgeloste zeep-
deeltjes, zo klein, dat U ze haast
niet voelt. Ze blijven in de wol
achter en met spoelen krijgt U
ze er niet uit. Deze achtergeble-
ven zeepdeeltjes zijn het, die
zoveel wollen dekens bederven.
Vermijd het gevaar van on-
opgeloste zeepdeeltjes. Gebruik
Lux voor het wassen van wol-
len dekens.
Lux spotli bovendien beter uit.
Lux lost in één of twee seconden
geheel en al op en het blijft
opgelost, zelfs in koud water! U
loopt geen kans, dat er ook maar
één gekruld Lux ruitje onopge-
lost blijft. In Lux gewassen
dekens behoeven maar twee of
drie maal te worden gespoeld.
briefkaart of enveloppe duidelijk vermelden: Amateur-Detective 20 April.
Deze luidt:
OPLOSSING VAN HET GEHEIMSCHRIFT-PROBLEEM
De cijfers stellen de letters van het alphabet voor, gesplitst in twee groe-
pen, van M tot A 1-13, en van Z tot N 14-26. In de door cijfers weer-
gegeven woorden zijn de klinkers echter weggelaten. Vult men, na de
cijfers door de correspondeerende letters te hebben vervangen, deze in, —
hetgeen niet moeilijk is - dan krijgt men als oplossing: Kom morgenavond
afgesproken tijd niet. Verraden. Lange Jan.
De hoofdprijs van f2.50 werd deze week gewonnen door mejuffrouw
D. Blewanus, Amsterdam. De troostprijzen werden verworven door den heer
J, Houwing, Blijham en den heer Van Wijk, Amsterdam,
Maar met gewone zeeppoeders en zeepvloklten
bent U er nooit zeker ran, dat alle zeep er
alt I; hoe raak U ook spoelt. Zeik al is het
water helder, toch kunnen er nog onopgeloste
zeepdeeltjes in de dekens achtergebleven zijn.
Lux betaalt zichzelf!
Wollen dekens blijven zachter
en gaan langer mee, als ze in Lux
gewassen zijn. En toch is Lux in
het geheel niet duur, Het stan-
daardpak kost slechts-12i et,
terwijl bet reuzenpak met meer
dan de dubbele inhoud slechts
25 et. kost. Bovendien bevat
het standaardpak nog een brei-
patroon en het reuzenpak 2
breipatronen!
En... Uheeft
nog een bon
voor fraaie
geschenken.
HIT It VKKIIItDf
ZUINtOHilO HTS
ANRiRS Ti «i.
•HUIK IN DAN LUX
IUX WOUOT HOOIT LOS VWKOCHT
LOSM nsrvtonuN ZUN OHH LUX
LX 71 •0141
- 30 —
wordt de deken luchtig geklopt of geborsteld
e oor "cm
CORRESPONDENTIE
Mevr. G. J.-D. te A.-Wollen dekens
moeten met de meeste zorg worden
gewasschen om teleurstellingen te voorkomen.
Het beste is wel, hiervoor een
Lux-sop te gebruiken. Men neemt een
flinke teil en vult deze met lauw water.
Het water mag volstrekt niet heet zijn.
Heeft men bijvoorbeeld 35 L. water
noodig, dan neemt men 30 L. koud
water en 5 L'. kokend water (ongeveer
2 fluitketels). Voor een 1-persoons
deken zal men ongeveer 35 liter en
voor een 2-persoons deken circa 50 L
water noodig hebben.
Indien het water in Uw streek hard
is, dan verdient het aanbeveling, dit te
ontharden door op 30 L. water 1 afgestreken
lepel gewone kristalsoda en
voor 50 L. l'/j lepel toe te voegen.
Hierna strooit men de Lux in 't waschwater
en maakt een goed vet sop. Dan
wordt de deken droog in het sop gedaan
en voorzichtig heen en weer gehaald.
Men late de deken vooral niet
te lang In hel sop staan. Hierna wordt
de deken gespoeld in water van dezelfde
temperatuur als het waschwater,
net zoo lang tot het spoelwater helder
blijft. Het verdient aanbeveling, de
deken daarna nog eens op te spoelen
met koud water, waaraan wat azijn is
toegevoegd. Dit maakt de kleuren weer
mooi frisch. Bij het uitwringen van de
deken moet de uiterste zorg worden
betracht om te voorkomen, dat de
deken uit het model rekt of de draden
worden gebroken. Het beste is, de
deken te laten uitdruipen over 'n droogrek
en nadat er geen water meer uitdruipt,
de deken uit te spreiden op een
laken en er het water uit te persen.
