WEEK

WEEK 

I 

CIMEMA ^ 

|T M EATER 

- 4 F«bni«ri 1933 

LIVE BÖRDEN, 

d« bekend* Amerlkaansche 

sfer. die than* In Engeland filmt. 

STEEDS EEN FRISCH 

EN BEKOORLIJK UITERLIJK DOOR ONS 

„COSMA" ZUIG-MASSAGE-APPARAAT 

DE IMIEUWSTEWETENSCHAPPELIÜKE VINDING VOOR DE DAMES. 

.COSMA- is een zuig-massage- 

1H 

apparaat waarmede men in staat is 

zich direct ZELF te masseeren. Zij ver- 

STOnnLïS 

«m 

KR ACHTIGE DOOR. 

STROOMING van het bloed, waardoor 

zij de, de poriën verstoppende 

poeder etc, verwijdert en zoodoende 

üet bloed gelegenheid geeft te circuleeren, 

WAARDOOR DE GELAAT 

J S i E A RENDE PUI STJES,RIMPELS 

ENZ, NA SLECHTS ENKELE WEKEN 

BEHANDELING VERDWIJNEN. Deze 

massage is door haar eenvoudige behandeling 

en haar KRACHTIG REI- 

NIGENDE WERKING een vriend voor 

Uw gezondheid. Zij VERSTERKT de 

spierweefsels, BEVORDERT de bloedsomloop, 

OPENT EN REINIGT de 

poriën, en verwijdert daardoor een 

lichaam. Het soreekt v^nroTf A ♦T^ on g cwcnsch te stoffen uit het 

IEDER VAN ONstn^ ÊN 

ningen is ons aonaraï.t „Jj WAAKDE ZIJN. Ook voor huidaandoeder 

voorschriften ÎH ^ ** beVelen - Bi ' "»uwkeurige opvolging 

GARANSEEREN % T^rotïmG e ^car^ as ^ J >t '^ 

^' 

PRIJS, COMPLEET IN ETUI, MET DRIE HULPSTUKKEN FL 2 - 

I-«. HfcHKE & COPPENS, Pctbox No. 76, Schiedam, Gerrit Verboonrtr. No. S. 

Aan 

COUPON. 

Fa. HENKE & COPPENS 

Postbox No. 76. 

Schiedam. 

Iherbij zend ik U een postwissel groot / 2,— 

voor franco toezending van een „COSMA" 

apparaat volgens Uw aanbieding. 

Naam: ......... 

Adres: 

Stad: 

Deze bon op achterzijde van postwissel plakken. 

N.B. Men is niet verplicht Coupons te benutten, 

COUPON. 

Aan 

Pa. HENKE & COPPENS 

Postbox No. 76. 

Schiedam. 

H r erZOek ik U om 

t Ay, toe^nding van een 

„UÜ5MA apparaat volgens Uw aanbieding 

onder rembours van / 2.— plus porto. 

Naam: 

Adres: 

o tad: 

Duidelijk invullen a.u.b. 

'♦,♦._♦•♦««♦♦# 

men kan ook per brief of briefkaart bestellen. 

EM DE STECREMfDIE Z'J OMTDEKTEM 

Ongetwijfeld be- 

hoort Schiinzel 

sours van Europa. 

Deze ex-handelsrei- 

ziger vond via een 

klein Schmiere- 

tooneeigezelschap 

en de Berlijn- 

schc directie Rein- 

hardt en Bernauer, 

den weg naar de 

film. Lubitsch en- 

gageerde hem voor 

„Madame Dubarry", 

succes behaalde. In 

,,Der Graf von Cag- 

liostro" speelde hij 

zelf de hoofdrol en 

voerde tevens regie. 

In 1926 sloot hij zijn 

eerste contract met 

VOOR verzekert zich een 25-jarige voor 

NOG OEEN f 2."" uit te keeren op zijn 60e jaar of 

de Ufa. Voor deze 

maatschappij heeft 

hij vele rollen ge- 

speeld, terwijl er 

ook vele werken on- 

der zijn leiding in 

scène werden ge- 

zet. Noemen wij 

slechts „Ronny", 

„Der kleine Seiten- 

sprung", „Het Bal", 

„Het schoone avon- 

tuur" en „Wie sag' 

ich's meinem Mann" 

Veel sterren heeft 

Schiinzel in zijn 

loopbaan niet ont- 

dekt; slechts twee, 

maar dan ook nie- 

mand minder dan 

Liane Haid en Re- 

nate Muller. 

f. 1000.- HAVBANK 

PER MAAND direct bij zijn vroeger overlijden bij de SCHIEDAM 

———-—

ROOVEßS IN ITALIË 

EEN COMPLEET HERHAAL DOOR 

Een avond in Juni te Florence. 

De zon was juist onder; de Arno 

liep als een stroom van vuur 

onder een vlammenden hemel; een ros- 

achtig licht scheen over de heuvels 

rondom de. stad en op de marmeren 

facade van "San Miniato met haar cy- 

pressen. Op en neer over de 'Lung'arno 

slenterde een menigte menschen, die 

genoten van de afkoeling na een snik- 

heeten dag. Auto's en rijtuigen met 

keurig uitgedoschte dames reden voor- 

bij en de trams waren propvol bur- 

gers, die van of naar het Cascino 

reden, het Vondelpark van Florence. 

Alleen één jongeman scheen niet in 

deze sfeer van vroolijke, gelukkige, pra- 

tende, lachende en met waaiers wui- 

vende menschen te passen. Zijne athle- 

tische gestalte en de stijl zijner klee- 

ding deden onmiskenbaar den En- 

gelschman vermoeden. Hij leunde op de 

balustrade langs de snel voort- 

stroomende rivier, terwijl hij somber 

en afgetrokken voor zich uit staarde, 

geen acht slaand op den schitterenden 

zonsondergang en den stroom van voor- 

bijgangers. 

- Plotseling schrok hij op, toen een 

hand op zijn schouder werd gelegd en 

iemand met een klank volle stem hem 

op alledaagsche wijze begroette met de 

woorden: „Hallo, Horsfield! Ik wist 

niet, dat je te Florence was." 

Horsfield was een gewone, goede 

Engelsche jongen van circa een en twin- 

tig of twee en twintig jaar, knap, goed 

gebouwd, gezond en met eerlijke, blauwe 

oogen, gelijk die in elke Universiteits- 

stad bij dozijnen te vinden zijn. De 

man, die hem aangesproken had, was van 

een geheel ander type. Het was iemand. 

D'AIMAUZZ 

dien weinigen op straat zouden voor- 

bijgaan zonder hem opmerkzaam aan- 

geKeken te hebben. Lang, mager, zoo 

recht als een kaars, met een- scherp 

sprekend gezicht, met donkergrijze 

oogen, waarin een verborgen g.oed 

schemerde en met die gemakkelijke 

bevalligheid, welke uit kracht voort- 

spruit, was Donald Mac Gillarrymeer 

dan een alledaagsch knap man; hij 

was iemand van disrinctie. Hij genoot 

de reputatie van excentriek en een- 

zelvig te zijn. Na den dood van zijn 

jonge vrouw, eenige maanden na hun 

huwelijk, had hij een zwervend leven 

geleid, het leven van een reiziger en dat 

van een natuuronderzoeker. Nog niet 

zoo lang geleden was hij wat tot rust 

gekomen en had eèn villa in de Tos- 

caansche heuvels gekocht, die van uit 

Florence gemakkelijk te bereiken was. 

Hij was een amateur artist met op- 

merkelijke gaven, waardoor hij zijn 

liefde voor natuur en kunst kon be- 

vredigen. Italiaansch sprekend als een 

geboren Italiaan, was hij op voet van 

vriendschap komen te staan met de 

boeren van het woeste, eenzame land 

zijner vestiging. Ondertusschen werd hij 

dikwijls in de schilderijenzalen van Flo- 

rence gezien, bezig met het maken van 

studies. Hij had weinig gemeen met 

John Horsfield en toch koesterde hij 

een soort genegenheid voor,den jongen 

man, sinds hij hem bij toeval aan "de 

kust van Ischië voor verdrinking gered 

had, toen John bij het baden op een 

kouden lentedag plotseling kramp ge- 

kregen had. 

„Ik ben veertien dagen geleden uit 

Engeland overgekomen," antwoordde 

John direct, terwijl de beide mannen 

. JOIMIIMKEIMSPEL. 

Betty Norton, de bekende B.I.P.-ster, pleegt een - vredelievenden - aanslag op 

haar regisseur Lupino Lane. «»"»ioa «P 

langs de Lung'arno slenterden, „en ik 

had net zoo goed thuis kunnen blijven 

wat het plezier aangaat,' dat ik gehad 

heb." 

„Werkelijk?" Donald wierp een on- 

derzoekenden blik op hem. „Is er iets 

met in orde ?" 

„Alles loopt mis!" riep John woest 

uit. „Dat wil zeggen: ik kan er niets 

meer aan doen — een familiekwestie —" 

hij zweeg abrupt. 

„Laten we naar het Cascino wande- 

len," zei Donald, die niet wilde ingaan 

op halve vemouwelijkheden, wanneer 

de jongeman niet meer wilde vertellen. 

Zij liepen een eindje zwijgend verder, 

totdat John plotseling uitbarstte: 

„Wanneer het je niet al te veel ver- 

veelt, kan ik je wel de geheele geschie- 

denis vertellen. Misschien zou je mij 

raad kunnen geven en ik zou het alle- 

machtig pleizierig vinden, want ik zie 

er geen gat in." 

„Vertel 't mij in elk geval, mijn 

waarde!" 

„Goedjje herinnert je nog wel mijn 

zuster Rita; zij en haar moeder, mijn 

stiefmoeder, weet je, waren verleden 

jaar met mij in Ischië." ' 

„Ja, ik herinner haar mij nog wel," 

antwoordde Donald met een haast on- 

merkbare verandering in zijn rustige 

stem, 

„Het is een lief, aardig meisje, zoo 

eenvoudig en gehoorzaam als een kind. 

Mijn stiefmoeder is een Italiaansche, 

begrijp je, en Rita werd op een con- 

servatieve kostschool grootgebracht- en 

bezit niet de zelfstandigheid van een 

Engelsch meisje. Zij denkt, dat zij alles 

moet doen, wat haar gezegd wordt. En 

dat maakt de geschiedenis des te be- 

roerder. Maar luister verder. Er is een 

zekere mijnheer Perkington — ik weet 

niet, of je hem ooit ontmoet hebt ?" 

„Neen, ik geloof van niet." 

„Welnu, iedereen is het met mij eens, 

dat het een verschrikkelijke vent is, 

maar hij heeft hoopen geld en is handig 

en wat dies meer zij. Wat doet dat 

creatuur nu onlangs? Hij zegt, dat hij 

met mijn zuster Rita trouwen wil en 

haar moeder, die ellendige vrouw, helpt 

hem en moedigt hem. aan, natuurlijk 

omdat hij ergens in Engeland een bui- 

tengoed bezit en tienduizend pond per 

j"aar inkomen heeft — tenminste dat 

beweert hij. Hij mag voor mijn part 

naar den duivel loopenl Ik wil er een 

eed op doen, dat Rita van hem walgt, 

ofschoon zij het zelfs aan mij niet wil 

bekennen, want zij is geen baas over 

zichzelf. Al haar Italiaansche vriendin- 

nen maken haar wijs, dat het haar plicht 

en de gewoonte van het land is, dat zij 

den man moet trouwen, dien haar moe- 

der voor haar uitgekozen heeft en dat 

het alleen die onbehoorlijke Engelsche 

meisjes zijn, die er aan denken zélf 

haar mannen te kiezen. Bah! Ik word 

er misselijk van — een onschuldig kind 

als Rita, pas van school met dien wal- 

m i 

mm 

f 

■ : >ftW ' 

■t : 

AFBEELDII 

IN KLEUR 

MULTICOL 

PICTURE

pw^ppwüipp« 

gelijken booswicht, die tweemaal zoo 

oud is als zij!" 

Terwijl Donald Mac Gillarry zwijgend 

tocluistcrde, was zijn gezicht somber en 

grimmig geworden. Een jaar geleden, 

toen hij de familie Horsfield in Iscliië 

ontmoet had — [ohn, die nog te Oxford 

studeerde, de deftige, donkerharige, 

levendige Italiaansche stiefmoeder en 

haar jonge dochter, Rita — had Donald 

zich direct tot de laatste aangetrokken 

gevoeld, omdat zij hem aan zijn over- 

leden vrouw deed denken, toen hij haar 

. voor het eerst zag, een echt school- 

meisje nog. Rita Horsfield bezat waar- 

schijnlijk niet het verstand en het sterke 

karakter van zijn vrouw, maar er was 

iets in haar liefelijke bevalligheid en in 

haar kinderlijke onschuld, dat den ster- 

ken en teerhartigen man aantrok. En 

het feit, dat hij thans vernam, dat men 

besloten had zoon meisje nog, op te 

offeren aan een ouden man, vervulde 

zijn hart met gerechtvaardigden toorn. 

„Kun je niets doen om dit huwelijk 

tegen te gaan?" vroeg hij rustig, want 

hij was er de man niet naar om zijn 

hart op de tong te dragen. 

„Ik heb hemel en aarde trachten 

te bewegen, maar het baatte niet. De 

Signora (dat is mijn stiefmoeder, snap 

je) is net een grootc Italiaansche muil- 

ezel. Ik wilde bij den hemel, dat mijn 

vader nog leefde! Ik ben er zeker 

van, dat hij onmiddellijk aan de plannen 

tot dit gehaat huwelijk een eind ge- 

maakt, zou hebben. Maar wat kan ik 

doen ? De Signora ging woedend tegen 

mij te keer en joeg mij tenslotte gis- 

teren het huis uit, mij zelfs verbiedend 

tegen Rita te spreken. Zoodoende heb 

ik mijn valies gepakt en ben naar een 

hotel gewandeld. De datum van het 

huwelijk is vastgesteld — vervloekt! En 

toch kan ik heel eenvoudig niet meer 

naar huis gaan en moet Rita aan haar 

lot overlaten." 

