Download Gouden tijden, zwarte bladzijden (pdf) - Literair Werk

Eet die appel op, trut
nog steeds oppervlakkig, maar niet meer uit eigen keuze. Dat
was wat het zo pijnlijk maakte. Telkens wanneer ze probeerde
na te denken over om het even wat, over de correlatie tussen
de ogen van de merel en de baarmoeder van de glimworm,
over de inktzwartheid van de nachtlucht en van het meer dat
die weerspiegelde, over waar frietvet vandaan kwam, stootte
ze op een muur. Een muur van boeken. Boeken met zwarte
bladzijden. Kennis net buiten handbereik. Aan Adam had ze
ook niks. Niet alleen verwachtte hij niet meer van het leven,
hij verwachtte ook niet meer van de eeuwigheid.
Natuurlijk hing het appeltje daar nog. Maar intussen was het
rot geworden. Bij valavond had Eva de maden zien krioelen.
De tijd voor kennis was voorbij. God was haar vergeten. Wat
erger was: Satan was haar ook vergeten.
Terwijl ze zo stond na te denken brandden haar frieten aan.
Het maakte niet uit. Er waren toch geen klanten.
Ze schrok op toen ze iemand hoorde binnenkomen. Ze keek
om. Adam stond voor haar. Maar het was Adam niet. Deze
Adam had donkerbruin haar dat in klitten langs zijn verweerde
gezicht viel, en hij rook naar zout en olie en nog iets
wat ze niet kon thuisbrengen. Misschien zou ze het vrijheid
genoemd hebben, als ze dat woord gekend had. Voorlopig
hield ze het op ‘iets van buiten deze tuin, onder deze gouden
kuthemel vandaan’. De Adam glimlachte met grijze ogen.
‘Adam?’ vroeg Eva. Ze wist niet wat ze anders moest zeggen.
De enige mens die ze kende was Adam.
De Adam schudde zijn hoofd. ‘Kapitein Augustus,’ zei hij.
‘En jij bent Eva.’ Eva liet van verbazing haar frietschep op de
grond vallen. ‘Ik kom uit de paradoxale plooien van ruimte en
tijd,’ ging Kapitein Augustus verder. ‘Ik heb alle wetten van het
heelal gebroken om hier te geraken, in dit parallelle universum.
Wat als Eva nooit van de appel gegeten had? Die vraag, voor
Gouden tijden, zwarte bladzijden 28