Hierna - dus nadat de deken zooveel
mogelijk van alle water is ontdaan —
kan men de deken over een droogrek
drogen. Het drogen moet niet worden
geforceerd en dus niet plaats vinden bij
een warme kachel. Het beste gebeurt
dit drogen in de buitenlucht (niet in de
zon) of op een zolder. Na het drogen
Mevr. H. te B, - U kunt de eieren inmaken, zooals veel gedaan wordt
door de gelukkige bezitters van goed leggende .kippen. Voor het inmaken
moet U echter uitsluitend zeer versehe en schoone eieren gebruiken. U
doet ze dan in inmaakpotten of glazen in een ruime hoeveelheid waterglas,
die verdund is met tien maal zooveel water. Het verdient aanbeveling de
glazen of potten met een deksel of iets dergelijks van de lucht af te sluiten
om het spoedig vast of troebel worden van het waterglas - door de in-
werking van de lucht — te vermijden.
J. M. K. te S. - Een oud, beproefd middel tegen roos is een massage
met brandewijn. Tweemaal per week bijvoorbeeld wrijft U met de vinger-
toppen de hoofdhuid grondig in met een weinig brandewijn. Na korten tijd
reeds zult U een verbetering constateeren.
B. H. te A. - Men kan op de volgende manier een stof waterdicht
maken: Men legt haar in een verzadigde oplossing van aluin en laat haar
hierin minstens vier en twintig uur staan. De stof daarna uit de vloeistof
nemen en zonder uitwringen laten drogen, - Een regenjas kunt U echter
ook met betrekkelijk weinig kosten in een stoomerij waterdicht laten maken,
waarbij U dan het voordeel hebt, dat het kleedingstuk tevens weer geheel
opgeperst wordt.
Mevr. H. v. S. te A. - Er staan eenige alleraardigste patroontjes voor
kraagjes in haak- en breiwerk in No. 41 van „Het Rijk Her Vrouw". Als
rugkleedje voor een crapaud heb ik een linnen kleedje met gehaakten rand
gevonden in No. 33. Zal ik U deze nummers toezenden? De kosten be-
dragen f 0.10 per nummer. U gelieve mij'dan nog even te schrijven of U
een der nummers of alle twee wenscht te ontvangen.
Mej. J. v. D. te S, - Toen ik Uw tweeden brief ontving was mijn ant-
woord aan U juist in het vorig nummer afgedrukt. U hebt eventjes geduld
moeten hebben, daar er nog andere leden van de Voor U-Club voor U
aan de beurt waren. Ik hoop, dat U baat vindt bij het recept.
De Secretaresse van de VOOR U-CLUB, Galgewater 22, Leiden.
1. Terwijl hij de lamp zoo hoog mogelijk vasthield,
ging Peter de trap af, die naar het donkere ruim van
het oude schip leidde. Dot liep een beetje angstig vlak
achter hem aan. Ze hadden ailetwee een geluid in het
ruim gehoord en Peter, die er van overtuigd was, dat
er iemand rnoest zijn, was vastbesloten uu te zoeken
wie het geluid had veroorzaakt.
4. Peter trok zijn zusje achteruit, maar toeu hij opkeek,
zag hij dat er een klein hondje uit de kist sprong. Dot
ging er dadelijk op af en pakte het diertje op. ,,Hij
is natuurlijk van het hondenbrood gaan eten, dat er
in zit, kijk maar!" Dot was geweldig blij met het hondje
en ze dacht, dat het wel een goede kleine kameraad
zou zijn.
7. Peter zei, dat Bobbie nu voorgoed bij hen behooide
en dat hij in het vervolg al hun avonturen moest deelen.
Ze waren intüsschen al weer vlak bij het kleine huisje
aangeland en Peter zag het al door de struiken sche-
meren. Eensklaps ging zijn mond wijd open van ver-
bazing, want er ging juist een man naar binnen. Dot
■ag hem ook.
Abonné's op dit blad, welke in onze registers zijn
ingeschreven en in het bezit zijn van een door
onze administratie afgegeven polis, zijn gratis ver-
zekerd volgens polisvoorwaarden: f. 2000.— bij
levenslange invaliditeit; f, 000— bij overlijden;
f. 400.— bij verlies van een hand, voet of oog;
f. 75.— bij varlies van duim of wijsvinger; f. 30.—
bij verlies van een anderen vinger, een en ander
DE VLIEGAVONTUREN VAN PETER EN DOT Vervolg — ^—*,
2. Toen ze eenmaal beneden beland waren, ontdekten
ze in het flikkerend licht van de olielamp een groot
aantal kisten, die hoog boven elkaar opgestapeld waren.