Zwijgend wandelden zij een eindje 

verder. De straat was nu bijna geheel 

verlaten — de donkere silhouetten der 

Cascino-bosschcn doemden voor hen op, 

vuurvliegjes glommen en verdwenen en 

de zilveren trillers van een nachtegaal 

klonken op van uit de schuilhockcn tus- 

sehen de bladeren van het park. 

Donald vroeg nog cenigc verdere 

inlichtingen omtrent het voorgenomen 

huwelijk. Klaarblijkelijk dacht hj diep 

na over hetgeen John hem verteld had 

en hij was bezorgd over alle informaties, 

die hij omtrent den heer Perkington en 

over de gevoelens, weke Rica voor hem 

koesterde, zou kunnen inwinnen. 

„Je zoudt hem misschien zelf kunnen 

ontmoeten, wanneer je nog altijd op die 

plaats achteraf in de bergen woont," 

zeide John. 

„Ja, ik ben slechts voor een paar 

dagen naar Florence gekomen." 

„Welnu, zij — dat w:l zeggen Rita, 

haar moeder en die kerel van een Per- 

kington — zijn van plan om aanstaande 

week naar Vallombrosa te gaan in het 

hotel, dat daar is. Rita is bepaald ziek 

van verdriet over haar ellendig vooruit- 

zicht en de dokter zegt, dat zij berg- 

lucht moet hebben en daarom willen 

zij en mijn stiefmoeder daar blijven tot 

even vóór het huwelijk. Zij is werkelijk 

ziek, zij is er ellendig aan toe, maar zij 

aanvaardt het onvermijdelijke. Zij heeft 

zich gelaten overgegeven als een Hin- 

doeweduwe, die levend verbrand gaat 

worden! Zij is zich niet half bewust van 

haar vreeselijk lot. En ik ben gedoemd 

om het aan te zien! Ik wou, dat ik 

haar op de een of andere wi;ze kon 

doen verdwijnen. 

„Of den bruidegom," merkte Donald 

zoo terloops met een lachje op. En 

daarna gaf hij een andere wending aan 

het gesprek om Johns sombere gedach- 

ten wat af te leiden. 

Een paar weken later zat mevrouw 

Horsfield, of de Signora, zooals zij ge- 

woonlijk genoemd werd, in de schaduw 

der groote Sycomoren in den tuin van 

het hotel te Vallombrosa. Zij had uit- 

zicht op velden, waarop het gras niet 

te zien was door duizenden bloemen en 

waarop zilveren populieren zich f;jntjes 

afteekenden tegen den hemel. De velden 

glooiden op naar een donker boschvan 

EDIFÊ TTOGt ©EHT ÄOIF. 

Een scène uit deze nieuwe Ufa-toonfilm, die met gerechtvaardigde spanning 

wordt tegemoet gezien. ar» 

loihr.islértiim 

l"mfawr0kliét. 

feai 

lEinlfiftwfbof»! 

"V^- 

^L 

smm 

Charme en 

degelijkheid 

sluiten elkaar niet uit. 

Huisfioudelijk werk 

is geen beletsel voor 

het bezit van zachte, 

gave, fraaie handen. 

Mits U maar Purol 

gebruikt en van tijd 

tot tijd Uw handen 

daarmede inwrijft. 

.Doos 30 en 60 et. 

; r!iV 

oeroude denne.boomen. Daarachter zag 

men wazige, blauwe heuvels, gekroond 

door de ver verwijderde, onduidelijke 

toppen der Apennijnen. Achter de witte, 

van groene vensters voorziene muren 

van het hotel rezen de slanke torens op 

en de massieve gebouwen van het oude, 

beroemde klooster, waarachter weer uit- 

gestrekte bosschen van beuken en den- 

neboomen zich mijlen ver uitstrekten. 

Op de woeste en tooverachtige paden in 

die bosschen had Milton eenmaal gewan- 

deld, daar, waar onder de overwelvende 

Toscaansche bladcrkrone.i kleine beekjes 

mischten over beddingen, geplaveid met 

ontelbare afgevallen bladeren. Denaam 

Vallombrosa zelf brengt menige legende 

en romance in herinnering, niettegen- 

staande het klooster een Rijksuniversi- 

teit voor boschcultures en het oude 

gasthuis een modern hotel is geworden, 

dat in den zomer door talrijke Engel- 

schen en Italianen bezocht wordt. 

Mevrouw Horsfield, een knappe, sta- 

tige vrouw, was druk aan het discussiee- 

ren in weliswaar vloeiend Engclsch, 

doch met een duidelijk vreemd accent, 

terwijl zij van tijd tot tijd met haar 

plompe handen gesticuleerde om kracht 

aan haar woorden bij te zetten. 

Perkington, haar toekoms.ige schoon- 

zoon, had zich aandachtig naar haar toe 

gebogen, prachtig zijn rol spelend van 

een even groote vereerder der moeder 

als van de dochter te zijn, terwijl hij 

inwendig besliste, dat de moeder nooit 

een voet in zijn huis in Engejand zou 

zetten. „Ik moet niets van vreemdelin- 

gen hebben," was hij gewoon te zeggen. 

Perkington was een korte, sterke man 

van ongeveer veertig jaar, met een 

bleek gezicht en leelijke oogen. Goed 

gekleed als hij was en beleefd als hij 

het wilde zijn, was er toch iets mis- 

dadigs en zelfgenoegzaams in hem, dat 

velen onverdraaglijk vonden. Maar de 

Signora zag van dit alles niets. Zij bezat 

den natuurlijken eenvoud der Italianen 

(welke dikwijls gepaard gaat met een 

kinderlijke bedrevenheid in kleinig- 

heden), en zij bezat het warme hart 

en de onderworpen toegenegenheid, die 

haar landgenooten eigen zijn. Zeer gr 

hecht aan haar dochter Rita, was zij 

er van overtuigd, dat zij het beste deed 

voor het welzijn van haar dochter door 

aan te dringen op het huwelijk met 

mr. Perkington en dat het nu eenmaal 

zoo had moeten zijn, dat haar stiefzoon 

John door zijn tegenstand tegen het hu- 

welijk de plaat gepoetst had. Rita be- 

zat slechts een kleinen bruidschat, zoo- 

dat zij zich gelukkig prees een rijken 

Engelschman met een goede positie 

gevonden te hebben, cfie met haar wilde 

trouwen. De Signora zelf had met haar 

Engelschen echtgenoot, Rita's vader, 

een zeer gelukkig huwelijksleven geleid. 

„Was haar caro sposo nu maar inleven 

geweest, hoezeer zou hij zich dan ver- 

heugd hebben in het geluk van zijn 

kleine dochter!" dacht zij vaak. 

Zoo bereid was zij steeds te gelooven, 

dat de doode aan haar zijde zou ge- 

staan hebben! 

Rita was een mooi, lief meisje van 

negentien jaar, kinderlijk en nog onge- 

vormd van karakter, zacht en ernstig 

van nature, en zij zou; onder gunstige 

invloeden, zich tot een edele vrouw ont- 

wikkeld hebben. Zij wist niets van het 

leven af; haar kostschool was haar 

wereldje; zij had zich onderworpen aan 

het huwelijk met een man, dien zij in 

het geheel niet kon uitstaan; al haar 

vriendinnen en kennisjes hadden den 

man getrouwd, dien hun ouders voor 

hen uitgekozen hadden. Intusschen 

wenschte zij, dat ze maar op de kost- 

school kon blijven, om op die manier 

te kunnen ontkomen aan de verschrik- 

kelijke noodzakelijkheid om met iemand 

te moeten trouwen, in het bijzonder met 

dien mr. Perkington. Zij was zich nau- 

welijks bewust, waarom zij zoo'n hekel 

aan hem had; hij maakte haar altijd 

complimentjes en verzekerde haar, dat 

hij haar verafgoodde, terwijl hij haar 

verwende met juweelen en andere snuis- 

terijen. Maar haar vrouwelijk instinct 

verzette zich tegen zijn gelaatsuitdruk- 

king, wanneer hij naar haar keek, en zij 

huiverde, wanneer hij haar hand in de 

zijne nam. „Misschien heeft hij het 

booze oog," fluisterde zij tot zichzelf. 

Een kort uitstel van een week was 

alles, wat haar overbleef, dan zouden 

ze trouwen. Na dezen avond zou zij mr. 

Perkington nauwelijks meer terugzien 

voor den gevreesden dag, want hij zou 

denzelfden avond naar Florence terug- 

gaan om de duizend en een noodzake- 

lijke voorbereidingen te treffen. 

„Het zal reeds lang nacht zijn, voor 

je te Florence aankomt," zei de Signora 

tot hem. „Ach, wat een donkere en treu- 

rige rit door het bosch! Ik huiver als 

ik er aan denk!" 

„Er is niets om bang voor te zijn, 

cara Signora. De Engelsche consul heef t 

mij verteld, dat het hier in deze streek 

absoluut veilig is, anders zou ik het niet 

riskeeren. Werkelijk, ik geloof niet, wat 

de " — „inboorlingen" had hij wil- 

len zeggen met de eigenaardige min- 

achting, den Engelschman eigen, wan- 

neer hij over de inwoners van elk 

ander land dan het zijne spreekt, maar 

zich herinnerend, dat mevrouw Hors- 

field een Italiaansche was, veranderde 

hij onhandig hetgeen hij had willen 

zeggen in: „Ik geloof niet aan wat 

kellners en hoteleigenaars zeggen!" 

Dien avond aan de table d'hóte 

Tilia Durieux Anne Marie Steinsieck Hugo Werner Kahle 

GASTVOORSTELLINGEN TILLA DURIEUX 

£0" P^ n^T 1 0 ^ S w ? e ' e K enhe u id d'tmaal haar talent van twee zijden te bezien. In „Der Schat- 

ten van Dario Nicodemi (ook door haar reeds eerder hier gespeeld) toonde zii haar sterk dra- 

wa a ^ziê bëdrö n .e"n D, B e (-M andha ,e l^' he l VOOrBl do0r d * n *- ,00 8 boeiendeên amusante stuk. 

Mi^t»?»^ | >edr 9.5 en echtgenoote, die door haar geest en verstand ten slotte zegeviert. Zij werd 

K«hl» toll !?^ e & eSt £f n door J Anne Ma . rie Steinsieck, als het scherpe zusje, Hugo ferner 

oDvierinTvnor»/ 6 klucht, *' en de wat ,e J on 8 e m oe d er van Mar. Olly. len prachtige^nsemble- 

slaakte mevrouw Horsfield, die zich 

altijd tusschen de gangen amuseerde 

met aandachtig de gasten te monsteren, 

een klein gilletje. 

„Kijk! Rita, daar zit je broer, dat is 

John daar aan het einde der lange 

tafel! Hij heeft ons niet gezegd, dat hij 

zou komen. •• Ik ben er baj om, nu mr. 

Perkington ons gaat verlaten, want ik 

ben er niets op gesteld om hier in deze 

bergen zonder een beschermer te zitten." 

Ondertusschen knikte en gdmlachtc zij 

haar stiefzoon toe, die haar groet zeer 

stijfjes beantwoordde. Hare onbesten- 

dige, maar vriendelijke natuur had haar 

alles doen vergeten omtrent de af- 

scheidsscène, die zij gehad hadden, maar 

John had die blijkbaar niet vergeten. 

Hij zag er bleek uit en keek ernstig en 

efg bezorgd; hij raakte zijn eten nauw- 

lijks aan en voor de maaltijd afgeloopen 

was en de Signora hem naar zich toe 

had kunnen roepen, was hij al uit de 

eetzaal verdwenen. 

Na het diner vertrok mr. Perkington 

naar Florence in een huurauto. Hij nam 

een teeder afscheid van Rita onder de 

gefluisterde woorden: ,',Nog slechts één 

week en wij zullen nooit meer ge- 

scheiden worden!" Dit maakte het arme 

meisje wee en draaierig van overwel- 

digenden afschuw. 

Mr. Perkington had bepaald schik in 

zijn ritje in de vochtige, balsamieke 

lucht van dezen Juni-avond, toen hij zich 

neervleide in de zachte kussens van den 

wagen, terwijl hij een der fijne sigaren 

rookte, die hij in het land der slechte 

tabak binnengesmokkeld had. Toen hij 

vertrok, was er nog steeds een roode 

gloed aan den Noord-Westelijken hemel, 

maar de korte schemering ging voorbij 

en toen de weg naar beneden in het 

bosch liep en de denneboomen in dikke 

rijen langs den weg stonden, heerschte 

er een diepe duisternis. De autolampen 

wierpen helle lichtbundels vooruit; 

eigenaardig gevormde schaduwen vlo- 

gen aan weerskanten voorbij. Geen an- 

dere geluiden drongen tot Perkington 

door dan die van den rijdenden wagen 

en het suizen van den wind, totdat de 

koplampen een oud steencn kruis aan 

den kant van den weg verlichtten. Op 

dat moment klonk de sombere kreet 

van een uil of wat er op leek — door 

' - 7 - 

de bosschen en de chauffeur stopte plot 

seling na hard remmen. 

„Wat doe je ? Vooruit!" schreeuwde 

Perkington in zijn kreupel en bespot- 

telijk Italiaansch. Maar de chauffeur 

bleef stom en bewegingloos zitten. „De 

duivel hale hem! Wat heeft dit te be- 

tcekenen ?" dacht Perkington en trachtte 

overeind te komen. 

In het felle licht der koplampen zag 

hij een eindje verder op den weg conige 

mannen staan in .de gewone klecdcr 

dracht der boeren, maar hun gezichten 

waren met zwarte doeken bedekt. En 

toen, alsof zij uit den grond te voor- 

schijn gekomen waren, omringden 

eenige mannen, eveneens gemaskerd, 

plotseling den wagen. 

