Opportuun oktober 2007 - Openbaar Ministerie

OPPORTUUN Nummer 8 – 2007 Alles Afwegende 7
Illustratie: Linda van Bruggen
dacht kreeg die ze leek te willen, liep het verhoor
stuk. Lyndia was zichtbaar geïrriteerd en
wilde niet meer.
Niet lang daarna was ze niet meer te handhaven
in een “gewoon” huis van bewaring
en vertrok ze, zoals ze al had aangekondigd,
naar de FOBA en nog iets later naar het
Pieter Baan Centrum. Niet geheel verrassend
werden daar de aanzienlijke psychische
problemen bloot gelegd. Ze had veel
voor haar kiezen gehad, Lyndia, en dat niet
allemaal kunnen verwerken. Een vertroebelde
geest. Dat bleek wel uit haar daden en
motieven. Dat bleek ook uit de observaties
van gedragsdeskundigen.
De spanning van de zaak zat niet in het
bewijs. Haar bekentenissen, de daderwetenschap,
het technisch bewijs; een veroordeling
zou volgen. Wat de zaak lastiger
maakte was Lyndia zelf. Of misschien wel
beter: waren de Lyndia’s. Er was de trotse,
manipulatieve, theatrale vrouw met haar
“voorspellingen” die ergernis en afkeer
opwekte. Maar er was ook een verdrietige
jonge vrouw, die soms echt niet leek te
weten wat ze had aangericht. Ernstig in de
war en meelijwekkend.
De laatste keer dat ik Lyndia heb gezien
was op de zitting. Ze was daar precies zoals
ik haar had leren kennen. Vol van haar
eigen problemen. De branden had ze niet
gesticht. ‘Maar als ze het wel zou hebben
gedaan, dan...’. Ik had het allemaal al gezien
en gehoord. Ze vertelde de rechtbank in
tranen dat ze het in de gevangenis niet zou
overleven.
Achter het glas van de publieke tribune zat
tijdens de behandeling een oudere man. Hij
keek triest toe en had het duidelijk te kwaad
elke keer dat Lyndia het ook te kwaad had.
Haar vader. Ik begreep hem wel, toen hij in
woede ontstak na mijn eis: vier jaar en TBS
met dwangverpleging. ‘Laat die man maar,’
riep hij zijn dochter toe. ‘Die vent begrijpt
er niets van’. Alsof hij me wilde vragen of ik
dan niet gehoord had dat zijn dochter in de
gevangenis niet zou overleven. Hoe kon ik
dan vier jaar gevangenisstraf eisen? Lyndia
zei haar vader dat hij zich geen zorgen
hoefde te maken.
Twee weken later veroordeelde de rechtbank
Lyndia conform mijn eis. Ze is niet in
hoger beroep gegaan.
Tekst: Jan Hoekman