Het was er akelig donker en nu ook doodstil. Plotse-
ling echter begon er een van de kisten té bewegen.
De kinderen staarden elkaar hevig verschrikt aan. wat
zou er nu gebeuren?
5. Peter keek in de andere kisten en tot zijn groote
vreugde bemerkte hij, dat er een heeleboel etenswaren
in zaten. Ze hoefden nu ten minste niet bang te zijn,
dat ze van den honger zouden omkomen, want ze
hadden nu voorraad genoeg. „Vooruit, Dot, we zullen
alvast wat meenemen," en hij begon met behulp van
zijn zusje dadelijk een blik te vullen.
ö. De kinderen wisten niet, dat er nog iemand anders
op het eiland was. Ze dachten, dat ze het heelemaal
voor hen alleen hadden. Maar nu merkten ze, dat ze
het bij het verkeerde eind hadden gehad. Ze waren
zoo geschrokken, dat ze niet naderbij durfden komen.
Angstig keken ze toe en zagen hoe de man er aan
den anderen kant weer uitkwam.
ten gevolge van een ongeval. Is het ongeval een
gevolg van een aan een personentrein, tram of
autobus enz. overkomen ongeval, waarin verzekerde
als gewoon betalend passagier reist, dan wordt
de uitkeering bij levenslange invaliditeit gesteld op
/°. 3000.—en de uitkeering bij overlijden op ƒ, 1000..—
De uitkeering dezer bedragen geschiedt door de
NIEUWE HAVBANK N.V. te Schiedam.
— 31 -
3. Toen de kist in beweging kwam, hoorden ze wee,
hetzelfde krakende geluid, dat ze boven ook al ver-
nomen hadden. Peter wilde er op toe loopen, maar Dot
hield hem aan zijn arm tegen. ,,£i zit iemand in die
kist," fluisterde ze. ,,Pas toch een beetje op. Wie weet
wat er kan gebeuren als je er te dicht bij komt." Op
dat oogenblik viel de kist.
6. Dot nam voor het hondje ouk nog een bus met
hondenbrood mee en daar gingen ze weer naar hun
huisje. Onderweg besloten ze het hondje Bobbie te
noemen. Nu begrepen ze pas hoe het kwmn, dat de
radio in een van de kajuiten had aangestaan. Het hondje
was natuurlijk tegen den knop aangeloopen en daar-
door was het contact gemaakt en de radio gaan speler
,,De Zilveren
Ster" natuurlijk!
9. Hij was blijkbaar erg verwonderd, dat hij daar
binnen niemand had gevonden. En hij wildejuist weer
weggaan, toen zijn vriend kwam aanrennen en hem
toeriep, dat hij een vliegmachine had ontdekt. Peter
schrok geweldig. Dat was natuurlijk „De Zilveren
Ster".
Wordt vervolgd
Denk er otn bij een eventueel ongeval binnen
3 x 24 uur aan het kantoor der N.V. Nieuwe
Havbank te Schiedam daarvan kennis te
geven, ook al meent U, dat de directe ge-
volgen niet ernstig kunnen zijn. Anders
vervalt het recht op uitbetaling.

H il**:!^'■■
«««LOK
■■*■■. u
acM uU a teS , r ,ten W * Wd

Heinrich George als Pedro Crespo in „Richter von Zalamea", dat in ons land door het Ensemble
van het Schiller-Theater te Berlijn wordt opgevoerd.
J
GESPREKKEN
mei-mijn vriend
PIETEMEH
s de bekende dirigent Leopold Sto-
kowski al eens eerder in een film
opgetreden of maakte hij in „Honderd
mannen en een meisje" zijn filmdebuut?"
„Neen, waarde vriend, Leopold Stokowski
en zijn orkest zijn voordien al te zien en te
hooren geweest in de Paramount-film „Big
Broadcast". De opname van dat enorme orkest
en zijn beroemden dirigent is echter ietwat
eigenaardig in zijn werk gegaan.'
„Hoezoo?"
„Men had in Hollywood namelijk geen stu-
dio met een zoodanige acoustiek, dat men er
het geluid van het enorme orkest kon op-
nemen."
„Wat heeft men toen gedaan?"
„Men stuurde den opname-staf naar New
York, maakte daar de geluids-opnamen en foto-
grafeerde het orkest later in den studio te Hol-
lywood!"
„Men schijnt te Hollywood niet op geld en
ünoeite te kijken als men ergens zijn zinnen op
heeft gezet."