„Jullie boeven!" riep Perkington woe- 

dend uit, maar hij werd koud van schrik, 

toen hij bedacht: „Dat zijn roovers en 

het is gelogen te venellen, dat er geen 

in Toscane zijn." — „Jullie schuncen, 

wat wLlen jullie?" 

„Wij moeten jou hebben," ant- 

woordde een plechtige stem in het Ita- 

liaansch. „De slgnor moet er uit komen 

en met ons meegaan." 

„Ik denk er niet aan," tierde Per- 

kington. „Hoe halen jullie het in je 

hoofd, jullie dieventuig, om 'n Engelsch- 

man lastig te durven ''allen! Vooruit, 

chauffeur!" brulde hij. „Rijdt over hen 

heen!" 

Maar de chauffeur bewoog zich niet 

en zijn zacht gegeven antwoord geleek 

op een onderdrukt gegrinnik. Direct 

daarop grepen een paar sterke armen 

Perkington vast en werd er iets hards 

en kouds tegen zijn voorhoofd gedrukt. 

„Geen kik, of wij maken je afi" 

Vol angst en vrees, rillend over al 

zijn ledematen, werd Perkington uit den 

wagen gesleept en op den grond ge- 

zet. Zijn armen werden als in een stalen 

greep omklemd en een derde man bond 

hem een dikken katoenen zakdoek vast 

over zijn oogen, maar nog even had 

hij een glimp kunnen opvangen van een 

roovcr, die een weinig afzonderlijk van 

de rest slond, een langen, krachtig 

uitzienden man, die geen masker voor 

zijn gezicht droeg. 

Perkington vermoedde, dat hij

f-y 

w*m*m*mmm 

. ■ ' ■. ■ ■ 

ALS HET LEVEN EEN TRIOMF WORDT 

Bi 

FERNAO DE MAGELHAES. - EEN BEROEMD ONTDEKKING5PEIZIGER. 

,e oceaan! De groote Wesftersche 

oceaan!" riepen de 

Spaansche zeelieden, toen hun 

kanonnen den machtigen Stillen Oceaan 

begroetten, waarnaar zij verscheidene 

maanden lang, ten prooi aan de grootste 

ontberingen, hadden gezocht. ..Indien 

wij met van honger omkomen,' zullen 

wij nu den nieuwen weg ontdekken 

naar de Specerij-Eilanden." 

'"„Laten wij den hemel danken," ant- 

. woordde Magelhaes, hun leider ca commandant. 

„Het is waar, senores, dat wij 

twee van onze schepen hebben verloren, 

dat onze mondvoorraad op is, en 

dat wij nog talrijke moeilijkheden zullen 

moeten overwinnen, maar zelfs al zouden 

wij gedwongen zijn, de ra's van 

onze schepen op te eten, dan nóg zullen 

wij verder gaan ... I" 

Uit deze woorden blijkt de onverschrokkenheid 

van dien Portugccschcn 

zeeman, die de Straat van Magelhaes 

ontdekte, en die niet alleen als eerste 

Europeaan den Stillen Oceaan over 

zeilde, maar ook het eerst den weg 

vond, volgens welke schepen in een 

cirkel om de aarde konden varen, daarmee 

dus bewijzend, dat onze planeet 

een ronde bol is, hetgeen in die dagen 

nog niet algemeen werd aangenomen. 

lernao de Magelhaes, die in ongeveer 

1480 werd geboren, was de zoon 

van een Portugeesch edelman. Op 25jangen 

leeftijd zeilde hij met Francisco 

d'Almeida naar Indië, waar hij 

eerst onder dezen onderkoning, en later 

onder diens opvolger diende. Bij den 

laatste geraakte hij echter in ongenade, 

waarom hij den Ponugeeschen dienst 

verliet. Toen de ontdekker der Molukken, 

Serrao, hem uitnoodigde 

■ -daarheen te komen en er zijn geluk te 

beproeven, gaf Magelhaes daaraan geen 

gevolg, maar besloot zich in Spaanschen 

dienst te begeven en te trachten 

langs het Zuiden van Amerika, door 

Spaansche zeeën, de Molukken te bereiken. 

In 1517 kwam hij te Sevilla 

aan, waar zijn.landsman Diego Narbosa 

de gouverneur van het slot te Sevilla,' 

hem vriendelijk opnam en hem zelfs 

zijn dochter Beatrix tot vrouw gaf. Weldra 

kwam Magelhaes nu in contact met 

Keizer Karel V, die zich maar al te goed 

de uitstekende diensten herinnerde, 

welke ontdekkingsreizigers, o.a. Columbus, 

hem hadden bewezen. Ook Magelhaes 

kwam in zijn dienst en in Maart 

van het jâr 1518 werd tusschen den 

vorst en den avontuurlijken soldaat 

zeevaarder op plechtige wijze het „Verdrag 

over de ontdekking der Specerijeilanden" 

(Molukken) gesloten. 

Den 20 en September 1519 verliet 

Magelhaes met vijf schepen, bemand met 

239 koppen, de haven van San Lucar. 

Mèt hem ging ook een jong Italiaansch v 

MAGELHAES 

hevige koude en felle stormen haar 

noodzaakte een winterkwartier te betrekken. 

Door de ontberingen, welke men 

hier moest lijden, kwam het weldra tot 

muiterij, maar Magelhaes, die voor niets 

terugdeinsde, wist den opstand met geweld 

te onderdrukken. 

Zoodra de lente was aangebroken — 

hetgeen m deze zuidelijke streken niet 

vóór ongeveer begin September het gegeval 

is — koos Magelhaes wederom 

zee en slaagde er in een voorgebergte 

om te zeilen, waarna hij'den 21 en October 

1520 den ingang bereikte van de 

naar hem genoemde Straat, die het 

mogelijk maakt dwars door de 

punt van Zuid-Amerika van den 

Atlantischen naar den Stillen Oceaan 

te varen. Twee schepen voeren voor- 

" 

edelman, Antonio Pigafetta, die een 

dagboek bijhield van de reis en tevens 

een aantal belangrijke kaartschetsen 

maakte. 

De kleine vloot stak den Atlantischen 

Oceaan over en zeilde langs de kust 

van Zuid-Amerika, tevergeefs een doorgang 

zoekend naar het Westen, tot 

1 J J" ra PP orte erden, dat de Straat 

inderdaad toegang gaf tot een daarachter 

liggenden oceaan. De „oceaan" bleek 

echter slechts een groote baai in de 

Straat te zijn. Hoewel zijn mannen ontmoedigd 

waren door dezen tegenslag, 

besloot Magelhaes toch door te zeilen 

Gedurende meer dan een maand kampten 

zijn schepen met hevige stormen 

eer zij er in slaagden het einde van den 

360 mijl langen doorgang te bereiken, 

-ten schip was vergaan en een ander 

was heimelijk omgekeerd en zeilde naar 

Spanje terug, maar nóg wist Magelhaes 

van geen opgeven. Want nu, den 26sten 

November, lag de oceaan voor hem, die 

reeds zeven jaar tevoren door Balbao 

was ontdekt, en dien Magelhaes den 

Stillen Oceaan noemde, omdat hij zoo 

kalm leek. 

Aanvankelijk verliep de tocht op deze 

wijde watervlakte zonder eenige noemenswaardige 

stoornis. Alleen de verveling 

bleek, daar men weken achtereen 

mets dan water en lucht zag, een ernstige 

vijand, die slechts af en toe op 

de vlucht kon worden gedreven door 

- 8 - 

een 1 atagomër, dien Magelhaes aan 

boord van zijn schip had weten te smok- 

kelen om hem bij zijn terugkeer in 

öpanje ten toon te kunnen stellen, en 

wiens Zonderlinge gedragingen den man- 

nen eenige aêidiag verschaften. 

Nadat men echter nog een maand 

had doorgezeild, .werd de toestand 

veel erger; de mondkost begon toen op 

te raken, en ratten en stukken half- 

vergaan leer werden uitgezochte spijzen 

Het drinkwater werd troebel en geel 

en dozijnen mannen stierven aan scheur- 

buik. Zoo zeüde men drie en negentig 

dagen door, om toen eindelijk de Philip 

pijnen te bereiken, zonder iets gezien te 

hebben van de Australische eilanden, 

welke 111 den Stillen Oceaan verspreid 

liggen, met uitzondering dan van Ma- 

rianen, dat men had opgemerkt. 

Het leek nu, alsof alle moeilijkheden 

waren overwonnen. In werkelijkheid 

zouden ZIJ echter pas goed beginnen. 

Magelhaes, sloot namelijk vriendschap 

met den verraderlijken koning van Zebu, 

die beloofde zich tot den christeliiken' 

godsdienst te zullen bekeeren, als de 

Portugeesche ontdekkingsreiziger het 

naburige eiland Matan voor hem wilde 

veroveren. Magelhaes besloot hierop in 

te gaan, waardoor zijn lot bezegeld werd 

want hij sneuvelde tijdens de gevechten 

met de inboorlingen (27 April 1521). 

Tot zijn opvolger werd nu gekozen 

Uuarte Barbosa. De vorst van Zebu 

wist dezen echter op een gastmaal, dat 

nij te zijner eere had aangericht, te 

overrompelen en met verscheidene van 

zijn stoutmoedigste mannen te dooden 

De leiding der expeditie werd thans 

toevertrouwd aan Juan Sebastian del 

Lano. Deze besloot een der drie over- 

gebleven schepen te verbranden, en koers 

te zetten naar de Molukken. Onderweg 

moest echter nog een ander schip, dat lek 

gevvorden was, prijsgegeven worden. 

Het eenige overgebleven schip, de 

Vittona, geladen met specerijen, zeilde 

om de Kaap de Goede Hoop en liet 

eindelijk, na een moeilijke en gevaar- 

volle reis,den gen September 1 522 het 

anker m de haven van Sevilla vallen. 

Het was de wereld omgezeild... • 

Van den toestand, waarin liet ver- 

keerde, toen het in Spanje aankwam, 

kan men zich echter nauwelijks een 

voorstelling maken. Het scheepje mat 

slechts 100 ton, en de bemanning had 

de laatste weken dag en nacht aan de 

pompen gestaan om te beletten, dat het 

zou pinken. Twaalf mannen waren door 

de Portugeesche autoriteiten gevangen 

genomen, toen zij probeerden te San- 

tiago aan land te gaan, en de comman- 

dant was genoodzaakt hals over kop weer 

te zeilen, ten einde te voorkomen, dat 

zijn schip in brand gestoken werd.. 

In de geschiedenis der ontdekkingen 

prijkt geen naam met mèèr glorje dan 

die van Magelhaes. Hij had gedaan, wat 

Kolumbus voornemens was geweest 

maar niet bereikt had: hij was Wést- 

w ^f rts naar de Specerij-Eilanden ge- 

zeild, hiermee onomstootelijk bewijzend 

dat men het Oosten kan bereiken door 

naar het Westen te varen 

MARIE 

...DDE5SELHUYS 

(Foto Godfried de Groot 

de jonge actrice, die In het tooneelstuk „In leder huwelijk" veel succes oogsite. 

HOE FILMSTERREN 

GEKLEED GAAN 

Clara Bow in een prachtig avondtoilet van glanzend 

satijn, dat glad om 't figuur sluit. De eenige versier- 

selen, die zij hierbij draagt, zijn een juweelen speld, 

oorhangers en armbanden. Foto Fox 

Avond-ensemble van lamé, bestaande uit een japon 

met langen mantel, afgezet met nertz-bont. Deze 

creatie werd ontworpen door de Paramount-film- 

studio's. Wie zal het dragen?

'Jervolé van pa$. 7) 

Ail je alles geven, wat ik heb, al^ :c me 

laat gaan — ik heb vijfhonderd lliv in 

mijn beurs en er zit Engelsch geld in 

mijn valies ." 

„Zwijg I" sprak een barsche stem en 

wanneer Perkington bij zijne positieven 

geweest was, dan zou hij hebben opge- 

merkt, dat de hoofdman met een dieper 

en meer Romaansch accent gesproken 

had dan het zachtere Toscaansch van 

zijn volgelingen. „Wij willen veel meer 

dan dat hebben en wij zullen het krijgen 

ook, voor wij met je afgerekend hebbon. 

En nu, voorwaarts!" 

Perkington werd tusschen twee man- 

nen mcdegetroond, die zijn armen vast 

hielden. Hij trachtte tot bezlnnig te ko- 

men en zich nie.tegenstaande hij geblind- 

doekt was, een voorstelling te maken van 

de plaats, waarhce.i hij werd weggevoerd. 

De grond onder zijn voeten was'in den 

aanvang zacht; vermoedelijk liepen zij 

over een boschpad, dik bedekt met den- 

nenaaldcn. Zoo nu en dan voelde hij 

een koel zuchtje, bezwangerd met 

dennegeur; hij kon oen beekje hooren 

murmelen, niet ver weg; maar overigens 

werd er geen ander geluid pehoord dan 

liet stappen der bende, welke hem om- 

ringde. Na ongeveer een halven kilo- 

meter te hebben afgelegd, merkte hij. 

dat er treden in het pad waren, die naar 

boven voerden en zoo nu en dan 

struikelde hij over bijna ruwe steenen of 

stootte er met zijn voeten tegen. Weldra 

begon hij hartkloppingen te krijgen, 

want hij was nogal geze't en kort van 

adem, maar hij werd steeds naar boven 

gevoerd, totdat hij ten leste in zich zelf 

dacht, „Zij voeren mij naar een eenzame 

plek, waar ze mij willen afmaken — 

straks is het met me gedaan." 

„Halt!" commandeerde de hoofdman, 

die vooraan liep. „Laat hem een oogm 

blikje uitrusten en geef hem wat te 

drinken." 

