Download Gouden tijden, zwarte bladzijden (pdf) - Literair Werk

Gouden tijden, zwarte bladzijden 49
Laatste slag
niet eerder meegemaakt. Ik bid tot God dat hij ons behoede.
Ik hoor de spanten knallen; aan de schommeling merk ik dat
de voorraden aan het schuiven zijn. Dit zijn de voortekenen
van een zinkend schip. We slaan van de ankers, ik voel het,
het deinen blijft, maar het schokken valt weg. Dan een dreun
en ik hoor hoe het roer met een luid gekraak versplintert.
Zo snel ik kan vlucht ik naar het dek. De regenvlagen striemen
in mijn gezicht. Ik kan amper een hand voor ogen zien.
De sloepen worden uitgezet, er is een gat geslagen in de achtersteven.
Het zal niet lang duren voordat we kapseizen. In de
seconde dat de wind zich even inhoudt zie ik dat een van de
twee andere schepen al is gezonken. Hout, goederen, levende
en dode lichamen drijven voorbij. Het dek is glad en door de
deining kan ik amper overeind blijven. Mannen duwen elkaar
omver om een plek in een sloep te bemachtigen. Tegen mij
durven ze niet, ze kennen mij, en mijn reputatie nog beter.
Met moeite kom ik in een sloep. Zodra we de touwen loshakken
slaat hij meteen om. Samen met alle andere inzittenden
word ik onder water gezogen. De herrie verstomt en ik probeer
me te oriënteren. Ik trek me omhoog aan de lijven van de
anderen. Zij die mij vastgrijpen sla ik met al mijn kracht van
me af. Als ik het oppervlak weer weet te bereiken, barst het
geraas opnieuw in volle omvang los. Ik dwing mezelf rustig te
blijven, niet in paniek te raken van het lawaai, de hulpkreten
en de chaos die om me heen drijft. Het water is gelukkig niet
koud, maar de golven zijn te hoog, de wind waait te hard en
de stroming is te sterk. De kust leek van boord af dichtbij, in
het water lijkt hij bijna onbereikbaar. Al mijn energie steek
ik in het boven water houden van mijn hoofd. Zwemmen
heeft nu geen zin. Ik moet mijn krachten sparen om werkelijk
kans te maken om levend aan wal te komen als het rustiger
wordt. Terwijl ik me drijvend probeer te houden weet ik dat