„Och, Pietersen, de prijs, dien een Holly-
woodsche studio voor iets betaalt, komt precies
overeen met den factor, hoe noodig men dat
iets heeft. Ik zal je een voorbeeld noemen. Om
weer bij de Paramount te blijven, men had bij
deze maatschappij er zijn zinnen op gezet de
beroemde operazangeres Kirsten Flagstad van
de New Yorksche Metropolitan in een nieuwe
film te laten optreden. Ze kon echter niet in
Hollywood komen en dus gingen de studio's
naar haar! Er werd een complete set gecon-
strueerd en naar New York verscheept. Verder
ging er een groep technici, camera-mannen en
belichtingsmenschen naar den metropool, waar
de opnamen gemaakt werden."
,,Ja, ja, eenvoudig de geschiedenis van Mo-
hammed en den berg. Maar wat ik je ook nog
vragen wou, is het waar dat er een nieuwe
filmschool in ons land is opgericht?"
,,Ja, Pietersen. Hoewel er op 't oogcnblik
absoluut geen leven zit in de Nederlandsche
filmindustrie en onze twee studio's alleen nog
maar bevolkt worden door muizen en spinnen,
hebben cenige „vakmenschen" den moed gehad
een Nederlandsche Filmschool te stichten. Zij
zeggen echter zelf: ,,Wij kunnen onzen leer-
lingen geen engagement als acteur of actrice
garandeeren. Wij kunnen hun ook geen talent
schenken. Wel kunnen wij bij gebleken be-
kwaamheid en voldoende vorderingen onzen
invloed in de internationale filmwereld aanwen-
den, om de verworven kennis in de practijk te
brengen. De bekwaamste internationale produ-
centen, regisseurs en managers behooren tot onze
vrienden en zoeken steeds nieuwe talenten." Op-
recht nietwaar, Pietersen?"
„Ja, dat vind ik ook, je kent toch het ge-
zegde: van je vrienden moet je 't maar hebben.
Wat kost een cursus?"
„Het schoolgeld bedraagt honderd gulden,
de cursus duurt drie maanden."
„Vertel me nou rtog even wie de directie
uitmaakt."
„Christine van Meeteren, Kurt Gerron en
Dr. G. Goldbaum."
„Eerlijk gezegd, ik geef ze niet zoo heel
veel kans!"
NIEUWS UIT DE
STUDIO'S
Hilde Krueger en Otto Wenicke werden door
regisseur Harald Paulsen voor de film „Eine Frau
geht in die Tropen" geëngageerd. Hans Conrad!
is productieleider, Cart Drews staat aan de camera.
Theodor Loos zal een der hoofdrollen vervuilen
in de Terra-film „Geheimzeichen LB 17".
Rosella Towne, Mary Magulre en Ronald Rea-
gan spelen belangrijke rollen in de Warner Bros-
film „Student nurse".
Nunzio Malassomma zet de rolprent „Zwarte
orchideeën" in scène. De vrouwelijke hoofdrol
wordt uitgebeeld door Olga Tschechowa.
Thea von Harboa, de ex-echtgenoote van den
filmregisseur Fritz Lang, heeft het draaiboek ver-
vaardigd voor „Die Frau am Scheidewege". Regis-
seur is Joseph von Baky; de hoofdrollen zijn in
handen van Magda Schneider en Karin Hardt.
Gustaf Gmendgens werd door regisseur Karl
Ritter als hoofdrolspeler aangewezen voor de
film „Een glas water". Alois Melichar componeert
de muziek voor deze rolprent.
Jean Mihail, een bekende Roemeensche film-
regisseur, zet de film „Parade der melodieën" in
scène.
DavidMacDonald regisseert in de Pinewood-Stu-
dio's in Engeland de rolprent „A spot of bother".
Robertson Hare, Alfred Drayton 'en Sandra Storm
hebben de hoofdrollen op zich genomen.
Dr. Noelting heeft het scenario geschreven voor
de Ufa-film „Fortsetzung folgt".
Änatole Litvak vervaardigt momenteel te Holly-
wood de film „The amazing Dr. Clitterhouse".
Edward G. Robinson, Humphrey Bogart en Claire
Trevor vertolken de belangrijkste rollen.
Wayne Morris werd door Warner Bros aange-
wezen om de hoofdrol uit te beelden in „Glit-
ter", een film welke gemaakt zal worden naar een
novelle van Katherine Brush.
Ralph E. Vanloo schrijft het scenario voor de
i' Bavaria-film „Fasching".
Pat O'Brien vervult een belangrijke rol in de
film „Three cheers for the Irish", een film, geba-
seerd op een origineel verhaal van Earl Baldwin,
die eveneens het scenario in elkaar heeft gezet.
Helen Mackellar is een groote rol toebedeeld
in de Warner Bros-film „Crime school", waarin
ook Humphrey Bogart en Gloria Dickson optreden.