.VIOLETTA" 5S 

Jucq. van Bijlevell heelt revnnche genomen! Violettn is 

een «nrdiee operette, waarbij Emmerich Kalman vlotte 

muziek componeerde. De handeling speelt zich, zooals 

de titel aangeeft, af op Mont-Martre en wèAr zou het beter 

kunnen zijn dan op de „mansarde", waar drie vrienden (com- 

ponist, dichter en schilder) lief en leed deelen? Er is nog 

een schildersmodel Ninon, en een straatzaniferesje, Violetta, 

die door haar voogd geslagen en door de vrienden 

liefderijk opgenomen wordt. Misschien is de inhoud wel wal 

goedkoop en sentimenteel, doch het geheel weet zeker te 

boeien en de goede vertooning rechtvaardigt ten volle een 

bezoek aan „Scala". 

Poln Cortez, die wij langen tijd niet op de Hangschc plan- 

ken zagen, is enorm vooruitgegaan. De rol van Violettn ligt 

haar bijzonder goed; haar charme, haar levendig spei en ook 

haar bekoorlijke stem, zorgden voor een volmaakte vertol- 

deurwaarder Qundchek. 

,. . 

Eei) veldflesch werd tegen zijn lippen 

geciiU;! en hij nam een paar teugen 

v.m jets, dat, tot zijn verwondering de 

beat.; .-..gnac bleek te zijn, dien hij ooit 

geproefd luid. 

-.'loch een bijzonder beschaafd soort 

movers, die lui," zoo peinsde hij, vooral 

toen 711 langzamer begonnen te loopen 

en Lot hem toegestaan werd om een 

Deliocrlijkcn pas aan te nemen. 

Kilometer na kilometer gingen zij 

bergopwaaus; de lucht werd fnsschcr, 

bijna kil, terwijl zij steeds hooger klom 

men. Perkington kon constatecren, dat 

zij de denneboomen beneden zich gelaten 

hadden en dat zij, volgens het 

ritselen der afgevallen herfstbladeren 

onder hun voeten, de beukebosschen op 

een grootere hoogte in het gebergte 

bereikt hadden. Hij hoorde stroompjes 

langs hem heen mischen, een enkelen VETWORMPJES VERDWENEN, EN - 

keer den roep van een uil — nu van een EEN MOOIE TEINT DOOR RADOX. 

échten uil — doch de roovers bewaar- Er bestaat geen eenvoudigrer en beter midden 

het diepste stilzwijgen. 

del voor Uw huid dan Radox. Ge behoeft 

En nu waren zij sterk aan het dalen: slechts telkens, wanneer gre Uw gezicht 

hij \ycrd over een glad, steenachtig wascht, wat Radox in 't waschwater te doen 

paadje naar beneden geleid, daarop üe zuurstof, die Radox vrij maakt, verwijbevond 

hij zich tot zijn verwondering dert alle verstoppende onzuiverheden uit 

en geruststelling op den stevigen grond de poriën, en maakt de huid zacht, frisch 

en gezond. 

van een straatweg. 

Ten einde vetwormpjes te verwijderen roenrt 

Het een of ander zintuig gaf Per- men een theelepel Radox in een glas jroed 

kington de gewaarwording, dat zij in warm water en behandelt hiermede de aande 

buurt van een woonhuis kwamen. getaste plek eenige minuten lang. Daarna 

Op den \veg volgde een grindpad; et- kunt ge met een zachte, ruwe handdoek de 

was een zwakke geur van rozen en vetwormpjes eenvoudig wegvegen. Gebruik 

reseda's in de lucht, alsof er dicht hierna een weinig cold cream. 

bij een tuin was; nu werd hij steenen Duizenden vrouwen hebben hun mooie teint 

trappen opgebracht; hij hoorde een aan Radox te danken. Waarom zoudt ook 

zware deur open gaan; hij was binnen 

gij nog niet heden een pak bestellen, de 

prijs kan voor U geen beletsel zijn. 

en de deur werd achter hem weer Radox is heerlijk geparfumeerd enverkrijedicht 

gedaan onder het gerammel van baar bij alle apothekers en drogisten. Een 

grendeis en afsluitboomen. Men duwde pak is toereikend voor verscheidene weken. 

hem een trap op, een portaal over .11 

toen een kiuner in. 

NU 70 ets. 

RADOX PER PAK. 

Imp. N.V, Rowntree Handels Mij., 

Heerengracht 209, A'dam-C. 

king. Voor Ninon werd geëngageerd Germaine Light uit 

Brussel. Zij beschikt over een mooie stem, waarmede echter 

alles is gezegd. Was deze import wel noodzakelijk? 

De drie vrienden vonden in Harry Collin (Raoul) Arn. 

Stanowsky (Plorimond) en C, van Vliet (Henry) goede ver- 

tolkers. Collin liet vooral een vocaal prettigen indruk achter. 

Jocq. van Bijlevelt maakte van den deurwaarder-schuif- 

trompettist een kostelijke typeering, terwijl Joh. Schilthuizen 

(onherkenbuiirl als de minister een fijn staaltje van typeer- 

kunst gaf. Ook de kleinere rollen gaven verzorgd spel te zien. 

net Uickson Ballet zorgde o.a. voor een keurig menuet, ter- 

wijl ook het orkest onder Blokland een verdiend aandeel in 

het succes had. 

Hit bleek duidelijk, dat men veel werk aan de opvoei ng 

had besteed; laten wij hopen, dat het troepje de belangstel- 

ling krijgt, die het verdient! H v E Jr 

.jullie kunt hem nu loslaten," 

hü.nde hij de stem van den hoofdman 

zeggen — daarop werden zijn armen 

losgelaten, den zakdoek werd hem van 

de oogen genomen en Perkington 

stond daar, snel ademhalend, met zijn 

qogen knipperend tegen het plotselinge 

licht, en keek verwilderd rond. 

Hij bevond zich in een kleine slaap- 

kamer met kalen vloer en slechts 

schaarsch gemeubeld, maar kraakzin- 

delijk. Voor het kleine venster bevon- 

den zich zware tralies. Dóór de duister- 

nis buiten kon hij onmogelijk zien, 

waarop dat venster uitzicht gaf. De 

kamer was zwak verlicht, door een dier 

driearmige lampen, welke de Toscaan- 

sche boeren gewoon zijn te gebruiken. 

Het was alles zoo vreemd— deze een- 

voudige kamer verschilde zoo sterk van 

de grot, waarin men gewoonlijk ver- 

onderstelt, dat roovers hun toevlucht 

hebben, dat de geheele geschiedenis 

voor Perkington op een verschrikkelijke 

nachtmerrie begon te gelijken. De twee 

mannen, die zijn armen hadden vast- 

gehouden en wier zwart gesluierde ge- 

zichten er in deze alledaagsche om- 

geving des te onheilspellender uitzagen, 

hadden zich bij de deur geposteerd. 

Perkington stond recht tegenover den 

hoofdman, die niets om een vermom- 

L 

ming scheen te geven. De man was een 

keurige verschijning, had fijn besneden 

gelaatstrekken, een weinig grijs in zijn 

donkere haren en snor en een sjm 

kenden glan§ in zijn donkere oogen, 

die op Perkington grooten invloed 

maakten. 

De hoofdman wendde zich in het 

Italiaansch tot hem, langzaam en dui- 

delijk sprekend. „U kunt mij verstaan, 

geloof ik? —Goed, ik wilueen goeden 

raad geven. Tracht niet hier vandaan 

te vluchten, dat is kracht verspillen. 

Het huis wordt door mijn mannen be- 

waakt en u zult hier blijven, zoolang 

het mij belieft." 

„Hoeveel moet je hebben?" vroeg 

Perkington, die trachtte moed te vat- 

ten. „Het zal heel wat voordeeliger zijn 

voor je om alles te nemen, wat ik bij 

me heb en me dan te laten gaan, dan 

om te probeeren een losgeld te krijgen. 

Er zal heel wat om te doen zijn, wan-" 

neer het bekend wordt, dat jelui een 

Engelsch onderdaan hebben gemoles- 

teerd." 

„Ik ben bang, dat wij het over deze 

kwestie niet direct eens zijn," ant- 

woordde de roover ironisch beleefd. 

„Maar ik wil u nu niet langer lastig 

vallen; wij zullen onze conversatie op 

een ander tijdstip voortzetten. Het 

avondmaal zal u direct gebracht worden 

en ik wensch u goeden nacht. Tot ziens." 

Vóórdat hij de kamer uit was, draaide 

hij zich om en "zei: „U kunt gerust 

slapen; ik geef u mijn woord van eer- 

lijk — roover," voegde hij er snel aan 

toe, „dat uw leven veilig is, zoolang u 

mijn bevelen opvolgt!" 

Direct daarop werd de deur —die 

aan de buitenzijde werd bewaakt door 

de twee roovers, die Perkington in de 

kamer hadden gebracht — weer open ge- 

daan en kwam een oude boerin, met ge- 

rimpeld gezicht en grijs haar, waarover 

een gele doek, het vertrek binnen, met 

een eenvoudig, doch voedzaam maal. 

Het bestond uit een halve koude kip 

met brood en een flesch gewonen land- 

wijn, maar — als vernederende bijzon- 

derheid — het brood en het vleesch 

waren in kleine stukjes gesneden, alsof 

het voor een kind was, hij mocht blijk- 

baar geen mes hebben! 

Pendngton sprak de vrouw opgewon- 

den aan: „Buo.ia donna, zeg me,waar 

ik ben." 

Maar zij schudde slechts haar hoofd 

en zei: „Ik versta geen Enge.sch," — 

eén slecht compliment voor Ferkingtons 

pogingen om Itaiiaansch te spreken! 

En haar dienbak neerzettend, verliet 

zij de kamer, waarvan de deur aan 

de buitenzijde zorgvuldig gesloten en 

gegrendeld werd. Voetstappen gingen 

de trap af en een diepe stilte trad in. 

De lange marsch door het bosch, zijn 

schrik en angst hadden hem volkomen 

uitgeput en hij at zijn eenvoudig maal 

met ongewonen smaak op. Hij be- 

merkte, dat hij zijn deur ook aari de 

binnenzijde kon grendelen en dit, ge- 

combineerd met de belofte van den 

roover (al mocht de man ook een buef 

\ en een moordenaar zijn, Perkingion 

voelde zich toch overtuigd, dat h i op 

zijn woord kon vertrouwen), gaven hem 

een zeker gevoel van rust en veiligheid. 

Het geheele avontuur was zoo 

vreemd. Hier was een roover, die in 

„en tóen 

werd ik 

slank" 

zegt een pan de dui- 

zenden tevreden en 

geregelde gebruik- 

sters van Facil. 

(Mej. S. H.) 

Focilisverkrligbaar 

in apotheken en 

drogisterijen a f 3.- 

per buis van 100 pas- 

tilles voor een ver- 

mageringskuur van 

3 weken. 

FACIL 

waarin hij zijn gevangene een slaap- 

kamer kon geven met een helder bed, 

waschtafel, handdoeken, zelfs een spie- 

gel, precies alsof hij er een hotel op 

na hield. Waarom namen zij hem niet 

zijn beurs af? Waarom was zelfs zijn 

valies in de kamer gebracht en naast 

zijn bed gezet ? Maar een verschrikkelijk 

voorgevoel deed hem sidderen — wan- 

neer zij met zekeren spot er van af 

zagen om hem te berooven van zulke 

kleinigheden, dan kon dit niet anders 

bcteekenen, dan dat zij hem een ruïneus 

losgeld zouden vragen voor zijn vrijheid 

en leven. En toen werd hij woedeqd op 

het geheele land — op de regeering, 

die niet in staat was om rooverbenden 

uit te roeien, op de officieele personen, 

die connecties hadden met de roovers, 

op den Engclschen consul, die hem mis 

leid lud, door te zeggen, dat er geen 

roovii!. meer bestonden. Hij trachtte 

zifh'.olt' gerust te -stellen door woedend 

te bedenken wat hij doen zou, wan- 

neer hij weer vrij zou zijn. De gezant 

zou ter verantwoording geroepen wor- 

den, er zou een internationale kwestie 

van gemaakt worden en de Italiaansche 

schatkist zou hem voorbeeldige schade- 

vergoedingen moeten uitbetalen. Toen, 

wel wat laat, begon hij aan Rita te 

denken, ' 

„Lieve hemel!" — hij werd er koud 

van — „veronderstel, dat die kerels mij 

hier houden tot na mijn trouwdag en mij 

weigeren om mij in verbinding te 

stellen met de Horsfields! Wat zal er 

van mij worden ? Niemand zal eenige 

notie kunnen hebben, waar ik ben," 

Zijn vermoeidheid en de doodelijke 

stilte deden echter spoedig hun invloed 

gelden en hij viel in een diepen slaap 

tot na zonsopgang. Toen sprong hij 

uit zijn bed en wende zich, nieuwsgie- 

rig naar zijn omgeving als hij was, 

naar het getraliede venstertje. Hij 

keek ongeveer een tien meter naar be- 

neden op een strookje gras; dajicy 

föeivolé op pajgina ïl. 

TT 

«A.A.* 

Van reizen hou ik niet, van trammen 

wd. De menschen klagen veel, dat de 

tram duur is geworden. Daar erger ik 

me vaak over. Als je 't maar goed weet aan te 

leggen, dan kun je nergens zoo veel voor je 

geld krijgen, dan juist in de „automobiel-met- 

de-beugel", , ... u .• 

Je moet 't zoo aanleggen, je rijdt van het 

beginpunt tot het eindpunt. Je hebt dan bijkans 

een uur onderdak, verslijt je paraplme met als 

het regent en je komt niet in de verleiding om 

ergens een glas bier te koopen, wanneer je dorst 

hebt, . , , , 

Je zet je rustig op je plaatsje, betaalt den 

conducteur voor'z'n briefje, je trekt je niks 

aan van de andere menschen, je rijdt en je 

rust.... , . . 

Vorige week is me in de tram een heel 

eigenaardig avontuur overkomen. 

Ik stap in, zet me neer om nou ereis echt 

van het ritje te genieten. 

D'r zit een m'nhecr tegenover me. Ten min- 

ste een manspersoon als m'nheer gekleed. 

Hij kijkt mij aan, ik kijk hem aan. 

Ik zeg niks. Hij zegt wel wat: 

Kent u me niet meer.....' 

