weekblad voor film, tooneel dans, opera, operette, concerten radio ...

iGAO
tufccdc ftuWclyk
16) door ED. PENKALA
KORT?: INHOUD VAN HET VOORAFGAANDE:
Nadat in den kapperssalon van Tibor Munkaczy, bijgenaamd
Figaro, te Boedapest, bij het permanenten het haar is verbrand
van de jonge variété-artiste Ilonka Dorosch, stelt deze laatste
een eisch tot hooge schadeloosstelling in, welke haar wordt
toegewezen. Dit ruïneert Figaro, die des wege door zijn vrouw
Rosy wordt verlaten.
Ilonka krijgt, dank zij haar reclamemakende proces, een
engagement bij Von Temesvary's filmonderneming „Luce".
Voor haar eerste film „De stormruiter" heeft Tibor een bij-
rolletje weten te verkrijgen als toreador.
Als de studio-kapper door een ongeluk niet in staat is zijn
werk te doen, biedt Tibor aan hem te vervangen. Zijn aanbod
wordt geaccepteerd en de eerste ster, die hij kappen en schmin-
ken moet is . . . Ilonka. Tibor zint thans op wraak.
Intusschen wordt hij verliefd op één der figuranten,
Angelika, die hij overhaalt mee te doen aan een schoonheids-
wedstrijd in het St. Gellert-bad, waar hij onder de bezoekers
ook Rosy en Ilonka opmerkt. Tijdens den wedstrijd, waar
Angelika den eersten prijs wint, ziet Ilonka kans met Graaf
Szegedin von Almassy in contact te komen, met wien ook Rosy
een flirtation begonnen. Hij weet haar handig van haar spaar-
duitjes af te helpen en ontfutselt Ilonka een armband tijdens
een rendez-vous. Daarna reist hij af naar Weenen.
Ilonka voldoet als filmster geenszins en halverwege wordt
het scenario zoodanig gewijzigd, dat zij verder overbodig is.
Angelika krijgt een aanbod voor haar opvolging.
..Maar." en de regisseur klopte
Tibor op den schouder, ,,al zullen
wij u dan niet meer gebruiken als
toreador, wij zullen u als eersten
grimeur engageeren. Mijnheer Re-
née is vannacht aan de gevolgen
van zijn ongeluk gestorven. Ik
weet niet of u ons aanbod zult
aannemen. Zoover ik weet, hebt u
het tot dusver uit liefhebberij ge-
daan, niet waar? Maar wij zouden
u niet graag verliezen . . ."
Tibor had het aanbod natuurlijk
aangenomen. Zijn zwaarste zorg
was van hem afgevallen en dus was
het duidelijk, dat hij Angelika op-
getogen tegemoet kwam.
Zij strekte beide handen naar
hem uit. „Don Ramon! Eindelijk!
Ik wacht al een eeuw op u. Ik heb
namelijk een aanbod van onze
onderneming gekregen, ik zal in
deze film naast Ilonka Dorosch
een hoofdrol spelen en daarna
wordt ik als eerste ster geënga-
geerd . . . Wat moet ik nu doen.
wat zal ik kiezen : de Astra-Film
of de Luce-Film?"
,,U blijft natuurlijk hier, juf-
frouw Angelika," ried Tibor.
..Hier kent u iedereen; hier kunt
u het met iedereen vinden. Een
nieuwe betrekking beteekent nieuwe
intriges, nieuwe moeilijkheden,
nieuwe inspanning. Ik blijf ook
hier. Ik heb zooeven het aanbod
om eerste grimeur te worden aan-
genomen."
Angelika schudde hem vriend-
schappelijk de hand. ,,IIet is heer-
lijk een echten vriend te hebben,"
zei ze halfluid. ,Je hebt me altijd
zoo goed geholpen . . ." Ze keek
hem teeder aan.
Tibor wendde zijn blik af. Wat
had hij haar graag in zijn armen
genomen en gekust! Maar dat
mocht niet, zei zijn geweten. Ange-
lika moest vrij zijn. „Wat kan ik
haar aanbieden ? Niets I Zij zal een
beroemde filmster worden; ik zal
haar pad effenen zooveel ik kan,
ik zal haar schutsengel zijn zoo-
veel als maar in mijn vermogen is.
