Psychiatrie - Europa Ziekenhuizen

More documents

Recommendations

Info

16 DOSSIER PSYCHIATRIE De ontmoeting met het eigen lichaam… (en misschien ook met de inhoud ervan) (vervolg) te bieden opnieuw het plezier, het zich goed voelen, te herontdekken, zodanig dat dit kan leiden tot een terugvinden van een zelfzekerheid die kan maken dat men iets anders kan beleven dan alleen zijn lijden. Dit lichamelijk beter voelen zal een zekere kracht bieden die kan maken dat men een betere benadering van de “inhoud” kan voorstellen. We zouden kunnen stellen dat de uitspraak “de koe bij de hoorns vatten” niet altijd het meest aangewezen is en dat het voorzichtiger is ze eerder bij haar staart te nemen. Het spreekt voor zich dat elke vorm van communicatie (non-verbaal, pre-verbaal, verbaal) de draaischijf zal zijn van het therapeutisch gebeuren. Parallel met deze communicatie wordt een vertrouwensband gecreëerd. Vanaf dit moment, wanneer dit vertrouwen er is, kan de persoon zich uiten, zich toevertrouwen. Vanaf dit moment kan mobilisatie op verschillende niveaus gebeuren. Binnen een zeker theoretisch kader dat voor ons een houvast biedt, kunnen we zeggen dat er een zekere hiërarchie is, een zeker protocol, een zekere rangorde binnen onze benadering die gerespecteerd wordt. Het is dan ook interessant om te weten dat: • het in eerste instantie noodzakelijk is dat de persoon kan zeggen dat hij een LICHAAM en een GEEST heeft die hem leiden tot het concept van het bezitten, dit wil zeggen het ontdekken van zijn lichamelijk en geestelijk kapitaal. • het in tweede instantie interessant is binnen deze entiteit lichaam-geest, de persoon terug te leren een zeker plezier, een zeker goed voelen te herontdekken. Dit maakt dat de persoon zijn mogelijkheden kan herontdekken. Dit primaire stadium (en dit is niet pejoratief bedoeld) is elementair en wordt teruggevonden in ELK van onze activiteiten, of het nu gaat om een uitstap buiten het hospitaal, een gewone wandeling, een sportieve wandeling, lichaamsoefeningen onder al zijn vormen (aerobic, stretching, fitness), klassieke relaxatie of hydro-therapie, waar alle noties van identiteit, lichamelijke eenheid worden uitgediept. Misschien dat het proces van “ik beweeg, dus ik voel, dus ik leef en ik heb nog zin om te voelen” ons BESTAAN in beweging brengt… Waarom zou de mentale mobilisatie niet beginnen bij de fysieke mobilisatie? Misschien als het verlangen bestaat om zichzelf goed te doen, dat men zich misschien dan ook al beter begint te voelen? Dit betekent dat men terug contact moet aanknopen met een zekere vorm N R 6 - SEPTEMBER 2005 van plezier maken, dat leidt tot het gevoel te hebben dat het goed is te bestaan, te spreken, te verstaan, te aanvaarden, te handelen en zodoende zijn mogelijkheden te mobiliseren. • in een derde fase, wanneer de persoon heeft ontdekt dat er een geestelijk en een lichamelijk kennen is, kunnen wij de persoon verder begeleiden in een mobilisatie van het diepere bewustzijn. Hiervoor stellen wij o.a. een specifieke relaxatiemethode voor, die “CAY- CEDIENSE SOFROLOGIE” genoemd wordt. Deze heeft als objectief de activatie van positief denken te bewerkstelligen. Zij laat o.a. toe de persoon zijn blik op zichzelf, de anderen, de dingen en de wereld te veranderen. Deze capaciteit van ons bewustzijn activeren betekent zichzelf toestaan zich te verplaatsen op een adequate manier in een tridimensionele tijd: d.w.z. proberen zich beter te voelen hier en nu, wat ook toestaat zich voor te stellen zich beter te voelen ergens anders morgen en wat een meer open en positieve kijk op het verleden geeft. Deze techniek van relaxatie geeft de mogelijkheid te evolueren naar een beter zijn en dus te evolueren naar een zekere existentiële evolutie. Het concept “REAGEREN” komt dan ten tonele. Dit is natuurlijk zeer belangrijk, want bewust reageren is bewegen nadat men de inhoud van deze bewustwording heeft aanvaard, niet alleen wat betreft ons intern functioneren, maar ook en vooral in ons contact met de omgeving. • in een vierde