Nou had ik de waarheid kunnen zeggen en 

onbeleefd kunnen wezen en antwoorden: 

Nee.... ' . .. . 

Maar ik was in 'n bui, waarin ik een mede- 

trammensch niet onvriendelijk wou behandelen 

en zei dus: 

Natuurlijk ken ik u nog. . . . 

Wie ben ik dan? vraagt de andere. 

Daar zat ik. . . . in de tram. Maar ik had 

m'n antwoord klaar: 

Da's ook 'n vraag. Dat kun je niet meenen. 

Zoo lang is het toch niet geleden, dat we 

elkaar gesproken hebben £ -e 

Neen, zegt hij, dat zal een maand of vijf 

geleden zijn. 

Zoolang al? zeg ik. Toen was bet een heel 

ander weertje, 't Was prachtig aan het strand. 

Och, daar kom ik niet, Da's slecht voor m'n 

rheumatiek, 

Da's waar ook, Hoe gaat 't er mee.... r 

Och zoo, zoo. 

Kom man niet zoo treurig. 

Eerlijk gezegd, 't begon me 'n beetje be- 

nauwd te worden. Ik wenkte den conducteur 

dat ik uitstappen wou. 

Nou het beste hoor, zeg ik, we zien elkaar 

wel weer ereis.... 

En ik sprong van de tram af. 

Vol ergernis over dien kerel dien ik niet 

kende en die mij wel kende en die nou geloof- 

de, dat ik hem toch kende. En vol ergernis over 

mezelf, omdat ik door m'n vriendelijkheid van 

m'n rustig tramritje was beroofd. 

Den volgenden morgen wordt er bij ons ge- 

beld. D'r is een m'nheer voor je, zegt m'n 

vrouw, bij zegt dat je hem kent, hij heeft je 

onlangs in de tram nog gesproken. 

Zoo, dacht ik, daar zul je de ontsluiering 

van het raadsel hebben. 

Laat binnen komen. 

En hij kwam binnen. 

't Was een m'nheer die me een abonnement 

voor de radiodistributie wou aansmeren en dien 

ik een maand of vijf geleden bijkans de trap- 

pen had afgegooid. 

Een kunst dat hij vertelde, dat hij me kende! 

PETRUS PRUTTELAAR.

-■ 

IV I« 

*iail' 

• 

0 ■-—- 

**vw*im 

N^ 

r ^l 

m 

t& 

V »ir m 

L-S 

v»- *&' 

I* I 

1 

iTVxn, 

^:» 

Mtem 

£ 

ö^K 

1. In de boevenkroeg-. 

2. De g-evangenis-werk- 

plaats. 3. Gregori 

Chmara. 4. Fritz Kam- 

pers en Lizzi Wald- 

müller. 5. Willy Vogel 

is ontsnapt. 6. Arme- 

lui's idylle. 7. Ellen 

Richter en Lucie Höf- 

lich. 8. De vervolging 

in de rechtszaal. 9. 

Ellen Richter en Paul 

Richter. 10. Ellen Rich- 

ter en Elga Brink. 11. 

In de modesalon van 

Martha van Geldern. 

12. Elga Brink voor de 

rechtbank. 

— 12 

i 

■ 

. Een Ufa-film. 

Naar den gelijknamigen roman van 

Hans Hyan. 

Regie: Dr. Willy Wölff. 

Personen: 

Paulus van Geldera. advocaat Paul Richtet. 

Martha, geb. Streckaus. zijn vrouw ... Ellen Richter. 

Mina Muller, huishoudster Lucie Höflich 

Greta von Heerström „ Elga Brink. 

Willy Vogel, de „Koning der uitbrekers" 

Fritz Kampers. 

Hilde Hammer, rijn vriendin Lizzi Waldmüller. 

Vorst Nicolaus Bavarltse „. G. Chmara. 

Lola de la Rocca -HJiide Hildebrand;.. 

Gert Rossmann, een gigolo Harry Hardt- 

Loni Behrend, zijn vriendin Oily Gebauer. 

Voorzitter van Be rechtbank Friedr. Kayssler. 

Advocaat-generaal Walter Steinbeck. 

Dt. Vierklee, verdediger Ernst Dumcke. 

Hans Lerse, verslaggever '. Ernst Busch. 

De heler Schleich Jul. Falkenstein. 

De armendokter Wladimir Sokoloff. 

Schliephake. portier bij Van Geldern ... Kurt Lilien.. 

Verder Ernst Behmer, Paul Biensfeldt, Kurt Fuss, 

Fritz Greiner, Else Reval, Paul Westetmeler. 

Wolfgang Zilzer. 

Van Geldern, een jong en veelbelovend 

advocaat, is: getrouwd met een 

vroegere revue-ster, die zich uit het 

tooneel-leven heeft jMuggetrokken en- een 

goed rendeerendefeAdèzaak is begonnen. 

Zijn huwelijksleven is echter niet bijzonder, 

gelukkig, met het gevolg, dat hjj zgn avon- 

den meer in de club doorbrengt dan aan de 

zyde van zyn ecfatgenoote. 

Op zekeren avond heeft Van Geldern aan 

u 

, 

'^'-y'Vi-'y:;-'"!;'•':•:^ ; i I v : 'V' , ■■■ ■'-fc^Ws"^;^, 

• '^fev 

; v 

tr 

HBl 

^**.. 

••^1 

>^ 

.. Al 

?dc speeltafel een bedrag van zevenduizend | 

mark verloren, waarvoor hij, daar hij bij «* 

het bestuur der club geen crediet meer kan 

krijgen, Vprst Bavaritse èen schuldbekente- 

nis geeft. Thuisgekomen verzoekt hij zijn 

vrouw hem het bedrag voor te schieten, wat 

deze echter weigert. Door haar weigering en 

haar sarcasme weet zä den man zoo te prik- 

kelen, dat hij... . 

Advocaat van Geldern staat terecht, ver- 

dacht van roofmoord. Hy heeft, volgens de 

dagvaarding, zijn vrouw : vermoord en haar 

juweelen verkocht» ten einde zijn speelschul- 

den te kunnen betalend Willy Vogel, een 

berucht inbreker en cliënt ân Van Geldern, 

verneemt hiervan het een en ander en besluit 

ten koste van alles de onschuld van ziyjri 

verdediger aan het licht te brengen. 

Het proces is ten einde, de pleidooien zul- 

len een aanvang nemen — daar verschijnt 

Willy's vriendinnetje met een cassette, waar- 

in zich alle juweelen van Van Gelderns 

echtgenoote bevinden. Ten koste van zijn 

leven heeft Vogel deze weten te bemachti- 

gen, vertrouwende, dat dit zijn advocaat 

redding zal brengen. 

Na een spannende rechtszitting, waarin 

verrassende getuigenverklaringen worden 

afgelegd, wordt de waarheid aan het licht 

gebracht.... 

«:% 

.' \-3 

n ft 

-. 13 - 

è 

4. ..mm 

■BI 

l 'i 

V- ^2J 

< 

*IF$PHPPP 

. i f. 

«ft * ■ ' 

/»ë

ezockt met zijn vrouw en een clubje ken 

nissen eengecostumeerd bal. In de pauzehield 

iemand hem staande en vroeg: ,,Waarom 

kom je eigenlijk als Napoleon op dit feest?" 

Waarop mijn neef antwoordde: „Opdat 

ik tenminste mijn hand op m'n portefeuille 

kan houden. Dat is wel zoo veilig in deze 

dagen." 

..Dus je hebt met je vader gesproken? En 

wat zegt hij?" 

..Hij vindt 't prettig, dat je dichter bent." 

..Houdt hij dan van poëzie?" vroeg de 

gelukkige aanbidder. 

..Neen. geen greintje, maar mijn vorige 

aanbidder, dien hij het huis uit gooide, was 

een kampioen-zwaargewicht!" 

Eva: „Toen ik tien jaar was, gaf mijn 

vader mij een kostbaren ring. Wil ik je hem 

eens laten zien?" • 

Erna: „O ja! Ik ben dol op antiquitei- 

ten. 

De patroon riep het personeel bijeen en 

deelde mede, dat er, tengevolge van de slechte 

tijden enzoovoort, nogmaals tot salaris-ver- 

laging zou moeten worden overgegaan. 

„Dat beteekent. dat wij onzen riem een 

beetje nauwer zullen moeten aanhalen," zei 

de paWoon. En toen, wat scherper, tot een 

der jongere klerken, die niet scheen te luis- 

teren: „Versta je wat ik zeg, Smit?" 

i „Mijnheer," antwoordde Smit, „U hoeft 

t mij niet meer te vertellen. Mijn riem is bij 

de voorlaatste verlaging al gebroken!" 

Jack: „Wat denk je, dat Willy het liefst 

voor haar verjaardag zou hebben?" 

Jacks zuster: „Dat niemand er-haar aan 

herinnert!" 

...Hebt U niets aan te geven?" vroeg de 

douane-beambte. 

„Niets." 

_ „Zoo, en wat beteekenen dan die sigaren 

in uw schoenen?" 

, „Groote hemel! En ik heb altijd gezegd, 

dat ik met aan Sinterklaas geloofde!" 

„Ja, en op mijn laatste reis door Afrika," 

vertelde de natuurvorscher, „had ik bijna het 

loodje gelegd. Ik moest vóór het invallen van 

de dmsterms het naastbijzijnde dorp bereiken 

en bad den auto op de hoogste versnelling 

geschakeld. Plotseling vloog er een mug in 

mijn oog en ik suisde in volle vaart tegen 

een boom op." 

„En is er niets gebeurd?" 

„Neen, het was, den hemel zij dank, een 

gummiboom!" 

De waarzegster: „Ik zie lange en donkere 

schaduwen in troebel water — dat beteekent 

ernstige financieele verliezen. Maar stil, er 

daagt hoop! Ik zie het licht van duizen- 

den vlammen." 

Cliënte: „En kunt U ook zien, of ik 

de verzekeringssom loskrijg?" 

Hij: „Dansen zit mij eenmaal in 't 

bloed, ziet U!" 

Zij: „Dan hebt U een slechte bloeds- 

omloop, want het komt niet in uw voeten.'" 

■^^^^^^^^_ 

C. $ TK..PUZZLES 

Wie onzer lezers .ü-t kans ui, de Merbov.-,, geproduceerde «edeehon her por.re. samen te steil.., 

van een bekendt-n flimsier? 

Onder hen, die hinrin slagen en die ons' t evens mededeelen, wie de bedoelde acteur is 

KUIItINKAAUbJ :L 

\ u • Hl «-T 

{ l l 

OPLOSSING 

7 ßf ig 

. ' ', e v * , -. r h"Wes d;M ruiten, teDesrim,en bij en 

. ' u uohtmir der pyltjes, woorden in te vullen 

v ,11 Ue volgende beteekenis: 

1. voortieffelijk, uitmuntend. 2. zoogdier 3 

«eluidsweerkaatsing-. 4. niet gespannen, s! 

bpaansche landvoogd. 6. uiteriyke gedaante 

7. moesplant. 8. lange, sterke boom, die in den 

grond word geheid. 9. liefdegod. 

Te gebruiken letters: n-a-a-c-d-e-e-e-e-e-gn-l-l-l-o-o-m-p-p-r-r-s-v. 

Wy stellen een hoofdprns van f. 2.50 en drie 

aardige troostprijzen beschikbaar om te ver- 

deelen onder hen, die ons vóór 9 Februari 

(abonne s in overzeesche gewesten vóór 9 Aprilt 

goede oplossingen zenden. Adresseeren aan 

Red. „Het Weekblad", Galgewater 22, Leiden 

en op enveloppe of briefkaart duidelijk ver- 

melden „C.

•.; 

VERWA CHT: 

MENSCHEN IN 'T HOTEL 

(VICKJ BAUM) 

Een Metro-Goldwyn-Mayer film met 

GRETA GARBO, JOAN CRAWFORD 

JOHN EN LIONEL BARRYMORE 

WALLACE BEERY, LEWIS STONE 

SEHMSUCHT 202 

ze, dat hij haar een aanzoek wilde doen, 

waarop zij dadelijk „Ja" zei. En toen' 

Harry eenmaal .wist, dat zij van hem- 

hield, was het voor hem onmogelijk 

geworden om over zoo iets banaals als 

geld met Magda te praten. 

Bobby neemt nu dé zaak zelf ter 

hand. Als hij vernomen heeft, dat 

Harry met Magda in een restaurant 

heeft afgesproken, sluit hij 's avonds 

zijn vriend op en gaat met Magda in 

het restaurant praten, hoewel hij zelf 

met Kitty had afgesproken. Kort en 

bondig juraagt hij haar, wanneer zij nu 

eens varTplan is met haar geld over de 

brug te komen. Magda meent opeens 

alles te doorzien. Men was alleen zoo 

vriendelijk voor haar, omdat zij rijk zou 

zijn en alle attenties van Harry golden 

dus ook alleen maar haar vermeende 

millioenen. Een klinkende oorvijg is 

alles wat Bobby incasseeren kan. Een 

tweede ontvangt hij geen seconde later 

van Kitty, die hem meent te betrappen 

met een andere vrouw. Magda is woe- 

dend en Kitty is kwaad en beiden ver- 

breken hun verloving. 

Den volgenden dag vindt men het 

viertal terug voor de loketten van het 

advertentiebureau. Magda wil opnieuw 

probeeren per advertentie eeri betrek- 

king te vinden, Kitty zoekt op dezelfde 

wijze 'n beleggingsmogelijkheid voor haar 

kapitaal en de beide compagnons zoe- 

ken een kapitaalkrachtigen deelgenoot 

voor hun zaak. Gelukkig worden dan 

echter alle geschillen uit den weg ge- 

ruimd en ieder misverstand opgehel- 

derd. Bobby krijgt tot zijn eigen groote 

verrassing de echte millionnaire en 

Harry de verkeerde, zijn „Sehnsucht 

202", het motto van Magda's adver- 

tentie. 