Jane Bryan werd voor de rolprent „The sisters"
geëngageerd.
Gabin als Pepél
jeroemde gelijknamige tooneelstuk
van
MAXIM GORKY
Regie van JEAN RENOIR D.L.S.-FILM
Pepél Jean Gabin
De Baron • Louis Jouvet
Wassilissa Suzy Prim
Nastia Jany Ho t
Kostilef Wladimir Sokolotf
nie Astor
Natasja J"
In het armzalige nacht-asyl van Kostilef, den
woekeraar en heler, leiden eenige menschetijke
wrakken een droef bestaan.. .
Onder deze ongelukklgen leeft er een jonge
HACUT'
ASYL
en krachtige man, Pepél. Hij is een dief,
zooals zijn vader er een was, maar in zijn
hart is hij niet slecht.
Er zijn twee vrouwen hier, die invloed op
hem uitoefenen, de eene ten goede, de
andere ten kwade. Wassilissa, de vrouw
van Kostilef, heeft een slechte inborst, ter-
wijl de teere Natasja, haar zuster, ten slotte
van Pepél een beter mensch zal maken.
Doch in den aanvang van het verhaal weet
de jongeman nog niet wie van deze twee
vrouwen hij zal kiezen.
Tijdens een nachtelijke expeditie komt
Pepél in aanraking met een Baron, die doq£
zijn speelzucht van geld en goed is be-
roofd. Er ontstaat een groote sympathie tus-
schen den inbreker en den Baron. Laatst-
genoemde vindt het zeer komisch, dat er bij
hem wordt ingebroken op den vooravond
van den dag, waarop de deurwaarders zijn
ganschen inboedel zullen verkoopen. De
Baron daalt af tot het niveau van het nacht-
en de dief zal er boven uit stijgen.
Dit is een gevolg van de reinigende liefde,
welke er van de onschuldige Natasja uitgaat.
Wassilissa en Kostilef willen het jongemeisje
dwingen te huwen met den inspecteur van po-
litie, dien Kostilef noodig heeft om zijn helers-
practijken te verbergen. Natasja, zich nauwelijks
bewust van haar gevoel voor Pepél, verzet zich
tegen dit huwelijk, maar wordt gedwongen er in
toe te stemmen op een Zondagmiddag met den
inspecteur uit te gaan. Deze laat haar te veel
drinken, zoodat haar weerstandsvermogen ver-
zwakt, doch Pepél maakt met geweld een einde
aan dit tête-è-tête. Thans Is hij er zeker van, dat
hij Natasja liefheeft. De politieman beklaagt zich
bij Kostilef en deze,
dol van woede, ranselt
zijn schoonzusje af en
wil haar dwingen haar
excuses te gaan maken
bij den inspecteur. Op
haar hulpgeroep komt
Pepél haar ontzetten.
Hij jaagt den woeke-
raar voor zich uit, die
naar de binnenplaats
Suzy Prim als
Wassilissa.
vlucht. Doch de dHr verzamelde bewoners van
het nacht-asyl versperren hun beul den weg. Zij
werpen zich op den- geheten uitzuiger, over-
dekken hem met slagen en ten slotte geeft de
onmensch den geest.
Wassilissa, die het niet verkroppen kan, dat zij
Pepél heeft verloren, beschuldigt hem tegenover
de politie van moord en de jongeman wordt
gearresteerd.
De liefde van Natasja is groot genoeg om haar
te doen wachten op den dag, waarop Pepél uit
de gevangenis zal worden ontslagen. Als de be-
vrijding is ge-
komen, trek-
ken zij vol
moed een
nieuw en beter
leven tege-

fy/^e^OiMfa I^TS^J/
A. P. F. A. te 's-Gravenkage. Joan
Crawford en Franchot Tone spelen samen
in „The bride wore red". Georg Alexander
werd den 3den Maart geboren. Zijn eerste
vrouw was de filmactrice Aud Egede
Nissen. Zijn eerste succes oogstte hij in
de film „Der Mann ohne Namen", waarin
hij de rol van Dobby Dodd vervulde.
F. L. te Utrecht. Clive Brook werd
den isten Juni te Londen geboren. Yola
CfAvnl heeft het levenslicht den Ssten
April te Reisel aanschouwd. Kaethe Dorsch
is den agsten December jarig. Zij is met
den filmacteur Harry Liedtke getrouwd
geweest.
R. D. H. te Amsterdam. James Cagney
kunt u schrijven p.a. Warner Bros-Studio's,
Burbank, Californië. In het Engelsch
schrijven en niet vergeten voor foto drie
antwoordcoupons in te sluiten.
