75 jaar - InternetBladeren.nl

38 MM | zomer 2011
Patiëntervaring Gevormd door de kliniek
‘Ik had me geen betere
leerschool kunnen wensen’
Ans Willems-Driessen (70 jaar) uit Groesbeek heeft een lang
Maartenskliniek-verleden: in totaal heeft ze hier zo’n dertig
operaties aan haar voeten en benen gehad. Ze heeft inmiddels
protheses in zowel haar knieën als enkels. De Sint Maartenskliniek
speelt een grote rol in haar leven en ze bewaart veel
goede herinneringen aan het ziekenhuis. ‘Ik heb er geleerd om
voor mezelf op te komen, niet te zeuren en niet op te geven.’
‘Ik werd in 1941 geboren met klompvoeten en rare
knieën’, vertelt Willems­Driessen. ‘Mijn vader was
een vriend van dr. Bär. Daarom lag ik negen dagen na
mijn geboorte al in de Sint Maartenskliniek en werd ik
na negen weken geopereerd. Als dat niet zo snel was
gebeurd, had ik nu misschien met van die hoge schoenen
gelopen.’ Ze is uiteindelijk ongeveer dertig keer
geopereerd aan haar voeten en benen, waarvan drie
keer in de laatste zeven jaar. ‘Ik moet sowieso nog één
keer onder het mes voor mijn rechtervoet. Die operatie
stel ik wel zo lang mogelijk uit.’
Heimwee naar de kliniek
Natuurlijk heeft ze een heftige jeugd gehad met haar
aandoening en al die operaties. Toch heeft ze veel goede
herinneringen aan de Sint Maartenskliniek. ‘Ik was
ook niet ziek,’ legt ze uit, ‘dat scheelde absoluut.’ Toen
ze zeven jaar was, lag ze een tijd in het ziekenhuis en
kreeg ze heimwee naar huis. Willems­Driessen begint
te lachen. ‘Eenmaal thuis kreeg ik weer heimwee naar
de Sint Maartenskliniek. Er was hier ook zoveel te
doen. Ik heb veel met andere kinderen gespeeld: van
de dijk af en kijken wie het eerst boven was, krijgertje
spelen en met de rolstoelen achter elkaar over de gang
racen.’
Carnaval met ‘dr. Beer’
‘In mijn tienerjaren wilden we een keer op de zaal
carnaval vieren. Van hoofdzuster Jansen mocht dat
niet, maar dr. Bär vond het juist een leuk idee. Mijn
vader bracht hapjes en drankjes langs en we maakten
er een leuk feestje van, inclusief verkleedpartijen en
versieringen. Zuster Jansen werd kwaad, terwijl dr. Bär
meteen een berenmasker opzette toen hij binnenkwam.
Een grappig contrast’, herinnert ze zich.
Bijzondere herinneringen
Ze glundert en vertelt enthousiast verder. Onder andere
over het meezingen en ­swingen met Arbeidsvitaminen
op de zaal. Ook is ze een keer met haar rolstoel van
de berg afgesjeesd. Willems­Driessen: ‘Omdat ik tegen
mijn vriend zei dat hij me wel kon loslaten. Dat kon
dus blijkbaar niet. Ik vloog met rolstoel en al door
de deur van het café onder aan de berg, waar nu
restaurant Tante Koosje zit. Dat was even schrikken.’
Toen ze zeventien was, zat ze na een operatie tot haar
middel in het gips. Om dat gips te laten drogen, lag
ze een week lang onder hete lampen en met een stok
tussen haar benen op bed. Willems­Driessen: ‘Toen
het gips er na maanden af mocht, kwam er allemaal
bestek tevoorschijn. Dat had ik gebruikt om mezelf te
krabben.’
‘Dr. Bär zette meteen een berenmasker
op toen hij binnenkwam’
Vroeger was alles beter…
Tegenwoordig gaat die behandeling heel anders. Het
gips is zo droog en mag er ook veel sneller af. ‘Vroeger
lag je soms twee of drie maanden in het ziekenhuis’,
zegt Willems­Driessen. ‘Nu sta je binnen een paar
dagen al weer buiten. Daardoor is het contact en de
band met de mensen van het ziekenhuis veel minder
geworden. Er is nu vooral aandacht voor de aandoening
en de behandeling en minder voor de patiënt zelf.
Dat begrijp ik ook wel, want alles moet tegenwoordig
snel snel. Maar ik denk toch dat af en toe een praatje
maken goed is voor de genezing.’