1. Fritz Schulz, HansThimig 

en Luise Rainer. 2. Luise 

Rainer. 3. De parfumerie- 

zaak van Bobby en Harry. 

3. Rolf von Goth en Magda 

Schneider. 

- Tfi - 

^ * 

„8 MEISJES 

IN 

EEN BOOT" ■ 

(EERSTE MEISJESLIEFDE) 

DEBESTEFILMVANHET 

JAAR, EEN FILMA-FILM 

=6 

WjNNE CIBSON 

(POTO PARAMOUNT)

vlf£ J}f ai ?- ^P* n i,eer by^ndere rolprent in oni land uit. 

—"it ■ '"«'SJesliefde , opgrenomen onder rtgiè van Erich Wasch- 

Ä'n f Ädor 8 ^ H^f" film Speelt slech,s ««" b^«"«»« acteur 

De «ni;;» «^ L ^ os .'. dle 'forens een zeer ondergeschikte rol heeft. 

IriLl • -^ '' a J r , t,sten . ï«" meisjes van een bekende BerJiinsche roei- 

vereemjfinjr, die nooit eerder voor de lens hebben tesoeêld Buiten! 

bf^ 0 ^"..*" V8e ' b « 1 ov«nd is daarom de crèaHe van ^h. Hardt de 

.,-i_ 5" eer!,te . fdeten 8 rnd e dregt te iraan, maar door haar 

vnendmnen weer op het goede pad wordt gebrast 

het e Xpy lnd-%eSoe k nln. ,tnaP • rere « isseefd '

• Dit Is het ontzaglijke daagen 

voordeel van adverteeren in ledere adve 

een penodkèj* diek heeft 

ten penodfetc^t geen lezers, besteed lev 

dM morgens »-het nieuws telkens en 

-eenjachf« dijMhyonds de 

Be^^jn-vîäaag lêljen o( 

naar het wèerl>«rjchi.i»euien.. 

Een periodiek wondt g«l«x*i»! 

Pagina na pagina'. Intens. Van- 

Op oogqM 

voor ?u;|;.8eeft. 

een peiipdiefc . 

voudig de waardi 

»dvertentles 

ADVERTEER IN PERIODIEKEN 

GEEF UW ADVERTENTIE EEN LANGER LEVEN 

VlttfWGlNG Of NsofeiAN,OSC«wPE»iOOi!

hij een vochtige, kille atmospheer om 

zich heen en toen men defl blinddoek 

van zijn oogcn afnam, bevond hij zich 

in een diepe duisternis. Een zware deur 

werd in het slot geworpen; een sleutel 

werd knarsend omgedraaid en Perking- 

ton wist zich alleen gelaten met zijn 

hopelooze woede en vernedering. 

Allerhande schrikvoorstellingen ver- 

\ulgden hem in deze benauwende duis- 

uniis — ratten hinderden hem nog het 

ciiist — de gedachte, dat hij vergeten 

ztr. worden en dat hij aldus langzaam 

di;.i hongerdood zou sterven, folterde 

i'm. Hij raaskalde, zwoer en was bui- 

ti n zichzelf van woede en angst. 

Toen het nacht werd, viel een zwakke 

maanstraal door een nauwe venster- 

spleet, hoog boven zijn hoofd, zwakjes 

een rechthoekige ruimte verzichtend met 

vochtige, beschimmelde muren en een 

aarden grond. In een der hoeken stond 

een. ledige pakkist met wat stroo er in 

en in een anderen hoek eenige ledige 

flesschen. De kelder geleek buitenge- 

woon veel op een wijnkelder zonder 

wijn en de gruwzame gedachte kwam in 

hem op, dat de roovers misschien in 

een alleenstaand huis ingebroken en 

den huisheer vermoord hadden en nu 

hier comfortabel geïnstalleerd waren, 

in plaats van in een dier grotten in 

de bergen, waarin zij, naar doorgaans 

verteld werd, een hun meer passende 

woonplaats plachten te hebben. 

Tergend langzaam gingen de uren 

voorbij. Perkington was op de pakkist 

r. an zitten, terwijl hij bibberde van 

r.» t on kou en zichzelf diep beklaagde. 

Vraag twee honderd en negen. 

Waar bevindt zich Wall Street en 

waaraan ontleent zij haar bekendheid? 

Wij stellen een hoofdprijs en vijf 

troostprijzen beschikbaar om te ver-, 

deelen onder hen, die ons voor 15 

Februari (abonné's uit overzeesche ge- 

westen vóór 15 April) goede oplossin- 

gen zenden. Adresseeren aan: Redactie 

„Het Weekblad", Galgewater 22, Leiden, 

en op briefkaart of enveloppe duidelijk 

vermelden: Vraag 209. 

Vraag twee honderd en vijf. 

De grondlegger van den historischen 

roman is de Engelsche schrijver Sir 

Walter Scott (1771—1832). 

De heer L. Zegers-Veeckens te Bla- 

ricum verwierf den hoofdprijs. 

De troostprijzen verwierven H. F. 

Elff te Apeldoorn, de heer M. H. Ver- 

does te Schiedam, mejuffrouw H. 

Nieuwkoop te Wageningen, mejuffromv 

P. van Maaren te Nijmegen, en de. 

heer Jos. Dietz te 's-Gravenhage. 

Hij dacht een paar keer aan Rita en 

kwam tot de overtuiging, dat hij een 

idioot was geweest, toen hij geweigerd 

had den brief aan haar moeder te 

schrijven. Hij had toch een ver- 

klaring kunnen geven, zoodra hij op 

vrije voeten gesteld zou zijn! In elk 

geval was geen vrouw ter wereld al 

deze narigheid waard; hij zou alles 

schrijven, alles, wat hem uit deze hel 

van ellende zou brengen en wat dien 

afschuwelijken, mageren, koelen, achter- 

dochtigen rooverhoofdman in een goed 

hunieur zou brengen. i 

Tenslotte werd het morgen; eerst 

een schijntje daglicht door hst venster- 

spleetje en later een straal zonnesenijn 

— maar er kwam nog steeds niemand 

naar den gevangene toe. Ten langen 

leste, toen Perkington door koude en 

honger nagenoeg uugeput was, hoorde 

hij het aangename ge.uid van hst open- 

sluiten van de deur. De gebruikelijke 

wacht van twee gewapende mannen ver- 

scheen. „De Signor, onze Kapitein, 

wenscht te weten, of je genegen bent 

den brief te schrijven, gelijk hij bevolen 

heeft ?" 

„Alles, wat jullie wilt," antwoordde 

de gevangene gretigen wanhopig. „Jullie 

hebt me in je macht — ik draag geen 

verantwoordelijkheid." 

Daarop werd Perkington weer ge- 

blinddoekt en naar boven gebracht. 

Toen hij weer mocht zien, bevond hij 

zich in zijn vorige gevangenis. Maar 

de kamer scheen hem nu, na zijn nacht 

van verschrikking, een bepaald vroolijke 

en luxueuse omgeving. De hoofdman 

kwam weldra opdagen en groette hem 

met een, naar het den gevangene toe- 

scheen, duivelachtigen, sarcastischen 

glimlach. Zonder eenige beden- 

king te opperen, schreef Perkington 

den brief, zooals de hoofdman hem 

dicteerde en adresseerde hem aan 

Signora Horsfield in haar woning te 

Florence, waarheen zij met Rita in- 

tusschen teruggekeerd moest zijn. 

„Hij zal te Florence gepost worden," 

zei de hoofdman grijnzend, „en de 

Signora en uwe overige vrienden, die 

zich zonder twijfel met verwondering 

afgevraagd zullen hebben, wat er wel 

van u geworden is, zuilen voortaan 

niet meer op uw gezelschap gesteld 

zijn en ook geen moeite doen om uw 

verblijfplaats op te sporen. Op deze 

wijze zal ik niet gedwongen worden 

om u te dooden en uw lichaam ergens 

te verstoppen." 

Perkington bromde iets onverstaan- 

baars. 

„Nu blijft ons nog over, om den 

losprijs te bepalen," ging de hoofdman 

verder, terwijl hij intusschen den brief 

in zijn zak stak. „U hebt ongetwijfeld 

uw chèque-boek in dat valies daar?" 

„Ik weet het niet," mompelde Per- 

kington onwillig. 

„Ga dan eens kijken!" De toon was 

zóó, dat de gevangene het niet waagde 

niet te gehoorzamen. „Schrijf nu een 

cheque voor zestig duizend lire, te be- 

talen aan Alfonso Mondadori." 

„Ik laat mij liever hangenI" 

„O, neen, u zal niet gehangen wor- 

ü.;n — nu nog niet. U zult eerst een 

pa.ii- weken in den kelder moeten door- 

brtugen op water en brood en vooral 

ni< t te veel daarvan en wanneer u daar- 

— 22 

im^mmmmmw 

SIROMPEDDE MET EEN STOK ROND 

Slachtoffer van rheumatiek 

Nu weer flink en lenig 

Indien er iemand is, die .aan rheumatiek 

lijdt, zooals deze vrouw deed, zou hij er 

g'oed aan doen haar ervaringen eens te 

lezen. 

„De laatste 20 jaar ben ik een slachtoffer 

van rheumatiek gfeweest," schrijft zij. „Zes 

jaar geleden kreeg ik rheumatische koorts, 

die mij totaal verzwakte. Ik kon me niet 

meer voortbewegen zonder stokken of iets 

anders om me te helpen. Toen besloot ik 

Kruschen Salts eens te probeeren. Nu neem 

ik vier jaar Kruschen Salts en ik kan me 

steeds gemakkelijk bewegen. ' Inderdaad, 

ik wil Kruschen piet meer missen en ik 

raad het iedereen aan, die ik ontmoet. U 

kunt van dezen brief desgewenscht ge- 

bruik maken, want ik vind, dat anderen 

hierdoor hetzelfde mooie resultaat zouden 

kunnen bereiken als ik heb gehad." 

Mevr. S. 

Rheumatische toestand is het gevolg van 

een overdaad van urinezuur in 't lichaam. 

Eenige ingrediënten nu van Kruschen Salts 

zorgen, dat dit urinezuur zacht, maar vol- 

komen uit het lichaam verwijderd wordt. 

Andere zouten in Kruschen verhinderen, 

dat het voedsel in de ingewanden kan 

gaan gisten en voorkomen daarbij niet al- 

leen verdere ophooping van het gevaar- 

lijke urinezuur, maar ook van afvalstoffen, 

die de gezondheid ondermijnen. 

Daarom zal „de dagelijksche dosis". 

Kruschen niet alleen rheumatische pijnen 

verdrijven en verder voorkomen, doch het 

zal Uw geheele organisme verfrisschen en 

vernieuwen. 

Kruschen Salts is uitsluitend verkrijgbaar 

bij alle apothekers en drogisten a ƒ0.90 

en ƒ T.60 per flacon. Stralende gezondheid 

voor één cent per dag. 

na nog onwillig bent, wel, ik denk, dat 

u er wel eens van gehoord of gelezen 

hebt, hoe het onze gewoonte is om een 

oor of neus van onze gevangenen af te 

snijden en dat dan aan hun vrienden 

te zenden met een verzoek om een los- 

prijs. Nu, wat zal het zijn?" 

Perkington moest zich beheerschen 

om niet te klappertanden van angst. „Ik 

— ik bezit geen — geen zestigduizend 

lire." 

„Niet ?" antwoordde de hoofdman 

spottend. „Nu, ik verzeker u, dat u 

deze som best betalen kunt — om uwe 

ooren te sparen. Wat denkt u?" 

Perkington, die maar al te duidelijk 

inzag, dat de ander geen ijdele bedrei- 

gingen uitte, besloot tenslotte de cheque 

te schrijven. Met bevende hand zette hij 

zijn naam. 

De hoofdman nam het papier aan 

en zei: 

„Ik zal u nu goede reis toewenschen, 

Signor. Binnen eenige dagen zult u. uw 

vrijheid terugkrijgen, U zult mij niet 

terugzien, maar ik zal van u hooren 

en alles omtrent u weten, waar u ook 

moogt zijn. Pas op," en zijn stem klonk 

wreed-dreigend, „pas op de bloedige 

wraak, die wij zullen nemen op elk 

tijdstip in de toekomst, wanneer u ook 

maar één poging doet om den roover- 

hoofdman, Alfonso Mondadori op te 

sporen of te verraden." 

Met een trotsche buiging verliet de 

hoofdman de kamer. Doch zoodra hij 

buiten de deur was, veranderde zijn ge- 

zicht totaal. Hij' klopte opgewekt op den 

.k, waarin hij den brief gestoken had, 

'jm nam hij, inwendig lachend, een 

lucifersdoosje uit een anderen zak, stak 

een lucifer aan en verbrandde de 

cheque van zestigduizend lire tot er 

niets dan asch overbleef. 

Drie dagen later, om ongeveer mid- 

dernacht, trad een zestal roovers de 

kamer van Perkington binnen. Zij brach- 

ten hem naar beneden en het huis uit 

en lieten hem plotseling vrij na een 

wandeling van verscheidene kilometers 

op en neer door de bosschen. Nadat 

hij den blinddoek van zijn oogen had 

getrokken, bemerkte hij, dat hij zich 

op een eenzaam plekje op den groot en 

weg tusschen Vallombrosa en Florence 

bnvond, niet ver van de plaats, waar 

hij gevangen genomen was. Zijn valies 

stond naast hem. Er zat niets anders 

voor hem op dan het op zijn schouder 

te nemen en naar beneden te wandelen, 

naar het diclnstbijzijndc station en daar 

te wachten, tot het dag werd en den 

eersten trein naar Florence te nemen. 

Hij was half geneigd om te gelooven, 

dat zijn gevangenneming en opsluiting 

slechts in zijn verbeelding bestaan had- 

den. Later bemerkte hij, dat al zijn 

vrienden er precies zoo over dachten. 

