Strijd tegen armoede. Een bijdrage aan politiek debat en politieke ...

2.3. Aanpassen van de reglementeringen
Wanneer verschillende mensen solidair willen samenwonen,
moeten zij ofwel allemaal formeel huurder
zijn, ofwel een regeling hebben met een hoofdhuurder
en verschillende onderhuurders. Naar analogie met de
huurwetgeving die helemaal geen rekening houdt met
het solidair wonen, zijn er nog heel wat andere reglementeringen,
die ontwikkeld werden vanuit een traditionele
visie op wonen en dus niet aangepast zijn aan
de huidige woonvormen.
2.4. Toepassen van de wet op de domiciliëring
Of het nu gaat om het permanent wonen op toeristische
terreinen, solidair wonen of bezetten van een
leegstaand gebouw: de bewoners worden vaak geconfronteerd
met een weigering van de gemeente om hen
te domiciliëren. De gemeenten zijn nochtans wettelijk
verplicht om de domiciliëring te registreren daar waar
personen hun hoofdverblijfplaats hebben, onafhankelijk
van de kwaliteit van de woning.
Grote waakzaamheid moet ook aan de dag worden
gelegd voor de verschillende voorstellen die deze
verplichting van de gemeenten tot domiciliëring in
vraag stellen omwille van een slechte woonkwaliteit.
Het zijn mensen in armoede die leven in woningen van
mindere kwaliteit. Dit zou dus een nieuwe vorm van
uitsluiting tot gevolg hebben en een verslechtering van
hun levensomstandigheden, gezien de zware gevolgen
die voortvloeien uit een gebrek aan domicilie.
3. Informeren, ondersteunen en vormen
3.1. Bestrijden van negatieve vooronderstellingen
Alle alternatieve woonvormen en alternatieve manieren
om aan een woning te geraken kampen met de negatieve
vooronderstellingen vanwege de publieke opinie,
beroepskrachten uit de huisvestingssector, de bouw, de
administratie, de overheid... Deze weerstanden hebben
veel te maken met een gebrek aan informatie en kennis
over alternatieve woonvormen bij deze verschillende
actoren, alsook met het eenzijdige beeld dat ze hebben
over wonen.
Sinds verschillende jaren bestaan er op het terrein
projecten die bewezen hebben dat ze werken, of het nu
gaat om solidair wonen, autoproductie, bezetting van
leegstaande gebouwen, collectieve spaargroepen… De
terughoudendheid ten aanzien van alternatieve woonvormen
zou kunnen worden weggewerkt door via
deze ervaringen de relevantie van zo’n projecten aan
te tonen.
3.2. Kwaliteitsvolle sociale begeleiding voorzien
daar waar nodig
Sociale begeleiding is een belangrijk element van
projecten van alternatief wonen. Om kwaliteitsvol
te zijn, moet deze begeleiding zowel op individueel
als op collectief niveau optimaal zijn. De begeleiding
moet aangepast zijn aan de levensomstandigheden
van de personen en moet gegarandeerd voorhanden
zijn zonder ze evenwel op te dringen. In deze moeilijke
evenwichtsoefening, speelt de ‘tijdsdimensie’ een
fundamentele rol. In de meeste projecten die in het
kader van het overleg voor dit hoofdstuk bestudeerd
werden, werd inderdaad opgemerkt dat hulpverlening
efficiënter verloopt bij een onbepaalde tijdsduur, zelfs
in de gevallen waarbij het alternatief wonen als een
overgang wordt opgevat naar een meer klassieke vorm
van wonen.
3.3. Maatschappelijk werkers vormen in collectieve
begeleiding
In heel wat projecten is de collectieve dimensie een
basisgegeven. Samenleven in groep, in verschillende
gradaties, blijft voor iedereen een uitdaging. Deze
uitdaging kan zelfs groter zijn bij het samenleven van
mensen die een lange weg van sociale uitsluiting achter
zich hebben.
Uit het overleg bleek dat de vorming van maatschappelijk
werkers onvoldoende gericht is op het collectieve.
Een aanpassing van deze vorming zou ertoe leiden dat
de hulpverlening meer aangepast zou zijn aan de situaties
van bewoners van alternatieve woonvormen.
3.4. Dragers van projecten helpen door informatieve
hulpmiddelen ter beschikking te
stellen
Er is een grote nood aan informatie. Het is aangewezen
om aanspreekpunten op te richten waar mensen
RECHT OP
WONEN
63