granida - Dani Cuypers

sCène 3, 3
Rey van jofferen
lof , g o e d e r t i e r e n
Goden, waert te vieren,
Die, doen wij weenden,
Cracht, en moed verleenden
Over ons sije,
In het bitter strijen
Om d’heerschappie.
Doen ’s werelts jaeren
Jong, en onervaeren
In boosheits listen,
Van geen eigen wisten,
Kenden de lieden
Dienen, noch gebieden,
Wat het bedieden.
Yder behoefden
Luttel; d’Aerde proefden
Ploegen noch delven.
Willich, uit haer selven,
Droechse de goeden,
Die de menschen voeden
In overvloeden.
Voorts met elckandren,
Om met crijch den andren
Niet meer te stooren,
Sij een coning kooren,
Die haere twisten
Met sijn oordeel sliste
Dats’ oprecht gisten;
Die haer oock tegen
Volcken bij gelegen,
Die’r overvielen
Om haer te vernielen,
Leyde ten strijde,
Daer hij t’geenen tijde,
Sich selven mijde.
64
Rei van jufferen
Lof zij u, genadige Goden,
die waard bent
te worden vereerd,
die onze zijde,
toen wij in doodsangst zaten,
kracht en moed schonken in de bittere
strijd om de macht.
Toen de aarde nog jong was en geen
ervaring had met de sluwheid van het
kwaad
en het mijn en dijn niet kende,
kenden de mensen ook nog niet
de betekenis van dienen of heersen.
Iedereen had weinig wensen,
de aarde had geen ervaring met
ploegen of graven.
Vrijwillig bracht ze
uit zichzelf de vruchten voort om de
mensen overvloedig te voeden.
Ter wille van de onderlinge vrede
kozen zij spoedig met elkaar
een koning, die hun ruzies
met zijn in hun ogen,
rechtvaardig,
oordeel beslechtte.
Deze voerde hen ook aan
in de strijd tegen de
buurvolken, die hen overvielen
en wilden vernietigen,
waarbij hij zichzelf nooit ontzag.