WEEK

'Jervolé van pa$. 7)
Ail je alles geven, wat ik heb, al^ :c me
laat gaan — ik heb vijfhonderd lliv in
mijn beurs en er zit Engelsch geld in
mijn valies ."
„Zwijg I" sprak een barsche stem en
wanneer Perkington bij zijne positieven
geweest was, dan zou hij hebben opge-
merkt, dat de hoofdman met een dieper
en meer Romaansch accent gesproken
had dan het zachtere Toscaansch van
zijn volgelingen. „Wij willen veel meer
dan dat hebben en wij zullen het krijgen
ook, voor wij met je afgerekend hebbon.
En nu, voorwaarts!"
Perkington werd tusschen twee man-
nen mcdegetroond, die zijn armen vast
hielden. Hij trachtte tot bezlnnig te ko-
men en zich nie.tegenstaande hij geblind-
doekt was, een voorstelling te maken van
de plaats, waarhce.i hij werd weggevoerd.
De grond onder zijn voeten was'in den
aanvang zacht; vermoedelijk liepen zij
over een boschpad, dik bedekt met den-
nenaaldcn. Zoo nu en dan voelde hij
een koel zuchtje, bezwangerd met
dennegeur; hij kon oen beekje hooren
murmelen, niet ver weg; maar overigens
werd er geen ander geluid pehoord dan
liet stappen der bende, welke hem om-
ringde. Na ongeveer een halven kilo-
meter te hebben afgelegd, merkte hij.
dat er treden in het pad waren, die naar
boven voerden en zoo nu en dan
struikelde hij over bijna ruwe steenen of
stootte er met zijn voeten tegen. Weldra
begon hij hartkloppingen te krijgen,
want hij was nogal geze't en kort van
adem, maar hij werd steeds naar boven
gevoerd, totdat hij ten leste in zich zelf
dacht, „Zij voeren mij naar een eenzame
plek, waar ze mij willen afmaken —
straks is het met me gedaan."
„Halt!" commandeerde de hoofdman,
die vooraan liep. „Laat hem een oogm
blikje uitrusten en geef hem wat te
drinken."
.VIOLETTA" 5S
Jucq. van Bijlevell heelt revnnche genomen! Violettn is
een «nrdiee operette, waarbij Emmerich Kalman vlotte
muziek componeerde. De handeling speelt zich, zooals
de titel aangeeft, af op Mont-Martre en wèAr zou het beter
kunnen zijn dan op de „mansarde", waar drie vrienden (com-
ponist, dichter en schilder) lief en leed deelen? Er is nog
een schildersmodel Ninon, en een straatzaniferesje, Violetta,
die door haar voogd geslagen en door de vrienden
liefderijk opgenomen wordt. Misschien is de inhoud wel wal
goedkoop en sentimenteel, doch het geheel weet zeker te
boeien en de goede vertooning rechtvaardigt ten volle een
bezoek aan „Scala".
Poln Cortez, die wij langen tijd niet op de Hangschc plan-
ken zagen, is enorm vooruitgegaan. De rol van Violettn ligt
haar bijzonder goed; haar charme, haar levendig spei en ook
haar bekoorlijke stem, zorgden voor een volmaakte vertol-
deurwaarder Qundchek.
,. .
Eei) veldflesch werd tegen zijn lippen
geciiU;! en hij nam een paar teugen
v.m jets, dat, tot zijn verwondering de
beat.; .-..gnac bleek te zijn, dien hij ooit
geproefd luid.
-.'loch een bijzonder beschaafd soort
movers, die lui," zoo peinsde hij, vooral
toen 711 langzamer begonnen te loopen
en Lot hem toegestaan werd om een
Deliocrlijkcn pas aan te nemen.
Kilometer na kilometer gingen zij
bergopwaaus; de lucht werd fnsschcr,
bijna kil, terwijl zij steeds hooger klom
men. Perkington kon constatecren, dat
zij de denneboomen beneden zich gelaten
hadden en dat zij, volgens het
ritselen der afgevallen herfstbladeren
onder hun voeten, de beukebosschen op
een grootere hoogte in het gebergte
bereikt hadden. Hij hoorde stroompjes
langs hem heen mischen, een enkelen VETWORMPJES VERDWENEN, EN -
keer den roep van een uil — nu van een EEN MOOIE TEINT DOOR RADOX.
