Download Gouden tijden, zwarte bladzijden (pdf) - Literair Werk

Wagon
De trein stopt en er stappen veel mensen af. Het meisje met de
koptelefoon, de vrouw met de Dag Allemaal (ze was op mijn
teen gaan staan omdat ik niet doorhad dat zij moest afstappen)
en de snurker met de jongeman die tegen zijn schenen tikjes
gaf. Er is meer ademruimte, of althans voor mijn ogen. Een
oude vrouw gaat als eerste zitten op een van de lege plaatsen.
Ze is uitgeput, gaat zitten met een zucht en kijkt me aan. Ik
voel dat ik rood word.
Er komen ook vier jonge mannen zitten op een bank aan de
andere kant van het gangpad dat mij scheidt van hen. Buiten
zie ik tuintjes waarin was hangt te drogen en waar regentonnen
onder kapotte regenpijpen staan. Moestuintjes met
strakke omheiningen staan bijna tot tegen de spoorweg. Er
groeien grote distels langs de kant. In de huizen is amper
leven. Eén van de jongens heeft een iPod of iets wat erop lijkt
en speelt een spelletje online. Hij legt uit aan zijn vrienden
dat je moet samenwerken met andere spelers om zoveel mogelijk
punten te halen.
‘Homo,’ zegt zijn vriend. De anderen lachen. Hij steekt zijn
iPod in zijn rugzak.
‘Ik ben geen homo,’ zegt hij heel serieus. Ik vermoed dat hij
er wel degelijk een is.
‘Niet wenen, hè kerel, anders gaan we nog denken dat je er
echt een bent,’ zegt een andere vriend. Hij zwijgt en kijkt uit
het raam. De anderen zwijgen ook en sturen berichtjes met
hun gsm.
Mijn gsm rinkelt. Het is Lieven, die vraagt waar ik blijf.
‘Sta je al aan het station?’ vraag ik.
‘Al vijf minuten. Ben je er bijna?’ vraagt hij.
‘Dat zal wel, waarschijnlijk hebben we weer vertraging.’
‘Tot zo, ik zie je graag,’ zegt hij.
Ik druk af en kijk schichtig om me heen. Ik gebruik het raam
Gouden tijden, zwarte bladzijden 38