W. v. d. G. te Vlissingen. Hierbij de
gevraagde adressen. Heinz Ruehmann,
Trabener Strasse 35, Berlijn. Mae West,
545! Marathon Street, Hollywood. Rose
Stradner, Metro-Goldwyn-Mayer-Studio's,
Culver-City, Californië.
N. d. G. te Amsterdam./Itóm:/^ Sc/r oeT?-
hals is den 7den Maart jarig. Hij woont
Rohlfstrasse 20, Berlijn. Renate Mueller
was niet getrouwd. John Barrymore is
den 1 sden Februari te Juanita Quigley
geboren. Hij is getrouwd.
B. R. T. te Rotterdam. Hierbij de ge-
vraagde verjaardagen. In 't vervolg s.v.p
niet meer dan drie vragen per week.
Maureen O Sullivan 17 Mei. Hansi Knoteck
2 Maart. Robert Taylor 5 Augustus. Luis
Trenker 4 October. Maria Koppenhoefer
11 December. Albert Matter stock 13 Sep-
tember. Ken Maynard 2ï Juli. Charlotte
Susa 1 Maart.
ONZE WEKELIJKSCHE
PRIJSVRAAG
Vraag vierhonderd negen en zeventig
Wat waren de Asen?
Wij stellen een hoofdprijs van ƒ 2.50 en
vijf troostprijzen beschikbaar om te verdeelen
onder hen, die vóór 26 April (abonné's uit
overzeesche gewesten vóór 26 Mei) goede op-
lossingen zenden aan ons redactie-adres: Gal-
gewater 22, Leiden. Op briefkaart of enveloppe
gelieve men duidelijk te vermelden: Vraag 479.
DE OPLOSSING
Vraag vierhonderd vijf en zeventig
Palaeontologie is de leer van de voorwereld-
lijke levensvormen, palaeographie is de leer der
oude schriftscorten.
De heer E. W. Maartense te Vlissingen ver-
wierf met de juiste oplossing van deze vraag
den hoofdprijs, terwijl de troostprijzen ten deel
vielen aan den heer J. de Vaal te Zwolle, me-
vrouw H. Rijkebusch te Den Haag, mejuffrouw
M. v. d. Vlugt te Den Haag, den heer Joh.
H. Mooyman te Amsterdam, den heer C. J.
Vis te Amsterdam.
VALL€N
Enkele jaren geleden circuleerde er
een bericht door de Nedcrland-
sche pers, waarin een geneesheer
in Gelderland de menschheid er op
opmerkzaam maakte, dat zij de kunst
van ... vallen zoo slecht verstond. Zich
eenmaal op het standpunt stellend, dat
het uitglijden en vallen klaarblijkelijk af
en toe niet te vermijden was, was deze
dorpsdokter van meening, dat indien
er dan tóch gevallen werd, men het
wel een beetje béter kon doen. Beter
in dien zin, dat men het zoo aanlegde,
dat men er niet met verstuikte of ge-
broken ledenmaten afkwam. Deze aescu-
laap liet het niet bij een complete val-
theorie, neen, hij ging verder en kwam
tot demonstraties, zoodat we plaatjes
in de krant kregen van dezen dokter,
terwijl hij opzettelijk tuimelingen maakte
uit een pruimeboom en van het dak
van zijn schuur. Hij kwam er heelhuids
af en weet dit succes aan de wijze,
waarop hij zich gedroeg tijdens zijn val.
Hij gaf daarbij nog enkele stellingen
aan voor fruitplukkers (die uit een
pruimeboom zouden kunnen glippen) en
leidekkers (die van het- dak van een
schuur zouden kunnen slieren) en ver-
klaarde, dat elke afzonderlijke valpartij
ook weer zijn eigen techniek heeft, aan
de band waarvan hij een studieboek
aankondigde, dat echter voor zoover
ons bekend, nimmer is verschenen.
Nieuwe feiten vroegen de aandacht,
maar toch moesten wij aan dezen braven
Dr. Jonckbloet terugdenken in verband
met Joan Davis. Het is aannemelijk,
dat onze acsculaap Joan Davis niet
kent en het is nog veel waarschijnlijker
dat Joan Davis nog nooit gehoord heeft
van dien Gelderschen dorpsdokter. Maar-
een punt van overeenkomst bestaat er
tusschen hen beiden: zij zijn allebei spe-
cialisten in de kunst van "het vallen en
laten zich tuimelen, waar dat zoo pas
geeft; de dokter op een pers-demon-
stratie en Joan Davis op de film.