fase komt de notie van het zijn ter sprake, wat een eventuele transformatie kan toestaan. Dit is misschien een groot woord, maar dit zegt goed wat het wil zeggen, nl. “vorm veranderen”. Misschien is de enige vorm waarvan wij bewust zijn en waar wij 100% meester over zijn, ons zijn. Dit zal het vertrekpunt zijn van deze transformatie. De Caycediense sofrologie is dus niet enkel een techniek die toestaat om te relaxeren (zelf al moet men hiermee beginnen), maar het is een globale en coherente methode die door het symboliseren van de stap van het hebben naar het zijn, toestaat het gevoel te bestaan te versterken. Dit is de reden waarom we niet meer praten over het beginsymptoom, we er afstand van nemen, het opzij zetten, het tussen haakjes zetten, opdat we ons zouden bezighouden met ons lichaam in zijn totaliteit, d.w.z. het onlosmakelijk concept geestlichaam. Op te merken is dat het zelfvertrouwen hierdoor wordt versterkt, de stress en emoties beter worden beheerst en dat sommige fysieke en geestelijke capaciteiten verbeteren. Als we denken aan communicatie is een ander concept niet te verwaarlozen met name de EXPRESSIE. “EX-PRESSIE”: EX wil dit niet zeggen “buiten” en “PRESSIE” is dit niet synoniem voor druk? Dit is dus ook de verwoording van een sensatie, van een gevoel. Of de expressie nu geleid is of vrij, ze zal gekaderd worden. Algemeen gezien is de vrije lichamelijke expressie zeer geprivilegieerd, want ze kan niets verbergen en kan dus echt een reflectie zijn van de toestand van een persoon. Meer nog, zij kan ons toestaan ons een indruk te geven van de sociabiliteit van een patiënt, zekere problemen waarmee we werken en trachten te verhelpen in het daglicht te stellen, zodanig dat het zelfvertrouwen kan verbeterd worden bij deze personen waarvan het zelfvertrouwen juist zo aangetast is. De meest representatieve activiteit hier is het MIME-atelier waar wordt voorgesteld om een woord met het lichaam en het gezicht uit te drukken zonder enige vorm van geluid, zonder enige hulp van een object. Nog diepgaander is het atelier “DE ONTDEKKING VAN ZIJN EIGEN CLOWN”, waarin een nog radicalere en misschien fundamentelere aanpak wordt voorgesteld, en waar het accent wordt gelegd op het ontwikkelen van het expressie- en creativiteitspotentieel van eenieder. Het spelen van emoties, verborgen dimensies, fragiliteiten die het leven geven aan een gevoelig, naïef en imaginair personage, zijn in directe relatie met de persoon die het speelt. Het is ook een manier om onze aanwezigheid, ons gehoor, onze blik, onze mogelijkheid tot spel, communicatie en creatie, het aanvaarden van onszelf en de ander, ons gevoel voor humor en zelfspot te kunnen cultiveren. Het brengt ons in direct contact en zonder oordeel met alles wat een clown voelt en waarneemt (in zichzelf, op de plek waar hij zich bevindt of met diegene met wie hij samenspeelt). Het publiek is hiervan getuige. Dit wil bv. zeggen dat als een persoon die voor de eerste keer op podium komt en zich angstig voelt, deze angst zal doorgeven aan zijn clown, die het zal tonen aan het publiek. Het dragen van een rode neus is niet te verwaarlozen, daar dit dienst doet als een soort van bescherming, afscherming. We hebben sympathie voor de clown omdat hij ons laat meevoelen wat hij voelt op een zeer open manier.
Hij raakt ons, omdat hij uiteindelijk zijn realiteit aanvaardt zonder schaamte en zich durft te tonen zoals hij is. Dit wil zeggen menselijk, fragiel en kwetsbaar, maar ook optimistisch, kalm en ongebonden. We lachen dus niet MET hem, maar DOOR hem, want hij staat ons toe ons van onze dagelijkse druk te ontdoen. Het feit zijn gevoelens te uiten is reeds een manier om afstand te nemen, wat helpt om uiteindelijk in contact te blijven met de huidige realiteit. Daarenboven neemt de clown de vrijheid om te spelen met zijn gevoelens. En het is juist deze manier van afstand nemen ten opzichte van zijn gevoelens die toestaat dat het wordt geaccepteerd door het publiek. Het “afstand nemen” lucht zowel het publiek op, als de