Ze zal niet altijd in Boedapest
blijven. Buitenlandsche regisseurs
en filmmaatschappijen zullen haar
schoonheid ontdekken en dan zal
ze den armen kapper gauw ver-
geten . . ."
„Angelika, ik kan je alleen
maar feliciteeren," zijn stem beef-
de, en hij kon de rest van zijn zin
niet uitspreken.
HOOFDSTUK XVI.
Ilonka zat zingend in de kleed-
kamer. Zij dacht aan den heerlijken
avond, dien zij gisteren met Szege-
din had doorgebracht. Al het
andere was haar onverschillig. Ze
dacht ook aan den brief, dien zij
in de garderobe gevonden had, en
zij lachte er om I Een lokje van
haar pruik, dat den verkeerden
kant op zat, trok zij recht. „Die
opgeblazen kikvorsch van een Te-
mesvary denkt, dat hij mij bang
kan maken met een nijdigen brief!
Als mijn talent en schoonheid hem
niet bevallen, heb ik lak aan hem.
Afgezien daarvan ben ik toch niet
Ilonka zat zingend in de kleedkamer . . . (Trekening Eline van Eykern)
PHP
van plan lang bij de film te blij-
ven. Dat hondebaantje is bepaald
mijn smaak niet; ik ga naar Irenke
en laat door dr. Szekely een ge-
peperden brief schrijven. Als ik
filmen wil, ga ik liever dadelijk
naar de Astra-Film. Dat zijn nog
eens menschen, dat is nog eens een
zaak! Die Angelika heeft geluk
als zoo'n onbeteekenend meisje als
zij is, geëngageerd wordt."
Ilonka keek met welbehagen
naar haar spiegelbeeld, keurde haar
mooie gezicht. „Daar betalen ze
duizenden voor mijn gezicht! Don
Ramon zal mij schminken ..."
Haar gedachten gingen terug
naar Szegedin. „Hij houdt van
mij en de vrouw van een Hon-
gaarsch edelman mag geen film-
diva zijn. Flet is een gelukkige
samenloop van omstandigheden,
door dezen brief zijn mij vele moei-
lijkheden bespaard. Ik ben liever
vrij, vrij als een vogel in de lucht.
Die oom van den graaf moet een
aardige man zijn, zoodat ik van
die zijde geen moeilijkheden te
vreezen heb."
Plotseling herinnerde zij zich,
dat zij haar elegante woning moest
opgeven. Ze rekende haar uitgaven
na, haar geld was zoo goed als op..
De som, die ze als schadevergoe-
ding uit het proces tegen den kap-
per gewonnen had, was net vol-
doende om haar kleeren te betalen.,
„Vijfhonderd pengö moeten ze mij
hier nog betalen," dacht ze. „Als
ik alles betaald heb, houd ik mis-
schien honderd pengö over. Het is
niet veel, maar het zal moeder en
mij over de brug helpen. Die
mooie kleeren behoud ik natuur-
lijk en tot het huwelijk zal ik mij
er wel doorslaan. Het beste is, dat
ik Szegedin even opbel."
Maar zij herinnerde zich plot-
seling, dat Szegedin haar weer
geen adres en telefoonnummer ge-
geven had. maar zij dacht, dat hij
wel bij zijn oom zou komen.
Zij pakte haar bezittingen bijeen
en verliet de kleedkamer. Buiten
wachtte de groene auto van Mila
Coraly. Ze leunde achterover in
de kussens en reed naar huis. „Ik
bel Szegedin dadelijk op," nam ze
zich voor.
In de zitkamer vond zij juffrouw
Zoltan. De houding van de privé-
secretaresse was merkwaardig ver-
anderd, zij verwaardigde Ilonka
met geen blik. Het leek er bijna
op. of ze haar heelemaal niet had
gezien.
Ilonka groette haar vriendelijk.
„Wat een lawaai," antwoordde
juffrouw Zoltan. „Hoe is het mo-
gelijk, dat iemand zoo'n schelle
stem heeft!"
„Bent u ook opgezegd?" vroeg
Ilonka deelnemend.
