v f - Zoek direct in de EYE-bibliotheek

een statiekaros heeft gedraafd. Er werd
van hem gezegd, dat hij een sterk man
was
„Ik vraag me af," zei de prins, op
spottend-melancholieken toon, „of ze
merken zal hoe mijn geliefd volk mij
haat."
De regent ontkende het bestaan van
dien haat in een lange en koele opeen-
volging van leugens.
* * *
Rubia was in Alexis' armen.
De njaan troonde hoog boven de Va-
lia, het sterrenlicht lag als weelderig
stofgoud over de stad. Er was altijd wel
een of andere bediende, die kon worden
omgekocht.
Het kleine, afgesloten prieel, dicht bij
de particuliere vertrekken van den
prins, was al vele malen getuige geweest
van hun jonge liefde en hun hopeloos
verlangen.
Alexis praatte en praatte dan meestal,
zijn hoofd tegen Rubia's warm-kloppend
hart, de eenige plek waar hij zich kon
laten gaan en zijn masker van stugge
onaandoenlijkheid afleggen, waar hij
kon schreien en zijn liefde stamelen, als
die wonderbaarlijke armen van haar
om hem heen waren.
„Ik zal een koele vrouw krijgen, zoo-
als mijn vader er een had, in plaats van
jou, liefste," had hij menigmaal gezegd.
Een mateloos verlangen om van zijn
verheven plaats af te dalen en een ge-
woon gelukkig menschenkind te zijn met
de vrouw die hij liefhad, verteerde hem,
maar wat de regent hem in de ziel had
gebrand over vorstenplicht en roeping
was sterker.
„Jij bent de eenige, die werkelijk van
me houdt, Rubia, die voor me zou willen
sterven uit liefde. Ik heb soldaten, ma-
trozen, ik heb ministers en diplomaten,
die voor me zouden willen sterven om-
dat ze er voor betaald worden, of om-
dat ze het een eer zouden noemen. Maar
jij, Rubia, jij zoudt voor me willen ster-
ven uit liefde."
Dat was het afscheid.
II.
De kleine prinses zat onder een bloei-
enden boom in den sprookjestuin van
het kasteel Valia en staarde over het
water.
De daken van het paleis schitterden
wit in de zon. Kleine scheepjes en zeil-
booten dreven droomerig op de rivier.
De betraande oogen van de kleine
prinses Irene richtten zich naar het
paleis op den hoogen oever aan de over-
zijde. Ze had geen illusies meer; die had
ze achtergelaten in het rustige slot waar
ze haar jeugd had gesleten, in de kin-
derkamers, de leerkamers, de tuinen, de
bosschen, de speelplaatsen thuis.
Ze was zeventien en de bruid van een
koning. Hun kroning zou eenige uren na
BEZOEKT HET
LUXOR
TE ROTTERDAM
(Foto Ufa)
KÄTHE VON NAGY GENIET VAN HAAR KORTE
ZOMERVACANTIE.
Vraag tweehonderd vier en tachtig
Wie wordt de bard van de Avon ge-
genoemd?
Onder degenen, die ons vóór 28 Juli
(Indische abonné's vóór 28 September)
goede antwoorden op deze vraag zenden,
zullen wij een hoofdprijs van / 2.50 en
vijf troostprijzen verdeelen. Adresseeren aan:
Redactie ,,Het Weekblad", Galgcwater 22,
Leiden.
Op briefkaart of couvert a.u.b. duidelijk
vermelden; Vraag 284.
Vraag tweehonderd tachtig.
Als een schip een gele vlag voert, beduidt
dit, dat er een besmettelijke ziekte aan boord
heerscht, en er dus de noodige voorzichtig-
heid in acht genomen dient te worden.
De hoofdprijs viel ten deel aan den heer
J. H. Feuth te Rotterdam. De troostprijzen
werden verkregen door den heer P. v. d.
Molen, Rotterdam; den heer P. Kras, Rot-
terdam; den heer J. J. Holst, Den Haag;
den heer C. van Dijk, Schiedam; den heer
D. Last, Nieuwer-Amstel.
— 4
de plechtige huwelijksvoltrekking plaats
hebben.
Ze had Alexis op verschillende tijd-
stippen ontmoet. Hij had een officieel
bezoek gebracht in hun paleis en ze had
zich niet op haar gemak gevoeld in
tegenwoordigheid van den bleeken,
teruggetrokken jongen. Geen van haar
jongere broers en zusters hadden zich
op hun gemak gevoeld. Maar ze hadden
gezwegen; ze hadden van kind af aan
geleerd, dat het soms een harde, smar-
telijke last is van koninklijken bloede
te zijn.
Dracon!
Het eenzame hart van de prinses klop-
te sneller.
Ver weg, thuis, waar ze zoo vroolijk
met haar broers en zusters speelde,
hadden ze eenvoudige kameraden op
hun zwerftochten door velden en bos-
schen gehad. En DraCon de liefste van
allen, Dracon, die met hen opgegroeid
was, nog geen jaar ouder dan zijzelf —
Dracon, die hen voordeed hoe ze pijl en
boog moesten maken, die hun heerlijke,
wilde spelletjes had geleerd en naar
broedplaatsen van zeldzame vogels ge-
bracht, Dracon, de zoon van den twee-
den hofmeester. * * *
Nog hoorde ze Dracons stem. Het
was onder de boomen geweest, bij het
groen-omzoomde pad, waar ze hun po-
nies lieten draven.
„Als u weggaat om een koningin te
worden, dan ga ik ook, om vlak bij u
te kunnen zijn. U bent u en ik ben ik,
maar ik zou kunnen sterven uit liefde
voor u!"
Dracon was nu hier!
Van zijn nederig verblijf, niet ver van
Kasteel Valia, had hij het haar handig
laten weten.
O, géén prinses te zijn en géén
koningin, maar een gewoon, gelukkig
menschenkind en van Dracon te mogen
houden!
„Soldaten en matrozen sterven voor
ons," peinsde Irene; „het is hun plicht
en ze noemen het eer. Lakeien en stal-
knechts dienen ons, ze worden er voor
betaald. Alleen Dracon zou uit liefde
willen dienen en sterven."
Gisterenavond was hij onder haar ven-
ster gekomen, — de slimme deugniet
had de wacht verschalkt — en een tak
bloemen naar haar omhoog gehouden.
Zij had naar buiten geleund en hij was
omhoog geklommen, zich vasthoudend
aan de zware takken van den blauwen
regen en had haar de bloemen over-
gereikt.
Als zij koningin was, zou Dracon, de
meest getrouwe en toegewijde, de voor-
keur krijgen. Haar onschuldig hart,
waarin zij nog geen afgronden en duis-
tere schuilhoeken ontdekt had, zag geen
REMBRANDT
THEATER
AMSTERDAM
BRENGT
STEEDS
DE BESTE PROGRAMMA'S
J.EKEL5 DE JOnOE-DE 5CHRUVER