Zijn erbarmelijk verhaal werd overal 

met uitbarstingen van ongeloovig ge- 

lach ontvangen en hij werd zoo onbarm- 

hartig gehoond en er bereikten hem 

zulke onheilspellende berichten over de 

wraak van de Signora, omdat hij haar 

zoo voor den gek had gehouden, dat hij 

uit Florence vluchtte, zonder een po- 

ging gedaan te hebben om de Hors- 

fields terug te zien. Zijn eenige troost 

was, dat hij zijn beide ooren gered had 

on zijn geld, want, hoe onaannemelijk 

het hem ook toescheen, de cheque van 

zestigduizend lire was niet op zijn bank 

aangeboden. 

Zoo kwam het, dat Italië en de Ita-. 

Uaansche roovers Perkington nooit meer 

terug zagen. 

„Roovers!" riep de vertoornde Sig- 

nora uit. Alsof er ergens in Toscane 

roovers waren! Als het nu nog Sardinië 

of Sicilië was, dan zou iemand het nog 

kunnen gelooven. Maar neen, het zijn 

allemaal uitvluchten, leugens — Rita, 

carissima mia, mijn arme, bedrogen, 

verlaten Rita, huil maar niet over hem, 

dien harteloozen schurk. Je bent er ge- 

lukkig aan ontkomen; wij zouden er 

dankbaar voor moeten zijn, indien er 

werkelijk roovers waren om hem weg te 

voeren." 

Rita, die er niet aan dacht om tranen 

i« storten, keek haar moeder opgewekt 

inh met vroolijke lichtjes in haar oogen. 

•'.'e voelde zich opgelucht en dankbaar, 

>'tdat zij, al was het dan ook op het laat- 

t": nippertje, gespaard was voor een lot. 

*&mmmm. m-wmmmv^mmmmm. 

erger dan de dood en zij stemde vol- 

mondig in met haar moeder, toen deze 

de roovers zegende — indien er dan 

zulke nuttige menschen bestonden! 

Wat Rita's broeder betreft: hij voelde 

zich niet alleen gelukkig als vroeger, 

toen er nog geen sprake van was ge- 

weest, dat Rita met Perkington zou 

trouwen, maar dagenlang was hij het 

slachtoffer van onbedwingbare lach- 

buien. Wanneer zijn stiefmoeder hem 

over zijn ontijdige vroolijkheid berispte, 

antwoordde hij met een hernieuwd ge- 

gichel: „Ik kan alleen maar uw woor- 

den herhalen, Signora: eene gelukkige 

ontsnapping — twèè gelukkige ontsnap- 

pingen! Perkington is aan de handen 

der roovers ontsnapt en Rita aan die 

van Perkington. Wij zullen nooit meer 

iets van hem hooren, of van den be- 

roemden roover, Alfonso Mondadori met 

zijn cheque van zestigduizend lire. Wees 

niet boos op me, Signora. Maar ik 

móét lachen!" 

Een jaar later reed Rita als bruid 

met haar echtgenoot, Donald Mac Gil- 

larry, langs den weg door de bosschen 

naar zijn villa. Het was een massief uit- 

ziend, oud, steenen gebouw, begroeid 

met clematis en wisteria, verschi-l.-n jn 

een hoek der Toscaansche heuvels. L'i 

was een tuin met rozen bij en het huis 

werd geheel door dennebosschen om- 

ringd: Lager murmelde een rivier en 

merels zongen in het dal er onder. 

„O, wat een lief plekje," riep Rita 

uit; „net zoo eenzaam als een kluize- 

naarswoning. Hoc gelukkig zullen -wij 

hier samen zijn!" 

Donald Mac Gillarry lachte geheim- 

zinnig. 

„Inderdaad, de eenzame ligging van 

het huis is mij eens zeer goed te pas 

gekomen," zei hij. „Maar het huis ligt 

niet zoo eenzaam, als men wel denkt. 

Want de boeren, die op mijn boerderij 

en in mijn bosschen werken, hebben 

hun woningen hier vlak bij en zij zijn 

allen goede vrienden van me. Ik heb 

er alle moeite voor gedaan om hun 

harten te winnen, misschien ook vooral 

door hun sympathie en hoffelijkheid te 

bewijzen, waarop de Italianen zoo ge- 

steld zijn. Hoc,, dan ook, ik denk, dat 

zij voor mij door het vuur zouden gaan. 

En nooit zal ik hun trouw vergeten, tor. 1 

zij mij hielpen om jou, Rita, indinv.' .e 

winnen." 

TAILILOILAM BAINHKHEAO Elftfl ROBERT (MUS 

die samen in een nieuwe film der M.G.M. - optreden 

IKV,

kÄTHE 

VOM 

I. Met Heinz Rühmann in 

..Meine Frau, die Hoch- 

steplerin'. 2. Met Willi 

Grill in »Ronny". 3; Met 

K«rt Vespermann in „Mas- 

cottchen". \. Met Paul 

Heidemann in „Ronny '. 

5. Met Otto Walll|urg in 

„Het schoone avohtuur", 

6. Naast Ferdinand Hart 

in „Gustav Mond". 7. In 

„Het ■ schoone avontuur" 

met Wolf Albach-Retty. 

8. In „Mascot tchen" met 

,^-T , « / 

> 

/< \ 

M «^ 

ir 

■^mÊ^' 

■':: \ 

UM 

haÄP 

1. Kowall-Samborski. 9. 

In „Ronny" met Aribert 

Wäscher. 10 en 11. Met 

Fritz Grünbaum en mot 

Kurt . Gerron . in „Meine 

Frau, die riochstaplerin". 

12. Met Willy Fritschin „Ich 

bei Tag lind du bei Nacht". 

15. In „Der Siegor" met 

Hans Albers. 14. Met Jean 

Murat in „Bommen op 

Monte Carlo". (Franscho 

versie)'. 15 In „Ronny" met 

Hans Wassmann. 

.^J&ffiaMBm 

l 

N

XAjunrxxy-z 

„Allemachtifir! Wat 'n lawaai maakt die kar toch 

op eens; 

(Der Lustipe Sachse) 

van'kiSfiÄ« "* benm -. m van Kamer twee en zeventig. V"heorW-wic.belmaus, 

hJlï'wHhJf"- - D t t ^ n nie, ' "'ijnheerjwammijnglbradhtr 

m8nS JUiSt naar Zijn 1

_ 

» 

TONY VAN EYCK EN HANS BRAUSEWETTER 

IN „WAS WISSEN DENN MÄNNER". /W» t//"/) 

„Zoo jong als ik was, voelde ik bij in- 

tuïtie, dat hij een slecht mensch was, hoe- 

wel," voegde ze er op nadenkenden toon 

bij, „ik moet zeggen, dat hij aardig en op- 

gewekt kon zijn, een vriendelijke en ge- 

zellige prater, een heer; heelemaal nog niet 

het beest, dat hij zich hier kort voor zijn 

dood toonde. De verleiding om „ja" te 

zeggen, was dan ook groot, maar ik was 

sterk genoeg om die te weerstaan. Ik vol- 

hardde in mijn weigering, ook toen hij 

bleef aanhouden en ondanks het geraas en 

getier van mijn vader, die het huwelijk 

met Revis ook als een financieele uitkomst 

voor zichzelf beschouwde. De toestand 

werd ondraaglijk en ik gaf te kennen, dat 

ik weg wilde, wèg uit deze vreeselijke om- 

geving. Maar waar moest ik het geld. van- 

daan . halen? 

Toen spande hij mij een duivelschen val- 

strik. Mijn onwil om met hem te trouwen 

had meer zijn eigenliefde gekwetst, dan 

hem werkelijk verdriet gedaan, en zooiets 

liet een man als Revis niet ongewroken! 

Zooals ik zei, hij wist dat ik weg wilde, 

hij wist ook, dat ik geen kans had aan geld 

voor de reis en behoorlijke kleeren te 

komen en hij kende mij goed genoeg om 

te begrijpen, dat mijn trots mij verbood 

het geld te vragen." 

Onwillekeurig hield ze even op; een 

•pauze, die het hoogtepunt van haar ver- 

haal moest inleiden. 

„Toen hij inzag, dat mijn weigering on- 

herroepelijk was, begon hij systematisch 

zijn chequeboek — er was een bankfiliaal 

in de' nederzetting — te laten rondslingeren. 

Hij had een doortrapt middel voor zijn 

wraak gekozen! Laat ik kort zijn" — het 

was duidelijk, dat Mary al haar geestkracht 

noodig had om voort te gaan — „uit zijn 

gesprekken met mijn vader had ik ge- 

hoord, dat hij een flink bedrag op zijn 

rekening had — ik maakte zijn handteeke- 

ning na onder een cheque van honderd 

dollar — dat was genoeg om een nieuw 

leven te beginnen en ik had mij zelf een 

duren eed gezworen, het terug te -betalen 

zoodra ik kon. Maar het was mijn eenige 

kans en dit was geen bestaan voof een 

jong meisje, dat nog een greintje zelf- 

respect bezat — het doel heiligde de mid- 

delen in dit geval. Dat was de redeneering 

geweest, waarmee ik de stem van mijn ge- 

weten in slaap suste vóór ik, na lange 

BEZOEKT HET 

LUXOR 

PALAST 

TE ROTTERDAM 

aarzeling en inwendigen strijd, de cheque 

invulde en onderteekende. 

„De rest is natuurlijk gemakkelijk te 

raden. Het schrift en de handteekening 

waren zoo onbeholpen nagebootst, dat de 

kassier van de bank 't direct merkte, en ik 

liep in de val, die Revis voor mij had op- 

gezet. Revis dreigde met de politie als ik 

zijn aanzoek niet aannam; mijn vader 

vloekte nog harder dan te voren en ransel- 

de mij bovendien, in de hoop mij zóó te 

dwingen Revis' vrouw te worden, maar de 

jongens in het kamp hadden van de zaak 

gehoord; ze mochten mij graag en be- 

grepen best, dat ik van Revis, aan wien 

zij een hekel hadden om zijn hoogmoedig 

optreden, niets moest hebben. Ze legden 

botje bij botje en hielpen mij vluchten. 

Maar Revis behield de cheque " ein- 

digde het meisje veelbeteekenend. 

Nogmaals viel er een stilte, van langer 

duur nu dan. de pauze van straks. 

„Baltimore was het doel van mijn reis," 

hernam Mary eindelijk. „Ik slaagde er in 

een betrekking als winkeljuffrouw te vin- 

den; in mijn vrijen tijd ontwikkelde ik mij 

zooveel mogelijk, leerde typen en Steno- 

graphie, kwam op een handelskantoor, na 

een paar jaar op het stadhuis en op aan- 

beveling van den mayor, die ook lid is 

van het Huis van Afgevaardigden, kreeg 

ik ten slotte mijn tegenwoordige functie 

hier, aan het Departement van Buitenland- 

sche Zaken. En sinds dat eene ongeluk- 

kige oogenblik van zwakte, ben ik altijd — 

in elk opzicht" — met grooten nadruk 

werden deze woorden gezegd — ^den 

AME3 HAY 

rechten weg gegaan. Ik heb mijn best ge- 

daan om mijn fout goed te maken — ik 

had afgerekend met die verschrikkelijke 

geschiedenis, waarvan ik dieper berouw 

had dan ik u vertellen kan en dan u waar- 

schijnlijk zult willen gelooven — het was 

weg uit mijn leven — tot Revis plotseling 

opdook en mij een vergeelde en verfrom- 

melde cheque onder den neus duwde, om 

mij op die manier aan zijn wil te onder- 

werpen." 

Het eenvoudige, onopgesmukt vertelde 

verhaal zou op geen enkelen onbevoor- 

oordeelden hoorder nagelaten hebben in- 

druk te maken, maar de senator en zijn 

moeder waren geen onbevooroordeelde 

hoorders. Opgeblazen hoogmoed, liefde- 

looze fatsoensprincipes, beleedigde trots 

verblindden hen. , . 

„Ik moet zeggen. Grimes," verklaarde 

Mrs. Buckner met priemend sarcasme, „dat 

ik je keus bewonder! Een schoondochter 

met routine in het vervalschen van che- 

ques, is wel een aanwinst voor onze fa- 

milie — een nieuwe glorie voor onzen 

ouden naam!" Ze liet haar spottenden toon 

varen en vervolgde scherp: „En je kunt 

van mij aannemen, dat de relatie tusschen 

' Revis en deze jongedame, toen hij in .de 

hut van haar vader woonde, nog wel van 

anderen dan — wel — eh — van finan- 

cieelen aard zal zijn geweest!" 

Ze stond op als om te kennen te geven 

dat, voor zoover het haar betrof, het on- 

derhoud ten einde was. Met een uitdruk- 

king van onbeschrijfelijke geringschatting 

keek ze naar het jonge meisje. 

- ^r"ee"n-;ÄS^rrJ^Ä ï,^ ^ ^3e^Ä^rlUs^ as te '- 

wordt opgenomen.

M u v stond eveneens op. 

,..Iii gelooft me toch, nietwaar Grimes? 

Jij «tlooft toch, dat ik de volle waarheid 

heb gesproken — dat er niets, absoluut 

niets anders is gebeurd, dan wat ik ver- 

teld heb en dat ik alleen maar voor de 

vreeselijke verleiding en voor den drang 

der ellendige omstandigheden gezwicht 

ben?" 

Grimes Buckner dacht een oogenblik na. 

„Voor een dergelijke aarzeling," viel 

lom Malloy opeens verontwaardigd uit, 

„zouden de jongens in het kamp u een' 

klap in het gezicht hebben gegeven, mijn- 

heer Bucknerï Die zouden hun hand in het 

vuur hebben gestoken voor Mory's dóór 

en dóór braaf, edel karakter; die wisten 

hoe flink en dapper ze was en dat je op 

haar woord bouwen kon. U behoorde al- 

leen maar eerbied te hebben voor de kra- 

nige manier, waarop ze zich er door heeft 

geslagen." 

Mrs. Buckner liet een krakenden hoon- 

lach hooren. 

De senator beantwoordde Mary's vraag 

zonder aandacht aan Tom Malloy te schen- 

ken. Zijn stem trilde. 