„Opgezegd?" Juffrouw Zoltan
lachte ironisch. „Ik bèn geen aar-
dig vlindertje, dat aan de film wil.
Ik hel) kwaliteiten, die men respec-
teert. Ik heb van mijn achttiende
jaar gewerkt." Trots toonde ze
haar handen. „Met deze beide han-
den heb ik mij eerlijk door het
leven geslagen. Ik loop er niet
heele nachten de kantjes af met
oplichters; ik bep goed voor mijn
CINEMA & THEATER - (nr. 32) 20
1
■i^^^^^H
betrekking! Ik behartig de inte-
ressen van den directeur zooals het
hoort. U heeft de eenige kans van
uw leven verspeeld, juffrouw Do-
rosch !"
„Wat durft u daar te zeggen,
juffrouw Zoltan?" schreeuwde
Ilonka opgewonden. „Hoe durft u
zoo tegen een toekomstige gravin
Szegedin te spreken? Ik heb maling
aan jullie heele filmonderneming
en jij, valsche slang, pas op je
woorden ! Ik waarschuw je, het zal
je duur komen te staan. Je hebt
niet meer met Mila Coraly te doen,
bedenk dat goed! Verlaat oogen-
blikkelijk mijn huis!"
„Jouw huis?" hoonde juffrouw
Zoltan. „Dit huis is van juffrouw
Coraly en ik blijf hier zoolang ik
wil. Met geen vier paarden krijg
je mij het huis uit!"
„Zoolang ik voor dit huis be-
taal, hoort dit huis van mij I" gilde
Ilonka. „Ik laat je er door de
politie uitgooien, jij oude koppe-
laarster! Dacht je dat ik niet wist,
hoe je, gebruik makend van mijn
onervarenheid, mij in de armen
van Temesvary wilde drijven?
Dacht je," — Ilonka werd steeds
opgewondener — „dat ik niet wist.
dat je de provisie van mijn garde-
robe in je zak gestoken hebt? Ik
laat je door de zedenpolitie in-
rekenen !"
„U hebt gelijk, juffrouw," riep
het dienstmeisje daar tusschendoor,
dat in de herrie moed vond ook
haar hart te luchten. „Zij heeft in
uw afwezigheid lekkere dingen
laten klaar maken en u laten be-
talen ! Over de gemeenste dingen
gesproken en mij een dievegge
genoemd!"
Het dienstmeisje ging naast
Ilonka staan en nam een dreigende
houding aan. „Jullie hebben het
heelemaal verkeerd begrepen," pro-
beerde juffrouw Zoltan te sussen.
„Ik heb toch alles in het belang
van juffrouw Ilonka gedaan. Zulke
slechte dingen van iemand te den-
ken . . ."
„Er uit!" riep Ilonka. „On-
middellijk er uitl^'
Het dienstmeisje had een bezem
gegrepen. Angstig stond juffrouw
Zoltan op. „Jullie hoeven mij niet
te vermoorden, als ik mij een paar
aanmerkingen veroorloof; ik ben
toch geen menscheneter . . . U zult
er spijt van hebben, juffrouw
Ilonka," zei ze, terwijl zij haar
hoed opzette en het huis verliet.
„Oef" — Ilonka herademde —
„gelukkig ben ik van die heks ver-
lost." Ze lachte vergenoegd, ging
vervolgens naar de telefoon, sloeg
het telefoonboek op en zocht naar
het nummer van graaf Szegedin.
Er waren drie families Almassy
von Szegedin. Ze besloot eerst de
tweede op te bellen.
Een aangename mannenstem ant-
woordde. „Dat is hem!" dacht
Ilonka. „Lieveling, hoe laat zien
we elkaar vandaag ?"
De mannenstem antwoordde ver-
baasd en geamuseerd. „Wanneer
je wilt ..."
„Kom dan direct," zei Ilonka.
„Waar?" hoorde ze de mannen-
stem vragen.
21 (nr. 32) - CINEMA & THEATER
„Ik zou graag de „Eerste feu«"
ran Sibelius willen hebhen."
„Eh — moet die absoluut van
Sibelius zyn, juffrouw?"
(Köln. 111.)
„Nu. waar we gisteren ook
waren."
