De gordel van Aphrodite - Theartofpainting.be

Deugd en Hartstocht Blz. 24 / 450
„Goed,‟ zei Socrates. „Neem nu het getal drie. Dat is een oneven getal. Het getal drie moet
steeds bij die naam genoemd worden, maar het is ook een oneven getal. Het heeft dus de
kwaliteit oneven te zijn. Toch zijn oneven en drie niet hetzelfde! Drie is een oneven getal,
maar dat is niet hetzelfde als het feit oneven te zijn. En twee is niet identiek met even. Luister
je naar me, Alcibiades?‟
Alcibiades moest nu wel volle aandacht geven. „Wel, natuurlijk,‟ antwoordde hij.
„Goed. Wel dan. Luister nu aandachtig naar wat ik ga zeggen! We waren akkoord om te
beweren dat elkaars tegengestelden zoals groot en klein elkaar uitsluiten. De ene kwaliteit zal
nooit overgaan in de andere. Met twee en drie hebben we echter een andere notie. Twee en
drie zijn geen tegengestelden zoals groot en klein, het zijn geen attributen. Maar ze dragen,
bezitten, tegengestelde kwaliteiten, want twee is even en drie is oneven. Als de kwaliteit
oneven in twee zou komen, dan zou twee niet meer twee kunnen zijn; twee zou niet meer
bestaan. Op dezelfde wijze, als het kenmerk even in drie zou geraken, dan zou drie niet meer
bestaan, drie zou verdwijnen. Twee en drie zijn geen tegengestelden, maar twee zal verkiezen
te verdwijnen eerder dan het kenmerk oneven aan te nemen. Twee en drie nemen niet het
tegengestelde kenmerk aan van wat in hun is, maar wanneer dat tegengesteld kenmerk nadert
houden ze op te bestaan of ze verdwijnen. Dus opnieuw, drie zal verkiezen op te houden te
bestaan eerder dan even te worden en toch drie te blijven. En toch zijn twee en drie niet
elkaars tegengestelde.‟
Socrates trok zijn chiton recht en ging dan verder. „De notie van het even zijn zal nooit in drie
komen. Drie is onverenigbaar met de notie van even. Drie is oneven. Drie zal nooit de notie
van het even te zijn toelaten.‟
Allen gingen daarmee akkoord. Ze bleven allen nu zeer aandachtig kijken, begerig om te
weten wat Socrates uit zijn mouw zou schudden, om te weten waar deze toespraak naartoe
zou leiden.
„Fijn, fijn,‟ zei Socrates dan. „Zeg me nu, Alcibiades, wat moet er in een lichaam zitten om
het tot leven te brengen?‟
Daar moest Alcibiades niet lang over nadenken, dus antwoordde hij het vanzelfsprekende, „de
ziel! De ziel neemt bezit van het lichaam en brengt het tot leven.‟
„Opnieuw juist,‟ prees Socrates, en Alcibiades ontspande zich.
„Wat is dan het tegengestelde van levend te zijn?‟
Alcibiades antwoordde, „dood te zijn.‟
„En volgens waar we het net over akkoord waren kan de ziel nooit de tegenovergestelde
kwaliteit, de notie, het kenmerk aannemen dat met haar verbonden is, is dat niet zo?‟
„Natuurlijk,‟ zei Alcibiades, en hij had de valstrik al zien aankomen.
„Dan,‟ vervolgde Socrates, „ben je er akkoord mee dat de ziel zich niet kan omvormen en het
kenmerk van de dood aannemen?‟
„Ik ben akkoord,‟ erkende Alcibiades.
„Wel,‟ zei Socrates triomfantelijk, „dan kan de ziel niet sterven want ze kan zich niet
omvormen en de kwaliteit aannemen van dood te zijn. De ziel kan gewoon niet sterven.‟
„Neen, natuurlijk niet,‟ riep Paralus uit.
„Maar het kenmerk oneven, waarover we het hadden is onsterfelijk. Jullie zullen wel met me
akkoord gaan dat drie ook eeuwig is, en nooit verdwijnt.‟
Socrates zweeg even en keek naar de wolken in de hemel. Dan sprak hij verder.
„Laat ons een ander voorbeeld nog nemen. De notie van koude is eveneens eeuwig. Wanneer
je warmte toepast verdwijnt het tegengestelde daarvan, de koude. Denk aan iets dat koud is,
Copyright © René Dewil Woorden: 265369. December 2010 – mei 2011