„Er is maar één conclusie uit je mede- 

dëelingen mogelijk. En die is, dat jij Revis 

gedood hebt en dat Malloy je medeplich- 

tige bij den moord was. Je hebt hem ge- 

dood uit vrees voor schandaal. Is het zoo 

niet?" Met grimmige verachting herhaal- 

de hij de vraag: „Is het zoo nietj" 

Hij wendde zich tot zijn moeder. 

„We moesten nu maar gaan, vindt u 

ook niet?" 

„Dat wilde ik al een heelen tijd," was 

het ijskoude antwoord. 

Mary zonk uitgeput en machteloos in 

den stoel, waaruit ze zooeven was opge- 

staan. 

„Wacht alstublieft!" 

Scherp en onverwacht als een pistool- 

schot kwam het bevel uit Malloy's mond. 

Ruckner, buiten zichzelf van woede door 

het onverholen dreigement in Toms stem, 

draaide zich met een ruk om. 

De jongeman, de handen diep in de zak- 

ken, keek hem aan met raadselachtige, 

Jachende oogen. Er was »ts gevaarlijks, 

iets angstaanjagends in den plotselingen 

overgang van dreigende ernst naar luch- 

tige onverschilligheid, dat den senator ver- 

bijsterde. 

„U zegt dat?" voegde Malloy hem op- 

gewekt toe. „Moet ik deze verbazingwek- 

kende beschuldiging tegen miss Haskell en 

mij heusch als ernst opvatten?" 

„U kunt het wat mij betreft opvatten 

zrvoals if wilt," siste Buckner. „Het is mijn 

• vîste overtuiging en ik verwacht, dat 

V ok bewezen zal worden." 

V. *. nhiikkelijk was het met Tom Mal- 

t^ Ja, Piepa, ik voel 

/OsL m 'J a ' weer 

•''^V heelemaal thuis 

in mijn nieuwe 

woning. 

isL yg 

V:'-.;... .A,,- 

loy's schijnbare gemoedelijkheid gedaan. 

Hij schudde zrjn vuist voor Buckners ver- 

trokken gezicht. 

„Waar moeten die bewijzen vandaan 

komen? Of hebt u het misschien zelf ge- 

zien?" 

Grimes Buckners mond viel half open. 

„Wat — wat beteekent dat?" stamel- 

de hij. 

„Dat zal ik u zeggen: u bent dien avond 

in Revis' huis geweest!" antwoordde de 

jongeman rustig. „Ik vraag u daarom met 

den grootsten nadruk: wilt u werkelijk, dat 

mijn — en haar — mogelijke schuld on- 

derzocht wordt?" 

Buckner werd eensklaps haast even bleek 

als Mary. Hij deed een poging om te 

lachen, maar bracht het niet verder dan 

tot een ongearticuleerd keelgeluid, dat 

zich een weg baande tusschen zijn opeen- 

geklemde lippen. 

„U bazelt — u bazelt onzin, mijnheer 

Malloy," verklaarde hij met een mislukt 

vertoon van laatdunkendheid. „Een ande- 

ren keer, als u wat verstandigs te zeggen 

hebt, zal ik u met genoegen te woord 

staan." 

Hij wendde zich naar zijn moeder en 

bood haar den arm. 

Malloy schoot op hem toe en posteerde 

zich vlak vóór hem. 

„Denkt u er goed om, mijnheer Buck- 

ner," klonk het koel, „wanneer u ook maar 

één woord durft zeggen, wanneer ook maar 

één toespeling ruchtbaar wordt waarvoor 

u verantwoordelijk kunt worden gesteld, 

met betrekking tot miss Haskells aanwezig- 

heid in het bewuste huis of tot hetgeen u 

hier vanmiddag gehoord heb, dan zal ik 

u, zoodra mij dat ter oore komt, bij de 

politie aanklagen wegens moord. En dat 

niet alleen; ik zal óók verklaren, dat u den 

avond van den moord bij Revis geweest 

bent, laat in den avond, dat u twist met 

hem hebt gehad! Dat en nog andere din- 

gen zal ik verklaren; ik kan dat doen, om- 

dat ze mij uit eigen, persoonlijke weten- 

schap bekend zijn. Verstaat u, uit eigen, 

persoonlijke wetenschap!" 

Mrs. Buckner greep den arm van haar 

zoon als signaal om eindelijk met haar 

mee- te gaan. Ze lachte ongeloovig en uit 

de hoogte. „Kom Grimes," zei ze, „het is 

meer dan tijd om aan deze comedie een 

eind te maken." 

„Het is een leugen," brieschte de sena- 

tor, zich nog eenmaal dwingend tot zijn 

gewone autoritaire manier van spreken. 

„Een smerige, doorzichtige nfperserstruc." 

„Neem u in acht, mijnheer Buckner," 

waarschuwde Malloy. „Ik vind het buiten- 

gewoon onaangenaam voor leugenaar uit- 

gemaakt te worden! Maar misschien laat 

uw geheugen u alleen manr in den steek 

Werkelijk? 

Is je vrouw 

al weer 

begonnen 

- 30 - 

— het is ook alweer zoo lang gcled 

nietwaar? Laat ik daarom een en ander 

uw herinnering mogen terugroepen! 

dacht er natuurlijk niet meer aan, dat 

door de achterdeur bont binnengegaan, c 

u tegen uw gewoonte zélf uw auto chai 

teerde en dat de namen van verschillen 

dames genoemd werden" — het woo 

„dames" werd met een veelzeggenden b 

klank uitgesproken — „bijvoorbeeld c 

van miss Patton en miss Conner." 

Het was alsof een onzichtbare hand h 

kleed van zelfbewusten hoogmoed van s 

nator Buckner afrukte. Hij zweeg, zijn g 

zicht werd aschgrauw, zijn trekken ve 

slapten, de onzekere blik in zijn oogt 

verried, dat hij naar een eenigszins pla 

sibel antwoord zocht. 

„En nu er uit!" commandeerde To 

barsch. „Verlaat alstublieft een gezelscha 

dat u alleen al door het feit van uw aai 

"wezigheid beleedigt, mijnheer Buckner." 

„Misschien," de senator worstelde o 

zichzelf weer een weinig meester te wo 

den en zijn woorden kwamen moeilij 

„misschien kan ik later nog eens met 

praten om u tot andere gedachten te brei 

gen, om uw — om uw verkeerde opvattin 

te weerleggen." 

„Ik twijfel er niet aan of u zult het pre 

beeren," lachte Tom Malloy. 

XXI. „HET ONWEERLEGBARE BEWIJS' 

Darden was verbaasd den senator in ee 

meegaande stemming te treffen en daa 

hij niets wist van de scène, die zich koi 

te voren in het Arlewood-gebouw had al 

gespeeld, bezat hij geen sleutel om dez 

houding te verklaren. 

„Ik heb dus besloten," verklaarde d 

detective, nadat hij uiteengezet had, dn 

zekere details van de zaak, Buckner me 

ernstige onaangenaamheden bedreigder 

„u te vragen, of u mij niets te zegge 

heeft." 

„Waarom? Misschien wilt u zoo goe( 

zijn, mij mee te deelen wat u van mij ver 

wacht te hooren?" klonk het met gefor 

ceerde luchtigheid. 

„De zaak staat thans zóó," hernam Dm 

den ernstig, „dat u in drieërlei opzicht ge 

,vaar te duchten hebt. Mr. Buckner. Be 

paalde geruchten, waaronder heel leelijke 

wijzen in uw richting en ze zijn te hard 

nekkig om ze te kunnen negeeren." 

(Wordt vervol •«Il 

n^yzzgsai 

VERKOUDHEID 

met VAPEX 

Zorgt, dot U thuis altijd Vapex bij 

de nand habt. Let op de eerste 

symptomen van een komende ver- 

koudheid zooals klamme handen, 

•chraperige keel,een gloeiend hoofd 

en een landerig gevoel. Wanneer 

Vapex reeds in dit vroege stadium 

wordt aangewend, zal net als bij 

tooverslag Uw ademhalingsorganen 

meer weerstand geven en Uw ver- 

koudheid zal weldra tot het verleden 

behooren. 

E«n druppel op Uw xakdoek 

Een druppel op Uw klissen 

Verkrijgbaar bij Apoth. en Drog. 

De prijs Is verlaagd an bedraagt 

thans f. 1.25. 

-^f^ 

Deze ideaal zuivere zeep is 

samengesteld uit bestanddeelen, 

welke onmisbaar zijn voor het 

verkrijgen van een fraaie, ge- 

zonde huid. Het mollige schuim 

Old Cottage Lavende 

Importeurs: RICHARD 

Huddestraat 9 

DE E E N I G E 

DIRECTE VORM 

VAN HULP 

AAN OUDE 

TOONEELISTEN 

IS 'N GEREGELDE 

OF ÉÉN ENKELE 

DONATIE 

AAN HET 

SUPPLETIE- 

FONDS 

VAN HET ALG. 

PENSIOENFONDS 

VAN 

NEDERLANDSCHE 

TOONEELISTEN 

KANTOOR : 

AMSTERDAM . 

STADSSCHOUWBURG 

KAMER 38, TEL. 32954 

GEMEENTE GIRO- 

REKENING DER 

FIRMA LIPPMANN, 

ROSENTHAL & CO 

A A 480 

:i.i 

Badzeep* 

dringt zacht in de poriën, rei- 

nigt intensief en maakt de huid 

soepel en geurend naar het 

oude parfum, dat nooit uit de 

•ode geraakt. 

r complete Toiletserie. 

WBRNBKINCK 6 Co. 

Amsterdam-C. 

euossMi 

(Dïd (totïage £a 

TOILET ARTIF 

Jeugdige frischheid - 

de macht der vrouw 

die haar helpt, succes in 't leven en 

beroep te bereiken. Daarom tooveren 

vrouwen een bleek en vermoeid uiter- 

lijk weg, door zich met een paar vinger- 

streken mef'Khasana Superb-Rouge" 

en "Khasana Superb-Lippenstift" de 

teint te verfraaien en een jeugdig 

aanzien te verkrijgen. De teint richt 

zich dan naar Uw huid. Zij is onop- 

vallend, kissproof en tegen 

water bestand, niemand 

vermoedt het gebruik. 

Rouge fl. 1.-. Lippenstift fi. -.90 en 1.60 

Kleine verpakkingen: per stuk fl. -.36. 

'»UP 

W ii 

KHASANA^ 

SUPERB 

DR. M. ALBER.SHEIM, FRANKFURT A. D. M.-PARIS - LONDEN 

GeneroolverâenwoordlgingiJ. Winkel, Jzn.,Den Haag,Merwedestraat 47,Tel 777 595 

Grootste prijs 

in het geluk- 

kigste geval 

f 120.000.— 

Trekking 

15 Febr. a.s. 

Uitbetaling 

in contanten 

zonder aftrek. 

INSCHRIJVING OPENGESTELD: 

„ORANJE KRUIS - OBL1GATIEN" 

5% rentende en voor geheel Nederland wettig geoorloofde 

■**- STAATS EN PREMIELOTEN 

ZONDER NIETEN. — ELK LOT EEN PRIJS. 

Jaarlijks 10 groote winstkansen, waarin uitgeloot worden: 

1.113.400 GULDEN 

met HOOFDPRIJZEN van: 

12 0 0 0 0 

72.000 60.000 

48.000 36.000 

30.000 22.500 

EN DUIZENDEN GEMIDDELDE EN KLEINERE PRIJZEN. 

Maandelljksche storting voor deze 

Geheele Loten slechts ff 3.— 

TREKKINOSLIJSTEN FRANCO GRATIS. 

BESTELBRIEF. Gelieve duidelijk In te vullen en te adresseeren aan de 

Hollandsche Credieten Obligatiebank N.V. 

Amsterdam Postbox 577 

Onderget. bestelt hitMmede op: Cinema&Thi'iiie> 

„Uitvoerig Prospectus „A", gratis franco" 

en schrijft in op de wettig geoorloofde geheele 

WtT Staats- en Premieloten, slechts ff.3.- 

mnandelijksche aflossing — en verzoekt omgaande toezending van 

koopbewija, recht gevende vanaf de a.s. trekking op den vollen 

prijs, die er op vs!t zonder aftrek. 

n 

.EEN ZOO GUNSTIGE GELEGENHEID, OM ZOO SPOEDIG EEN 

VERMOGEN TE BEREIKEN, MAG VOORAL IN DEZEN TIJD 

NIEMAND VERZUIMEN 

Naam 

Woonplaats 

Straat

V 

■ MAISON 

=S 

TEGENSTRIJDIGE VMOUWENI 

,ff ' ' ' I U In ij 

^fc 

ÏÜ f' ^ 9r00t T 3 " ^ ' Sta ! " te ' ï e hcbt zc «ok nie - tig en klein 

heb ,e nog ver-der., de zwak - ken. En vrou - wen, oèr - sterk en II SÏÏ* 

hebt ze/ daar - mee wil k be - slui-ten. Heel iöng nog.' met £l - S . h^ ^ 

gèk. dat die grooten toch 

né - men die laat - sten vaak 

zijn al... ja waar - lijk .. die 

dik 

in, 

zijn 

fcr---^ 

^==i t 

SÉü W^ É 

Woorden en muziek van GUUS BETLEM Ir. 

wijls Zoo vree - se - lijk klein kun - nen zijn! 

ook Al is het niet steeds door den mond! 

al... Wel zes - tig .. wel ze - ven - tig jaar ii 

t J pt p | 

t 

ODIOT 77 

Fabriek van 

Artistiek / 

Zilverwerk 

Gevestigd 

in 

1690 

^.ca4w- 

%«fi. 

( GROOTE KEUZE IN KUNSTVOORWERPEN UIT 

L~ : . , 

m p r É 

En 

Tóch 

En 

Dan 

Je 

Maar. 

Toch 

Die 

LAGE DE LA MADELEINE. PARIJS 

'•f

WEEK

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?