De gordel van Aphrodite - Theartofpainting.be

Hoofdstuk 1. Kaap Sounion. Herfst 434 v. Chr.
Apollo
Deugd en Hartstocht Blz. 14 / 450
De zon stond hoog, hoewel niet zo hoog als in het midden van de zomer. Ze zond haar
verblindend, wit en hard licht over de zee en de klippen van de kaap. Het land rees hier abrupt
uit het water. Het hing hoog en ruw over het smalle strand van een kreek. Een reusachtig mes
had het land hier afgesneden, alsof het gekneed en dan afgehakt was door een zenuwachtige
en ongeduldige god. De rotsen waren hoekig en scherp. De golven braken echter zacht op het
kleine, zandige strand. Een rustig, warm briesje waaide in van over de zee, over de stijgende
rotsen heen. Die wind zou binnenkort aangroeien en met de komende namiddag in kracht
winnen en het land slaan in sterke vlagen. De klippen lagen aan de beide zijden van de kreek
ver in de zee. De rotsen staken daar veel lager in de Zee dan de steile, massieve kaap waarin
het strand lag, maar de rotsen leken uitgestrooid alsof een reusachtige, slapende draak zijn
tanden toonde van onder het water uit.
Een jonge man stond hoog boven aan de rand van de kaap en hij keek naar beneden, naar het
vredige strandje. Hij was gekleed in een korte, witte tuniek die niet verder dan zijn knieën
reikte. Hij hield zijn hand kalm op zijn lederen riem, duim naar binnen. De riem sneed zijn
tuniek in twee delen. De wind kleefde het bovenste deel aan zijn borst en toonde aldus de
spieren en de sterkte van zijn jong lichaam. Het lagere deel hing in plooien rond zijn heupen.
Hij droeg open, lederen sandalen. De jongen keek recht het water in en hij zag een brede,
zilveren lijn vóór zich uitschieten in de golven, in de richting van de zon. Hij kon nauwelijks
zijn blik houden in die zeer heldere streep licht die glinsterde met het bewegende water, want
die verbindende helderheid veranderde en zond pijnlijke stralen naar zijn ogen met de minste
beweging van de rusteloze zee. Het water lag thans wel met de zwaarte van olie, niet met de
kokende energie van een storm die hoge golven in woeste vlagen over de rotsen heen kon
zenden. Af en toe schoof een witte wolk voorbij de zon, en dan kon de jonge man duidelijker
de kleuren van het water bemerken, steeds groen en blauw en wit, maar zich steeds van de ene
tint in de andere wisselend.
Het land bleef onveranderd, veranderde het uitzicht niet onophoudelijk zoals de Zee. De
klippen onder de jonge man en de afgrond toonde grijze en lichte oker kleuren, maar waar er
een kleur was daar bleef die kleur. Dicht bij de jonge man, en op andere plaatsen langs de
klippen, lag toch een beetje groen van struiken, gras en kleine bomen. De bladeren van die
planten verschoven ook met de wind, maar hun tinten veranderden niet zo zeer als in het
water. De blik van de jongen werd daarom weer naar het water getrokken. Hij erkende
nederig de grootsheid van de kaap, maar hij genoot van het spectaculaire zicht van de zee. Het
was de zee die hem aantrok! Daarna keek hij aandachtig naar een groene strook naast het
strand en naar de witte lijnen van de golfjes die op het strand braken. De jongen was zeer
gevoelig voor de kleuren van de natuur. Verder weg zag hij het blauwe van het water, en naar
de horizon toe bemerkte hij een purperen band die de grens vormde tussen zee en hemel.
Hoger op rees de hemel in een wazig lichtgrijs dat dan overging in het wit van de vochtigheid
die uit het water leek te rijzen. De hemel werd veel dieper blauw naar boven toe, en wanneer
de jonge man recht boven zich keek kon hij donkerder, grijze wolken zien, waarin op meer
heldere plaatsen de zon probeerde door te breken.
Alleen de zee bewoog echt, en de jonge man stond daar, stil, de gevangene van de hem nooit
vervelende, steeds veranderende indruk van de golven, hun kleuren en het spel van het
Copyright © René Dewil Woorden: 265369. December 2010 – mei 2011