ET WEEKB1AO '.vossam1^^m :m

.........
SIGAREN
's Morgens,
's Middags,
's Avonds.
„Ik heb zelden een kamer gezien,
die er minder naar uitzag, dat het er
spookte dan deze," zei Hammer.
„Zoo?" meende Cough vaag.
„Maar," ging Hammer voort, „daar
jij en Kerson er op staan mij vijfduizend
gulden te schenken, indien ik
den nacht hier doorbreng, waarom zou
ik het dan niet doen?"
„Heb je de revolver?" Vroeg nu
Kerson, een jongeman van nauwelijks
twintig jaar, die zich op uitstekende
wijze in het leven wist te houden door
zich overal te laten inviteeren.
„Dat is in orde," zei Hammer.
En Cough zei: „Ik moet eerlijk bekennen,
Hammer, dat ik er niets op
tegen zou hebben, als die geschiedenis
al achter den rug was. Ik heb mijn
leven lang gewed, maar ik heb steeds
de voorkeur gegeven aan weddenschappen,
die niet om het leven of den dood
van een mensen gingen..."
„Houd nou op, Cough!" viel Hammer
uit. „Of denk je nu werkelijk, dat je
mij met dergeïijken onzin bang kunt
maken?" .
„Mijn oom zou erg boos zijn, als er
iets gebeurde en hij het te hooren
kwam," zei nu de jonge Kerson. „Hij
heeft een ontzettenden hekel aan lijken!
Weet je zeker, dat je hier blijven wilt,
Hammer ?"
„Net zoo zeker, als ik jou op het
oogenblik voor mij zie staan, Kerson!
En praten jullie nu maar niet langer!
Ga naar huis en zeg je moeder, dat
zij vijfduizend gulden voor jullie klaar
legt, want dat je die betalen moet aan
John Hammer, omdat hij een nacht in de
spookkamer van je ooms huis heeft
geslapen! Bonsoirl"
„Ik bewonder je optimisme, Hammer,"
zei Cough nadenkend. „Bonsoir, en dat
de hemel je genadig zij! Ik hoop alleen,
dat je méér geluk mag hebben dan de
laatste persoon, die hier heeft geslapen.
Die werd geworgd! Goeden nacht!"
„Vertel me dat morgen maar," bromde
Hammer. „Je doet me beven van
angst! Ik beef zóó, dat ik geloof, niet
eens straks mijn das los te kunnen
knoopen!"
Hammer verroerde zich niet, toen
hij alleen in de spookkamer achter was
gebleven. Indien hij werkelijk ergens
spijt van had, dan was het alleen van
het feit, dat hij zich op een fuifje eenige
dagen geleden door Cough, van wien
hij wist, dat het een gefailleerde losbol
was, had laten overreden om deze dwaze
weddenschap aan te gaan en hierdoor
voor een nacht het comfort van zijn
geriefelijke kamers moest missen. Vijfduizend
gulden meer of minder beteekenden
voor hem niet veel. Het
troostte hem echter in zeker opzicht,
dat vijfduizend gulden meer of minder
voor Cough, ondanks zijn adellijke af­
komst, een zéér beduidende som was!
Nadat hij een paar minuten onbeweeglijk
en nadenkend was blijven staan,
begon hij de droefgeestige, schemerige
kamer op dilettantische wijze te onderzoeken:
hij klopte tegen de eiken lambrizeering
om te zien of er niet hier
of daar een geheime deur was. Het gelukte
hem echter alleen zijn vingers
vuil te maken en pas toen hij zich,
geheel gekleed, op het groote bed had
geworpen, dat vochtig en kil aanvoelde,
viel het hem in, dat vijfduizend gulden
voor' een zoo gewone kamer zonder
geheime in- of uitgangen, waarin het
echter spoken moes"t, een heel behoorlijk
bedrag was. Het natuurlijk gevolg van
dezen gedachtengang was — meende
Hammer — dat er toch wel degelijk iets
met de kamer niet in orde moest zijn.
Anders had een afzetter als Cough nooit
op haar afschrikwekkendheid vijfduizend
gulden gezet. Hammer had zelfs, toen
de weddenschap voor het eerst ter
sprake kwam, opgemerkt, dat vijfduizend
gulden een onnoodig groote som was
als inzet voor zoo'n idiote weddenschap,
maar Cough had op zijn gewone blasé
manier geantwoord, dat hij nooit om
minder wedde. Als Hammer echter om
een knoop of een cent wilde wedden,
dan zou hij, Cough, hem met genoegen
in kennis brengen met een paar aardige
neefjes van hem ... Kinderen van een
jaar of acht...
Hammer was vastbesloten, in geen
geval in te slapen. Hij wilde nauwkeurig
opletten, of hij een of ander
teeken van het „spook" te hooren of
te zien zou krijgen; met de «oren van
een herdershond zou hij op ieder klopgerucht,
op iederen kouden luchtstroom,
op alle ketengerammel enzoovoort, acht
geven. Want hierdoor dienden spoken
zich altijd aan, dacht hij glimlachend.
Het mag onnoodig heeten te zeggen,
dat Hammer niet aan spoken geloofde.
Toch kon hij niet nalaten aan te nemen,
dat men hem de een of andere leelijke
poets zou spelen, want hij had niet het
minste vertrouwen in Coughs eerge-
OEZOND - LICHT - SOEPEL
zijn de Rhythmische
Gymnastiekschoenen
MERK „BAHNFREI"
Vraagt Uwen Leverancier
Imp. v. d. Kar & Sarphati, Amsterdam
voel, al was deze ook van adel. Wat het
bovennatuurlijke betreft... daar bleef
hij sceptisch tegenover staan. „Er zijn
twee soorten menschen," redeneerde hij.
„De eene zijn zij, die aan spoken geloovén,
en de andere, die er niet aan
gelooven, maar er zich toch mee laten
bang maken."
Terwijl Hammer languit op het
groote bed lag, waarvan de gordijnen
hem een gevoel van beklemming gaven,
onderzocht hij zijn revolver en bevond
dat ze in orde was. Hij legde ze op
het tafeltje naast zijn bed, waarop hij
ook dèn blaker had gezet. Terwijl hij
dit deed, zag hij opeens, dat er een
stuk vergeeld papier op lag. Hij glimlachte;
dat had natuurlijk Cough er
neer gelegd! Hammer was echter een
gezond mensch en had behoefte aan
zijn normalen slaap. Hij greep daarom
naar het papier als naar een uitstekend
middel om zich wakker te houden. In
het licht van de kaars zag hij, dat het
dicht beschreven was met kleine, ouderwetsche
letters. Er boven stond: „De
ware geschiedenis van de voetstappen
van den geest".
Behaaglijk uitgestrekt las hij het volgende:
.
Hetgeen hier volgt, is de waarachtige
geschiedenis van de voetstappen van
den geest, waarover nog steeds door
allen, die er van gehoord hebben, met
groote vrees en ontzetting wordt gesproken.
Anne-Marie en Liesbeth Wanderer
waren tweelingzusters, die met hun
EVELYN BRENT EN JOEL McCREA
in het drama van het Noorden „The Silver Horse"
- 5 -