„Dat doe ik liever niet," zei de
mannenstem. „We kunnen elkaar
beter in Empire ontmoeten. Ik
wacht op je aan den ingang . . .
Wat trek je aan ?"
„Mijn blauwe complet, dat je
zoo mooi vond. Dag schat, tot
straks."
Ze legde de hoorn neer en begon
zich koortsachtig te verkleeden.
Ze wilde vandaag bijzonder mooi
zijn! „Wat jammer, dat ik mijn
mooien armband verloren heb."
Om Szegedin niet lang te laten
wachten, nam zij een taxi naar
Empire. Verbaasd keek zij om zich
heen, toen ze Szegedin niet aan
den ingang zag staan. Er stond
wel een zeer interessante man van
middelbaren leeftijd, die de voor-
bijkomende vrouwen door zijn
monocle bekeek. „Misschien is dat
die aardige oom," dacht Ilonka.
„Ik zal mij zoo aardig mogelijk
voordoen, mijn heele toekomst
hangt daar van af. Misschien had
hij óók een vriendin. Hoe pijnlijk."
De interessante man met het
oogglas liet haar echter geen tijd.
Met een exquise hoffelijkheid kwam
hij naar haar toe. „Hebben wij een
half uur geleden niet getelefo-
neerd?" vroeg hij met een schalk-
sche uitdrukking in zijn oogen.
„Jawel, mijnheer de graaf," ant-
woordde Ilonka verlegen. „Het is
eigenlijk een misverstand, ik wou
uw neef spreken . . ."
„Neef? Ik heb heelemaal geen
neef. Ik ben mijn eigen neef . . ."
„Dan was ik zeker verkeerd ver-
bonden," zei Ilonka verlegen.
„Er zijn nog twee graven Al-
massy in Boedapest, maar die zijn
allebei stokoud. Er is bepaald een
vergissing in het spel. Maar ik ben
waarlijk verrukt, dat ik aan dit
misverstand zoo'n alleraardigste
kennismaking te danken heb!"
Graaf Almassy keek Ilonka bewon-
derend aan. „Daar ik nu toch een-
maal hier ben, zullen wij samen
maar een kopje koffie gaan drin-
ken, vindt u niet?"
Een vreeselijke gedachte schoot
door Ilonka's hoofd. Hoe vaak had
Haussen haar niet voor Almassy
gewaarschuwd! Het was dus wér-
kelijk een valsche graaf geweest.
„Wat een geluk, dat ik niet in den
val geloopen ben." Ze hoorde de
melodieuze stem van den echten
graaf, die koffie bestelde.
„Iemand heeft u zeker een poets
gebakken, juffrouw. Het zou het
beste zijn, dat u het aangaf bij de
politie. Mijn portefeuille niet mijn
pas is mij namelijk eenige jaren
geleden ontstolen. Ondanks ijverige
nasporingen heeft de politie den
dader niet kunnen pakken. Ik
hoop maar, dat u van deze ver-
wisseling geen nadeel zult onder-
vinden ..."
„Nee," zei Ilonka rood wordend,
„hij heeft mij weliswaar het hof
gemaakt ..." Ze zweeg bedrem-
meld.
„Teleurstellingen hebben wij
allen wel eens gehad, lieve kind,"
troostte de echte graaf Almassy
haar. „Ik voel me ook erg een-
zaam. Ik ben u zeer dankbaar, dat
u mij gezelschap wilt houden . . ."
HOOFDSTUK XVII.
Varga ging vroolijk naar het
kleine hotel, waar hij altijd ver-
blijf hield, als zijn weg hem naar
Weenen voerde. Het was in een
zijstraatje gelegen en paste eigen-
lijk heelemaal niet voor een grafe-
lijken bezoeker. De kamer was
goedkoop en vuil en het huis had
vele uitgangen. Daar kon men
rustige en discrete gesprekken
voeren. Men was daar veilig.
Hij gaf zijn kleine koffertje aan
de waardin met het verzoek het
naar zijn kamer te brengen.
„Uw kamer is bezet, mijnheer de
graaf," antwoordde zij. „Maar u
kunt een andere krijgen."
