De gordel van Aphrodite - Theartofpainting.be

Deugd en Hartstocht Blz. 28 / 450
ook enkele rijpere mannen onder hen, sterk gespierde mannen die natuurlijk slaven waren en
die een dofheid in de ogen hielden die Alcibiades ontstelde en verbaasde. Hun haren hingen in
slierten, samengeklit in stof en zweet. De mannen wasten zich nooit, ze stonken, en ze stapten
langzaam verder, zonder energie. Een beetje verder zag Alcibiades ook vrouwen aan het werk,
en oudere mannen die de rotsen zeefden waarin het zilver stak. Sommige van die vrouwen
waren zwanger.
De mannen en vrouwen en kinderen werkten alsof ze niet bewust waren van wat ze deden, en
met gebogen hoofden. Alcibiades bemerkte de scheuren in de huid, de nieuwe wonden, de
donkere strepen van stokslagen op de ruggen en de magere, verzonken borstkassen van de
slaven. Het was verboden slaven te doden in Athene, en huisslaven werden in het algemeen
goed verzorgd. Niets verbood echter zware straffen, en Socrates en zijn gezellen zagen hier, te
Laurion, wat die wetten betekenden.
De Atheense gemeenschap was verdraagzaam. Niemand droeg wapens binnen de muren van
de polis, maar dit hier was een ander Athene. De mijnbewakers hadden er geen belang bij de
slaven die in de mijn werkten te doden, maar geen grote waarde werd gehecht aan de mensen
die hier werkten ook.
Alcibiades en Socrates dachten hetzelfde: wie won hier het meeste geld, de man die een mijn
bezat en ontgon, of de man die slaven verkocht aan de mijneigenaar?
Alcibiades had genoeg gezien. Hij moest het binnenste van de mijnen niet nauwkeuriger
onderzoeken, en de bevelvoerders van de wacht hadden al twee maal gewaarschuwd voor de
gevaren in de schachten, ze smeekten de edele mannen om niet af te dalen. Socrates, Paralus
en Charmides waren niet geneigd om dieper de mijnen in te dringen. Ze trokken hun neus toe
en keken naar Alcibiades met smekende ogen die hem vroegen de plaats zo snel mogelijk
weer te verlaten. Alcibiades stapte echter naar een ingang van een put, gevolgd door een
angstige bevelvoerder. Alcibiades keek een schacht in, maar hij kon niets anders zien dan de
donkerte daar beneden, opgelicht door een schaarse, kleine olielamp. Hij hoorde de geluiden
van de mannen die in en uit schoven, beladen met manden, en hij hoorde verre slagen van
hamers op rotsen. Alcibiades trok zich weldra weg van de hitte daarbinnen, en hij ging niet
verder, niet dieper.
De mannen praatten nog een tijdje met de bewakers en ze zagen hoe de wagens ingeladen
werden. Daarna verlieten ze de plaats, niet echter zonder nog de lichamen van twee dode,
naakte mannen gezien te hebben, lichamen die op een hoopje gegooid waren op een
schaduwrijke plaats in een bosje, wachtend op een snelle begrafenis. Ze verlieten de mijn in
stilte. Ze volgden een tijdje de wagens, maar staken dan door naar het noorden, naar Athene.
Later, toen de berg achter hen lag, begon Socrates weer te spreken. Hij zei dat hoewel de ziel
onsterfelijk was, ze ook de kwaliteiten moest hebben van het lichaam waarin ze woonde. Hij
duidde daarom de plichten van de jonge mannen aan om hun ziel in deugden te oefenen. Hij
zei hen dat ze de deugd konden vinden door kennis te vergaren.
„Kennis is deugd,‟ zei hij, en verklaarde met aandrang dat kennis alleen kon opgedaan worden
door te studeren. Een geleerde man was een deugdvolle man en een man zonder deugd had
het aan kennis en leren ontbroken. Een man met kennis was een wijze man. Wijsheid was
deugd. Een man kon slechts kwaad aan iemand anders door gebrek aan deugd, en dat was
wegens gebrek aan kennis.
Alcibiades voelde zich niet op zijn gemak. Hij kende de mannen die rijk geworden waren met
de verkoop van slaven aan de zilvermijnen, en die mannen waren onder de meest geleerde en
Copyright © René Dewil Woorden: 265369. December 2010 – mei 2011