échten uil — doch de roovers bewaar- Er bestaat geen eenvoudigrer en beter midden
het diepste stilzwijgen.
del voor Uw huid dan Radox. Ge behoeft
En nu waren zij sterk aan het dalen: slechts telkens, wanneer gre Uw gezicht
hij \ycrd over een glad, steenachtig wascht, wat Radox in 't waschwater te doen
paadje naar beneden geleid, daarop üe zuurstof, die Radox vrij maakt, verwijbevond
hij zich tot zijn verwondering dert alle verstoppende onzuiverheden uit
en geruststelling op den stevigen grond de poriën, en maakt de huid zacht, frisch
en gezond.
van een straatweg.
Ten einde vetwormpjes te verwijderen roenrt
Het een of ander zintuig gaf Per- men een theelepel Radox in een glas jroed
kington de gewaarwording, dat zij in warm water en behandelt hiermede de aande
buurt van een woonhuis kwamen. getaste plek eenige minuten lang. Daarna
Op den \veg volgde een grindpad; et- kunt ge met een zachte, ruwe handdoek de
was een zwakke geur van rozen en vetwormpjes eenvoudig wegvegen. Gebruik
reseda's in de lucht, alsof er dicht hierna een weinig cold cream.
bij een tuin was; nu werd hij steenen Duizenden vrouwen hebben hun mooie teint
trappen opgebracht; hij hoorde een aan Radox te danken. Waarom zoudt ook
zware deur open gaan; hij was binnen
gij nog niet heden een pak bestellen, de
prijs kan voor U geen beletsel zijn.
en de deur werd achter hem weer Radox is heerlijk geparfumeerd enverkrijedicht
gedaan onder het gerammel van baar bij alle apothekers en drogisten. Een
grendeis en afsluitboomen. Men duwde pak is toereikend voor verscheidene weken.
hem een trap op, een portaal over .11
toen een kiuner in.
NU 70 ets.
RADOX PER PAK.
Imp. N.V, Rowntree Handels Mij.,
Heerengracht 209, A'dam-C.
king. Voor Ninon werd geëngageerd Germaine Light uit
Brussel. Zij beschikt over een mooie stem, waarmede echter
alles is gezegd. Was deze import wel noodzakelijk?
De drie vrienden vonden in Harry Collin (Raoul) Arn.
Stanowsky (Plorimond) en C, van Vliet (Henry) goede ver-
tolkers. Collin liet vooral een vocaal prettigen indruk achter.
Jocq. van Bijlevelt maakte van den deurwaarder-schuif-
trompettist een kostelijke typeering, terwijl Joh. Schilthuizen
(onherkenbuiirl als de minister een fijn staaltje van typeer-
kunst gaf. Ook de kleinere rollen gaven verzorgd spel te zien.
net Uickson Ballet zorgde o.a. voor een keurig menuet, ter-
wijl ook het orkest onder Blokland een verdiend aandeel in
het succes had.
Hit bleek duidelijk, dat men veel werk aan de opvoei ng
had besteed; laten wij hopen, dat het troepje de belangstel-
ling krijgt, die het verdient! H v E Jr
.jullie kunt hem nu loslaten,"
hü.nde hij de stem van den hoofdman
zeggen — daarop werden zijn armen
losgelaten, den zakdoek werd hem van
de oogen genomen en Perkington
stond daar, snel ademhalend, met zijn
qogen knipperend tegen het plotselinge
licht, en keek verwilderd rond.
Hij bevond zich in een kleine slaap-
kamer met kalen vloer en slechts
schaarsch gemeubeld, maar kraakzin-
delijk. Voor het kleine venster bevon-
den zich zware tralies. Dóór de duister-
nis buiten kon hij onmogelijk zien,
waarop dat venster uitzicht gaf. De
kamer was zwak verlicht, door een dier
driearmige lampen, welke de Toscaan-
sche boeren gewoon zijn te gebruiken.
Het was alles zoo vreemd— deze een-
voudige kamer verschilde zoo sterk van
de grot, waarin men gewoonlijk ver-
onderstelt, dat roovers hun toevlucht
hebben, dat de geheele geschiedenis
voor Perkington op een verschrikkelijke
nachtmerrie begon te gelijken. De twee
mannen, die zijn armen hadden vast-
gehouden en wier zwart gesluierde ge-
zichten er in deze alledaagsche om-
geving des te onheilspellender uitzagen,
hadden zich bij de deur geposteerd.
Perkington stond recht tegenover den
hoofdman, die niets om een vermom-
L
ming scheen te geven. De man was een
keurige verschijning, had fijn besneden
gelaatstrekken, een weinig grijs in zijn
donkere haren en snor en een sjm
kenden glan§ in zijn donkere oogen,
die op Perkington grooten invloed
maakten.
