75 jaar - InternetBladeren.nl

10 MM | zomer 2011
Zusters op de berg vervolg
Foto van de jonge Edwarda Sol uit het boekje ‘In de schaduw van…’ van de zusters van de Choorstraat.
jaar van de kliniek medisch directeur
was. ‘Hij was heel erg streng, we hadden
er schrik voor. Op een dag moest ik
een patiëntje naar de gipskamer brengen.
Het knulletje was bang en ik stelde
hem gerust door te zeggen dat het geen
zeer zou doen. Dr. Bär viel tegen me uit;
waar ik me mee bemoeide! Ik bedoelde
het goed maar kreeg toch op m’n kop.’
Ook met zr. Josine, directrice van de
paviljoens, had ze het vaak moeilijk.
‘Ik moest altijd voor haar klaar staan.
Als haar iets niet beviel, kreeg ik een
berisping. Ik was, hoe zal ik het zeggen,
wat onnozel en liet makkelijk over me
heen lopen.’
Beestenboel
Gelukkig beleefde zr. Edwarda veel
plezier aan het contact met de jongens.
Ze bracht veel tijd met ze door in de
bossen rond de kliniek. Het was door
haar toedoen dat er dieren kwamen bij
de paviljoens. Het begon met een kip
die ze van haar moeder kreeg en groeide
uit tot een bonte verzameling dieren.
De Stichting Sterk Helpende Handen
bouwde hokken en volières. ‘We hadden
‘Jongens van 15, 16 jaar
tilde ik in mijn eentje in
en uit bad’
allerlei vogels, duiven, konijnen, pony’s
en zelfs een heel klein aapje, Kobus.
De jongens beleefden enorm veel
plezier aan het contact met de dieren.’
Zand in mijn schoenen
Ook aan het jaarlijkse uitstapje, georganiseerd
door het Rode Kruis, heeft
zr. Edwarda mooie herinneringen. ‘Dat
was prachtig. We gingen met een lange
stoet auto’s begeleid door motoren naar
Scheveningen. Op het strand droegen
we de kinderen naar de zee. Daarna
gingen we naar de visafslag waar we
broodjes met vis aten.’
Gedwongen afscheid
In 1965 werden de oude barakken
vervangen door een nieuw paviljoen.
‘Ik leefde er helemaal naar toe dat we
nieuwe, moderne huisvesting zouden
krijgen.’ Tot haar grote teleurstelling
werd ze net voor de verhuizing verplaatst
naar een instituut voor verstandelijk
gehandicapte meisjes. ‘Ik vond
het zo erg, een ander nam gewoon mijn
plek in. Ze hadden mij daar nooit moeten
weghalen. Met de jongens op de
Maartens kliniek was het veel leuker!’ •