De dokter had pruimenplukkers,
schoorsteenvegers en dergelijken op het
oog, die bij de uitoefening van hun be-
roep abusievelijk en onwillekeurig zou-
den kunnen neerploffen. Joan Davis
daarentegen heeft zichzelf op het oog,
bepaaldelijk in de 20th Century-Fox-
film „Drie malle invallers" '(„Life
begins in college") en zij valt aller-
minst bij ongeluk doch volmaakt op-
zettelijk.
— Vallen is een kunst! zegt zij, vol-
maakt gelijkluidend aan des dokters
woorden en zij bedoelt er mee: ten
minste als men niets wil breken of
verstuiken.
In die edele kunst heeft zij het vér
gebracht; zij valt niet alleen, maar zij
valt bovendien komisch' — in welk -op-
zicht zij een voorsprong heeft op den
Gelderschen arts. Maar beiden vallen
goed, vallen sportief, doelmatig, men
zou bijna zeggen hygiënisch.
ANS SE
had zich eens laten verleiden geld aan zijn
buren te leenen.
„Heb je daar nog wel eens iets van
gehoord ?" vroeg hem op zekeren dag
een vriend.
„O, ja zeker. Ze hebben er een radio
van gekocht!"
„Wat geef je me als ik niet aan vader
vertel, dat je gerookt hebt?" vroeg het
jongetje aan zijn ouder broertje.
„Het gaat er niet om wat ik zal geven
als je het niet vertelt, maar wat je krijgt,
als je het wèl doet," antwoordde deze.
Smit zou naar Australië gaan. Op weg
naar de boot kwam hij een ouden kennis
tegen. „Waar ga jij naar toe ?" vroeg deze.
„Naar Australië."
„Zoo," antwoordde de kennis, „dan loop
ik een eindje met je meel"
Er kwam een vrouw het huis uitrennen,
die gilde: „Brand!" Een voorbijganger
snelde naar de brandschel, terwijl een
ander het huis inging. Daar hij echter
nergens vuur of rook zag, vroeg hij waar
de brand was.
„O, ik bedoelde geen brand! Ik bedoel
moord!"
Toen kwam er een politieagent, die vroeg,
wie er vfermoord was.
„O, ik bedoelde niet écht moord, maar
de grootste muis, die u ooit hebt ge-
zien, liep daarnet door de keuken!"
Op den eenzamen donkeren weg naar
huis hoorde hij voetstappen achter zich
die hem schenen te volgen. Hij versnelde
zijn schreden — de eigenaar van de voet-
stappen deed desgelijks. Hij holde — de
voetstappen gingen ook in hollend tempo.
Hij bleef ten slotte even staan bij het hek
van het kerkhof — de voetstappen hielden
ook halt.
Hij verzamelde ten slotte al zijn moed
en riep: „Wat wilt u?"
„Op het station zei men mij, dat ik u
maar volgen moest," antwoordde een stem.
„Ik moet Ijji/uw buurman zijn!"
„Is die dienstbode van u helder en eer-
lijk?" vroeg de groentenboer aan zijn buur-
man den kleermaker.
„Helder is ze wel," was het antwoord.
„Maar ik geloof niet, dat ze eerlijk is.
Ik heb haar verscheidene weken geleden
met een rekening naar u toegestuurd, maar
ze is nog niet met het geld teruggekomen."
De onderwijzer had het over natuurlijke
historie gehad. „Wil iemand nog iets vra-
gen over dieren of vogels ?" vroeg hij
na afloop.
Jantje stak zijn vinger op. „Hoe weten
de kippen de maat van onze eierdopjes zoo
precies ?" vroeg hij.
Joon Davis en The Bitz Brothers in „Drie
maile invallers".
" • ' ^^ r
'm Se
In de hoofdrollen: Victor Francen, Véra Koréne, Jacques Baumer,
Henry Guisol, Jacques Berlioz.
?egie: FELIX GANDERA MONOPOLE-FILM
p den dag, dat kolonel d'Espinac het commando overneemt' van de |
troepen, die in Noord-Frankrijk en aan de Duitsche grens de enorme.'
Haginot-vestingen moeten verdedigen, bemerkt hij onder hen een luitenant,
ie hem eenlgszins bekend voorkomt. Het is een der drie luitenants van kapitein
BBruchotj een ietwat grimmige, doch flinke soldaat, die door een huwelijk
■met een Duitsche vrouw tijdens de Rijnbezetting zijn kans op promotie ver-
Epren heeft. D'Espinac doet van zijn bevindingen mededeeling aan het
Snoofdkwartler van den Seheimen Dienst in Parijs.