„Goed." Hij wilde geen oogen-
blik verliezen om den armband
aan den man te brengen. Hij had
niet eens den tijd gehad hem nauw-
keurig te bekijken! Dat was ook
veel te gevaarlijk. Varga ging snel
naar zijn kamer, waschte zijn han-
den, verwisselde van boord, bor-
stelde zijn haar, en verliet het
hotel.
Langzaam wandelde hij naar de
rivier. Hij wist, dat in een van de
zij straatjes een coulante juwelier
woonde. Mijnheer Moräner stond
in iedere Europeesche hoofdst.id
bekend als een gedienstig man. Zijn
onbeduidende winkeltje met de
kale etalage bood niets aanlokkc-
lijks voor den leek. Maar toch
lagen er nu en dan steenen in zijn
brandkast, die de jaloezie van de
grootste juweliers moesten op-
wjkken . . .
Deze steenen bleven gewoonlijk
maar een korten tijd bij. hem lig-
gen. Vertrouwenspersonen brach-
ten ze naar Amsterdam of naar
Antwerpen over, waar zij omge-
slepen en veranderd duurbetaald
hun weg in de zaken vonden, waar
ze eens vandaan gekomen waren,
gratis . . .
Op de kade bleef Varga staan
voor een heerenmodemagazijn. Hij
keek naar een paar zijden over-
hemden, die erg in zijn smaak vie-
len. „Als ik den armband kwijt
ben, koop ik dadelijk een paar
nieuwe zijden overhemden. Ik schaf
mij in Weenen een nieuwe uitrus-
ting aan en ga naar de Rivièra.
Het is weliswaar nog erg warm,
maar tocli vind je nog wel eens
goede objecten in dit jaargetijde."
Hij dacht aan Mrs. Kox. „Ach
neen. niet naar de Rivièra, ik ga
naar Parijs! MTS KOX zal mij
onderhouden. F'.en paar goede das-
sen en een mooi pak zullen won-
deren doen."
Tastend gleed zijn hand naar
zijn portefeuille. „Ik moet de
pengö's nog wisselen," dacht hij.
„Het is bovendien nog wat te
vroeg om naar Moräner te gaan."
Hij slenterde langs de kade,
zijn hand in zijn broekzak om het
kostbare sieraad te betasten.
„Jovan," hoorde hij een be-
kende schelle stem achter zich.
Onwillekeurig draaide hij zich om.
Dr dikke weduwe, van wie hij
's nachts gedroomd had, stond voor
hem! „Jij ellendeling! Eindelijk
heb ik je. Dezen keer ontkom je
me niet meer! Of je hoog of laag
springt ... !"
„Wat wilt u van mij ? Ik ken
u heelemaal niet!" Varga pro-
beerde de dikke van zich af te
schudden. „Ik heb u nog nooit
gezien. U moet mij voor iemand
anders houden ... Ik ben graaf
Almassy van Szegedin . . ."
„Almassy? Heb je je weer een
nieuwen titel aangeschaft? Mij kan
je niet meer bedriegen! Vlegel!
Huwelijkszwendelaar! Geef mij
mijn geld en mijn juweelen terug!
Ik zal je in de gevangenis laten
zetten, zoodat je geen vrouwen
meer ongelukkig kunt maken ... !"
F.en groote menschenmenigte ver-
zamelde zich snel om het tweetal.
„Kijk eens naar die dikke! Ze
draait hem bijna zijn nek om!"
„Heb je ooit zooiets gezien? Ik
durf er iets onder verwedden, dat
hij haar in den steek gelaten heeft.
Haha! Nu geeft ze hem een oor-
veeg !"
„Laat iemand de politie halen!"
riep een jonge vrouw angstig. „Ja,
de politie!" riepen de omstanders.
Een politieagent wandelde op zijn
gemak naar den menschenoploop toe.
(Wordt vervolgd)
(adv.)
AMSTERDAM
J. CVMiv»^
(Bar-Cabaret)
REMBRANDTSPLEIN 44
biedt U het beste variété van
Amsterdam
VAN 1 SEPT. A.S. AF:
PIET VAN DIJK
en zijn orchest
Op de eerste étage :
Orchestre
CARLO CARCASSOLA
met medewerking van de
radiozangeres: ROSA VELTY