De hoofdman wendde zich in het
Italiaansch tot hem, langzaam en dui-
delijk sprekend. „U kunt mij verstaan,
geloof ik? —Goed, ik wilueen goeden
raad geven. Tracht niet hier vandaan
te vluchten, dat is kracht verspillen.
Het huis wordt door mijn mannen be-
waakt en u zult hier blijven, zoolang
het mij belieft."
„Hoeveel moet je hebben?" vroeg
Perkington, die trachtte moed te vat-
ten. „Het zal heel wat voordeeliger zijn
voor je om alles te nemen, wat ik bij
me heb en me dan te laten gaan, dan
om te probeeren een losgeld te krijgen.
Er zal heel wat om te doen zijn, wan-"
neer het bekend wordt, dat jelui een
Engelsch onderdaan hebben gemoles-
teerd."
„Ik ben bang, dat wij het over deze
kwestie niet direct eens zijn," ant-
woordde de roover ironisch beleefd.
„Maar ik wil u nu niet langer lastig
vallen; wij zullen onze conversatie op
een ander tijdstip voortzetten. Het
avondmaal zal u direct gebracht worden
en ik wensch u goeden nacht. Tot ziens."
Vóórdat hij de kamer uit was, draaide
hij zich om en "zei: „U kunt gerust
slapen; ik geef u mijn woord van eer-
lijk — roover," voegde hij er snel aan
toe, „dat uw leven veilig is, zoolang u
mijn bevelen opvolgt!"
Direct daarop werd de deur —die
aan de buitenzijde werd bewaakt door
de twee roovers, die Perkington in de
kamer hadden gebracht — weer open ge-
daan en kwam een oude boerin, met ge-
rimpeld gezicht en grijs haar, waarover
een gele doek, het vertrek binnen, met
een eenvoudig, doch voedzaam maal.
Het bestond uit een halve koude kip
met brood en een flesch gewonen land-
wijn, maar — als vernederende bijzon-
derheid — het brood en het vleesch
waren in kleine stukjes gesneden, alsof
het voor een kind was, hij mocht blijk-
baar geen mes hebben!
Pendngton sprak de vrouw opgewon-
den aan: „Buo.ia donna, zeg me,waar
ik ben."
Maar zij schudde slechts haar hoofd
en zei: „Ik versta geen Enge.sch," —
eén slecht compliment voor Ferkingtons
pogingen om Itaiiaansch te spreken!
En haar dienbak neerzettend, verliet
zij de kamer, waarvan de deur aan
de buitenzijde zorgvuldig gesloten en
gegrendeld werd. Voetstappen gingen
de trap af en een diepe stilte trad in.
De lange marsch door het bosch, zijn
schrik en angst hadden hem volkomen
uitgeput en hij at zijn eenvoudig maal
met ongewonen smaak op. Hij be-
merkte, dat hij zijn deur ook aari de
binnenzijde kon grendelen en dit, ge-
combineerd met de belofte van den
roover (al mocht de man ook een buef
\ en een moordenaar zijn, Perkingion
voelde zich toch overtuigd, dat h i op
zijn woord kon vertrouwen), gaven hem
een zeker gevoel van rust en veiligheid.
Het geheele avontuur was zoo
vreemd. Hier was een roover, die in
„en tóen
werd ik
slank"
zegt een pan de dui-
zenden tevreden en
geregelde gebruik-
sters van Facil.
(Mej. S. H.)
Focilisverkrligbaar
in apotheken en
drogisterijen a f 3.-
per buis van 100 pas-
tilles voor een ver-
mageringskuur van
3 weken.