\ Wanneer d'Espinac enkele dagen later in gezelschap van kapitein Dubois
fi een rondgang maakt door de vesting, wordt hij plotseling, wanneer zij zich;
•tusschen het derde en vierde souterrain bevinden, door kogels zoodanig ge-
;; wond, dat hij enkele minuten later overlijdt. Een eerste onderzoek, ingesteld
lHffoor den commissaris van politie Flnois, brengt aan 't licht, dat alleen Bruchot'
^of een van zijn drie luitenants, Le Guen, Capelle of Kuntz den moord bejHPreven
kunnen hebben, daar de derde etage op dat oogenblik leeg was:
en het bureau van Bruchot zich juist tegenover de plaats van de misdaad
t bevindt. Bruchot houdt echter vol, dat hij pas nadat de schoten gelost
4| f. waren uit zijn bureau is gekomen, doch enkele andere soldaten bevestigen,
1(^ PÜNt Bruchot zich reeds daar bevond op het oogenblik, dat het licht weer
* opging. Dan ontdekt Finois, dat de electrische leiding vlak naast de deur
■wan Bruchots bureau is doorgesneden, zoodat wel alle omstandigheden eri||op
wijzen, dat de moord inderdaad door den kapitein bedreven is.
Ftevens zeer bezwarend voor hem is, is het feit, dat hij dienzelfden . morgen'
{zeer streng tegen zijn manschappen is opgetreden en tevens den ma
fl ^ 'bediende van de kamer, waar de mitrailleur-pistolen bewaard worden,
l- waarmec ' e de moord bedreven Is, heeft weggestuurd, zoodat hij zich alleen;
Éf fcin het wapenmagazijn bevond. Inderdaad blijkt pistool No. 1665 verm
i- te worden.
■ ■ Bruchot wordt dus gearresteerd, doch niet lang daarna ontdekt de
' Wwslstent varr Finois, Lennard, dat er kogelgaten zijn In den muur, welke"
§; alleen konden ontstaan door kogels, die van het leegstaande derde souterrain
gelost werden, zoodat Bruchot van verdenking wordt vrijgesproken.
I De drie luitenants daarentegen komen nu den commissaris des te ver-J
\ dachter voor.
Bruchot, die vroeger eveneens bij den Geheimen Dienst werkzaam Is
! geweest, verzoekt het bureau in Parijs hem met het onderzoek te belasten,
om zich op deze manier geheel van schuld te kunnen vrijmaken en tevens
den man te ontdekken, die deze schuld op hem heeft probeeren te werpen.)
het dagboek van d'Espinac maakt hij op, dat deze reeds verdenking
esterde tegen een van zijn luitenants. Nog voordat hij naar Parijs was
gegaan, had Bruchot 's nachts ontdekt, dat zijn vrouw het bewuste mitrailleur-pistool
verborg, dat zij uit den auto in de garage had gehaald, waar
het wapen door een Duitsch sprekend persoon was neergelegd, die haar
den sleutel van de garage had afgedwongen, om op deze manier nogmaals
de verdenking op Bruchot te doen vallen.
Victor Francen.
Bruchot noodigt de drie luitenants bij zich
ten eten en wendt dan voor onwel te worden.
Op dat oogenblik, juist tegen middernacht,
gaat de telefoon, welke wordt aangenomen door Kuntz. De drie luitenants
zijn hevig verschrikt, daar geen der andere kapiteins een telefoon heeft, waaruit
ze besluiten, dat Bruchot een directe lijn heeft met het hoofdbureau van den Geheimen
Dienst. Den volgenden dag wordt de Maginot-vesting op aanraden van
Bruchot in staat van oorlog gebracht, waardoor hij hoopt, dat de bewuste spion
bang zal worden en de wijk zal nemen naar punt 45 — 72 van de grens, een punt,
dat was opgegeven In een door den Geheimen Dienst onderschept cijfertelegram.
Inderdaad ziet Bruchot iemand de richting van de grens uitgaan en wanneer deze
persoon wordt gepakt (helaas niet meer levend), blijkt het luitenant Le Guen te
zijn, die echter in werkelijkheid Kuneck heet en Duitsch officier is. Nu ook begrijpt
Bruchot, waarom zijn vrouw het pistool wou verbergen. Ook haar naam Is Kuneck...
en luitenant Kuneck haar broer... en zoo wordt een huwelijk, dat onder andere
omstandigheden misschien goed had kunnen worden, verbroken.. .

ROBERT YOUNG, FLORENCE
RICE EN JAMES STEWART
in „Marinepronkstukken"
CIMEMAs.
THEATER
VEBSCHUNT WCKELIJKS - PRIJS PER KWARTAAL F. 1.95 _ RED. EN
AOM GAICEWATER 12. IEIDEN. TEL. JSD. POSTREKENING 41880