granida - Dani Cuypers

Dese rechtvaerdich
Waeren ’t rijcke waerdich,
Maer haer naesaten,
Hebbende verlaten
D’oprechte wegen,
Lust in ’t heerschen cregen,
En ’t ontucht plegen.
Wat ongelucken
Comen ’t landt verdrucken
’t welleck moet lijen
Vreemde tyrannyen!
Nevens het plagen
Des tyrans, ’t moet dragen
Sijns vollix knagen.
Lof, goedertieren
Goden, waert te vieren,
Die, doen wij weenden,
Cracht en moet verleenden
Over ons sije,
In het bitter strijen
Om d’heerschappie.
sCène 3, 4
Daifilo
Al peinsend’ op sijn bed ick leggen vandt
mijn Heer,
Gemat van hoop, en vrees, door ’t trecken
heen en weer.
Mits hij mij wiert gewaer, vlooch op met
heftich vraeghen,
Wats d’uitgang van den strijdt? Uw vijandt
is verslaeghen,
Seyd’ ick; waerop hij mij omhelsend’ heeft
geseydt,
Geen eeuw sou wisschen uit sijn heete
danckbaerheit;
Noch mijn getrouwe dienst uit sijn
65
Deze eerste vorsten
waren het rijk met recht waardig.
Maar hun nakomelingen,
die de gerechte paden verlieten,
schepten genoegen in het uitoefenen van
macht
en het plegen van geweld.
Wat een rampen moet
het land verdragen,dat zucht onder
buitenlandse tirannie.
Het zucht onder de onderdrukking
van de tiran en daarnaast
ook nog eens onder de afpersing
door diens machtsapparaat.
Lof zij u, genadige Goden,
die waard bent
te worden vereerd,
die onze zijde,
toen wij in doodsangst zaten,
kracht en moed schonken in de bittere
strijd om de macht.
Daifilo
Ik vond mijn heer vol sombere gedachten
op zijn bed,
uitgeput door het heen en weer getrokken
worden
beurtelings door hoop en door vrees.
Toen hij mij zag vloog hij overeind en
vroeg vol spanning:
“Hoe is het afgelopen?” “Uw vijand is in de
strijd gedood”,
zei ik, waarop hij, mij omarmend,
betoogde dat zijn
vurige dankbaarheid in geen honderd jaar
zou kunnen uitdoven.