persoon die zich achter de rode neus bevindt. Deze opluchting dankzij het toneelspel is als het ware de reddingsboei, die toestaat dat de acteur in plaats van zich te verliezen in zijn emoties, juist beter zijn emoties kan exploreren. De clown en zijn kwetsbaarheid ontdekken betekent dus de stereotypes van de clown achterwege laten en anderzijds stoppen met proberen een goed beeld van zichzelf te behouden. De neus van de clown opzetten betekent te aanvaarden dat men zichzelf en zijn eigen imago in vraag stelt en afstand kan nemen van zichzelf. Dit betekent natuurlijk een risico nemen, maar een risico dat beperkt blijft door het beschermend speelkader en door het creativiteitsplezier en de verrassing te zien dat we aangenaam zijn zoals we zijn… Op een ander niveau, m.b.t. verbale en lichamelijke expressie, is er het belangrijk “IMPRO- VISATIE”-atelier. In dit atelier is elke vorm van expressie welkom en dit zonder enig oordeel, integendeel, een begeleiding is noodzakelijk om een verbetering van de expressie in al zijn vormen te kunnen bewerkstelligen en er wordt belang gehecht aan elke expressie gegeven zoals die komt. Geen enkel negatief waarde-oordeel zal in overweging worden genomen, enkel indien dit therapeutisch geïndiceerd is. Het is evident dat elk van deze activiteiten specificiteiten heeft, niet enkel in hun beschrijving, maar ook in hun karakteristieken en ook in de benadering van de lijdende persoon, met zijn doelstellingen en eventuele contraindicaties. Al deze waarden refereren naar de directe band tussen ons lichaam en onze geest. Van hieruit gezien is het dan ook interessant de persoon in kwestie te behandelen in zijn geheel, zijn totaliteit, zijn uniteit, wat ook de maturatie of het deficiet van elk van deze composanten betekent: het lichaamsschema, de structuratie, de organisatie en spatiotemporele oriëntatie, de algemene dynamische coördinatie, het visueel geheugen, het auditief geheugen, de ademhaling, de neuromusculaire ontspanning, de aandacht en de concentratie, het ritme. Conclusie Al deze vormen zijn ingangspoorten om de lijdende persoon te leren kennen, in hem te investeren en onze observatie te verrijken. Lichaam en geest, onlosmakelijk verbonden, worden tezamen bekeken, gehoord en gezien. Lichaam en geest, de 2 fundamentele elementen, die weliswaar een vredige, evenwichtige, en harmonieuze dualiteit zijn. Het is een onzichtbare dualiteit en daarom spreken we misschien van een individualiteit waarmee we rekening houden in al onze vormen van expressie. We moeten natuurlijk steeds waakzaam blijven voor elke gemakkelijke interpretatie en oordeel, en daarom is voor ons één van de belangrijkste concepten de OBSERVATIE, zo puur en simpel mogelijk. Dit laat ons toe, in samenspraak met de equipe en bij het samenrapen van de gemeenschappelijke observaties, de pure disciplinaire aanpak te verfijnen en zo ook de begeleiding van de persoon. Dit alles binnen de medische optiek die als doelstelling heeft een eventuele diagnose en dus ook een aangepaste behandeling uit te voeren, zodanig dat de persoon in kwestie meer en beter kan EVOLUEREN, met zijn woord en zijn gebaar. TIJDSCHRIFT VAN DE EUROPA ZIEKENHUIZEN Christian Lusschentier Kinesitherapeut Site 2 Alice 17
Page 1 and 2: TIJDSCHRIFT VAN DE EUROPA ZIEKENHUI
Page 3 and 4: INHOUD EDITO 04 EURONEWS 05 - Nieuw
Page 5 and 6: Nieuwe medewerkers Dr Jo Baeten RUG
Page 7 and 8: Klinische paden in de orthopedie: J
Page 9 and 10: EVENEMENTEN WEES ERBIJ Elke eerste
Page 11 and 12: (voornamelijk inwendige geneeskunde
Page 13 and 14: Psychiatrische verpleegkundige: is
Page 15: stabiliteit terug te vinden. De the
Page 19 and 20: Het gebruik van de psychiatrie in h
Page 21 and 22: Psychiatrie “liaison” DIENST PS
Page 23 and 24: zijn of niet en breidt heel langzaa
Page 25 and 26: TIJDSCHRIFT VAN DE EUROPA ZIEKENHUI
Page 27 and 28: Enkel de registratie van een crisis
Page 29 and 30: Een schilderatelier op Psychiatrie?

Psychiatrie - Europa Ziekenhuizen

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?