weekblad voor film, tooneel dans, opera, operette, concerten radio ...

tradities. In vele opzichten zijn de regis-
seurs er in geslaagd om, met inacht-
neming van de algemeene dramaturgi-
sche wetten, speciale /«//«wegen in te
slaan, doch de komische films maken
hierop grootendeels nog een uitzon-
dering.
Zegt men in Duitschland: komische
film, dan zegt men: Hans Moser, Theo
Lingen, Paul Kemp! Deze drie komie-
ken, en nog een aantal confraters, heb-
ben een record-aantal films op hun
naam staan. En zij toonen in hun films
vaak de hebbelijkheid — soms wel de
onhebbelijkheid — om geen seconde
van het witte doek te verdwijnen. Zij
vullen als het ware het witte doek en
dringen zich, waar het maar eventjes
kan, op den voorgrond.
Het is ontegenzeggelijk waar, dat
zij, aldus doende, bij een bepaald deel
van het publiek succes boeken, doch tot
dat deel zijn zeker niet de ware film-
liefhebbers te rekenen!
Ik herinner mij een film, waarbij ik
onbedaarlijk om Hans Moser heb moe-
ten lachen. En in die film, welke ander-
half uur duurde, trad deze komiek bij
elkaar niet meer dan tien minuten op!
Juist omdat hij slechts zoo nu en dan
zijn neus om den hoek van de deur stak,
juist omdat hij als komisch.contrast tot
het ernstige verloop van het .verhaal
verscheen, juist omdat hij alleen optrad
wanneer de intrige der geschiedenis en
de situatie daartoe aanleiding gaven,
juist.Saarow moest men om Hans Moser
in die film werkelijk onbedaarlijk
lachen.
De films, waarin Moser of Lingen
de hoofdrol vervullen zonder hun plaats
een wijle bescheidenlijk aan een ander
af te staan — en dat zijn nog al wat
films! — zijn echter niet in staat om
een publiek, dat- éenigszins artistieke
eischen stelt, op den duur te bevredigen.
Niet ten onrechte heeft indertijd de
zoogenaamde lichte Amerikaansche
filmcomedie zich een groote plaats ver-
overd in het hart van het Nederlandsche
filmpubliek. Deze comedie onderscheid-
de zich door, een flitsenden dialoog,
door verrassende en door onverwachten
humor. De humor in deze films was
ongedwongen en niet nadrukkelijk. De
eigenlijke humor moet zich steeds door
onopzettelijkheid kenmerken en hij ont-
staat alleen bij verrassing.
Dit was in die films ook het geval.
Er traden heelemaal geen „komieken"
in op, doch normale acteurs en actrices;
het waren de dialogen, die geest bevat-
ten, het waren vooral de situaties, die
komisch waren!
De film, waarin het komische accent
wordt gelegd op de intrige, de situaties
en den dialoog, staat in groote tegen-
stelling tot de film, waarin de beroèps-
komiek de hoofdrol vervult, de beroeps-
komiek, van wien wij bij voorbaat
weten, dat het er om te doen is ons aan
het lachen te krijgen.'
De eerste isoort films heeft in ons
land opgang gemaakt en heeft een keur
van filmliefhebbers tot zich getrokken,
de tweede soort is slechts geliefd* bij
hen, die van grof grappig geschut
houden.
Velen beweren, dat de lichte film-,
comedie den Duitschen cineast niet
ligt. De nadrukkelijke humor van den
beroepskomiek zou karakteristiek zijn
voor de Duitsche filmcomedie. Maar
dan wijs ik op films als Een nacht in
Venetië, of Twee meisjes en één man,
(„Das andere ich"), of Tot ziens, Fran-
ziska („Auf Wiedersehen Franziska").
Deze films bezitten stuk voor stuk
dien fijnen flitsenden dialoog, die on-
opzettelijke en verrassende situaties, en
dat nimmer aflatende tempo in de ont-
wikkeling van de intrige, welke inder-
Marianne Hoppe en Hans Söhnker in een tweetal fragmenten
uit „Tot ziens, Franziska", welke, onder Helmut Käutner's
regie tot stand gekomen, film een aantal scènes met waren
humor bevat. ( F ° to ' s Terra '>
tijd kenmerkend waren voor zooge-
naamde lichte comedies, de society-
comedies der Amerikanen. Bovendien
bieden deze films uit Babelsberg een
groot voordeel boven de producten uit
Hollywood; zij ademen namelijk een
Europeeschen geest!
„Tot ziens, Franziska," met in de
hoofdrollen Hans Söhnker en Marianne
Hoppe en geregisseerd door Helmut
Kautnér, toonde ons de geschiedenis
van een cameraman, die van zijn om-
zwervingen door de wereld tenslotte in
zijn vaderland weerkeert.
De film „Twee meisjes en één man"
met Hilde Krahl en Matthias Wiemann,
tooverde ons het lot voor oogen van
twee zusjes, die in werkelijkheid één
en het zelfde meisje zijn; op zeer fijn-
zinnige wijze belicht de regisseur
Wolfgang Liebeneiner hierin de ver-
schillende zijden van een vrouwen-
karakter. (Ik schreef hierover al eens
eerder, namelijk in „Cinema & Theater"
nummer 16: „Driemaal Liebeneiner").
In de film „Een nacht in Venetië"
door Paul Verhoeven geregisseerd, vol-
gen wij de avonturen- van een stads-
meisje (Heidemarie Hatheyer), één uit
velen, dat door het winnen van een
prijs plotseling in een mondain rijk
milieu terecht komt.
De film zit vol met geestige vondsten.
Daar is al dadelijk de beginscène, waar
de tenor Harald Paulsen van een
Venetiaansch balcon zijn smachtende
serenade zingt — waarbij wij ons hart
al vast houden, bevreesd voor meer zoe-
telijke operettescènes — terwijl dan
blijkt, dat dit balcon en het decor er
omheen door tooneelknechten worden
afgebroken en weggedragen!
Er is een tegelvloer, welke door den
zich vervelenden hotelgast tot een soort
(Slot op bh. 15)
CINEMA & THEATER - (nr. 32) 4
E
Ricnar
Hetj
mentee
voor si
tolkina
Eén
Flinki
als rel
gronc
ding,
nog
actric
een
die
Benq
legei
yy
voer
vrou]
Rich!
of zij
stuki
meej
wij
kuni;
rusi
vzs
rep
vrc
der
pul|
van
ma
prj
de]
BESCHADIGDE TEKST
OF VERKEERD GEBONDEN
DAMAGED TEXT OR
WRONG BINDING