FACIL
waarin hij zijn gevangene een slaap-
kamer kon geven met een helder bed,
waschtafel, handdoeken, zelfs een spie-
gel, precies alsof hij er een hotel op
na hield. Waarom namen zij hem niet
zijn beurs af? Waarom was zelfs zijn
valies in de kamer gebracht en naast
zijn bed gezet ? Maar een verschrikkelijk
voorgevoel deed hem sidderen — wan-
neer zij met zekeren spot er van af
zagen om hem te berooven van zulke
kleinigheden, dan kon dit niet anders
bcteekenen, dan dat zij hem een ruïneus
losgeld zouden vragen voor zijn vrijheid
en leven. En toen werd hij woedeqd op
het geheele land — op de regeering,
die niet in staat was om rooverbenden
uit te roeien, op de officieele personen,
die connecties hadden met de roovers,
op den Engclschen consul, die hem mis
leid lud, door te zeggen, dat er geen
roovii!. meer bestonden. Hij trachtte
zifh'.olt' gerust te -stellen door woedend
te bedenken wat hij doen zou, wan-
neer hij weer vrij zou zijn. De gezant
zou ter verantwoording geroepen wor-
den, er zou een internationale kwestie
van gemaakt worden en de Italiaansche
schatkist zou hem voorbeeldige schade-
vergoedingen moeten uitbetalen. Toen,
wel wat laat, begon hij aan Rita te
denken, '
„Lieve hemel!" — hij werd er koud
van — „veronderstel, dat die kerels mij
hier houden tot na mijn trouwdag en mij
weigeren om mij in verbinding te
stellen met de Horsfields! Wat zal er
van mij worden ? Niemand zal eenige
notie kunnen hebben, waar ik ben,"
Zijn vermoeidheid en de doodelijke
stilte deden echter spoedig hun invloed
gelden en hij viel in een diepen slaap
tot na zonsopgang. Toen sprong hij
uit zijn bed en wende zich, nieuwsgie-
rig naar zijn omgeving als hij was,
naar het getraliede venstertje. Hij
keek ongeveer een tien meter naar be-
neden op een strookje gras; dajicy
föeivolé op pajgina ïl.
TT
«A.A.*
Van reizen hou ik niet, van trammen
wd. De menschen klagen veel, dat de
tram duur is geworden. Daar erger ik
me vaak over. Als je 't maar goed weet aan te
leggen, dan kun je nergens zoo veel voor je
geld krijgen, dan juist in de „automobiel-met-
de-beugel", , ... u .•
Je moet 't zoo aanleggen, je rijdt van het
beginpunt tot het eindpunt. Je hebt dan bijkans
een uur onderdak, verslijt je paraplme met als
het regent en je komt niet in de verleiding om
ergens een glas bier te koopen, wanneer je dorst
hebt, . , , ,
Je zet je rustig op je plaatsje, betaalt den
conducteur voor'z'n briefje, je trekt je niks
aan van de andere menschen, je rijdt en je
rust.... , . .
Vorige week is me in de tram een heel
eigenaardig avontuur overkomen.
Ik stap in, zet me neer om nou ereis echt
van het ritje te genieten.
D'r zit een m'nhecr tegenover me. Ten min-
ste een manspersoon als m'nheer gekleed.
Hij kijkt mij aan, ik kijk hem aan.
Ik zeg niks. Hij zegt wel wat:
Kent u me niet meer.....'
Nou had ik de waarheid kunnen zeggen en
onbeleefd kunnen wezen en antwoorden:
Nee.... ' . .. .
Maar ik was in 'n bui, waarin ik een mede-
trammensch niet onvriendelijk wou behandelen
en zei dus:
Natuurlijk ken ik u nog. . . .
Wie ben ik dan? vraagt de andere.
Daar zat ik. . . . in de tram. Maar ik had
m'n antwoord klaar:
Da's ook 'n vraag. Dat kun je niet meenen.
Zoo lang is het toch niet geleden, dat we
elkaar gesproken hebben £ -e
Neen, zegt hij, dat zal een maand of vijf
geleden zijn.
Zoolang al? zeg ik. Toen was bet een heel
ander weertje, 't Was prachtig aan het strand.
Och, daar kom ik niet, Da's slecht voor m'n
rheumatiek,
Da's waar ook, Hoe gaat 't er mee.... r
Och zoo, zoo.
Kom man niet zoo treurig.
Eerlijk gezegd, 't begon me 'n beetje be-
nauwd te worden. Ik wenkte den conducteur
dat ik uitstappen wou.
Nou het beste hoor, zeg ik, we zien elkaar
wel weer ereis....
En ik sprong van de tram af.
Vol ergernis over dien kerel dien ik niet
kende en die mij wel kende en die nou geloof-
de, dat ik hem toch kende. En vol ergernis over
mezelf, omdat ik door m'n vriendelijkheid van
m'n rustig tramritje was beroofd.
Den volgenden morgen wordt er bij ons ge-
beld. D'r is een m'nheer voor je, zegt m'n
vrouw, bij zegt dat je hem kent, hij heeft je
onlangs in de tram nog gesproken.
Zoo, dacht ik, daar zul je de ontsluiering
van het raadsel hebben.
Laat binnen komen.
En hij kwam binnen.
't Was een m'nheer die me een abonnement
voor de radiodistributie wou aansmeren en dien
ik een maand of vijf geleden bijkans de trap-
pen had afgegooid.
Een kunst dat hij vertelde, dat hij me kende!
PETRUS PRUTTELAAR.