Magazine 2013 (pdf) - Bert Hellinger Instituut Nederland

Het ‘geheel’ stellen we op als de
rij van voorouders
De deelnemer die begint met het
ritueel -laten we hem Wilfried
noemen- kiest een representant
voor zijn beide ouders, dat wil
zeggen voor de generatie van de
ouders, en geeft hem een plek in de
ruimte. Deze representant op zijn
beurt vraagt iemand uit de groep
om de generatie van de grootouders
te representeren. Dit gaat zo
door tot alle deelnemers opgesteld
zijn. Helemaal aan het einde stel
ik meestal een man en een vrouw
op als Adam en Eva, of als god en
godin.
Het ritueel
Wilfried overhandigt zijn vier
papieren aan de begeleider en
neemt zijn plaats in aan het begin
van de rij voorouders. De begeleider
loopt langs de rij voorouders en
vraagt wie van hen dank zou willen
uitspreken en verdeelt de papieren
onder hen. Bij de eerste drie of vier
cases slaat de begeleider de ouders
en grootouders over, omdat zij zich
nog een heel persoonlijke representant
zouden kunnen voelen. Terwijl
de zegen gegeven moet worden
vanuit de onvoorwaardelijke, transpersoonlijke
voorouderkracht.
Iemand slaat een gelijkmatig ritme
op een trommel. Als er gesproken
wordt klinkt de trommel wat
zachter.
Dan gaat de begeleider voor
Wilfried staan en vraagt hem: ‘Ben
jij, Wilfried, bereid om de dank van
het geheel aan te nemen?’ Waarop
deze antwoordt: ‘Ja!’ Vervolgens
neemt de begeleider Wilfried bij
de hand en zegt: ‘Kom dan en laat
je roepen.’ De begeleider leidt hem
langs de rij voorouders, ongeveer
tot het midden, en vraagt de voorouders
die dank aan hem willen
uitspreken om hem te roepen,
de dank luid en duidelijk uit te
spreken en eraan toe te voegen:
‘We zijn je zeer dankbaar.’
Dat gebeurt vier keer, waarna de
begeleider aan de voorouders
vraagt of nog iemand anders dank
aan Wilfried wil uitspreken. Daarna
leidt hij hem terug naar zijn plaats,
aan het begin van de rij voorouders,
vraagt hem achterom te kijken en
zegt daarbij: ‘Dit zijn je voorouders,
en jij bent de jongste in de evolutie.’
Zo wordt met alle deelnemers
gewerkt.
Een andere vorm is dat het geheel
als een cirkel gerepresenteerd
wordt, en niet als rij van voorouders.
De vier dankzeggingen
worden door vertegenwoordigers
van de cirkel voorgelezen.
In groepen waar deelnemers
elkaar kennen kun je afzien van
het tevoren opschrijven van de
dank. Om beurten gaat iemand in
het midden staan, wendt zich tot
iemand in de cirkel en zegt: ‘Spreek
alsjeblieft de dank van het geheel
naar mij uit. Ik ben bereid om het
te horen!’ Meestal volgt spontaan
en intuïtief een uitspraak in de
trant van: ‘In naam van het geheel
dank ik je voor . . . . ‘ De persoon
in het midden vraagt hetzelfde
aan nog twee of drie anderen in de
cirkel. Dan volgen doorgaans, ongevraagd,
nog enkele uitspraken. In
deze vorm wordt de dank vaak zeer
intuïtief, trefzeker en ontroerend
geformuleerd.
- 20 -
Zich baserend op Pascal en Spinoza
wijst de cultuurfi losoof Robert
Pfaller op de noodzaak om een
onderscheid te maken tussen
trots en hoogmoed, om weer trots
te kunnen zijn (Das schmutzige
Heilige und die reine Vernunft.
Symptome der Gegenwartskultur,
Fischer Verlag). Hoogmoed, in
de middeleeuwen als doodzonde
Superbia genoemd, ontstaat als ik
een handeling, prestatie of succes
alleen aan mezelf toeschrijf. Zien
we onze handelingen en prestaties
echter als ontstaan vanuit verbondenheid,
uit co-creatie, dan smelt
het narcisme van de hoogmoed.
We erkennen dan zowel onze eigen
bijdrage als die van alle anderen;
tenzij we te trots zijn om trots te
zijn. Deze houding toont zich onder
andere in de moeite die het ons
kost om dank aan te nemen. Als we
echter het bijeen horen van ik en
zelf, van individualiteit en verbondenheid
onder ogen zien en ernaar
handelen dan kunnen we trots en
dankbaarheid tegelijkertijd ervaren.
We ontlopen dan zowel valse
bescheidenheid als zendelingenhoogmoed.
Het ritueel ‘Het geheel
dankt het deel’ brengt de Weg der
Dankbaarheid tot leven waarmee
Broeder David Steindl-Rast ons
heeft laten kennis maken op het
opstellingen congres in Keulen:
dankbaarheid zonder zelfverloochening,
in het bewustzijn van onze
volledige geborgenheid. ‘Bemin je
naaste als jezelf’ (Marcus 12, 31),
niet meer en niet minder.
Vertaald door Anton de Kroon